Μελαγχολία και Κακαουνάκης

Το σάουντρακ των σχολικών μου χρόνων, θα έλεγα πως ήταν η μουσική της ραδιοφωνικής εκπομπής του κακαουνάκη. Θυμάμαι πως πρέπει να έπαιζε λίγες ώρες μετά αφού είχες σχολάσει, κατά το απόγευμα που υποτίθεται πως έπρεπε να διαβάσεις και να κάνεις ασκήσεις αλλα εσύ έβρισκες πάντα κατι πιο δημιουργικό να κάνεις, όπως πχ να διαβάσεις για χιλιοστή φορά γιατί ο συντάκτης του μεταλ χάμερ έβαλε 6 στο άλμπουμ του τάδε πρωτοεμφανιζόμενου εσθονικού μπλακ μέταλ συγκροτήματος ή καλύτερα να χαζεύεις τα μυρμήγκια που περπατούσαν στο ξύλινο πάτωμα και τις σκιές τους που έκανε το πορφυρο φως του δειλινου που ερχόταν από την μπαλκονόπορτα , και κάπου εκεί που βίωνες αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές ανεξαρτησίας, έβαζε ο πατέρας σου αυτήν την εκπομπή με αυτήν την μελαγχολική, θλιβερή μουσική που βούλιαζε τα πάντα μέσα στην δική της καταθλιπτική σκοτεινή συννεφιά, και έβλεπες σαν να έρχονται καταπάνω σου νέες καταιγίδες με μέρες μίζερες, βαρετές, ανούσιες, τραυματικές, με καθηγητές βαρεμένους, με συμμαθητές τσογλάνια, με σιδεράδικα περαιώτικα που σου τσακίζουν το κορμί βλέμματα κοριτσιών ψυχρό ατσάλι , με μεθυσμένα σκυλοταξι του γυρισμού που κυλάνε σε έρημους βρεγμένους δρόμους, με βλέμματα βρεγμένα δάση φθινοπωρινά και τις ρωγμές του καθρέφτη κεραυνούς που τα σχίζουν στη μέση, με όμορφες ηλιόλουστες μελωδικές διαδρομές από την ακαδημία Πλάτωνος μέχρι να πλησιάσεις στη βάρια γκρίζα σκοτεινiά του σχολείου πάλι που αστράφτουν κεραυνοι απειλητικοί στο βάθος , με, με, με.

Ένα σχόλιο πάνω στον μύθο του Ίκαρου και του Δαίδαλου.

Aπο τότε που ήμουν μικρός, ο μύθος που μου δημιουργούσε πολλές απορίες και προβληματισμούς ήταν αυτός του Ίκαρου και του Δαίδαλου. Τώρα λοιπόν που μεγάλωσα κάπως, είπα να διεισδύσω περισσότερο στην ουσία του και να τον αναλύσω με μία ψύχραιμη ματιά.

Από την μία ο Δαίδαλος ήταν μέγιστος μάγκας.Τεράστια ιδιοφυΐα, γλύπτης, αρχιτέκτονας, εφευρέτης. Σε γενικές γραμμες θα λεγαμε πως γαμούσε κι έδερνε.

Από την άλλη ο Ίκαρος ήταν... ο γιος του Δαίδαλου. Αυτό. Απολύτως τίποτα άλλο.Ούτε τον βοηθούσε πουθενά, ούτε τον είχε μαθητευόμενο, ούτε είχε δημιουργήσει κάτι. Απλά ο Δαίδαλος πήδηξε την Ναυκράτη κι αυτή τον γέννησε. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό που ξέρουμε, το πιθανότερο είναι ο Ίκαρος να έπρηζε τον πατέρα του με την βλακεία και την ανικανότητα του.

