Για τους αγγέλους του facebook

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι περίεργοι. Πολλοι τους λένε και τρελούς, γραφικους. Σαν φαντάσματα περνούν και χάνονται. Θα τους έχετε ακούσει κι εσείς φαντάζομαι. Σου κάνουν αιτημα φιλίας, το αποδέχεσαι, σου κάνουν λαικ παντού και χάνονται απο εκεί που ήρθαν . Στο πουθενά.

Όχι όχι φίλοι μου. Το ξέρω πως είναι πολύ παράξενοι μα μην τους χλευαζετε. Αυτοί οι άνθρωποι, αν είναι τέτοιοι γιατί πολλά ακούγονται, είναι οι άγγελοι του φεισμπουκ. Αν συνεχίσετε να γελάτε μαζί τους ,μπορεί να λυπηθούν και να χαθούν για πάντα, κι αυτοί και το πολύτιμο τους έργο.
Κι αν όλα αυτά που σας λέω ακουγονται γραφικά, ακούστε κι αυτήν την ιστορία.

Είχα έναν φίλο που περνούσε μια πολύ άσχημη φάση. Ερωτικα, οικονομικά, οικογενειακά ,όλα χάλια. Όσες συμβουλές κι αν του δίναμε, τίποτα δεν μπορούσε να  ανακουφίσει την βαριά ψυχή του. Μόνο το φβ έβρισκε κάποια παρηγοριά με κάτι αστεία που έγραφε και έπαιρνε κάποια λαικ, σαν κόκκινες σπίθες για να ζεστανουν την παγωμενη του καρδιά έστω για λίγο.

Μία μέρα όμως κάτι συνέβη. Ενώ ήταν στην χειρότερη του φάση, στην πιο τραγική απελπισία, στο φβ αν και εγραψε κάποια πολύ πετυχημένα σχόλια, τα λαικ ηταν λιγοστά. Μπορεί λόγω ημέρας, λόγω ώρας, ποιος ξέρει. Περίμενε, περίμενε, τίποτα. Μόνος του γελούσε μέσα του με όσα έγραφε και ματαια περίμενε κάποια αποδοχή.

Σαν θλιβερος παλιάτσος ένιωσε κείνη την στιγμή. Ένας γελοίος που νόμιζε πως είχε κι ένα ταλεντο, αλλά ήταν ένα τίποτα. Όλα τα προβλήματα τότε ήρθαν τεράστια ,μανιασμένα, σαν κύματα πελωρια που τον παρασέρνουν σε κάποιο άγριο βαθυ μπλε ωκεανό, χωρίς κάποιο κοκκινο σωσίβιο να τον σώσει.

Εκεί που λέτε την πιο τραγική ώρα, που είχε ακόμα περάσει από το μυαλό του σοβαρά η πιο τρελή σκέψη, τότε ήρθε Εκείνος, κι αρχισε να κανει λαικ, πολλά λαικ, λαικ παντου και σερ, σχολια, καρδιές , γέλια, τα πάντα! Όλα τα ποστ του ανεβηκαν πιο ψηλά στον κεντρικό, τα είδαν κι άλλοι, άρχισαν κι αυτοί να κάνουν λαικ, να σχολιάζουν, παντού γέλιο και γιορτή.

Πόσο χάρηκε όταν τα είδε όλα αυτά! Σε εκείνη την σκοτεινή ώρα, βαθιά μέσα στον ανηλιαγο βυθό ,είδε ένα κόκκινο φως που να τον οδηγεί ξανά στην επιφάνεια, σαν ένα κεραυνοβόλο σοκ που τον βγάζει από ένα βαθύ κωμα.

Έτρεξε σαν ηρέμησε αυτό το τρελο γλέντι να τον ευχαριστήσει, μα δε ήταν πουθενά. Ούτε καν το προφίλ του δεν υπήρχε πια, είχε εξαφανιστεί. Στεναχωρήθηκε πολύ εκεί την στιγμή, αλλά μαζί τον πλυμμηρισε ένα γλυκό αίσθημα. Σαν να είχε μία θρησκευτική έμπειρια γεμάτη μυστηριο και μια βαθιά αγαλλίαση μαζί.

Έτσι που λέτε φίλοι μου.  Αυτός ο φίλος πλεον είναι μια χαρά. Μετά από κάποιες μέρες βρήκε δουλειά, τα βρήκε ξανά με τον πατέρα του και ζει πλέον ευτυχής. Μάλιστα από ότι μου έλεγε, σε κάποιο σχολιο εκείνη την μέρα βρήκε και την κοπέλα που είναι μαζί τώρα, και είναι έτοιμοι να ανοίξουν σπιτικό γεμάτο ζωή και φως.

Για αυτό φιλοι μου μη ξεχνάτε. Ακόμα και να μην τους είχατε ανάγκη, κάποιοι άλλοι τους έχουν. Και ποιος ξέρει, μπορεί να ξανάρθουν σε εκείνη την πιο τραγική στιγμή. Το ξέρω θα τα ξεχάσετε όλα αυτά που λέω , αλλά κάποτε θα τα θυμηθείτε. Κι εμένα και τους αγγέλους του φεισμπουκ.

