Aνάλυση τρας-καλτ τραγουδοβιντεοκλιποίας νο4 : βαθια στο δυστοπικο συμπαν του γιωργου κρουπη

Eνα σκοτεινο ροκ -ραπ έπος. Μια δημιουργία που εχει αυτόνομη δυναμική περα απο το αβανταδόρικο-αριστουργηματικό της βιντεοκλιπ. Που η μυστηριακή της ατμόσφαιρα σε βυθίζει στον ζοφερό κόσμο του πριν ακόμα το δεις. Είμαι σίγουρος πως όποιος ειχε την συγκλονιστική τυχη να το ακούσει σε κάποιο ραδιόφωνο που εκτιμουσε την καλη μουσική, όπως έκλεισε τα μάτια για να το απολαυσει, ειδε φευγαλεες εικόνες απο αυτο το βίντεοκλιπ, κι ένας τρόμος άγνωστος φώλιασε μες στην καρδιά του.

Αυτο ειναι ο τρόπος πιστευω που και ο μεγας καλλιτέχνης κρουπης οραματίστηκε το μετααποκαλυπτικο κοσμο του βιντεοκλιπ του. Προσέξτε. Ούτε ένα αμυδρο φως δεν υπάρχει. Ούτε μια ηλιαχτίδα. Όλα ειναι βυθισμένα στο σκοτάδι που κανείς δεν μπορει να φανταστέι πόσο κρατά. Πιθανότατα όμως πρέπει να είναι αιώνες αν προσέξετε τον τρόπο που χορευουν, πως παιζουν μουσικη, πως γενικότερα αλληλεπιδρουν στην καθημερινότητα τους. Σαν τυφλοι, μηχανικά σαν ρομποτ με χειρονομίες άγριες σα να μαχαιρώνουν. Παίζουν μπάσο και ρίχνουν κουτουλιες στον αέρα. Τοσο ειναι εθισμένοι στη βία, κατι το οποιο φαίνεται αλλωστε και στην αρχη του βιντεοκλιπ. Αλητειες, φασαρίες, φυλετικές μάχες. Όλα μαρτυρουν μια κοινωνια βαρια αρρωστη σε αποσύνθεση.

Mέσα όμως σε αυτο το κατακερματισμένο χαοτικό σκηνικό, μεσα σε αυτην την σκοτεινή θαλασσα της βίας, ερχεται ατρόμητος εκεινος και της πιάνει το χέρι. Πίστεψε με της λέει. Υπάρχει ελπίδα. Δεν ειναι όλα θεωρίες. Θα σωθεί ο κόσμος. Με αγαπη. Τι αλλο αλλωστε; Αγαπη! Σαν νεος ιησους θα ενωσει τον κοσμο κι αυτο φαινεται απο την μορφή του.Δεν καταλαβαινεις ακριβως τι ειναι. Ειναι ροκάς; πανκης; σκυλας; Φλωροποπας;

Δεν ειναι τίποτα απο όλα αυτα αλλα όλα αυτα μαζί. Γι αυτό ήρθε. Βαρέθηκε όλες εκεινες τις ηλίθιες διαμαχες με τους μεταλαδες, τους σκυλαδες, τους ντισκάδες και τις λοιπες αθλιοτητες που μας χωρίζουν, και ηρθε με το χαιτοπανκοσκυλοροκοφλωρομεταλο στυλ του να ενωσει ολον τον κοσμο και να ζησουν με ειρηνη και αγαπη.

Πως όμως θα γινει αυτο; Πρέπει να υψωθει ψηλά για να τον δουν. Ολοι να δουν εκεινη την αχτιδα φωτος που περιμενουν τοσο καιρό στα πηχτά σκοτάδια που βυθίστηκαν βαθια στη ψυχη τους, και αυτο μονο με ενα μεσο μπορει να γινει.

Το ελικόπτερο!