Όταν την κοπάνησαν από τον Μίνωα τα φτερά τα έφτιαξε πάλι ο Δαίδαλος και του είπε απλά ένα πράμα. Μην πας κοντά στην ήλιο. Αυτό ήταν το μόνο πράμα που έκανε ο Ίκαρος και πνίγηκε. Ο Δαίδαλος φυσικά δεν ήταν κανάς μαλάκας να πάει να τον σώσει και να πνίγουν παρέα. Την κοπάνησε σαν κύριος και μην τον είδατε.

Ποιο είναι λοιπόν το δίδαγμα της ιστορίας; Πώς όσο ιδιοφυής και πολυτάλαντος κι αν είσαι, μπορεί να κάνεις γιο παπάρα. Αυτό προφανώς. Εμείς από την άλλη τι κάνουμε; Μνημονεύουμε μήπως το μεγαλείο του Δαίδαλου, τον μεγάλο εφευρέτη και θυμόμαστε απλά πως είχε κι ένα γιο που πνίγηκε από μαλακία του;ΌΧΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ!

Τον Ίκαρο τον κάναμε νησί και πέλαγο και σχολή αεροπορίας και εκδόσεις και μπαμπασάκη και τραγούδι και βίντεογκέιμ και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.Τον Δαίδαλο από την άλλη τον γράψαμε στα @@ μας και μόνο εμφανίζεται σε καμιά παρακμιακή αερολέσχη ή σε κάνα μπουρδελοξενοδοχείο.

Τώρα που έχουμε όλα τα δεδομένα, βγαίνει αβίαστα το εξής συμπέρασμα: Aυτό που μας φτιάχνει και γουστάρουμε είναι οι δηθενιές. Οι πόζες και οι ψευτοηρωισμοί. Οι νεολαιίστικες καφρίλες και τις αυτοκτονικές βλακείες, μόνο και μόνο επειδή δημιουργούν μύθους που γοητεύουν. Όσοι δουλεύουν και δημιουργούν αθόρυβα είναι βαρετοί, τους έχουμε γραμμένους και ψάχνουμε σύμβολα, ήρωες και θύματα για να κλαφτούμε.

Αυτό λοιπόν μας διδάσκει αυτός ο σοφός μύθος.

Πόσο κάγκουρες είμαστε βαθιά μές στην ψυχή μας.

Για μία ξεχωριστή 8 Μάρτη.