Αντίο φίλοι μου, και καλό καλοκαίρι

Η τραγική ιστορία πίσω από το όνομα του γηπέδου "δύο αοράκια"

Όλο το καλοκαίρι υπάρχει ένα μυστήριο που με βασανιζει. Από τότε που άρχισαν οι εθνικές μας του μπάσκετ τα διάφορα τουρνουά, εκεί στη Κρήτη, πάντα αναρωτιεμαι...
Από που προκύπτει αυτό το δυο αορακια, το παράξενο όνομα που έχει το γήπεδο που  παίζει; Στην αρχή νόμιζα πως ήταν στάδιο αοράκια, μα εν τελη ήταν όπως το είπα. Έψαξα στο ίντερνετ χωρίς να βρω τίποτα  ικανοποιητικό για να χορτάσει την αδηφάγα περιέργεια μου για τα αξιοπεριεργα, ώσπου συναντήθηκα όλως τυχαίως με έναν γνωστό μου από την Κρήτη και μου λύθηκε η απορία με αυτή την συγκλονιστικη τραγική  ιστορία που θα σας διηγηθώ . Διαβάστε  και δακρυστε πίκρα..

Ήταν δύο παιδιά εκεί κάπου στα 80ς στην Κρήτη, δύο αγόρια που τους άρεσε να ακούνε μελωδικό ροκ, το γνωστό παγκοσμίως AOR για όσους δεν ξερουν. Τoto,fm, journey, lionsheart, οτιδηποτε τρυφερό, ρομαντικό, γλυκό, ερωτικό μπορούσαν να βρουν σε δίσκο η κασετα τότε σε εκείνη την δύσκολη εποχή, με μια δύναμη ροκ να του δίνει ορμή, αλλά και τη μελωδία απαλη, να σε ταξιδεύει μέχρι εκεί στις παραλίες της Αμερικής με τα τεράστια κύματα και τις σεξυ κοπέλες που οι φιγούρες τους αχνοφαινονται ερωτικές σαν δυει ο ήλιος στο βάθος.

Όπως καταλαβαίνετε όμως στο σκληρό ανελεητο τόπο που δυστυχώς γεννήθηκαν τα πράγματα δεν ήταν τόσο ιδανικά. Πέρα από τον χλευασμό των γονέων και συγγενών που δεν άκουγαν τα κλασικά βαριά αντρικά παραδοσιακά τραγούδια, ειχαν και το ανάλογο των συνομιλικών τους, που περίμεναν τουλάχιστον κάποια συμπαράσταση και μια κουβέντα φιλική. Οι μεν "ελάτε μωρέ στη ντίσκο να χορέψουμε όλοι εκεί. Αποβλακωνεστε στα σπίτια σας", οι δε " τι αδερφιστικα  ρε ακούτε, μόνο Μεταλ ρε σκατοφλώροι" , βάλε και τους πανκηδες της εποχές, βάλε και τους νιουγουειβαδες, βάλε βάλε βάλε. Αποκλεισμένοι από παντού. Καμία Διέξοδος. Ούτε διαδίκτυο είχαν να ξεφύγουνε σε εκείνη την άγρια εποχη, να βρουν άλλους με ιδια ενδιαφέροντα. Μόνο οι δύο τους ταξίδευαν με τις απαλές γλυκές μελωδίες που αγαπούσαν, αποξενωμενοι από τους πάντες. Μέχρι και διάφορες κακεντρεχείς φήμες ακούστηκαν , πως τα είχαν,  πουστηδες είναι, γι αυτό τα ακούνε κι αυτά άλλωστε, αναμενόμενο. Χλευασμός από παντού, βλέμματα υποτιμητικά και καφρίλα.

Ετσι που λέτε φίλοι, μια μέρα εφτασε η στιγμή η τραγική. Δεν άντεξαν τόση σκληρότητα, τόση αδικία. Δε φαινόταν πουθενά διέξοδος. Έτσι πήγαν εκεί νότια της Κρήτης σε έναν βράχο , αναγνευοντας την απέραντη θάλασσα κάπως έσβηνε ο ήλιος μέσα της μαγευτικα, φόρεσαν τα Walkman τους ακούγοντας το αφρικα των ΤΟΤΟ, χαμένοι μέσα στον γλύκους εξωτικούς ταξιδιαρικους ήχους του είδαν σαν όραμα μια εικόνα με εκείνους σε κάποια παραλία της Αφρικής να πίνουν σε κάποιο μπαρ μαυρισμένοι γεμάτοι ζωντάνια και θέληση για περιπέτεια και ζωη , και χάθηκαν για πάντα μέσα στο Λυβικο πέλαγο.

Τους ψαχναν για μέρες συγγενείς και φίλοι, και όταν κατάλαβαν τι έγινε σαν βρήκαν τα αψυχα κορμιά τους, ενιωσαν ενοχές. Γιατί τα καναμε όλα αυτά; Γιατί τους φερθηκαμε έτσι; Επειδή ήθελαν να ακούσουν κάποιες μπαλάντες όμορφες,  κάτι το τρυφερό, κάτι μελωδικό  πέρα απο τη δικιά μας σκληρότητα;  Χάθηκαν δύο παλικάρια τόσο ευγενικά, τόσο άδικα!

Ετσι που λέτε φίλοι μου, εκεί στη μνήμη αυτών των παιδιων, χτίστηκε το γήπεδο αυτό, και πήρε το όνομά "Δύο AORακια" από τη μουσική που αγάπησαν τόσο δυνατά και τελικά αυτόκαταστροφικά , για να μην ξεχνάμε ποτέ σε τι φρίκη μπορούν να οδηγησαν οι αποκλεισμοί και οι ψευτομαγκιες.

Μία συγκινητική ιστορία που διδάσκει χτες, σήμερα, και για πάντα.