Aνάλυση τρας-καλτ τραγουδοβιντεοκλιποίας Νο2 :Σκυλαδες και ελεφαντες στην έρημο Σαχαρα.

Εδω μεταφερόμαστε στα χρόνια του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Παντού φωτιά και θάνατος, αλλα ο Νειρος έχει μία περίπλοκη μυστικη αποστολή: να σώσει την Σασα Μπάστα και την Μπεκατώρου απο εξόριστους ρωσους φανατικούς θρησκόληπτους σεξομανείς ορθοδοξους χριστιανους οπαδους του ρασπουτιν , που χτισανε ρεπλικα του κρεμλίνου στην ερημο σαχαρα για να κρυφτουν και να επιδιδονται σε σεξουαλικά όργια. Ο Νειρος με το συμμαχικό του αεροπλάνο προσπαθεί να τις εντοπίσει αλλα λόγω δολιοφθοράς μάλλον συντρίβεται κάπου στα βαθη της ερήμου. Ο ίδιος φυσικα βγαινει ατσαλάκωτος ως ατσάλινος πράκτορας που ειναι, αλλα η ζέστη αρχισει να τον καταβάλει, κι εκει που πάει να απελπιστεί, ως εκ θαύματος πάνω στο άσπρο άλογο της μία συνεργός τον βρισκει και τον πάει μπροστά στον παρανοϊκό αρχηγό της θρησκευτικής σέχτας. Ο Νείρος απαιτεί να τις απελευθερώσει. Ο κακός σεξομανής απαγωγέας που την βρίσκει και με τίγρεις ακομα του λεει όχι μονο πως δεν θα τις αφήσει, αλλά θα τον έχει εκει για για να τραγουδα για πάντα. Αυτο ήταν που περιμενε ο Νείρος. Βγάζει το μαγικο του μικρόφωνο και η συγκλονιστικη του φωνή αρχιζει να διαχεεται στην έρημο, κάνοντας όλους να χορευουν, να χορευουν μέχρι τελικης πτώσεως, τον βασιλιά, τους φρουρους, τους υπηκόους, ακομα και τις μαιμουδες, ολοι σε έναν ατελείωτο εξαντλητικό χορο χωρις σταματημο , που κινδυνεύει να προκαλεσει όχι μονο την κατάρρευση της οικονομίας της χώρας, αλλα και την καταστροφη της οικολογικής ισορροπίας. Καταλαβαίνει πως καθε αντίσταση ειναι ανώφελη. Παραδίδεται. Απελευθερωνει την μπαστα και την μπεκατώρου, και τους δινει ακόμα και δωρο έναν μαγικό ελεφαντα, τον μοναδικο που διέσχισε πότε στην έρημο Σαχάρα και ειναι απο τότε ξακουστός. Αυτοι καβαλανε τον ελεφαντα και χάνονται, ψάχνοντας για αλλη μια μαγικου ρεαλισμου περιπέτεια βγαλμένη απο τις καλυτερες σελιδες του μαρκες.

Για τον Αλεξη Γρηγορόπουλο

Ο αλέξης ήταν ένας μπαχαλος. Ένας απο τους τόσους κουκουλοφορους που διαχρονικά καταστρέφουν τις μαζικές φιλειρηνικές πορείες των αριστερων, που αν πάντα δεν βρισκόντουσαν καποιοι να τις σαμποτάρουν, αντί να πηγαίναμε εμεις στον καστρο, θα ερχοταν αυτος σε εμας ιπτάμενος να θαφτει στα άγια επαναστατικα χωματα μας. Πιθανότατα να τον έβλεπαν και τίποτα κκεδες, θα εκαναν θέμα στην κοβα τους να καταγγείλουν την παιδική εργασια που εκμεταλλευεται η άσφαλεια.

Μετα αφού αυτές οι βολικες γελοίες θεωρίες συνωμοσίας κατέρρευσαν όπως συνηθίζεται, το γυρισαμε ξανα τη γνωστη αριστερη συνταγη της θυματοποίησης. Όχι φυσικα πως ο άλεξης έφυγε με το όπλο στο χέρι, αλλα έπρεπε η θυματοποίηση να φτάσει βαθια μεσα στο παρελθον, και να το αλλαξει για να ταιριάζει στην δικια μας πολιτικη κουλτουρα με ολιγη απο σταλινικό φωτογραφικο ταπεραμέντο..Απλα περνούσε, ειχε παει με κατι φιλους να πιει καφε, κατι αεκτζηδες του κλαμπ τον ρωτουσαν αν ειναι βαζελος και γιατί, 15 χρονων δεν εισαι πολιτικοποιημενος και πρεπει να ενηλικωθείς πρωτα, να παρεις την εγκριση της κοβας της γειτονιάς που ξερει τι θα πεις επαναστατικος χιονιας, και τα λοιπα.

Φυσικά ο αλέξης δεν ήταν τυχαία εκει την συγκεκριμένη ώρα, όπως δεν ήμουν κι εγω τυχαια λιγο πιο πέρα και τον ειδα νεκρό στην γωνία μεσολλογιου και τζαβελλα. Εκει ήταν το άλλωστε το ανιερο μερος που αραζε η αρχουσα αταξια της σύγχρονης νεολαιας καθε βραδυ. Εκει καναμε φιλιες, τσακωθήκαμε, καναμε θυελλωδεις επίκαιρες πολιτικες αναλυσεις για το αν θα πρεπει να ειναι τα εργατικα συμβουλια ο φορεας της επερχόμενης επαναστασης η και αυτα τα παλι παραειναι ρεφορμιστικα και εξουσιαστικά, αν το ταδε γκρουπ ξεπουλήθηκε επειδη επαιξε στο αν για δεκα αργύρια, για το αν έπρεπε να φαει ο ταδε η ο δεινα ξυλο απο το αυθορμητο επαναστατικο δικαστήριο που στηθηκε χτες η να τον αποκαταστήσουμε, ερωτευτηκαμε ειδικα στο λαιβ του μηχανουργειου (εγω ματαίως λογω σκληρου ανταγωνισμου και το φλωρικο μου στυλ ήταν καλο μονο για αντερκοβερ πέρασμα απο διμοιρίες), βρισαμε την κοινωνία επειδη παλι δεν ανταποκριθηκε στα εξεγερτικα μας καλεσματα μας μα σαν ξημερωσε την συγχωρέσαμε εμεις οι πιο κινηματικοι, μεσα σε αμεσοδημοκρατικο κλιμα περναμε αποφασεις σε πιο παρτυ θα παμε σαββατιατικα και ολα τα λοιπα αγαπημενα μικροκοσμικα αναρχοκαφρορομαντικά.

Με τον αλεξη ειδικα ειχαμε κοινή πορεία μεσα απο τα μινι μπλακ μπλοκ των φοιτητικών 07-08 αν και φυσικά πιο μεγαλος εγω. Με την ίδια ρομαντικη διαθεση όμως γιατι πολιτικοποιηθηκα αργα, και ασχετα απο ηλικια όποτε πρωτοπιάνεσαι με οτιδήποτε και συμμετεχεις ενεργα όλα τα βλεπεις με την ιδια αισιοδοξη καθαρη ή θολή κατά αλλους ματιά. Και για να μην κανουμε όμως ατυχεις προβολες του παρόντος προς το παρελθον, δεν μιλαμε για την ιδια εξαρχειακή καφριλα που παιζει τωρα. Τοτε ηταν ασφαλως περιορισμένη τοσο ποσοτικα, όσο και ποιοτικα, γιατι ότι γινονταν ηταν κάπως στα πλαισια ενος ευρύτερου κινήματος. O αλέξης ειδικα το αποκλείω να συμμετειχε σε καμενες χουλιγκανιες γιατι αν και δεν ημουν στην παρεα του, απο οτι τον θυμαμαι στην μεσσολλογγιου ηταν απο τους ντροπαλους και τους λιγομίλητους. Δεν ηταν απο τους μπροστάρηδες σαν αλλους απ' τους φίλους τους που ηταν απο τους πιο ζορικους, αλλα παντα διπλα ακουγε, και πετουσε και καμια κουβεντα που και που. ένα ευαισθητο παιδι που προσπαθουσε να καταλάβει πως λειτουργεί ο κοσμο; και να πολιτικοποιηθει με εναν τροπο πολυ δημιουργικό με εναν μυθο πάντα πισω να του δινει ώθηση, αλλα και με οργή πάντα, κι ετσι  στον δρομο ήταν πάντα ενεργος με την κουκουλα του στην “ταξιαρχια μελισσουλες”, το ονομα που τους ειχαν βγαλει οι παλαιοτεροι γα τους ευνόητους λόγους.

