Για τους αγγέλους του facebook

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι περίεργοι. Πολλοι τους λένε και τρελούς, γραφικους. Σαν φαντάσματα περνούν και χάνονται. Θα τους έχετε ακούσει κι εσείς φαντάζομαι. Σου κάνουν αιτημα φιλίας, το αποδέχεσαι, σου κάνουν λαικ παντού και χάνονται απο εκεί που ήρθαν . Στο πουθενά.

Όχι όχι φίλοι μου. Το ξέρω πως είναι πολύ παράξενοι μα μην τους χλευαζετε. Αυτοί οι άνθρωποι, αν είναι τέτοιοι γιατί πολλά ακούγονται, είναι οι άγγελοι του φεισμπουκ. Αν συνεχίσετε να γελάτε μαζί τους ,μπορεί να λυπηθούν και να χαθούν για πάντα, κι αυτοί και το πολύτιμο τους έργο.
Κι αν όλα αυτά που σας λέω ακουγονται γραφικά, ακούστε κι αυτήν την ιστορία.

Είχα έναν φίλο που περνούσε μια πολύ άσχημη φάση. Ερωτικα, οικονομικά, οικογενειακά ,όλα χάλια. Όσες συμβουλές κι αν του δίναμε, τίποτα δεν μπορούσε να  ανακουφίσει την βαριά ψυχή του. Μόνο το φβ έβρισκε κάποια παρηγοριά με κάτι αστεία που έγραφε και έπαιρνε κάποια λαικ, σαν κόκκινες σπίθες για να ζεστανουν την παγωμενη του καρδιά έστω για λίγο.

Μία μέρα όμως κάτι συνέβη. Ενώ ήταν στην χειρότερη του φάση, στην πιο τραγική απελπισία, στο φβ αν και εγραψε κάποια πολύ πετυχημένα σχόλια, τα λαικ ηταν λιγοστά. Μπορεί λόγω ημέρας, λόγω ώρας, ποιος ξέρει. Περίμενε, περίμενε, τίποτα. Μόνος του γελούσε μέσα του με όσα έγραφε και ματαια περίμενε κάποια αποδοχή.

Σαν θλιβερος παλιάτσος ένιωσε κείνη την στιγμή. Ένας γελοίος που νόμιζε πως είχε κι ένα ταλεντο, αλλά ήταν ένα τίποτα. Όλα τα προβλήματα τότε ήρθαν τεράστια ,μανιασμένα, σαν κύματα πελωρια που τον παρασέρνουν σε κάποιο άγριο βαθυ μπλε ωκεανό, χωρίς κάποιο κοκκινο σωσίβιο να τον σώσει.

Εκεί που λέτε την πιο τραγική ώρα, που είχε ακόμα περάσει από το μυαλό του σοβαρά η πιο τρελή σκέψη, τότε ήρθε Εκείνος, κι αρχισε να κανει λαικ, πολλά λαικ, λαικ παντου και σερ, σχολια, καρδιές , γέλια, τα πάντα! Όλα τα ποστ του ανεβηκαν πιο ψηλά στον κεντρικό, τα είδαν κι άλλοι, άρχισαν κι αυτοί να κάνουν λαικ, να σχολιάζουν, παντού γέλιο και γιορτή.

Πόσο χάρηκε όταν τα είδε όλα αυτά! Σε εκείνη την σκοτεινή ώρα, βαθιά μέσα στον ανηλιαγο βυθό ,είδε ένα κόκκινο φως που να τον οδηγεί ξανά στην επιφάνεια, σαν ένα κεραυνοβόλο σοκ που τον βγάζει από ένα βαθύ κωμα.

Έτρεξε σαν ηρέμησε αυτό το τρελο γλέντι να τον ευχαριστήσει, μα δε ήταν πουθενά. Ούτε καν το προφίλ του δεν υπήρχε πια, είχε εξαφανιστεί. Στεναχωρήθηκε πολύ εκεί την στιγμή, αλλά μαζί τον πλυμμηρισε ένα γλυκό αίσθημα. Σαν να είχε μία θρησκευτική έμπειρια γεμάτη μυστηριο και μια βαθιά αγαλλίαση μαζί.

Έτσι που λέτε φίλοι μου.  Αυτός ο φίλος πλεον είναι μια χαρά. Μετά από κάποιες μέρες βρήκε δουλειά, τα βρήκε ξανά με τον πατέρα του και ζει πλέον ευτυχής. Μάλιστα από ότι μου έλεγε, σε κάποιο σχολιο εκείνη την μέρα βρήκε και την κοπέλα που είναι μαζί τώρα, και είναι έτοιμοι να ανοίξουν σπιτικό γεμάτο ζωή και φως.

