Ο λύκος raver και τα 7 κατσικακια

Πςςς!!!!! Αυτά είναι θεατρικα. Μόνο στη Λάρισα τέτοια πρωτοπορία. Πουθενά αλλού. Τυχαίο το μπλουζάκι του λυκου;Δε νομίζω! Ακούστε μαγκες υπόθεση που θα έκανε και τους αδερφούς γκριμ να ανατριχιάσουν!
 Ήταν ο λυκος που λέτε στο δάσος. Έψαχνε από δω κι από εκει να φάει τίποτα, τζίφος. Αφού πήγαινε όλο και πιο βαθιά, ακούει κάτι μουσικές, βλέπει κάτι φώτα. Κάτσε σκέφτεται να πάμε εκεί μπας και παίζει καμία παρέα που παίζει να μ'αγαπάς, να χορτασω κι εγώ να ηρεμήσει και η φύση. Πάει πιο κοντά και τι να δει; ρειβ πάρτυ! Πρώτη φορά το είδε ο λυκος και φοβήθηκε. Ήτανε και πολλοί χορεύανε ουρλιαζανε εκστασιασμενοι μουσικές εκκωφαντικες. Άσε λέει δεν μας παίρνει. Κάτσε να φάμε τίποτα αποφάγια. Ψάχνει από δω από εκει τίποτα. Κάτι ισοτονικα, κάτι βιγκαν, αηδίες. Με τά πολλά βρίσκει μια σακουλα με κάτι στρογγυλά δισκία μέσα. Σκυλοτροφη σκέφτεται δε γαμιεται. Καλή είναι. Από την άλλη φορά που έχεζα για μια εβδομάδα χαλίκια. Καλύτερα.

Τρώει μια μεγάλη χαψια και από τη χημεία αηδιάζει. Όσα προλαβαίνει τα φτύνει. Τι αηδίες τρώνε αυτοί οι άνθρωποι. Το κέρατο τους. Πάω τώρα να τα ξεπατωσω τα κατσικακια να φτιάξω και τη γεύση μου. Δε πα  να τα φυλάει η γριετζω χεστηκα. Τα έχω πάρει. Κάτσε να τους πάρω κι αυτην την μπλούζα για να μάθουν τα καθίκια.

Που λέτε παίρνει τον δρόμο για το χωριό αλλά όσο πλησιάζει αρχίζει να του τα σκάνε τα ε και να αλλάζει διάθεση. Κάτσε σκέφτεται. Γιατί να τρωγωμαστε έτσι μια ζωή. Συνέχεια στα αίματα στη φασαρία στο κυνηγητο; Γιατί να μην είμαστε μονιασμενοι αγαπημένοι για πάντα.

Έτσι σκάει η μύτη στα κατσικακια που είχαν κάνει τη μαλάκια ν' αφήσουν το παραθυρο ανοιχτο γιατί ήξεραν  πως ο λυκος είχε πάει διακοπές και το αιρκοντισιον πάλι είχε χαλάει με αποτέλεσμα τα αλλα ζώα να μην έρχονται ούτε για μπυρες και η γιαγιά δροσιζοταν στο καπη. Με το που είδαν τον λυκο σπίτι τη γαμησαμε σκέφτηκαν. Τελειώσαμε. Κάτσε να του παίξουμε τίποτα μπας και ηρεμήσει. Άρχισαν να παίζουν εκεί με κάτι καραμουζες κάτι παραδοσιακά κατι ηπειρωτικά μπας και τα λυπηθεί.
Ο λύκος είχε αρχίσει να βαριέται. Αν και ήταν σε φάση λοβ  Εντ πις μετά από ένα σημείο τα πήρε χοντρά και σηκωθηκε πανω. Τι μαλακιες ειναι αυτες που παιζετε γαμω το κερατο σας ούρλιαξε! Πάμε σκέφτηκαν τα κατσικακια. Την πουτσισαμε.  Τώρα θα μας κάνει φρικασε.  Αυτός όμως συνέχισε να φωνάζει. Κόψτε αυτε τις.μπούρδες. Πάμε τώρα να σας δείξω με τι μουσικές θα φτιαχνομαστε από δω και μπρος.