Το τραγελαφικό του πραγματος ειναι πως αυτο που μαζικοποίησε την καφριλα στα εξαρχεια ήταν ακριβως τα γεγονότα του δεκεμβρη. Η αδυναμία του αναρχικού χωρου να εχει μια υποτυπώδη οργανωση για 40 χρονια, τον εκανε ανικανο να αυτοοργανωσει σε κινηματικη βαση το δημιουργικο κομματι εκεινων των ημερών, με αποτελεσμα να προσελκύσει το πιο λουμπεν, που και με τον συνδυασμο της οικονομικης κρισης, ειχε ως αποτελεσμα να μαζικοποιηθει εκεινο το πιο εγκληματικο χουλιγκανοκαφρικο κομματι.

Απο την αλλη αρκετοι που δεν ήθελαν να μπλεχτουν σε αυτην την κατασταση θεωρώντας πως ηταν μια απο τα ίδια και η μαζικότητα των πορειων αρχισε να φθείρει, προσπαθησαν να κρατησουν την οργη του δεκεμβρη με μια καρικατούρα ανταρτικου που το μονο που εκανε ειναι να δημιουργησει νεα αδιεξοδα, αφου ουτε καν την απευθυνση προς τον λαο δεν ειχε οπως τα αριστερες ενοπλες ομάδες ως δικαιολογία. To αποτέλεσμα ήταν νεα παιδιά να καταστρεψουν τα καλυτερα χρονια τους για ηλιθιότητα ( η μικροαστιλα της έκφρασης δικαιολογειται απο την βλακεια τους) για τη βομβα για τη βομβα, και η καφρίλα για την καφριλα στον δρομο, που οδηγησε εντέλει και στα γεγονοτα της μαρφιν και λειτουργησε (ηθελημενα η αθελητα) αντιδραστικά στην πιο μαζικη εξεγερτικη στιγμή του πληθους, εκεινη που ονειρευομασταν τόσο καιρο όσο προσπαθουσαμε να βαλουμε με μαι σπιθα φωτια σε ολοκληρο το χωραφι. Αν δειτε και αναρχικες ομαδες που εχουν εναν λογο αριστερο εμπνεόμενο απο τον εαμ ελας, ειναι ακριβως σε αυτην την προσπαθεια να ξεφυγουν απο τον μηδενιστικό φαύλο κύκλο και να βρουν μεσω του αντιφασισμου, μια επαφη παλι με την κοινωνία με τη λογικη πως αξιζει να ασχοληθεις ενεργα και να χτισεις παλι κατι, εστω παλι στη λογικη του μικρόκοσμου, κατι δημιουργικό όμως αυτη τη φορα.

Τελοσπαντων. Οτι και να λεμε πλέον για τότε, μοιάζει σαν να εχουν περασει αιωνες. Τότε ειχαμε να κανουμε για μια κοινωνια που δεν ειχε ηττηθει Δεν ειχε νικήσει φυσικα, αλλα μπορουσε ένα κομματι της να θεωρησει εναν νόμο για τις σχολες ως σημαντικο για να κινητοποιηθεί ή κάποια ασφαλιστικη μεταρρυθμιση, αφου οι όποιες οικονομικες βασεις θεωρουντουσαν κεκτημενα και αυτονοητα. Μπορουσες να ελπισεις σε αυτην, να την βρισεις, ή και να χωθεις μεσα της αν δεν έβρισκες αλλου διεξοδο. Κι αν δεν έπιαναν τα σπιρτα για να παρει φωτια, μαστούρωνες με τη μυρωδια. Μετα ομως τον δεκεμβρη και το 10-12 που πιστευω ηταν άρρηκτα δεμενα ως γεγονότα, αυτη η κοινωνία τελειωσε όπως και η μεταπολίτευση, Απλα προσπαθησε να βρει ενα νέο πασοκ για να ξεκινησει απο την αρχη νεα μεταπολιτευση που κατερρευσε κι αυτο όπως ηταν αναμενομενο, όπως και τα μπαχαλα πλεον στο πολυτεχνειο και πέριξ μοιαζουν με θλιβερες καρικατούρες άλλων εποχών.

Τωρα πρεπει να βρούμε το κινηματικό νήμα και να μάθουμε απο τα λαθη μας, χτίζοντας όμως κατι διαφορετικο, που ομως πρεπει να ειναι και κατι πρωτογνωρο και ξενο για την κινηματική ιστορια της ελλαδας που παντα λειτουργουσε στο πλαισιο πορεια-απεργια- πασοκαρα που μας σωζει, και τωρα η ηττα στο οικονομικό κυρίαρχο κομματι την έχει απονεκρωνει σε ολους τους τομεις. Εκει ειναι το δυσκολο πιστευω και το μεγαλο κομπλαρισμα.. Ας ελπίσουμε...

Aνάλυση τρας-καλτ τραγουδοβιντεοκλιποίας Νο1 : Aράχνες με φτερά.

Σε αυτό το σύντομο βίντεο μια νύχτα ιστορική και καταστροφική. Το φεγγάρι κύρτωσε, και είχε ως αποτέλεσμα σεισμοι, πλημμύρες και παλίρροιες να σαρώσουν ολόκληρες πόλεις. Τα σκυλιά σεληνιάστηκαν και κυνηγουσαν τους ιδιοκτήτες. Οι ιδιοκτήτες με τη σειρα τους σεληνιασμένοι κυνηγούσαν τα σκυλιά. Παρανοικά φαινόμενα βγαλμένα απο τις πιο περίεργες σελίδες του stephen king εμφανίστηκαν εκείνη την μυστηριώδη βραδιά σε όλον τον πλανήτη. Οι επιστήμονες ακόμα δεν έχουν ανακαλύψει ποιος ήταν ο λόγος που τα δημιούργησε, αλλά εδω υπάρχει το ντοκουμέντο που μας τα εξηγεί όλα:

ΤΟ ΦΑΛΤΣΟ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Το ξέρω θα εξοργιστέιτε με τον συμπαθή Ιάσωνα του ρετιρέ που πρόσφατα προσπαθεί να επανεκκινήσει την αξιόλογη του καριέρα, αλλά δε γινόταν αλλιώς. Το ξέρω πως απο τότε έχει να πατήσει ζώο σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων απο το συγκεκριμενο σημειο αλλά αυτή η σκηνή έπρεπε να γυριστεί. Έπρεπε πρωταγωνιστής της εξαιρετικής ταινίας περιπλάνησης-καταδιώξεως "εξάρχεια ώρα 12" να δείξει την ευαισθησία του αφου με είχε παιξει λιγο πιο πριν μπιλιάρδο με τη μουρη του μπάτσου. Έπρεπε να σπασει το ιματζ του μοναχικου σκληρου λουμπενοκαουμπόυ, με αυτην την ευαίσθητη αλλα και βαθύτατα πολιτικοποιημένη μπαλάντα και την κιθάρα του με τα αυτοκόλλητα μικυ και ντοναλντ, για να δείξει πως πέρα απο τα εγκλήματα του έχει μια τρυφερή παιδική καρδιά που δε σκληρυνε απο την καταστολή, όπως κι ένα βαθύ συνειδητοποιημένο αναρχικό μισος για το καθεστώς.