Για τη 8 Μάρτη θα ασχοληθώ τώρα, αλλά όχι με την ημέρα της γυναίκας γιατί γενικώς μου τη σπάνε οι συγκεκριμένες ημέρες, αλλά με μία σημαντικότατη επέτειο!
Ω ναι! Χαζεύοντας κάτι αρχαία βίντεο που εχω στα αγαπημένα, είδα αυτο και συγκινήθηκα ιδιαίτερως. Πέρασαν 9 χρονια απο τη πρώτη μου και η μοναδική εμφάνιση στο γυαλί, γεμάτη νεότητα, ζωντάνια και ορμη! Τότε που δεν τα είχε όλα συνθλίψει η μαζική παραγωγή μπαχαλοβίντεο του δεκέμβρη και βλέπαμε ξανα και ξανα αυτές τις σκηνές σαν κάτι μεταξυ μάη του 68 και πολυτεχνείου. Τότε που τα φοιτητικα το ραντεβου ήταν κάθε εβδομαδα, όχι σαν τώρα που ουτε κανα καγκελάκι της προκοπής δε γινεται και η λουμπενοποίηση του αναρχικου χώρου έχει φτάσει στο σημείο μηδέν. Kαι το καγκελακι.... Λέξη μαγική, απάγκιο για κάθε ψόφια πορεία, που ήξερες πως θα τελειώσει έτσι ηρωικά, πώς όταν έφευγες απο το πολυτεχνειο θα υπήρχε στο αέρα η μεθυστική ευωδία του καμμενου ξυλου ανακατεμένη με χημικό που θα συνοδεύονται με τη μελωδία κάποια σειρήνας κι όλα αυτα θα σβήνουν απαλα μεσα στο μυαλο σου μαζι με τα χρωματα του δειλινου σαν πήγαινες στο σπίτι γεμάτος με εικόνες, με εμπειρίες, με εξεγερση.
Εκεινη τη μέρα όμως ειχα σοκαριστεί ιδιαιτέρως! Οχι, μου ειπε καθετα ένας συντροφος! Ότι κάνουμε στον δρομο! Τελος τα καγκελακια! Αν δε κανουμε κατι εδω, να μη γινει τίποτα! Τίποτα ; Θα φυγουμε έτσι, απραγοι; Μήπως θα τελειώσουμε και στα γρήγορα και θα πάμε να γεμίσουμε τις ταβέρνες σαν τους σαπιοκοιλάδες εργατοπατέρες της γσεε; Συγκλονίστηκα απο αυτην την προοπτικη και η αλήθεια ήταν πως φάνταζε πιθανή. Δε γινόταν και τίποτα στην πορεία, μαζικότητα αλλα ούτε ένα τζερτζελάκι. Είχαν πεσει και κάτι πιστολιές την προηγούμενη εβδομάδα, μπορεί να είχαμε μαζωχτει, ποιος ξέρει αναρωτιόμουν... Μπορέι και να πάμε σπίτι χωρίς να έχoυμε λιγη λευκή σταχτη στα μαλλια να τινάξουμε,απόδειξη πως κυλιστήκαμε στα απελευθερωτικα καταγώγια της επαναστασης.
Ετσι λοιπόν λυπημένος όδευα προς προς το σύνταγμα κάτω απο τον σκληρό ήλιο, αλλα εκεί είδα πως υπάρχουν διεργασίες ιδιαιτέρως ελπιδοφόρες που φαινόταν μια μαυρη διεξοδος μεσα απο το λευκο τούνελ. Πολυ κουκούλα, τσαντα, ευωδία βενζίνης που σου φέρνει αμεσα στο νου ένα ένα μπάχαλα δοξασμενα, μαρμαρα, σφεντόνες, μάσκες, γενικως καβατζωμα που δείχνει διεργασίες εξαιρετικα οργανωμένες που σε ξαφνιάζουν θετικά.
Τελικα το τι συνεβη ξεπερασε και τις πιο μύχιες μας ελπίδες που φοβόμασταν να τις εκμυστηρευτούμε ακομα και στον πιο καφρομπάχαλο φίλο μας! Πανηγύρι!Γιορτή! Εκσταση! Όλες οι φωτογραφίες που βλεπαμε ασπρόμαυρες στα βιβλια για τον μαη, έπερναν χρωμα απο εμας τους ίδους, απο τις χειρονομίες, απο τις φωτιες μας, την αυθόρμητη αλληλεγγύη, τον βαθύτατο ανθρωπισμο για τον παππού που διεσώθη απο τα χημικά των μπάτσων!