Για αυτό φιλοι μου μη ξεχνάτε. Ακόμα και να μην τους είχατε ανάγκη, κάποιοι άλλοι τους έχουν. Και ποιος ξέρει, μπορεί να ξανάρθουν σε εκείνη την πιο τραγική στιγμή. Το ξέρω θα τα ξεχάσετε όλα αυτά που λέω , αλλά κάποτε θα τα θυμηθείτε. Κι εμένα και τους αγγέλους του φεισμπουκ.

Αντίο φίλοι μου, και καλό καλοκαίρι

Η τραγική ιστορία πίσω από το όνομα του γηπέδου "δύο αοράκια"

Όλο το καλοκαίρι υπάρχει ένα μυστήριο που με βασανιζει. Από τότε που άρχισαν οι εθνικές μας του μπάσκετ τα διάφορα τουρνουά, εκεί στη Κρήτη, πάντα αναρωτιεμαι...
Από που προκύπτει αυτό το δυο αορακια, το παράξενο όνομα που έχει το γήπεδο που  παίζει; Στην αρχή νόμιζα πως ήταν στάδιο αοράκια, μα εν τελη ήταν όπως το είπα. Έψαξα στο ίντερνετ χωρίς να βρω τίποτα  ικανοποιητικό για να χορτάσει την αδηφάγα περιέργεια μου για τα αξιοπεριεργα, ώσπου συναντήθηκα όλως τυχαίως με έναν γνωστό μου από την Κρήτη και μου λύθηκε η απορία με αυτή την συγκλονιστικη τραγική  ιστορία που θα σας διηγηθώ . Διαβάστε  και δακρυστε πίκρα..

Ήταν δύο παιδιά εκεί κάπου στα 80ς στην Κρήτη, δύο αγόρια που τους άρεσε να ακούνε μελωδικό ροκ, το γνωστό παγκοσμίως AOR για όσους δεν ξερουν. Τoto,fm, journey, lionsheart, οτιδηποτε τρυφερό, ρομαντικό, γλυκό, ερωτικό μπορούσαν να βρουν σε δίσκο η κασετα τότε σε εκείνη την δύσκολη εποχή, με μια δύναμη ροκ να του δίνει ορμή, αλλά και τη μελωδία απαλη, να σε ταξιδεύει μέχρι εκεί στις παραλίες της Αμερικής με τα τεράστια κύματα και τις σεξυ κοπέλες που οι φιγούρες τους αχνοφαινονται ερωτικές σαν δυει ο ήλιος στο βάθος.

Όπως καταλαβαίνετε όμως στο σκληρό ανελεητο τόπο που δυστυχώς γεννήθηκαν τα πράγματα δεν ήταν τόσο ιδανικά. Πέρα από τον χλευασμό των γονέων και συγγενών που δεν άκουγαν τα κλασικά βαριά αντρικά παραδοσιακά τραγούδια, ειχαν και το ανάλογο των συνομιλικών τους, που περίμεναν τουλάχιστον κάποια συμπαράσταση και μια κουβέντα φιλική. Οι μεν "ελάτε μωρέ στη ντίσκο να χορέψουμε όλοι εκεί. Αποβλακωνεστε στα σπίτια σας", οι δε " τι αδερφιστικα  ρε ακούτε, μόνο Μεταλ ρε σκατοφλώροι" , βάλε και τους πανκηδες της εποχές, βάλε και τους νιουγουειβαδες, βάλε βάλε βάλε. Αποκλεισμένοι από παντού. Καμία Διέξοδος. Ούτε διαδίκτυο είχαν να ξεφύγουνε σε εκείνη την άγρια εποχη, να βρουν άλλους με ιδια ενδιαφέροντα. Μόνο οι δύο τους ταξίδευαν με τις απαλές γλυκές μελωδίες που αγαπούσαν, αποξενωμενοι από τους πάντες. Μέχρι και διάφορες κακεντρεχείς φήμες ακούστηκαν , πως τα είχαν,  πουστηδες είναι, γι αυτό τα ακούνε κι αυτά άλλωστε, αναμενόμενο. Χλευασμός από παντού, βλέμματα υποτιμητικά και καφρίλα.