Πέρα όμως απο αυτο το τρομερό ιστορικό φάλτσο που ήθελε να μας θυμίσει και ωραίες εφηβικές στιγμές που όλοι τραγουδούσαμε τότε με αναλογο τρόπο (αλλά ποτέ όμως με τον τόσο επιτυχημενα-αποτυχημένο τρόπο), το τραγούδι δεν είναι καθόλου κακό. Έχει βαθια κοινωνικους στιχους αντιεξουσιαστικης οργής με μια μελαγχολικη-ρεαλιστικη διαθεση που θύμιζουν τριπολίτη θα έλεγα, αλλα θα μου επιτρέψετέ να διαλέξω δυο που σωστά ο δημιουργός του βιντεο του ξεχώρισε αυτός κι έβαλε τον έναν για άτυπο τίτλο του τραγουδιού:

"Να σε λιώσουν σαν αράχνη
Να σου κόψουν τα φτερά"

Αυτό δεν είμασταν άλλωστε φίλοι μου; Aραχνες με φτερά που πετούσαν ψηλά και νόμιζαν πως ήταν αητοί, μα όταν τους κόψαν τα φτερά δεν τους πείραξε σαν αντικρίσαν το φρικαλέο τους σωμα, αλλά ήθελαν να το χρησιμοποιήσουν για να εκδικηθούν, μα το δηλητήριο λιγοστό, και τότε ήρθαν οι ρουφιάνοι του συστήματος και τις λιώσαν.

Αυτό είμασταν δυστυχώς..

Αράχνες με φτερά...

Περί αρκά ο λόγος.

Δεν είναι τυχαίο το ότι τα πολιτικά σκίτσα του αρκα κυκλοφορούν πολύ και γνωρίζουν επιτυχία. Μία κοινωνία ετοιμοθάνατη ξέρει να εκτιμά τα αστεία που είναι σε αναλογη θερμοκρασία και διάθεση με την ίδια, όπως και οι ίδιοι οι σκιτσογράφοι κάνουν ότι μπορουν να παραμεινει σε κώμα για να συνεχιστεί η επιτυχία τους. Μην πάνε και οι τρελοί κι αναψουν τίποτα φωτιες στους δρόμους και σταματήσουν να εκτιμούν το χιούμορ τους. Μπορεί άλλωστε να δούνε έτσι και κανα φως στο σκοτάδι που τους τυλίγει και να ξεφύγουν από τον χαρο μητσοτάκη που ήρθε να τους παραλάβει. Αυτό κι αν θα είναι καταστροφή!

Εγω πάντως αν ζω ή αν έχω πεθάνει ακόμα δεν το γνωρίζω ακριβώς, αλλά το σίγουρο είναι πως δε χαρίζω τον εγκέφαλο μου, σε όποια κατάσταση κι αν είναι, να καταναλωθεί από σιχαμένους κανίβαλους τύπου αρκά, άρα μου επιτρέπεται να τα χωνω  και σε ακραία περίπτωση πολύ χοντρά, σε όποιον κρετίνο νεκροζώντανο ανεβάζει τα καινούρια πολιτικά σκίτσα αυτού του τύπου που θυμίζει κάτι όρνεα που ζωγράφιζε σε παλιότερα του έργα.

Ευχαριστω.

Μη μεινει στο παρελθον αυτη η ιστορία. Κλωτσιές στον tus μέχρι την βουλγαρία.

Στα εξάρχεια πάντα έπεφτε ξύλο. Δε ξέρω σε τι ρυθμούς πέφτει τώρα γιατί δεν πολυσυχνάζω πλέον, αλλά όποτε ακούω πως έπεσε κάποιο αυθόρμητο ξυλίκι, όλο ανακαλώ τις μεσολλογιακές αναμνήσεις της πολιτικής μου νιότης.

Για να μη παρεξηγηθώ όμως δε λέω πως όλοι συμμετείχαν. Υπήρχαν όπως και υπάρχουν πολλοί σοβαροί αναρχικοί ακομα και στον εξαρχειακό χώρο με πολιτική δράση κάποιου επιπέδου και λογικής, αλλα πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν δυστυχώς, αρκετοί που απλά αποφάσισαν να βρουν κάποιο πιο σοβαρό λόγο απο τα γηπεδικά για να χουλιγκανίζουν. Όσο για το ξύλο, δε λέω πως πήγαιναν και τα θύματα στο νοσοκομείο, αλλά ψιλές εώς κάποιες χοντρές έπεφταν.  Και φυσικά όλα αυτα δε γινόντουσαν έτσι χύμα! Προς θεού! Όσο και νάναι, όλο ένα μινι δικαστήριο γινόταν πριν βγει η, καταδικαστική συνήθως, ετυμηγορία.

Οι κατηγορίες ρωτάτε; Πολλές και ευφάνταστες! Φοιτητοπατέρας που κάνει το έγκλημα να βγαίνει στα κανάλια, καθηγητής μου μας.. έκοψε, κάποιος που μοιάζει με φασίστας, με το " να μοιάζει" να ορίζεται περισσότερο απο την διάθεση για ξύλο, ηθοποιός και αποχαυνώνει τις μάζες και είναι.. πόρνη του θεάματος , με αυτην την τελευταία να ειναι και η πιο ευφάνταστη νομίζω. Mέχρι και τον κολοζώφ είχαν πάρει στο κυνήγι μάλιστα μετα απο μία πορεία και του σπάσαν το αυτοκίνητο. Τώρα για τον λόγο θα σας γελάσω, μπορεί να ήταν για τον ισπανικό εμφύλιο...

Εγώ φυσικά ως φλωροαναρχικος με περίεργες ειρηνιστικές τάσεις που η κατάληξη τους έκαναν τους χειρότερους μου μπαχαλοεπικριτες να νιώθουν δικαιωμένοι, πάντα όποτε βρισκόμουν κοντά εξέφραζα τις επιφυλάξεις μου. Κι εντάξει τώρα, και τι ασχολείστε, ποιος νοιάζεται και τα λοιπά έτσι ύποπτα οπορτουνιστικά που πάντα έπεφταν στο κενό και η δίκαιη τιμωρία έπεφτε αμείλικτη.

Από την άλλη στις πορείες είχαμε πάντα την κατηγορία του ασφαλίτη, που ήταν ένας τύπος που δεν ήταν γνωστός και κοιτούσε.. περίεργα και ξεχώριζε στο πλήθος. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι ασφαλίτες συνήθως θέλουν να ΜΗΝ ξεχωρίζουν στο πλήθος και έτρωγαν φάπες και σφαλιάρες διάφοροι άσχετοι.

Mάλιστα θυμάμαι και μία περίπτωση που είχε σκάσει μυτη ενας τύπος σε μια κατάληψη που δεν ήταν γνωστός κι άρχισε να διαβάζει κείμενα, να βλέπει αφίσες και τα λοιπα. Ύποπτη συμπεριφορά έκριναν η συγκεκριμένη κάτι σύντροφοι κι έτσι τον πήραν από πίσω, μέχρι τελικά να συναντηθεί με κάποιον "γνωστό" κι έτσι να τελειώσει το συγκλονιστικό συμβάν χωρίς άλλες παρεξηγήσεις.

Εγω όμως για να πω την αλήθεια παραξενεύτηκα κάπως και σκέφτηκα: Tι σκατά νόημα είχε αυτό ; Αυτό δεν θέλει ένας ανοιχτός κοινωνικός πολιτικός χώρος; Να έρχονται καινούριοι άνθρωποι που δείχνουν ενδιαφέρον; Τι νόημα έχει να βλέπεις τις ίδια και τις ίδιες φάτσες συνέχεια; Μήπως πρέπει να έχεις συστάσεις για να ενταχθείς πρώτα στον αναρχικό χωρο; Και αρκετοί δεν θα ξενερωναν απο έναν χωρο που υπάρχει τέτοια καχυποψία μέχρι τα όρια της παράνοιας;

Τελοσπάντων, ένα βράδυ που λέτε ήρθε η ώρα να τις φάει ο γνωστός τρισάθλιος κι ελεεινος ράπερ tus. Η κατηγορία; Σεξιστής και ήταν θα έλεγα ομόφωνη, εκτός από εμένα φυσικά που έτυχε να είμαι εκεί δίπλα και είπα πάλι τα γνωστά φλώρικα, εντάξει τώρα, και μην ασχολειστε και τα λοιπά. Δεν τους είπα πάντως πως και οι ίδιοι ήταν σεξιστόμουτρα του κερατά γιατί μπορεί έτσι να με κατηγορούσαν για προσβολή του αυθόρμητου εξεγερτικου δικαστηρίου.

