Mία από τις ενδιαφέρουσες αλλά και τις αξιοπερίεργες περιπτώσεις της ελληνικής λογοτεχνίας, είναι εκείνη του Θοδωρή Σαραντόπουλου. Συγγραφέας της αποκαλούμενης (από εμένα) μεταπολιτευτικής μητροπολιτικής λουμπενοπρολεταριακής πεζογραφίας, μου προτάθηκε από ένα φίλο όταν έψαχνα μανιωδώς έργα του συγκεκριμένους είδους. Μάλιστα ο ίδιος μου είχε προτείνει τον οργισμένο βαλκάνιο του Νικολαΐδη που μου είχε προκαλέσει αυτήν την μανία, άρα η γνώμη του ήταν σίγουρα έγκυρη.
Μου έδωσε λοιπόν ένα λινκ με αποσπάσματα απο την πρώτη του συλλογή διηγημάτων " 300 τρόποι θανάτου" με κάτι κόντρες με μηχανές και μπορώ να πω πως φαινόταν αρκετά παρακμιακό και καλτ έτσι ώστε να με κάνει να το ψάξω. Υπήρχε ένα προβλημα όμως! Που θα το έβρισκα; Φαινόταν αρκετά σπάνιο και δεν υπήρχε πουθενά.Το μόνο που κυκλοφορούσε απο τον ίδιο είναι το δευτερο του βιβλιο " νεκρόπολη" που ήταν μυθιστόρημα και δε με ικανοποιούσε ιδιαιτέρως όπως το ξεφύλλισα. Φαινόταν πολύ " σοβαρό" και φοβόμουν μήπως ήταν άλλο ένα βαρετό μυθιστόρημα σαν τα υπόλοιπα εκατομμύρια που έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα...
Ένα απόγευμα όμως έγινε το θαύμα! Το βρήκα στο γνωστό περίπτερο των προπυλαίων (εκεί που αράζουν μπάτσοι κι ασφαλίτες συνήθως) με ένα ευρω! Μεγαλεία! Έτσι λοιπόν έτρεξα σπίτι να το διαβάσω και μπορώ να πω πως δεν απογοητεύτηκα. Τα 2 κεντρικά διηγήματα είχαν αρκετό ενδιαφέρον και τα χαρακτηριστικά που περίμενα: Αλητείες, πρέζες, κόντρες, βιασμοί, ξυλίκια, μπραβιλίκια με μία γλώσσα ζόρικη και δυνατή και αφήγηση ικανοποιητική.
Αυτο όμως δεν σημαινει πως δεν υπήρχαν και προβλήματα. Σε κάποια σημεία παραήταν.. καλτ με διάφορες καταστάσεις που έφταναν στα όρια της γραφικότητας και της υπερβολής που έδειχναν την απειρία του συγγραφέα, αλλα η δόση τους δεν ήταν τόσο μεγάλη για να χαντακώσουν όλο το έργο. Κατα τα άλλα, τα υπόλοιπα διηγήματα ήταν σουρεαλιστικές μπαρούφες, με μόνο ένα μικρό διήγημα μαγικου ρεαλισμού να στέκεται αρκετά καλά.
Καλή λοιπόν η αρχή κι έτσι είπα να δώσω ευκαιρία στον συγγραφέα και να αγοράσω την "νεκρόπολη" που σνόμπαρα και να δω αν είχα κάνει μαλακία που δεν το έπαιρνα τόσο καιρό ενώ βρίσκεται εύκολα και παντού. Τελικά την είχα κάνει. Ο παρασκευόπουλος είχε εξελίξει σε μεγάλο βαθμό την γραφή του βγάζοντας τις υπερβολές και προσέφερε μία πιο εκτενή ιστορία με ρεαλιστικούς χαρακτήρες, σφιχτοδεμένη πλοκή, καλη και γρήγορη αφήγηση που σε κρατά σε εγρήγορση και με ένα τέλος πολύ δυνατό. Θυμίζει μπορώ να πω ιδιαίτερα τις πρώτες ταινίες του γκάι ρίτσι και του ταραντίνο και σιγουρα ένας κάλος σκηνοθέτης μπορεί να φτιάξει βασισμένος πάνω του μία εξαιρετική ταινία λουμπενοδράσης.
Όλα καλά λοιπόν, αλλά όπως είπα στην αρχή, η υπόθεση έχει κι ένα περίεργο σκέλος, το οποίο είναι πως μετά απο την νεκρόπολη και την εμφανή βελτίωση της γραφής του, ο Παρασκευόπουλος εξαφανίστηκε. Μόνο αυτα τα δύο βιβλία υπάρχουν και στο διαδίκτυο δεν υπάρχει καμία πληροφορία για το πρόσωπο του. Ζει; Πέθανε; Ουδείς ξέρει. Μας χάρισε όμως κάποια καλά διηγήματα, ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα κι όσοι αρέσκονται στην πεζογραφία του περιθωρίου, θα τους πρότεινα να τιμήσουν αυτα τα λίγα και όμορφα που μας χάρισε.