Φυσικα εγω δεν πήγα πίσω. Με μπουκάλια και τέτοια οργανωτικά δεν είχα σχέση, μα ήμουν πρωτοπόρος τότε στις αυθόρμητους συλλογικούς πετροβολισμούς , αλλά μπορω να πω μετά λύπης μου πως εφαγα τη μεγαλυτερη σαβούρα της ζωή μου λάιβ και φανταστηκα πως εκατομμύρια μικροαστοί κράτουσαν τις βρωμερές κοιλιές τους απο τα γέλια σαν με είδαν αλλα δε φταίω εγω! Πάντα κρατάω ισορροπία σαν γλιστράω, αλλα κάτι συντροφοι δεν είχαν κανει καλη δουλεια στην προετοιμασία αυτου του ιστορικου γεγονότος, με αποτέλεσμα να μη σπάσουν κάποια μπουκάλια, να γεμίσει ο δρομος βενζίνη και με το που προσπάθησα να σταθω στο δεύτερο πόδι σαν γλιστρησα, είχε κι εκει βενζίνη και σωριάστηκα φαρδύς πλατύς στο βρωμικο οδοστρωμα.
Φυσικα αυτο δεν με κατεβαλε, μαζεψα χέρια πόδια και συνέχισα το εξεγερτικο μου εργο εκστασιασμενος, για να καταλάβετε δηλαδη, ούτε πήρα χαμπάρι πως κάποιος ειχε κάψει το φυλάκιο του άγνωστου στρατιώτη, εικόνα που στοιχείωνει ακομα με τρόμο τον πιο συνειδητοποιημένο πατριώτη αυτου του τόπου. Όπως ήταν αναμενόμενο εκει υπηρχαν και οι γνωστές αντεγκλήσεις με τους εαακίτες ιδιαιτερως πολιτικα ευπρεπείς του τύπου " ενταξει ξεκαβλώσατε; Οχι ακομα, όταν θα παω στη μανα σου το βραδυ". αλλα μετά υπήρξε και η πληροφορία πως υπήρξαν και εαακίτες που συμμετείχαν στις συγκρουσεις όπου αποδείχτηκε και ο μη στενά ιδεολογικός χαρακτήρας τους!
Εγώ είχα φτάσει στο σημειο να μαζευω τα μάρμαμα που ειχαν ριξει οι απο πίσω και να τα προωθω προς τα εμπρός με όχι ιδιατερη επιτυχία θα ελεγα αλλα ηταν το μισος μου που τους κατέβαλε πριν τα ρίξω, αλλα εκει άκουσα μια φωνη: Αντε ρε προχωράμε! Kοίταξα και πίσω και τι να δώ; Είχα μεινει μονος να πετάω μάρμαρα, ενω οι αλλοι ειχαν χωθεί στην πορεία που προχωρουσε! Αμαν σκεφτηκα! Βγηκα άμεσα απο το ουτοπικο μου ντελίριο και μία φρικτή λέξη ήρθε μεσα στο μυαλο μου. Επιβιωση! Ετρεξα και χώθηκα στην πορεία, μα οι μπάτσοι είχα αρχίσει να ρίχνουν χημικά, και δωστου χημικά, και ξυλο και χημικά και ξύλο και μόοοοοοολις προλαβα να στρίψω στη γωνία που έσπασαν την πορεία και, μετα όλα είναι ιστορία.
Φυσικα έπεσε πολυ ξύλο αλλα δε μου αρέσει να ασχοληθώ με τα ηττοπαθη μελαγχολικά σε αυτην την περίσταση. Μπαφιάσαμε απο αυτα πλέον, απο εκεινη την ιστορικη μερα πρέπει να μέινει εκείνο το νεανικο της στιμγής, το χαρουμενο, το ελπιδοφόρο, πριν γινει αυτοκαταστροφικη κακιστη μιμηση ανταρτικων πόλης, υπνωτισμένα μυαλά μπροστά απο χλωμες οθόνες και μαφιοζοκαφρομιζερια σε πορείες και πλατείες...
ΥΓ. Για να πω όμως και την καλλιτεχνική πλευρα αυτής της ξεχωριστής μέρας και να τελειώσω ευχάριστα , προσωπικα με είχε επηρεάσει τόσο εκεινη η ιστορική μέρα που σκαρφίστηκα αυτα τα τετράστιχα στον γνωστο όπως θα καταλάβατε αμεσως
ωραίο που ειναι το μπαχαλο
εξω απο του γκίνη
ολημερίς στο κάγκελο
μπουκάλι και βενζίνη
μπαχαλα πορείες πάρτυ
μια ζωη 8 του μάρτη
και οι ματάδες να ταν μονο
κανα δυο φορές τον χρονο
λαλαλαλαλαλα
λαλαλαλαλαλα
που μου ανέδειξαν πρώιμα έστω και ανεπαίσθητα, το αναμφισβήτητο λογοτεχνικό μου ταλέντο...