Έτσι λοιπόν τις έφαγε κι ο tus, μα απο τότε πέρασαν πολλά χρόνια, πολλά χρόνια που όποτε μου τρυπάει το τύμπανο η ηλίθια φωνή του σε κάτι σκυλοτράγουδα της κακιάς ώρας τα οποια τριζανε τα τζαμια του σπιτιου απο κάποιο κωλοφτιαχμενο καγκουροαμαξο σαν κάποιος σεισμός που ξερνά όλα τα ουρλιαχτά των κολασμένων του κάτω κόσμου, και πάντα με έβαζε σε σκέψεις..

Μήπως τελικά σε αυτήν την περίπτωση είχα εγώ το άδικο;

Τελικά όμως  είδα το βίντεο κλιπ βουλγάρες και μου λύθηκαν οι όποιες αμφιβολίες.

Ελπίζω μονο εκεινο το φωτεινό παραδειγμα να μην μεινει μόνο μια ιστορία απο το παρελθόν.

Ελπίζω.

Ένα σχόλιο για τους άτλαντες κι αυτού του καλοκαιριού

Δε νομίζω να είναι τυχαίο το ότι οι έντεχνες συναυλίες του καλοκαιριού ξεκινάνε από το θέατρο πέτρας και τελειώνουν στο θέατρο βραχων. Αποτελούν έναν συμβολισμό για το σισύφειο μαρτύριο που υφίστανται όλοι αυτοί οι δύσμοιροι που σέρνονται βιαίως  αλυσοδεμένοι από φίλους και σχέσεις, και στο τέλος τους καλοκαιριού φαντάζουν άτλαντες που στηρίζουν με τους ώμους τους βουνά υπομονής. "Με τις μεγάλες πέτρες στον ώμο μητέρα ανηφορίζοντας τον θάνατο" που έγραφε κι ο ποιητής, και φυσικά ουδεμία διαμαρτυρία δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Φαντάζεστε να αμφισβητήσει κάποιος το μαραθώνιο φαντασμαγορικό οπτικοακουστικό υπερθέαμα του κυρίου μάλαμα και σε κάποιο σημείο να νιώσει την ελάχιστη κούραση; Ωιμε! Έτοιμοι οι φανατικοί εντεχνογύπες να σε καρφώσουν στα βράχια των προαναφερθέντων θεάτρων, και να κάνουν το συκώτι σου κοκορέτσι για να τσιμπά ο αγαπημένος του εντεχνολαικός καλλιτέχνης με το τσιπουράκι του στα διαλείμματα των πολύωρων σόου του,

Για να μην παρεξηγηθώ όμως, δεν είμαι κάνας γραφικός αντιεντεχνάκιας στυλ μπραφ. Γουστάρω πολύ και θάνο μικρούτσικο, και πασχαλίδη, και τσακνή, και πυξ λαξ, και γενικα εντεχνοροκιες, αλλά κάτι δευτεράντζες τύπου θαλασσινού ή κότσιρα είναι του θανάτου. Ειδικά δε ο μάλαμας, μετα απο 3 σερί τραγούδια  του μπορεί να με στείλει για χειμερία νάρκη αυγουστιάτικα ακομα κι να μου κανει στριπτιζ υπο τις μελωδίες του η κιμ καρντάσιαν.

Αλλά όμως οι κλάψες δεν δίνουν λύσεις, και το να μην πας και να κάτσεις σπίτι είναι βασανιστικό γιατί σκέφτεσαι συνεχώς πόσες ευκαιρίες εχασες να κατσει κάτι με κάποιον/α μέσα στο παρανοϊκό μυαλό σου, άρα μία ειναι η μαγική λύση που δίνει δίεξοδο σχεδόν σε όλα τα προβλήματα της ζωής άλλωστε.

Το αλκοολ!

Παίρνεις το τσιπουράκι σου, το ρίχνεις στο μπουκαλάκι αύρα, πας μπροστά μπροστά με τους φανατικούς, αρχίζεις να το κατεβάζεις, και σε λίγη ώρα έχεις ενθουσιασμό ανάλογο με εκεινον που επικρατούσε στα μοσπίτ των παντέρα. Προσοχή ομως! Είπα κάτω! Όχι στην εξέδρα! Ακόμα και να θες να πας εκει για να πιάσεις το μπουρου μπούρου, σε κατι λεπτα θα ρίξεις κατι χασμουρητά, που περισσότερο θα της/του μεινει αναμνηση τα σφραγίσματα σου παρα η φάτσα σου. Τραβηξε τον/την κατω, αρχισε εκει το χορό και τα καραγκιοζιλίκια, και η ωρα δε θα καταλάβεις πότε θα περάσει, και η επιτυχία μπορεί να μοιάζει κάπως πιο εφικτη απο τη αντίστοιχη του τσακαλωτου στις διαπραγματεύσεις.

Τουλαχιστον εσύ ομως έκανες το ηρωικό καθήκον σου κι αυτο το καλοκαίρι, σκαρφαλώνοντας στους στιλπνούς βράχνους που εντεχνα τοποθετημενοι θέλουν να σε τσακίσουν, και αγναντεύεις το πολυπόθητο φως της αυγής απο την κορυφή.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΜΕ ΤΟ ΜΗΧΑΝΑΚΙ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΕΓΙΝΕ ΚΑΛΑ.

Ω ναι! Είναι αλήθεια! Tο παιδί που έπεσε με το μηχανάκι μετά απο 20 χρονια νοσηλείας, έγινε επιτέλους καλά!

Τι συγκίνηση πραγματικά! Για όλους εμας πρωτα απο όλα, που αγοράζαμε τα ημερολόγια απο εκείνα τα εξαντλημένα παιδιά, τα οποία μόλις στεκόντουσαν στα πόδια τους και νυστάζαν, αφου ολο το βράδυ ήταν στο προσκεφάλι του άυπνα κι αγωνιούσαν. Κι εμείς όμως, με πόση ελπίδα δίναμε το ευλογημένο με τιμιο ιδρώτα υστέρημα μας, και πόσες προσευχές κάναμε ώστε το παιδί που έπεσε απο το μηχανάκι να γίνει καλα..

Μα επιτέλους έπιασαν τόπο οι προσευχές μας. Με ένα χωρίς ίχνος υπερβολής ιατρικό θαύμα, μετα απο 20 χρόνια πόνου, αγωνίας, μα κι ελπίδας, πήρε το πολυπόθητο εξιτήριο απο το νοσοκομείο. Εμφανώς συγκινημένο και το προσωπικο που εδω και 20 χρονια ήταν συνεχως εκει κοντα για να κάνεi ότι μπορει για να θεραπευτούν τα τόσο βαθια τράυματα του. Σαν παιδι μας τον είχαμε, δηλώνουνε με λυγμους. Χαιρόμαστε αλλα συνηθίσαμε το λαμπερό του χαμόγελο, που αστραφτε σαν την εξάτμιση του όπως πήγαινε το σχολείο κάθε πρωί.

Μα και το παιδί που έπεσε απο το μηχανάκι τους αγάπησε. Τόσα λεφτα είχαμε μαζέψει άλλωστε εμείς, που θα μπορούσε να νοσηλευτεί στα καλυτερα ιδρύματα του κόσμου. Αυτός όμως δεν το έκανε. Απο αγάπη για εμάς, για να μαθαίνουμε πάντα νέα και αν θέλουμε να τον επισκεφτούμε (γιατί κάποιοι κακεντρεχείς πάντα έλεγα πως το παιδί που έπεσε απο το μηχανάκι δεν υπάρχει, είναι ένας μύθος, μια απάτη για να μαζεύουν κάποιοι αλητήριοι φραγκα για να παιρνουν πρέζα, και κάτι τέτοια άθλια), για το προσωπικό που τόσο αγάπησε, αλλα και για την θέα απο το παράθυρο του, που εβλεπε κάθε πρωι τους ηλιόλουστους δρομους της αθήνας που έσκιζε με το λαμπερο του ταπεινο μηχανάκι πριν πέσει, και έχυνε ένα δάκρυ καθημερινά σαν ευχή για να τον αξιώσει ο θεός να ξαναζήσει τέτοιες μαγικες καθημερινές στιγμές.