Τι να κάνουν και τα κατσικακια. Είπανε εντάξει. Από να τα φάει. Πάνε να δούνε τι παιζει. Παίρνουν δρόμο λοιπόν και φτάνουν στο ρειβ πάρτυ. Χορεύετε ρε μαλακισμενα τους λέει. Πάμε όλοι μαζί.
Προσπαθούν κι αυτά τρομοκρατημενα τίποτα. Απο δω κι απο εκει χοροπηδαγανε σαν κατσικια. Τα ειδε ο λυκος και λεει δεν φταινε αυτα. Κατσε να φτιαχτουν. Πανε στην σακουλα και τους λεει παρτε κι εσεις να την βρουμε  παρεα. Τα καημενα τα κατσικακια εκαναν οτι τους ελεγε. Στην αρχη καπως του ηρθε αηδια αλλα οσο περνουσε η ωρα αρχισαν να φτιαχονται. Εβλεπαν τον  λυκο με.αλλη ματια. Κι εμεις πηγαμε να τον.πνιξουμε σκεφτηκαν τον καημενο. Κοιτα. Αυτος μας εφτιαξε εδω και περναμε την καλυτερη φαση εβερ. Οχι τωρα σαν το σπιτι με την κωλογρια που μας έχει όλο κλεισμένα στο.μαντρί.

Τελοσπαντων να μη σας κουράζω, βουτάνε τη σακούλα κατι σιντι, ενα ξεμπαρκο ραδιοκασετοφωνο και πάνε όλοι μαζί χορευοντας σκάνε μύτη στο δάσος να τους που τα νέα τα σωτήρια. Με το που τους βλέπουν οι άλλοι παραξενευονται. Τι παίζει εδώ σκέφτονται. Αυτοί τρωγωντουσαν όλη μέρα με τη γριετζω . Της πουτανας γινόταν.

Με τα πολλά τους το σκανε το μυστικό το μαγικό. Αυτά λίγο δίστασαν στην αρχή αλλά μετά είπαν ντάξει. Για να έχει τόσο θαυματουργά αποτελέσματα κάτι θα λέει. Κουμπωθηκαν κι αυτά κι από τότε όλα άλλαξαν στο δάσος. Ούτε φαγωμαρες ούτε φονικα ούτε κυνηγητά τίποτα. Όλοι μερα χοροί μουσικές αγκαλιές και κάνας πηδος μετά άμα κάτσει. Κλεισανε και τη γιαγια σε ενα γηροκομειο και ξεμπερδεψανε κι απο εκει.Ο παραδεισος επί της γης.

Όπως καταλαβαίνετε βέβαια τίποτα δεν κρατάει τόσο ιδανικά για πάντα. Για να φτιάχνονται έκαναν συνέχει καταδρομικες στα ρειβ πάρτυ για να κλέβουν τα ε. Τα πήραν χαμπάρι οι άνθρωποι κι άρχισαν τις περιφρουρήσεις και τα δικά τους ντου. Από εκεί που ήταν ειρηνική η κατάσταση άρχισαν οι φοβοι μάχες και οι παρανοιες. Άλλοι που δε γουστάραν τέτοια φαση καθολου την ειδαν χιππικα άρχισαν να ψάχνουν μανιτάρια μαγικά στο δάσος. Άλλα βρήκαν καλά και ήταν όλοι μερα ταξίδευαν, αλλά βρήκαν κάτι δηλητηριασμένα και πεθαναν, τσακωμοί για το ποιος θα προλάβει τα καλά, άρχισε το κλίμα να χαλάει κι εκεί. Είχαν αρχίσει κιόλας να μαζεύονται πολλοί αφού είχε σπάσει ο κυκλος της φύσης που κρατουσε τα πράγματα σε μια ισορροπία. Χαμός με μια λέξη.

Τελοπαντων. Μη σας κουράζω άλλο. Δε θέλω κιόλας να σας πω και το τέλος. Μιλάμε για ένα έργο από ότι κατάλαβατε με πολύ βάθος και σύγχρονους προβληματισμούς πάνω στην ουτοπια, στην Οικολογία, στην χρήση ουσιών.Πολλοί οι συμβολισμοί και τα επίπεδα. Όποιος μπορέσει θα απολαύσει μια μοναδική εμπειρία. Το μόνο σίγουρο.

Περί αυγουστιατικης αθηνας

Θεωρώ την αυγουστιατικη Αθήνα υπερεκτιμημένη. Απλά είναι ένα περιεργο σκηνικό, ανοικειο, με μια ατμόσφαιρα μυστηριακή που του δίνει μια γοητεία. Μόνο στον κινηματογράφο μπορεί να λειτουργήσει, διότι απλά είναι ένα σκηνικό. Η δράση είναι αλλού, στους πρωταγωνιστές, και οι άδειοι δρόμοι δίνουν στα λόγια των ηρώων μια ξεχωριστή δύναμη, μια ηχώ που φτάνει μέσα σου βαθιά. Πχ και στα φτηνά τσιγάρα που ουσιαστικά είναι μια ταινια οπού ένας τύπος λέει μαλακίες, η αυγουστιατικη Αθήνα δίνει τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά που την κάνουν ξεχωριστή.