Ετσι που λέτε φίλοι, μια μέρα εφτασε η στιγμή η τραγική. Δεν άντεξαν τόση σκληρότητα, τόση αδικία. Δε φαινόταν πουθενά διέξοδος. Έτσι πήγαν εκεί νότια της Κρήτης σε έναν βράχο , αναγνευοντας την απέραντη θάλασσα κάπως έσβηνε ο ήλιος μέσα της μαγευτικα, φόρεσαν τα Walkman τους ακούγοντας το αφρικα των ΤΟΤΟ, χαμένοι μέσα στον γλύκους εξωτικούς ταξιδιαρικους ήχους του είδαν σαν όραμα μια εικόνα με εκείνους σε κάποια παραλία της Αφρικής να πίνουν σε κάποιο μπαρ μαυρισμένοι γεμάτοι ζωντάνια και θέληση για περιπέτεια και ζωη , και χάθηκαν για πάντα μέσα στο Λυβικο πέλαγο.

Τους ψαχναν για μέρες συγγενείς και φίλοι, και όταν κατάλαβαν τι έγινε σαν βρήκαν τα αψυχα κορμιά τους, ενιωσαν ενοχές. Γιατί τα καναμε όλα αυτά; Γιατί τους φερθηκαμε έτσι; Επειδή ήθελαν να ακούσουν κάποιες μπαλάντες όμορφες,  κάτι το τρυφερό, κάτι μελωδικό  πέρα απο τη δικιά μας σκληρότητα;  Χάθηκαν δύο παλικάρια τόσο ευγενικά, τόσο άδικα!

Ετσι που λέτε φίλοι μου, εκεί στη μνήμη αυτών των παιδιων, χτίστηκε το γήπεδο αυτό, και πήρε το όνομά "Δύο AORακια" από τη μουσική που αγάπησαν τόσο δυνατά και τελικά αυτόκαταστροφικά , για να μην ξεχνάμε ποτέ σε τι φρίκη μπορούν να οδηγησαν οι αποκλεισμοί και οι ψευτομαγκιες.

Μία συγκινητική ιστορία που διδάσκει χτες, σήμερα, και για πάντα.

Αναμνήσεις μιας σκοτεινής νεότητας

Παντα θεωρούσα την εφηβική και μετεφηβικη ερωτική ζωή μου θλιβερή. Η ντροπαλοτητα μου συνδυασμένη με χαμηλή αυτοπεποίθηση ήταν παροιμιώδης, με αποτέλεσμα ουδέποτε να πάω να μιλήσω σε κάποια ακόμα κι αν έδειχνε κάποιο ενδιαφέρον, πράγμα το οποιο ήταν ιδιαιτέρως σπάνιο άρα κανονικά θα έπρεπε να εκμεταλλευτω αυτήν την μοναδική ευκαιρία, που αν την έπαιρνε χαμπάρι κάποιος δημοσιογράφος της εσπρέσσο, θα την παρουσιάζε ως θαύμα του Παϊσίου.

Από την άλλη, ακόμα κι αν γινόταν καμία προσέγγιση λόγω κάποιας κοινής παρέας, και απο κοπελες που δεν πολύγουσταρα και δεν θα τις χαρακτήριζες και καλλονες, οι χυλοπίτες έπεφταν σαν αστέρια σε αυγούστιατικη βράδια. Ήταν φανερό πως η απουσία οποιουδήποτε χαρακτήρα, οποιουδήποτε θάρρους και προσωπικότητας , με έκανε τρομερά αδιάφορο, και να τα έφτιαχνε και καμιά μαζί μου για τίποτα μερες , μετά το ξεχνούσε λες και αργά αργά σβηνομουν σαν τον πρωταγωνιστή του Μπακ του δε φιουτσερ, αν ακόμα την περίπτωση μου για τους λόγους που προείπα, δεν διετρεχα τον ίδιο κίνδυνο με τον πρωταγωνιστή.

Τώρα θα αναρωτηθούν πολλοί τι τα λέω αυτά, πάλι κλαψα, λίγο ήρεμα γιατί θα βραχυκυκλωσουν τα πισια μας και τα λοιπά κυνικά αλλά λογικά.

Για αυτό ακριβώς τα αναφέρω φίλοι μου. Όλα αυτά αποτελούν πραγματικά πλέον παρελθον και σβηστηκανε για πάντα! Όχι, δεν ανακάλυψα την χρονομηχανη που προείπα, ούτε θα συμμετέχω σε κάποιο λυτρωτικό καινούριο επιλεκτικο πρόγραμμα σβήσιμο αναμνησεων. Μονάχα είδα ότι έχω ζησει υπό τις φως των νέων μεταφεμινιστικων θεωριών, οι οποίες είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες στον πολιτικό μας χώρο, και ανακαλυψα τελικά ήμουν πολύ ζορικος , τολμηρός και περιπετειωδης τύπος!
Αν και όντως ποτέ δεν έγινε κάτι ουσιωδες για πολλά χρόνια, κοίταζα κυρίες και κυριοι.

