Mια καλημερα απλη.

Και ναι λοιπόν. Αυτό είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Ούτε τίποτα πολύπλοκες ερωτικές εξισώσεις που δεν αποδείχτηκαν ποτέ, ούτε τίποτα ψευδώνυμα που όσο πιο ζόρικα είναι τόσο προδίδουν τη τρυφερή γύμνια της ψυχής μας, ούτε τίποτα επαναστατικες μεγαλοστομίες που καταβροχθίζουν και τις τελευταίες μας ελπίδες, απολύτως ΤΙΠΟΤΑ απο όλα αυτα. Απλά μία καλημέρα. Μία απλή κατακόκκινη TEΡΑΣΤΙΑ καλημερα γραμμένη απο το σπρέι της φλογισμένης καρδιάς κάποιου αγνώστου. Και σαν ξημέρωνε εκεινη η μέρα, η 24/11/11, το είδε ο μικροαστός και σκέφτηκε "μα τι βανδαλισμός είναι αυτός; ποιος βλάκας το έκανε", και ο κκες πέρασε και και είπε "μα τι βλάκας, τόσο κόκκινο σπρέι χαμένο αφου δεν προπαγανδίζει το μεγαλείο του κόμματος" και ο αναρχικός πέρασε και είπε "καλημέρα θα είναι όταν θα καταρρεύσει το κράτος βλάκα μικροαστέ", κι έτσι περπατούσαν μέσα στους δρόμους που μόλις είχε ξημερώσει και το σκεφτόντουσαν συνέχεια καλήμερα καλημέρα κι άρχιζαν να χαμογελούν αχνά καλήμερα και αυτό συνέχεια τους γέμιζε φως πηγαίο κατακόκκινο το έβλεπαν τεράστιο να ανατέλλει από τον ορίζοντα της καρδιάς τους και δε μπορούσαν να κρατήσουν την αυθόρμητη χαρά που τους κατέκλυζε και χαμογελούσαν συνέχεια μεσα στους πρωινούς δρόμους και οι άλλοι περαστικοί τους έβλεπαν και αναρωτιόντουσαν "γιατί χαμογελάνε μόνοι τους αυτοί σαν βλάκες" αλλα εκείνοι ήξεραν και οι τρεις, πως εκείνη η μέρα, η 24/11/11, ήταν πραγματικά, μια καλή μέρα.

Για το 2015 που μας έφυγε.

Tέλικα ένα πράγμα με έπεισε το 2015 που έφυγε. Οι ρεαλιστές είχαν δίκιο. Σε αχαρτογράφητα νερά θέλουμε να ταξιδέψουμε. Με ναύτες τρελούς, με καπετάνιο άπειρο! Δεν είδατε άλλωστε βαθιά μες στο βυθό; Πτώματα στοιβάζονται, καθημερινά, το ένα πάνω στο άλλο. Ποιος ξέρει άραγε που θα εμφανιστεί ο επόμενος ύφαλος, που ο επόμενος σκόπελος που δε θα προσέξει ο ατζαμής. Μονάχα ένας καπετάνιος πεπειραμένος στην φρίκη δεν θα μπορούσε να ξέρει την πιο ασφαλή πορεία;

Mα κι από την άλλη, γιατί τέτοια ρίσκα. Γιατί να ψάχνουμε συνέχεια για παραδείσους κάλπικους, για σκουριασμένους θησαυρούς! Ας καρτερεί ο καθένας στην νησίδα του γιατί τα πτώματα όλο στοιβάζονται και περισσότερα, και φτιάχνουν κι άλλες νησίδες, που με την σειρά τους γίνονται νησιά, με εύφορα εδάφη, λίπασμα που θα καλλιεργήσουμε, θα χτίσουμε σπίτια και ζωές πλούσιες.

Άλλωστε κι έτσι όπως ανεβαίνουν στην επιφάνεια, δεν είδατε τις ανταύγειες απ' τις εικόνες που κυλούν μέσα στα μάτια των πνιγμένων; Εικόνες από ζωές περασμένες, από αναμνήσεις που δείχνουν το ευτυχισμένο μέλλον που έρχεται, που θα ξανακερδίσουμε και χτίσουμε όταν θα έρθει η ώρα.

Μονάχα φίλοι μου μην σας αφήσει να σας καταβάλει η μελαγχολία ή η οργή, ούτε να έχετε το βλέμμα στραμμένο στους απατηλούς μύθους των άγνωστων οριζόντων.

Το βλέμμα πάντα κάτω, στον βυθό, κι υπομονή.