Αντιθέτως όμως, η πραγματική ζωή λειτουργεί αλλιως. Δεν υπάρχει δραση, δεν υπάρχει η σιγουριά του σεναριου, δεν υπάρχει χρόνος προκαθορισμένος, δεν υπαρχει τίποτα. Εσύ είσαι ο πρωταγωνιστης με  τις ηλίθιες σκέψεις σου, την βαρεμάρα σου, τα κολλήματα σου, και την ανάγκη σου να βρεις κάτι ξεχωριστό. Με αυτόν τον  τρόπο όταν θα μαγευτείς από αυτόν τον μυθο κι εσύ και θα θες να κάνεις τη ζωή σου κινηματογραφική, το μόνο που θα γίνει είναι να πέσει το σκηνικο με πάταγο, και να δεις την αδιαφορη ερημιά και την ανία , σαν εκείνη που κυριαρχει στη σκέψη και τη ζωή σου.

 Η Αθήνα είναι πόλη του φθινοπώρου. Εκεί παίρνει τα χρώματα που τις ταιριάζουν, το γκρίζο του ουρανου που δένει ιδανικά με τις πολυκατοικίες , η μυρωδια της βροχής, η ενέργεια των γεμάτων δρόμων, η δροσιά που σε κάνει να θες να συνεχισεις. Δεν της πάνε ούτε οι γαλάζιοι ουρανοί, ούτε  το φως του ήλιου, ούτε οι ζεστες.

Η Αθήνα για να λειτουργησει πρεπει να είναι ο πρωταγωνιστής κι εσύ σε ρόλο δεύτερο να παρασυρθείς μέσα στη δύναμη, την ενέργεια, στην ζωη που ρέει μέσα της.  Ξεκινά μονος ένα πρωινό του οκτωμβρη με ψιλόβροχο σε εργάσιμη μέρα, πάρε κι ένα αλκοολι για να σου δίνει την ώθηση για εξερεύνηση και να γλιστρήσει η σκέψη σου μαζί με τους βρεγμενους δρόμους, και πήγαινε Πατήσια, ταύρο, Καλλιθέα, Βύρωνα. Μόνο έτσι θα ανακαλύψεις την πραγματική γοητεια της.

Όλα τα άλλα τα 15αυγουστα  είναι για χιπστεροφυλλαδες και για την τέχνη. Μην τα μπλέκεις με την αληθινή ζωή.

Δε λαστ Κοτ ατ δε κομποτ

Ω ναι. Ήταν αλήθεια τελικά εκείνη η φήμη που αν και ήταν τόσο ρεαλιστική και κυνική, δεν ήθελα να την πιστέψω. Η κότα που είχε μείνει μόνη και μελαγχολική στην προηγούμενη μου επίσκεψη στο χωριο, εχάθη. Ο οποιοσδήποτε θα το καταλάβαινε από την πρώτη ματιά. Η πόχα που προφυλάσσε τις κότες από το να χαθούν , να πατήθουν από κάποιο αυτοκίνητο ή να φαγωθούν από καποια αλεπού ( αν και εγώ προσωπικά ουδέποτε υπήρξα μάρτυς έστω και αυτηκωος τέτοιου περιστατικού άρα θα χαρακτήριζα υπερβολικό τον εν λόγω κίνδυνο τουλάχιστον για το χωριό μου), ήταν εξαφανισμένη, και τα χόρτα φύτρωναν άγρια, εκεί που στο παρελθόν ισοπεδώνοντουσαν  άμεσα από την αδηφάγα  όρεξη των παμφαγων πουλερικών.

Θα ρωτουσα τη γιαγιά για την τύχη της , μήπως δηλαδή εχάθη ηρωικως με κάποιον από τους προαναφερθέντες θανάτους κι όχι από το σκληρό και ροζιασμενο από τις κακουχίες τόσων χρονων χέρι της, αλλά μάλλον θα ήταν ανώφελη η οποία συζήτηση. Η τύχη της εν λόγω κότας ήταν προδιαγεγραμμένη. Καθόλου τυχαίο δεν ήταν που είχε μεινει ολομόναχη. Θυμάμαι πως οταν είχα παει παλαιοτερα στο χωριό είχαν μείνει δύο κότες, και όταν ρώτησα γιατί έμεινε μόνο μία βαθύτατα επηρεασμένος από το μελαγχολικο κλίμα σε σχέση με εκείνο των παιδικών μου χρόνων όπου πάμπολλες κότες και με κόκκορα μάλιστα κακαριζαν ευτυχισμένες σαν τους πεταγες τα ψίχουλα σου πάνω από την σκουριασμένη ποχα διαλέγοντας πάντα και οποία δεν έφαγε γιατί είχες ένα αίσθημα δικαιοσύνης από μικρός , μου απάντησε πως η δεύτερη κότα σφαγιάστηκε διότι για πέντε μέρες δεν έκανε αυγά. Εγώ αμέσως αναρωτηθηκα γιατί άραγε να βιαστεί τόσο; Μπορεί να είχε κάποιο προβλημα ιατρικό, κάποιο στρες. Κάτι που μπορούσε με τον χρόνο να γιατρευτεί  και η κότα να συνεχίσει να κάνει ωραιότατα  φρέσκα αυγά όπως πριν. Τοσο τρομακτικό ήταν το διάστημα το 5 αντιπαραγωγικων ημερών που είχε βγει το ανεπανόρθωτο συμπέρασμα πως η συγκεκριμένη κότα ήταν πλέον άχρηστη, τουλάχιστον για τη λογική της γιαγιάς;