Και τώρα φυσικα, δεν πρόκειται να ζήσει σε καμια βίλα κάπου στις μπαχάμες και αλλα τέτοια φαιδρα που άρχισαν να σιγοψιθυρίζονται ήδη απο τους πρώτους άπιστους θωμάδες που πάνε να σώσουν την ξεφτίλα τους με άλλες άθλιες φήμες. Στα άμεσα του σχέδια είναι να τελειώσει το σχολείο του, όπως να ανοίξει κι ένα ίδρυμα για όλα εκείνα τα παιδιά που πέφτουν απο τα μηχανάκια , για να μην ξαναυπάρξει η αναγκη για ημερολόγια, φήμες και όλο αυτο το κακεντρεχές σούσουρο που το πλήγωσε τόσο πολυ...

Όμως το παιδί που έπεσε απο το μηχανάκι δε ξεχνά κι εμάς, που κλείσαμε τα αυτια μας σε όλες αυτες τις κυνικές σειρήνες και πιστέψαμε βαθια σε αυτό, που το είχαμε σαν ένα συμβολο αναγέννησης του λαού μας , και γι αυτο θα κυκλοφορήσουν άμεσα ημερολογια που θα μοιραστούν δωρεαν, ακομα και στους κακεντρεχεις γιατι το το παιδί που έπεσε απο το μηχανάκι δεν κρατά κακίες και χαρίζει την αγαπη του σαν ένας άλλος ιησους αν μας επιτρέπεται η υπερβολη, σε διάφορες πόζες με το μηχανάκι του, το ίδιο που αγαπησε κι αυτό κι εμείς.

Εμείς σε ευχαριστούμε παιδι που έπεσες απο το μηχανάκι. Για το κουράγιο που μας έδωσες με τον αγώνα σου για να σωθείς ενάντια στην αθλιότητα αυτου του κόσμου.

Εμείς ευχαριστούμε.

Για κάποιες τεράστιες καθημερινές Νίκες

Η κλασική πρωινή μου σαββατιάτικη βόλτα  με έφερε στη λεωφόρο βασιλίσσης σοφίας όταν τον είδα. Ήταν ένα θέαμα ανεπανάληπτο, εκθαμβωτικό. Και ναι είναι αλήθεια. Το ξέρω θα πείτε πως είμαι τρελό . πως το έχασα για καλά. Με βάρεσε η καταθλιψη της ανημποριάς μας και φαντάζομαι πράγματα τρελα. Αλλά φίλοι είναι ακριβως το αντίθετο. Ήταν κάτι που ξύπνησε παλι μεσα μου βαθια την ελπίδα. Σας το ορκίζομαι πως συνέβη, μα σας καταλαβαίνω. Σαν οπτασία μου φάνηκε κι έμενα, σαν όνειρο , τόσο δυνατό όμως που γίνεται ανάμνηση. Όταν γύρισα το αδιάφορο βλέμμα μου προς τον εθνικο κήπο, τον ειδα να ξεπροβάλει μέσα απο τις πυκνές πράσινες φυλλωσιές των δέντρων. Αρχοντικός και ευθυτενής. Δεν μπορούσες να μην τον προσέξεις. Ένας τεράστιος μαγνήτης ήταν και τα μάτια σου καρφίτσες ελάχιστες. Με πουκάμισο γαλάζιο απαλό σαν εκεινο που χάνεται στον ορίζοντα και αλαφρώνει τη καρδια σου, αλλά το σακάκι του βαθύ μπλε έσκισε τη συννεφια και φάνηκε το λαμπρό φως του ήλιου.

Ήταν ο τεράστιος, ο τιτάνας Καρανίκας.

 Ήθελα να τον πλησιάσω, να τον βγάλω φωτογραφία για να σας πείσω πως όντως συνέβη αυτό το μοναδικό γεγονός, αλλά ποιος είμαι εγώ άραγε που θα το έκανα αυτό; Εγώ ο θλιβερός ο ανύπαρκτος. Με τη παρακμιακή μου βερμούδα και την τρύπια από σκόρους μπλούζα σοντομ.  Έμεινα μοναχα να το παρακολουθώ αποσβολωμενος. Εκείνον τον ατσαλάκωτο, τον ανάλαφρο,  αλλά που κάθε βήμα του ενέπνεε σιγουριά για το μέλλον.

 Έτσι τον είδα να πηγαίνει προς τη βουλη, και τότε τον οραματίστηκα με τον αναρχοαριστοκρατικο του στυλ να μπαίνει μέσα, και οι μπάτσοι που τόσα χημικά μας έριξαν τοσα χρόνια να στεκονται προσοχή με βλέμμα ηττημένο, και οι αυστηρές κυρίες των γραφείων να χασκογελανε πονηρα πίσω απο την πλατη του γοητευμένες, και οι  αρτηριοσκληρωτικοι γραφειοκράτες να τον μισούνε απελπισμένα και ν' αφρίζουν!

Τότε αναρωτήθηκα: Μα τι κάνουμε; Είμαστε τρελοί; Τι προσπαθούμε να κανουμε! Με τα μνημονια, τα νέα μετρα και τις λοιπές ασημαντότητες... Εμείς οι ίδιοι με τη μελαγχολία μας φτιαχνουμε τους βουρκους που κολλήσαμε, κι όσο βγαίνουμε οργισμενοι στους δρομους και στις πορείες, εκείνοι σαν κινουμενη άμμος μας βυθίζουν μεσα τους ακομα πιο γρήγορα. Γιατί δεν το παραδεχόμαστε αραγε; Αφου νικήσαμε αδέρφια! Νικήσαμε! Ενταξει, όχι όλοι, αλλά κάποιοι. Γιατι όμως άραγε να είμαστε μια ζωή εγωιστές ; Γιατί να μη χαιρόμαστε που κάποιοι απο εμάς τσακίζουν με την καθημερινή τους παρουσία και χωρίς ουτοπικες ιδεοληψίες το κράτος που μισησαμε τόσο;

Έτσι σκεφτηκα, και με ένα χαμογελο πηγαίο και πονηρό καρφωμένο στα χειλη μου, συνέχισα τη βόλτα μου ανάλαφρος.

Mία πρωταπριλιά που έγραψε ιστορία

Γενικώς μου την σπάνε ιδιαιτέρως οι φάρσες όπως και προφανώς η σημερινή μέρα, αλλά εκείνη που πάντα θυμάμαι με τιμή και νοσταλγία είναι του μεταλ χάμερ για τους μετάλικα, οι οποίοι υποτίθεται θα σκαγαν μύτη σε κάποιο κατάστημα δίσκων για να υπογράψουν cd. Τότε δυστυχώς εγω δεν τσίμπησα για να είμαι εκεί μάρτυρας αυτης της ιστορικής στιγμής, αλλά πρέπει να μάσησαν το παραμύθι πολλοι. ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ. Τόσοι που θυμάμαι έναν συμμαθητή μου που έλεγε πως κάναν πορεία μετά στο μέταλ χάμερ, τα σπάσανε, έπαιξε ξυλο και τα ρέστα. Σίγουρα για ψιλο ούρμπαν λετζεντ ακούγεται, αλλά πρέπει ο αριθμός να ήταν μεγάλος, αφου τον επόμενο μήνα έβγαλε άρθρο συγνώμης το μέταλ χάμερ κι αρχισε τα γελοία γλυψίματα πως αν το ήξεραν οι μετάλικα πόσοι σκάσανε μύτη θα ερχόντουσαν στην Ελλάδα και κατι τέτοια φαιδρα. Ναι τι να πω, τον έπιασε μια φαγούρα τον ουλριχ στα @@ του και απο τότε απορεί για ποιον λόγο του συνεβη αυτο το συγκλονιστικό συμβαν. Πάντως τεράστιο ρισπέκτ σε όποιον το σκεφτηκε και σε όσους πήγαν φυσικα, και τώρα καθε τέτοια μέρα έχουν να ανασύρουν απο τη μνήμη τους ατόφιες στιγμές συλλογικής οργισμένης γραφικής καλτίλας.

