Θυμαμαι
στα 17 μου το φθινόπωρο του 98 ειχα τελειωσει
το σχολειο και δεν ήξερα τι θα κάνω.
Υποτιθεται πως διαβαζα για πανελληνιες
αλλα δεν ανοιγα βιβλιο, για κανα ιεκ δεν
το σκεφτόμουν, για δουλειά ουτε λογος,
έξω δεν εβγαινα γιατι ο μόνος φιλος (της
πλακας) που ειχα ειχε παει στρατό, κι
ετσι για εναν ολοκληρο χρονο καθομουν
μεσα στο σπίτι. Η μόνη έξοδος που ειχα
ήταν να πηγαινω στον φουρνο για ψωμι το
πρωι, να παίρνω πατατάκια, σαν γυριζω να ακούω στο ραδιοφωνο σπορ φμ πανουτσο
με κάποιον αλλον (δε θυμαμαι αν ηταν ο
καρπετόπουλος), και έτρωγα τα πατατάκια
παίζοντας nba live στο snes μηχανικα για
πολλες ώρες.
Στο
σπιτι ημουν ολομόναχος μεχρι τις 3 που
γυρνουσαν οι γονεις απο τη δουλεια όπως
και ο αδερφος απο τη σχολη. Ήταν μία
χρονικη περίοδος μοναδικης μοναχικης
μίζερης ελευθερίας, κι ετσι η μανα μου
για να μην πεινασω εφτιαχνε συνηθως
μακαρόνια με σαλτσα απο πολυ πρωι πριν
παει για δουλεια. Εγω πηγαινα στην
κουζίνα πάντα κατα τις μιαμιση, εβαζα
ραδιο παλι σπορ φμ, εβαζα τα κρυα μακαρονια
με τη σαλτσα (μιας και τοτε δεν είχαμε
φούρνο μικροκυματων), και τα ετρωγα.
Εκεινη
την ώρα πάντα είχε τα νέα της αεκ, και
εκεινη ειδικα την χρονια η αεκ ειχε έναν
παιχτη στην αμυνα που λεγόταν μπαμπουνσκι.
Κάτι μου προκαλουσε αυτο το ονομα, κάποια
θυμηδια, και μου είχε κολλησει. Συχνα
ελεγα μπαμπουνσκι μεσα στο μυαλο μου
και γελούσα μόνος μου, όπως και βαπτιζα
παντα τον φανταστικο αντίπαλο όποτε
έπαιζα σουτάκια μόνος στο σαλονι με ενα
μπαλακι φτιαγμενο απο σειλοτέιπ και
χαρτι.
Γι
αυτον τον λόγο απο τότε όποτε τρωω
μακαρονια με σαλτσα μου ερχεται το όνομα
του μπαμπουνσκι, ή όποτε μου ερχεται
αυθόρμητα το ονομα του στο μυαλο μου με
πιανει πεινα και εχω όρεξη για παγωμενη
μακαροναδά, και μαζί έρχεται και η
αίσθηση εκεινη της περίεργα μαγικης
ατμοσφαιρας της έρημης πρωινης οικογενειακης
εστίας, όπως εγινε και τυχαια πριν κατι
μερες που ειδα τυχαια το όνομα του σε
ενα διαδικτυακο αφίερωμα.
Τωρα
θα μου πείτε το νοημα έχουν όλα αυτα.
Κανενα.
Απλά
ηταν μια ανούσια ιστορία για να σπαταλήσετε
άσκοπα τον χρονο σας.