Όλοι θυμόμαστε άλλωστε το γνωστό συνθημα “μια νυχτα μαγικη σαν την αργεντινη/ να δουμε στο ελικόπτερο ποιος θα πρωτομπει”, αλλα φυσικα τότε ηταν διαφορετικές οι συνθήκες. Τοτε τους είχαμε στριμώξει εμεις και το ελικόπτερο θα σηκωνοταν για να τους σωσει απο τη λαικη οργή. Εδω σε αυτον το κόσμο τον κατακερματισμένο, τον βουτηγμενο στην παρακμή και την φρικη, (που θυμιζει σιγουρα τον δικο μας αν ακομα είμαστε σε εμβρυακη κατασταση) ειναι προφανές πως οι ρόλοι πρέπει να αντιστραφουν, και το ελικόπτερο να γινει το μεσο της απελευθερωσης ενος κόσμου βυθισμενου στον κυνισμό και την αθλιότητα.

Μια νυχτα μαγικη λοιπόν φέρνει εις περας το σχεδιο του. Ειναι εμφανες , πως τον εχουν πάρει χαμπαρι και τα πιστα σκυλια του καθεστώτος, μα δεν τον προλαβαινουν. Με ταχυτητα μπαινει στο αεροδρομιο με την μηχανή του, παιρνει το ελικοπτερο και απογειωνεται. Οι ψυχραιμες κινησεις του προδίδουν εμπειρία. Το σχέδιο εχει οργανωθεί στην εντέλεια. Δε γινεται να αποτυχει. Το ύφος του φαινεται ήρεμο αλλα και νευρικο μαζι κάπως. Κάποιες τυψεις τον κυνηγανε. Κάποιες ενοχές. Γιατί μόνο αυτός ξερει πως το σχεδιο της σωτηριας θα ερθει απο την καταστροφή. Το ειχε πει η προφητεία. Μια εκρηξη θα γινει σαν ενωθουν τα κορμια τους, ενα μεγαλο μπιγκ μπανγκ και πανω στα συντριμμια του θα χτιστει ενας νεος κοσμο γεματος ζωη, ονειρο, αγαπη, παλι απο την αρχη.

Κάπου ομως φαινεται να μην αντέχει.Σκεφτεται μηπως τα παρατησει. Κοιτάει κατω τον κόσμο. Ήδη έχουν πάρει χαμπάρι τι έχει συμβει. Εχοιυν βγει στους δρομους παρ'ολη την τρομοκρατία. Με τις κραυγες και τα συνθηματα τους του δινουν κουραγιο, μεχρι να χαθουν απο τον άνεμο. Εκεινος τον αγαπα μα τον σιχαινεται μαζι. Δε θέλει να το κάνει αλλα ξέρει και πως δε γινεται να σωθεί. Ένας κοσμος που οι άνθρωποι χορευουν σα να μαχαιρωνουν και παιζουν μπασο ριχνοντας κουτουλιες. Ακομα κι αν προσπαθήσει απο τα μεσα, ακόμα κι ενας ανθρωπος με τετοια δυναμη, κι αυτος ο συμβολισμος με το ελικόπτερο με την ηλιαχτιδα θα βυθιστει στον σκοτεινο βουρκο της συλλογικης λήθης.

Τελικα τι συμβαινει ομως στο τέλος; Το βιντεοκλιπ όλα τα αφηνει ανοιχτα. Μπορει να βρισκονται μαζι και τα κορμια του να ενώνονται, αλλα εκρηξη δεν υπάρχει. Απλά βλεπουμε ξανα και ξανα τις ιδιες εικονες απο την αρχη, χωρις να διδεται κάποια εξηγηση.

Γενικώς δεν μου αρεσει να κανω εικασίες, αλλα εγώ την εξήγηση που δινω ειναι πως τελικη ο κρουπης δεν ειναι ιησους αλλα ενας ηρωας νιτσεϊκός, ενα ήρωας τραγικος που δεν λυτρωνει την ανθρωποτητα, που δεν βρισκει την εξοδο μεσα απο την καθαρση η την εξεγερση, και ξαναγυριζει αιωνια στις αρχές, εκει που της δινει το χερι, εκει που της μιλα, εκει που απογειωνεται, που της κανει ερωτα, και ολα παλι απο την αρχη, η βια, το χερι του,ονειρα, καταστροφη, ελπιδες, παθη, ερωτας, θανατος, χωρις διεξοδο, σε ενα κοσμο που βυθιζεται συνεχως με ενα καθοδικο σπιραλ, και οι ανθρωποι στα βαθη του να ψαχνουν τις στιγμες ψηγματα πολιτιμων λιθων να λαμψουν, χωρις μεγαλα νοηματα και ηρωικους επιλογους, μα απλα, να ζήσουν.