Μελαγχολία και Κακαουνάκης

Το σάουντρακ των σχολικών μου χρόνων, θα έλεγα πως ήταν η μουσική της ραδιοφωνικής εκπομπής του κακαουνάκη. Θυμάμαι πως πρέπει να έπαιζε λίγες ώρες μετά αφού είχες σχολάσει, κατά το απόγευμα που υποτίθεται πως έπρεπε να διαβάσεις και να κάνεις ασκήσεις αλλα εσύ έβρισκες πάντα κατι πιο δημιουργικό να κάνεις, όπως πχ να διαβάσεις για χιλιοστή φορά γιατί ο συντάκτης του μεταλ χάμερ έβαλε 6 στο άλμπουμ του τάδε πρωτοεμφανιζόμενου εσθονικού μπλακ μέταλ συγκροτήματος ή καλύτερα να χαζεύεις τα μυρμήγκια που περπατούσαν στο ξύλινο πάτωμα και τις σκιές τους που έκανε το πορφυρο φως του δειλινου που ερχόταν από την μπαλκονόπορτα , και κάπου εκεί που βίωνες αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές ανεξαρτησίας, έβαζε ο πατέρας σου αυτήν την εκπομπή με αυτήν την μελαγχολική, θλιβερή μουσική που βούλιαζε τα πάντα μέσα στην δική της καταθλιπτική σκοτεινή συννεφιά, και έβλεπες σαν να έρχονται καταπάνω σου νέες καταιγίδες με μέρες μίζερες, βαρετές, ανούσιες, τραυματικές, με καθηγητές βαρεμένους, με συμμαθητές τσογλάνια, με σιδεράδικα περαιώτικα που σου τσακίζουν το κορμί βλέμματα κοριτσιών ψυχρό ατσάλι , με μεθυσμένα σκυλοταξι του γυρισμού που κυλάνε σε έρημους βρεγμένους δρόμους, με βλέμματα βρεγμένα δάση φθινοπωρινά και τις ρωγμές του καθρέφτη κεραυνούς που τα σχίζουν στη μέση, με όμορφες ηλιόλουστες μελωδικές διαδρομές από την ακαδημία Πλάτωνος μέχρι να πλησιάσεις στη βάρια γκρίζα σκοτεινiά του σχολείου πάλι που αστράφτουν κεραυνοι απειλητικοί στο βάθος , με, με, με.

Ένα σχόλιο πάνω στον μύθο του Ίκαρου και του Δαίδαλου.

Aπο τότε που ήμουν μικρός, ο μύθος που μου δημιουργούσε πολλές απορίες και προβληματισμούς ήταν αυτός του Ίκαρου και του Δαίδαλου. Τώρα λοιπόν που μεγάλωσα κάπως, είπα να διεισδύσω περισσότερο στην ουσία του και να τον αναλύσω με μία ψύχραιμη ματιά.

Από την μία ο Δαίδαλος ήταν μέγιστος μάγκας.Τεράστια ιδιοφυΐα, γλύπτης, αρχιτέκτονας, εφευρέτης. Σε γενικές γραμμες θα λεγαμε πως γαμούσε κι έδερνε.

Από την άλλη ο Ίκαρος ήταν... ο γιος του Δαίδαλου. Αυτό. Απολύτως τίποτα άλλο.Ούτε τον βοηθούσε πουθενά, ούτε τον είχε μαθητευόμενο, ούτε είχε δημιουργήσει κάτι. Απλά ο Δαίδαλος πήδηξε την Ναυκράτη κι αυτή τον γέννησε. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό που ξέρουμε, το πιθανότερο είναι ο Ίκαρος να έπρηζε τον πατέρα του με την βλακεία και την ανικανότητα του.

Όταν την κοπάνησαν από τον Μίνωα τα φτερά τα έφτιαξε πάλι ο Δαίδαλος και του είπε απλά ένα πράμα. Μην πας κοντά στην ήλιο. Αυτό ήταν το μόνο πράμα που έκανε ο Ίκαρος και πνίγηκε. Ο Δαίδαλος φυσικά δεν ήταν κανάς μαλάκας να πάει να τον σώσει και να πνίγουν παρέα. Την κοπάνησε σαν κύριος και μην τον είδατε.

Ποιο είναι λοιπόν το δίδαγμα της ιστορίας; Πώς όσο ιδιοφυής και πολυτάλαντος κι αν είσαι, μπορεί να κάνεις γιο παπάρα. Αυτό προφανώς. Εμείς από την άλλη τι κάνουμε; Μνημονεύουμε μήπως το μεγαλείο του Δαίδαλου, τον μεγάλο εφευρέτη και θυμόμαστε απλά πως είχε κι ένα γιο που πνίγηκε από μαλακία του;ΌΧΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ!

Τον Ίκαρο τον κάναμε νησί και πέλαγο και σχολή αεροπορίας και εκδόσεις και μπαμπασάκη και τραγούδι και βίντεογκέιμ και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.Τον Δαίδαλο από την άλλη τον γράψαμε στα @@ μας και μόνο εμφανίζεται σε καμιά παρακμιακή αερολέσχη ή σε κάνα μπουρδελοξενοδοχείο.

Τώρα που έχουμε όλα τα δεδομένα, βγαίνει αβίαστα το εξής συμπέρασμα: Aυτό που μας φτιάχνει και γουστάρουμε είναι οι δηθενιές. Οι πόζες και οι ψευτοηρωισμοί. Οι νεολαιίστικες καφρίλες και τις αυτοκτονικές βλακείες, μόνο και μόνο επειδή δημιουργούν μύθους που γοητεύουν. Όσοι δουλεύουν και δημιουργούν αθόρυβα είναι βαρετοί, τους έχουμε γραμμένους και ψάχνουμε σύμβολα, ήρωες και θύματα για να κλαφτούμε.

Αυτό λοιπόν μας διδάσκει αυτός ο σοφός μύθος.

Πόσο κάγκουρες είμαστε βαθιά μές στην ψυχή μας.

Για μία ξεχωριστή 8 Μάρτη.