Κοίταζα συνεχώς!

Στα λεωφορεία, στο σχολείο, στη δουλειά, κοίταζα μανιασμένα απελπισμένα, χυδαία, ονειροπόλα , σεξιστικά. Κοίταζα επιμονα, με το βλέμμα μου σαν του θηρίου που δεν τολμά να αγγιξει, όπως έλεγε και ο σεξισταρας χατζιδακις, να εκτοξεύεται σαν σφαίρα με τρομαχτική ταχύτητα μέσα στο απόλυτο κενό της ερωτικής μου ζωής, και να καρφώνεται βαθιά μεσα στη σκέψη της κάθε μιας ανυποψίαστης κοπέλας.

Ειδικά σε μια περίοδο της ζωής μου ήμουν κατά συρροή βλεμματακιας. Ακούστε φίλοι μου την χυδαια δράση μου με συνεργάτη έναν φίλο μου:

Ήταν κάπου στο 2003. Πηγαίναμε οι δυο μας εκεί στον φασαριοζικο πεζόδρομο με τις καφετέριες του Θησείου. Βρίσκαμε ένα τραπέζι, κατά προτίμηση δίπλα σε κάποιες κοπέλες. Καθόμασταν, πίναμε δύο φραπέδες, αιντε καμια μπυρα η γκορντον σπεις μετά για την αλητεία του θεματος, κοιτάζαμε γκομενες , και μετά από τρεις ώρες φεύγαμε. Ουδέποτε μιλήσαμε, ουδέποτε κάναμε την παραμικρή κίνηση, τίποτα. Απλά κάθε πσκ, επί τρία ολοκληρα χρονια, χρησιμοποιούσαμε την ιδια αποτυχημένη τακτική, που μάλλον αποτελουσε κάτι σαν ιεροτελεστία στο απόλυτο σκότος της κοινωνικής μας ζωής.

Κάπου εκεί στη μέση, για να μην υπερβαλω, πήγα και φαντάρος, αλλά ούτε αυτή η εμπειρια δεν κατάφερε να με αποτοξίνωσει από την αρρωστια του κατα συρροην νοητικού βλεμματικου βιασμού ανυπερασπιστων κοριτσιών. Μετά απολύθηκα και συνέχισα την σιχαμερή μου δράση με μεγαλύτερο ζήλο. Έπρεπε να κάνω σχέση και γίνω φουλ βλακωδως ερωτευμένος για να κοιτάζω πάλι μόνο προς τα κάτω η το κενό ως συνήθως.

Τώρα ξέρω θα πουν κάποιοι χυδαίοι σεξιστες σιγά τα ωα, απλά εισασταν δύο καμένοι και τα λοιπά, αλλά εγώ είμαι ιδιαίτερα σκεπτικός φίλοι μου. Ακόμα μπορώ να πω πως έχω και καποια αισθήματα τυψης. Που να είναι άραγε όλες εκείνες οι κοπελες που κοιτούσα τόσα χρόνια επίμονα και χυδαία; Άραγε να το ξεπέρασαν ή να το κουβαλανε μέσα τους και να ξυπνάνε ιδρωμενες τα βράδια σαν τον Φρόντο από το ματι του Σαουρον; Το ότι όταν με κοιτούσαν αυτές έριχνα το βλέμμα μου κάτω λόγω ντροπης, δεν αποτελεί δικαιολογια αφού το είχαν πάρει χαμπάρι προφανώς και η ψυχολογική ζημιά είχε γίνει; πόσες ζωές κατεστρεψα αραγε, ενώ παντά εγώ το επαιζα ο αδικημενος και ο κλαψας;

Αν είναι κάποιες εδώ και διαβάσουν αυτές τις γραμμες, μη διστασουν να μου το πουν, ακόμα κι αν δεν ημουν εγω ο δραστης. . Το ξέρω θα είναι δύσκολο, μα πρέπει να γίνει η κουβέντα. Πιστεύω πως θα είναι καλύτερα και για αυτες και για μενα, και όλα όσα τραγικά βιώσαν θα τα ξεπερασουμε μαζί, ξεπλένοντας τα μέσα σε ένα ποτάμι εξομολογητικων καθαριων δακρύων.

Ευχαριστώ και περιμένω. Και συγγνώμη. Από όλους.