Για μια άλλη μπύρα

Ήμουν πάλι σε μια απο τις γνωστές στους φίλους μου αλκοολικες αθηναϊκές βόλτες, που κάποτε θα με κάνουν διάσημο και καποιο ρούμι ελληνικό θα φιλοξενήσει τη μορφή μου ωσάν τον Τζόνι γουοκερ, ελπίζοντας μόνο για κάτι πιο ευγευστο. Τις οποίες παρατήσεις για το κατά πόσον θα πουλήσει ένα προϊόν με εξώφυλλο έναν χοντρο με μια σκοροφαγωμενη μπλούζα σοντομ, καπελο μες στον ιδρώτα και πατομπουκαλα, τις αντιπαρεχομαι. Το μόνο που θα σχολιάσω είναι πως δε χρειάζεται να επικρατήσει ο ρεαλισμός. Ας μάθουμε να κοιτάμε πιο μακροπρόθεσμα, παίρνοντας υπ οψιν τον σημαντικό ρόλο του μυθου στην διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.

Τελοσπαντων. Ας τα λύσουν οι ιστορικοί - διαφημιστές του μελλοντος. Ας ξαναγυρίσουμε στην βόλτα μας, η οποία θα έλεγα έβαινε επιτυχώς, με αρκετή όρεξη και πολύτιμες διάφορες παρατηρήσεις που μονο ένα μεθυσμενο μυαλό έχει την ευαισθησια να τις συλλάβει, οπως και διαφορες φωτογραφίες σύγχρονων ερειπίων, με την αγαπημένη μας κυβέρνηση να τα σκορπά παντου προσφέροντας τουριστικό θεαμα στην καθημερινότητα σου.

Τώρα ποια περιοχή ήταν δε θυμάμαι ακριβώς, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Το πιο σημαντικό ήταν πως η ώρα ήταν κάπου 12 παρά, άρα είχαμε αρκετό χρόνο να παρασυρθούμε από το ορμητικό ποτάμι που κυλά στους πρωινους δρόμους στις Αθήνας με ολες τις μυρωδιες από τις μουσκεμένες αυλες ,από ανοιχτά παραθυρα ,με τις ψιλοκουβεντες έξω από τις πόρτες, τα κορναρισματα, τα βρισιδια, τις συζητήσεις στα καφενεία, όλο αυτό το βουερο σμήνος δηλαδή που σαν εισβάλει μες στην δροσερη κυψέλη του αλκοολικού μυαλού, βγαίνει το γλυκό μελι της γραφής που εκτιμά ο κάθε καλογουστος γευσιαναγνωστης.

Το μονο που είχα παρατηρήσει ήταν πως το ρούμι κόλα που είχα φτιάξει ορεξατος από το πρωί κάπου στα 170μλ εξαιρετικά καμουφλαρισμένο σε μπουκάλι κόκα κόλα διοτι έχουμε και μια υπόληψη να διατηρούμε είχε τελειώσει, μα αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα στην πολυαγαπημένη μας πατριδα. Αντιθέτως με διάφορες χώρες πειθαρχημένες και σοβαρές που ενθουσιάζουν διάφορους ξενερωτους, πλήθος μπυρών πωλούνται στα ψιλικατζιδικα και ουδένα πρόβλημα δεν υπάρχει να την πινεις και στον δρόμο, πέρα ίσως από το υποτιμητικό βλέμμα κάποιου περαστικού, που κι αυτό κάπως λύνεται χυνοντας στην μπύρα στο μπουκάλι της κόκα κόλα, κι έτσι μπορεί να νομισει καποιος πως έβαλες τη βιταμίνη σου για να πάρεις δύναμη λόγω της δυσκολης ημέρας που είναι ακόμα στα μεσα της.