Για τη 8 Μάρτη θα ασχοληθώ τώρα, αλλά όχι με την ημέρα της γυναίκας γιατί γενικώς μου τη σπάνε οι συγκεκριμένες ημέρες, αλλά με μία σημαντικότατη επέτειο!
Ω ναι! Χαζεύοντας κάτι αρχαία βίντεο που εχω στα αγαπημένα, είδα αυτο και συγκινήθηκα ιδιαίτερως. Πέρασαν 9 χρονια απο τη πρώτη μου και η μοναδική εμφάνιση στο γυαλί, γεμάτη νεότητα, ζωντάνια και ορμη! Τότε που δεν τα είχε όλα συνθλίψει η μαζική παραγωγή μπαχαλοβίντεο του δεκέμβρη και βλέπαμε ξανα και ξανα αυτές τις σκηνές σαν κάτι μεταξυ μάη του 68 και πολυτεχνείου. Τότε που τα φοιτητικα το ραντεβου ήταν κάθε εβδομαδα, όχι σαν τώρα που ουτε κανα καγκελάκι της προκοπής δε γινεται και η λουμπενοποίηση του αναρχικου χώρου έχει φτάσει στο σημείο μηδέν. Kαι το καγκελακι.... Λέξη μαγική, απάγκιο για κάθε ψόφια πορεία, που ήξερες πως θα τελειώσει έτσι ηρωικά, πώς όταν έφευγες απο το πολυτεχνειο θα υπήρχε στο αέρα η μεθυστική ευωδία του καμμενου ξυλου ανακατεμένη με χημικό που θα συνοδεύονται με τη μελωδία κάποια σειρήνας κι όλα αυτα θα σβήνουν απαλα μεσα στο μυαλο σου μαζι με τα χρωματα του δειλινου σαν πήγαινες στο σπίτι γεμάτος με εικόνες, με εμπειρίες, με εξεγερση.
Εκεινη τη μέρα όμως ειχα σοκαριστεί ιδιαιτέρως! Οχι, μου ειπε καθετα ένας συντροφος! Ότι κάνουμε στον δρομο! Τελος τα καγκελακια! Αν δε κανουμε κατι εδω, να μη γινει τίποτα! Τίποτα ; Θα φυγουμε έτσι, απραγοι; Μήπως θα τελειώσουμε και στα γρήγορα και θα πάμε να γεμίσουμε τις ταβέρνες σαν τους σαπιοκοιλάδες εργατοπατέρες της γσεε; Συγκλονίστηκα απο αυτην την προοπτικη και η αλήθεια ήταν πως φάνταζε πιθανή. Δε γινόταν και τίποτα στην πορεία, μαζικότητα αλλα ούτε ένα τζερτζελάκι. Είχαν πεσει και κάτι πιστολιές την προηγούμενη εβδομάδα, μπορεί να είχαμε μαζωχτει, ποιος ξέρει αναρωτιόμουν... Μπορέι και να πάμε σπίτι χωρίς να έχoυμε λιγη λευκή σταχτη στα μαλλια να τινάξουμε,απόδειξη πως κυλιστήκαμε στα απελευθερωτικα καταγώγια της επαναστασης.
Ετσι λοιπόν λυπημένος όδευα προς προς το σύνταγμα κάτω απο τον σκληρό ήλιο, αλλα εκεί είδα πως υπάρχουν διεργασίες ιδιαιτέρως ελπιδοφόρες που φαινόταν μια μαυρη διεξοδος μεσα απο το λευκο τούνελ. Πολυ κουκούλα, τσαντα, ευωδία βενζίνης που σου φέρνει αμεσα στο νου ένα ένα μπάχαλα δοξασμενα, μαρμαρα, σφεντόνες, μάσκες, γενικως καβατζωμα που δείχνει διεργασίες εξαιρετικα οργανωμένες που σε ξαφνιάζουν θετικά.
Τελικα το τι συνεβη ξεπερασε και τις πιο μύχιες μας ελπίδες που φοβόμασταν να τις εκμυστηρευτούμε ακομα και στον πιο καφρομπάχαλο φίλο μας! Πανηγύρι!Γιορτή! Εκσταση! Όλες οι φωτογραφίες που βλεπαμε ασπρόμαυρες στα βιβλια για τον μαη, έπερναν χρωμα απο εμας τους ίδους, απο τις χειρονομίες, απο τις φωτιες μας, την αυθόρμητη αλληλεγγύη, τον βαθύτατο ανθρωπισμο για τον παππού που διεσώθη απο τα χημικά των μπάτσων!
Φυσικα εγω δεν πήγα πίσω. Με μπουκάλια και τέτοια οργανωτικά δεν είχα σχέση, μα ήμουν πρωτοπόρος τότε στις αυθόρμητους συλλογικούς πετροβολισμούς , αλλά μπορω να πω μετά λύπης μου πως εφαγα τη μεγαλυτερη σαβούρα της ζωή μου λάιβ και φανταστηκα πως εκατομμύρια μικροαστοί κράτουσαν τις βρωμερές κοιλιές τους απο τα γέλια σαν με είδαν αλλα δε φταίω εγω! Πάντα κρατάω ισορροπία σαν γλιστράω, αλλα κάτι συντροφοι δεν είχαν κανει καλη δουλεια στην προετοιμασία αυτου του ιστορικου γεγονότος, με αποτέλεσμα να μη σπάσουν κάποια μπουκάλια, να γεμίσει ο δρομος βενζίνη και με το που προσπάθησα να σταθω στο δεύτερο πόδι σαν γλιστρησα, είχε κι εκει βενζίνη και σωριάστηκα φαρδύς πλατύς στο βρωμικο οδοστρωμα.
Φυσικα αυτο δεν με κατεβαλε, μαζεψα χέρια πόδια και συνέχισα το εξεγερτικο μου εργο εκστασιασμενος, για να καταλάβετε δηλαδη, ούτε πήρα χαμπάρι πως κάποιος ειχε κάψει το φυλάκιο του άγνωστου στρατιώτη, εικόνα που στοιχείωνει ακομα με τρόμο τον πιο συνειδητοποιημένο πατριώτη αυτου του τόπου. Όπως ήταν αναμενόμενο εκει υπηρχαν και οι γνωστές αντεγκλήσεις με τους εαακίτες ιδιαιτερως πολιτικα ευπρεπείς του τύπου " ενταξει ξεκαβλώσατε; Οχι ακομα, όταν θα παω στη μανα σου το βραδυ". αλλα μετά υπήρξε και η πληροφορία πως υπήρξαν και εαακίτες που συμμετείχαν στις συγκρουσεις όπου αποδείχτηκε και ο μη στενά ιδεολογικός χαρακτήρας τους!
Εγώ είχα φτάσει στο σημειο να μαζευω τα μάρμαμα που ειχαν ριξει οι απο πίσω και να τα προωθω προς τα εμπρός με όχι ιδιατερη επιτυχία θα ελεγα αλλα ηταν το μισος μου που τους κατέβαλε πριν τα ρίξω, αλλα εκει άκουσα μια φωνη: Αντε ρε προχωράμε! Kοίταξα και πίσω και τι να δώ; Είχα μεινει μονος να πετάω μάρμαρα, ενω οι αλλοι ειχαν χωθεί στην πορεία που προχωρουσε! Αμαν σκεφτηκα! Βγηκα άμεσα απο το ουτοπικο μου ντελίριο και μία φρικτή λέξη ήρθε μεσα στο μυαλο μου. Επιβιωση! Ετρεξα και χώθηκα στην πορεία, μα οι μπάτσοι είχα αρχίσει να ρίχνουν χημικά, και δωστου χημικά, και ξυλο και χημικά και ξύλο και μόοοοοοολις προλαβα να στρίψω στη γωνία που έσπασαν την πορεία και, μετα όλα είναι ιστορία.
Φυσικα έπεσε πολυ ξύλο αλλα δε μου αρέσει να ασχοληθώ με τα ηττοπαθη μελαγχολικά σε αυτην την περίσταση. Μπαφιάσαμε απο αυτα πλέον, απο εκεινη την ιστορικη μερα πρέπει να μέινει εκείνο το νεανικο της στιμγής, το χαρουμενο, το ελπιδοφόρο, πριν γινει αυτοκαταστροφικη κακιστη μιμηση ανταρτικων πόλης, υπνωτισμένα μυαλά μπροστά απο χλωμες οθόνες και μαφιοζοκαφρομιζερια σε πορείες και πλατείες...
ΥΓ. Για να πω όμως και την καλλιτεχνική πλευρα αυτής της ξεχωριστής μέρας και να τελειώσω ευχάριστα , προσωπικα με είχε επηρεάσει τόσο εκεινη η ιστορική μέρα που σκαρφίστηκα αυτα τα τετράστιχα στον γνωστο όπως θα καταλάβατε αμεσως
ωραίο που ειναι το μπαχαλο
εξω απο του γκίνη
ολημερίς στο κάγκελο
μπουκάλι και βενζίνη
μπαχαλα πορείες πάρτυ
μια ζωη 8 του μάρτη
και οι ματάδες να ταν μονο
κανα δυο φορές τον χρονο
λαλαλαλαλαλα
λαλαλαλαλαλα
που μου ανέδειξαν πρώιμα έστω και ανεπαίσθητα, το αναμφισβήτητο λογοτεχνικό μου ταλέντο...

Για τον Θόδωρο Σαραντόπουλο

Mία από τις ενδιαφέρουσες αλλά και τις αξιοπερίεργες περιπτώσεις της ελληνικής λογοτεχνίας, είναι εκείνη του Θοδωρή Σαραντόπουλου. Συγγραφέας της αποκαλούμενης (από εμένα) μεταπολιτευτικής μητροπολιτικής λουμπενοπρολεταριακής πεζογραφίας, μου προτάθηκε από ένα φίλο όταν έψαχνα μανιωδώς έργα του συγκεκριμένους είδους. Μάλιστα ο ίδιος μου είχε προτείνει τον οργισμένο βαλκάνιο του Νικολαΐδη που μου είχε προκαλέσει αυτήν την μανία, άρα η γνώμη του ήταν σίγουρα έγκυρη.

Μου έδωσε λοιπόν ένα λινκ με αποσπάσματα απο την πρώτη του συλλογή διηγημάτων " 300 τρόποι θανάτου" με κάτι κόντρες με μηχανές και μπορώ να πω πως φαινόταν αρκετά παρακμιακό και καλτ έτσι ώστε να με κάνει να το ψάξω. Υπήρχε ένα προβλημα όμως! Που θα το έβρισκα; Φαινόταν αρκετά σπάνιο και δεν υπήρχε πουθενά.Το μόνο που κυκλοφορούσε απο τον ίδιο είναι το δευτερο του βιβλιο " νεκρόπολη" που ήταν μυθιστόρημα και δε με ικανοποιούσε ιδιαιτέρως όπως το ξεφύλλισα. Φαινόταν πολύ " σοβαρό" και φοβόμουν μήπως ήταν άλλο ένα βαρετό μυθιστόρημα σαν τα υπόλοιπα εκατομμύρια που έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα...