Το να πεις φυσικά πως εφόσων η κότα ήταν υγιέστατη δεν υπήρχε λόγος για να σφαγιασεί θα ήταν χαζο, πόσο μάλλον να πεις πως θα μπορούσε να μεινει για να κάνει παρεα στην άλλη κότα. Όλα αυτά θα ήταν γελοιοτητες. Φτηνοί συναισθηματισμοι ανθρώπων ανιδεων, τρελων. Η λογική της γιαγιάς είναι ψυχρη, κυνική, εκμεταλλευτική. Δε χωράει πρωτευσουσιανικες ευαισθησίες και συναισθηματισμους. Εφόσων η κότα δεν έκανε αυγά τελείωσε. Έπρεπε να πεθάνει. Δεν χωρά καμία αμφιβολία. Οτιδηποτε άλλο είναι παρανοϊκό, αναξιό οποιουδήποτε σχολιασμού.

Είμαι σίγουρος πως και η τελευταία κότα είχε την ανάλογη τύχη. Κάποια δικαιολογία σκληρή κι ορθολογική βρήκε η γιαγιά για να την αποκεφαλίσει. Δεν Ήθελα να πιάσω πάλι την ίδια ανούσια κουβέντα. Απλά τη θυμάμαι μόνο ερημη και μονη στα χορτάρια που είχαν αρχίσει να αγριευουν.Αραγε να είχε καταλάβει την τύχη της; Η έλλειψη των άλλων κοτων την είχε επηρεάσει κατά κάποιον τρόπο. Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που δεν έκανε κι αυτή αυγά; Κάποιοι ψυχολογικοί παράγοντες; Κάπως μου είχε φανεί σε κάποια στιγμή  και το βλεμμα της μελαγχολικό. Να ήταν η ιδέα μου; Το φως που έπεφτε στο δειλινό και τους έδινε κάποιο χρώμα περίεργο; Μα μαλακας είσαι, τι λες; Οι κότες μαζεύονται από νωρίς στο κοτέτσι. Δεν κοιτούν εκστατικά το δειλινό σαν εσένα ζωντοβολο. Ουτε έχουν συναισθήματα. Οι κότες έχουν συγκεκριμένο λόγο να ζουν κι εφόσον αυτός εχάθη, έπρεπε να χαθούν κι αυτές. Το να ξοδεύεται η γιαγιά για να τους αγοράζει καλαμπόκι έστω κι αυτό το λιγοστό και να μπαίνει στον κόπο γενικότερα υπό αυτές τις συνθήκες είναι κάτι το φαιδρο, το ανήκουστο.

Αυτή λοιπόν ήταν η τύχη της τελευταίας κότας. Βέβαια κι άλλες πολλές ανά τα ετη είχαν την ανάλογη τύχη αλλά δε θα υπάρξει νέα γενιά όπως παλια. Η γιαγιά γέρασε πολύ. Δε μπορεί. Κανείς δε θα μεινει εδώ σαν χαθεί, άρα θα σβηστεί και κάθε ζωή. Ήδη η φύση το έχει καταλαβει. Τεράστια παράσιτα έχουν αρχίσει να φυτρώνουν παντού και  περικυκλώνουν το σπιτι. Ενα αίσθημα εγκαταλειψης, παρακμής, είναι εκκωφαντικά παρών. Τα σύννεφα έχουν αρχίσει να μαζεύονται στον ορίζοντα. Επιασε ψυχρα.Προ ολίγου είδα να σέρνεται ένα φίδι μέσα στα χορτάρια. Η γιαγιά ούτε βγαίνει και από το σπίτι. Τριγυρνα μονάχα σαν φάντασμα από εδώ κι από εκεί στην αυλή. Η τελευταία κότα σαν χάθηκε, μοιάζει λες και πήρε μαζί της τη ψυχη αυτού του σπιτιού.