Ένα απόγευμα όμως έγινε το θαύμα! Το βρήκα στο γνωστό περίπτερο των προπυλαίων (εκεί που αράζουν μπάτσοι κι ασφαλίτες συνήθως) με ένα ευρω! Μεγαλεία! Έτσι λοιπόν έτρεξα σπίτι να το διαβάσω και μπορώ να πω πως δεν απογοητεύτηκα. Τα 2 κεντρικά διηγήματα είχαν αρκετό ενδιαφέρον και τα χαρακτηριστικά που περίμενα: Αλητείες, πρέζες, κόντρες, βιασμοί, ξυλίκια, μπραβιλίκια με μία γλώσσα ζόρικη και δυνατή και αφήγηση ικανοποιητική.

Αυτο όμως δεν σημαινει πως δεν υπήρχαν και προβλήματα. Σε κάποια σημεία παραήταν.. καλτ με διάφορες καταστάσεις που έφταναν στα όρια της γραφικότητας και της υπερβολής που έδειχναν την απειρία του συγγραφέα, αλλα η δόση τους δεν ήταν τόσο μεγάλη για να χαντακώσουν όλο το έργο. Κατα τα άλλα, τα υπόλοιπα διηγήματα ήταν σουρεαλιστικές μπαρούφες, με μόνο ένα μικρό διήγημα μαγικου ρεαλισμού να στέκεται αρκετά καλά.

Καλή λοιπόν η αρχή κι έτσι είπα να δώσω ευκαιρία στον συγγραφέα και να αγοράσω την "νεκρόπολη" που σνόμπαρα και να δω αν είχα κάνει μαλακία που δεν το έπαιρνα τόσο καιρό ενώ βρίσκεται εύκολα και παντού. Τελικά την είχα κάνει. Ο παρασκευόπουλος είχε εξελίξει σε μεγάλο βαθμό την γραφή του βγάζοντας τις υπερβολές και προσέφερε μία πιο εκτενή ιστορία με ρεαλιστικούς χαρακτήρες, σφιχτοδεμένη πλοκή, καλη και γρήγορη αφήγηση που σε κρατά σε εγρήγορση και με ένα τέλος πολύ δυνατό. Θυμίζει μπορώ να πω ιδιαίτερα τις πρώτες ταινίες του γκάι ρίτσι και του ταραντίνο και σιγουρα ένας κάλος σκηνοθέτης μπορεί να φτιάξει βασισμένος πάνω του μία εξαιρετική ταινία λουμπενοδράσης.

Όλα καλά λοιπόν, αλλά όπως είπα στην αρχή, η υπόθεση έχει κι ένα περίεργο σκέλος, το οποίο είναι πως μετά απο την νεκρόπολη και την εμφανή βελτίωση της γραφής του, ο Παρασκευόπουλος εξαφανίστηκε. Μόνο αυτα τα δύο βιβλία υπάρχουν και στο διαδίκτυο δεν υπάρχει καμία πληροφορία για το πρόσωπο του. Ζει; Πέθανε; Ουδείς ξέρει. Μας χάρισε όμως κάποια καλά διηγήματα, ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα κι όσοι αρέσκονται στην πεζογραφία του περιθωρίου, θα τους πρότεινα να τιμήσουν αυτα τα λίγα και όμορφα που μας χάρισε.

Mια καλημερα απλη.

Και ναι λοιπόν. Αυτό είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Ούτε τίποτα πολύπλοκες ερωτικές εξισώσεις που δεν αποδείχτηκαν ποτέ, ούτε τίποτα ψευδώνυμα που όσο πιο ζόρικα είναι τόσο προδίδουν τη τρυφερή γύμνια της ψυχής μας, ούτε τίποτα επαναστατικες μεγαλοστομίες που καταβροχθίζουν και τις τελευταίες μας ελπίδες, απολύτως ΤΙΠΟΤΑ απο όλα αυτα. Απλά μία καλημέρα. Μία απλή κατακόκκινη TEΡΑΣΤΙΑ καλημερα γραμμένη απο το σπρέι της φλογισμένης καρδιάς κάποιου αγνώστου. Και σαν ξημέρωνε εκεινη η μέρα, η 24/11/11, το είδε ο μικροαστός και σκέφτηκε "μα τι βανδαλισμός είναι αυτός; ποιος βλάκας το έκανε", και ο κκες πέρασε και και είπε "μα τι βλάκας, τόσο κόκκινο σπρέι χαμένο αφου δεν προπαγανδίζει το μεγαλείο του κόμματος" και ο αναρχικός πέρασε και είπε "καλημέρα θα είναι όταν θα καταρρεύσει το κράτος βλάκα μικροαστέ", κι έτσι περπατούσαν μέσα στους δρόμους που μόλις είχε ξημερώσει και το σκεφτόντουσαν συνέχεια καλήμερα καλημέρα κι άρχιζαν να χαμογελούν αχνά καλήμερα και αυτό συνέχεια τους γέμιζε φως πηγαίο κατακόκκινο το έβλεπαν τεράστιο να ανατέλλει από τον ορίζοντα της καρδιάς τους και δε μπορούσαν να κρατήσουν την αυθόρμητη χαρά που τους κατέκλυζε και χαμογελούσαν συνέχεια μεσα στους πρωινούς δρόμους και οι άλλοι περαστικοί τους έβλεπαν και αναρωτιόντουσαν "γιατί χαμογελάνε μόνοι τους αυτοί σαν βλάκες" αλλα εκείνοι ήξεραν και οι τρεις, πως εκείνη η μέρα, η 24/11/11, ήταν πραγματικά, μια καλή μέρα.

Για το 2015 που μας έφυγε.

Tέλικα ένα πράγμα με έπεισε το 2015 που έφυγε. Οι ρεαλιστές είχαν δίκιο. Σε αχαρτογράφητα νερά θέλουμε να ταξιδέψουμε. Με ναύτες τρελούς, με καπετάνιο άπειρο! Δεν είδατε άλλωστε βαθιά μες στο βυθό; Πτώματα στοιβάζονται, καθημερινά, το ένα πάνω στο άλλο. Ποιος ξέρει άραγε που θα εμφανιστεί ο επόμενος ύφαλος, που ο επόμενος σκόπελος που δε θα προσέξει ο ατζαμής. Μονάχα ένας καπετάνιος πεπειραμένος στην φρίκη δεν θα μπορούσε να ξέρει την πιο ασφαλή πορεία;

Mα κι από την άλλη, γιατί τέτοια ρίσκα. Γιατί να ψάχνουμε συνέχεια για παραδείσους κάλπικους, για σκουριασμένους θησαυρούς! Ας καρτερεί ο καθένας στην νησίδα του γιατί τα πτώματα όλο στοιβάζονται και περισσότερα, και φτιάχνουν κι άλλες νησίδες, που με την σειρά τους γίνονται νησιά, με εύφορα εδάφη, λίπασμα που θα καλλιεργήσουμε, θα χτίσουμε σπίτια και ζωές πλούσιες.

Άλλωστε κι έτσι όπως ανεβαίνουν στην επιφάνεια, δεν είδατε τις ανταύγειες απ' τις εικόνες που κυλούν μέσα στα μάτια των πνιγμένων; Εικόνες από ζωές περασμένες, από αναμνήσεις που δείχνουν το ευτυχισμένο μέλλον που έρχεται, που θα ξανακερδίσουμε και χτίσουμε όταν θα έρθει η ώρα.

Μονάχα φίλοι μου μην σας αφήσει να σας καταβάλει η μελαγχολία ή η οργή, ούτε να έχετε το βλέμμα στραμμένο στους απατηλούς μύθους των άγνωστων οριζόντων.

Το βλέμμα πάντα κάτω, στον βυθό, κι υπομονή.