Σε εκείνο το σημειο είναι και η στιγμή της μαγείας να προσθέσω, διότι οπως μπλέκεται το ρουμι με την μπύρα, σου κάνει το ωραίο γύρισμα στο μυαλο, αυτό το κλικ, που κάνει την τελευταία ώρα της βόλτας ακόμα και συναρπαστική και περιπετειώδη. Μετά κάπου από της μιάμιση όλα αρχίζουν να ηρεμούν, να χαλαρώνουν, και όλα χάνουν την αρχική τους δύναμη, με το πράγμα να ξενερώνει σε ένα σημαντικο βαθμό.

Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έχουμε να κάνουμε με ειδικές συνθηκες, κι έτσι μέσα στη ραστωνη του μεσημεριού και τη καταβύθιση του αλκοολικού μυαλού, έρχεται η κατάλληλη ισορροπία, η τέλεια στιγμή, όπου νομίζεις πως η πολιτεία έχει μπατάρει κι εσυ έχεις βρεθεί σε ένα τόπο εντελώς χαμένο, που ουδείς δεν πάτησε ποτέ, σαν να έχεις ναυαγισμένος εντός της πόλης ενώ μπορεί να είσαι ακόμα και πλησίον κάποιου μετρό. Μου έχει συμβεί κάποιες φορές αυτό το μαγικό συναισθημα δημιουργώντας μνήμη από τίποτα, όπως συνηθίζει να κάνει ευεργετικα το αλκοόλ, αλλά νταξει. Είπαμε να πάμε μια βόλτα. Μην το ξεφτιλισουμε. Δε κάνουμε και τίποτα αλκοολικούς μαραθώνιους! Τους σκεφτομουν κι αυτούς μια μερα γιατί περπατούσα 4 ώρες σερί και θα ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα ως βάδην τουλάχιστον, αλλά εκεί υπάρχει το καυτό θέμα του κατούρηματος που σε περιοχές τύπου κατω Πατήσια γίνεται ακόμα πιο φλέγον με αποτέλεσμα να πηγαίνεις τρέχοντας να κατουρήσεις σε πάρκιν και να σε παίρνουν χαμπάρι και να στην λένε κάτι ντουλάπες κι εσύ να αντιμιλας γιατί έχεις και το αυτοκαταστροφικο θράσος του αλκοόλ με αποτέλεσμα να κινδυνεύεις να σε πάρουν στο κυνήγι, αλλά.. ας αφήσουμε αυτήν την συναρπαστική ιστορία για άλλη φορά.

Αρκετά σας κούρασα με την πολυλογια μου. Στο θέμα μας τώρα. Ειμασταν στη μπύρα. Μπαίνω στο πρώτο ψιλικατζιδικο που συναντώ. Όλα μέσα φυσιολογικά. Κόκα κόλα ταμπέλες, τσιγάρα, ψυγεία με αναψυκτικα και μπύρες. Όλα όπως πρέπει. Παίρνω μια μπυρα από το ψυγείο, κρύα όπως την ήθελε και ο θείος, και πλησιάζω στο ταμείο. Ο καταστηματάρχης με ατενίζει με εκπληξη, λες και κρατούσα μολότοφ και ειμασταν έξω απτου γκινη. Το ότι αυτό το σκηνικό ήταν στην φαντασία και των δυο μας ομως, του έδωσε και το απαραιτητο θράσος.
Τι έγινε, μου λέει. Μπύρα τέτοια ώρα;
"Ναι . Μπύρα τέτοια ώρα. Τέτοια ώρα μπήκα στο μαγαζι σου κι εσύ πουλας μπύρες. Γιατί χρειαζεται ειδική ανάλυση το ζήτημα; Τι θέμα υπάρχει; Μήπως ζούμε σε κάποιο ανεστραμμένο αντιαλκοολικο παραμύθι, όπου όποιος πιει μπύρα πριν τις δώδεκα γίνεται κολοκύθα; Ναι.Μπυρα τέτοια ωρα!" θα έπρεπε να του πω, αλλά το μόνο που είπα με το γνωστό μου ντροπαλό αντικοινωνικο στυλ."Ναι... Μπύρα... Ναι... Μμμ...Ναι.."
Τον πληρωνω.Παιρνει τα λεφτα.Έχεις και ανοιχτηρι τον ρωταω;

Εκεί ήταν το τελειωτικό ερώτημα. Μια απέραντη φρίκη απλώθηκε στο πρόσωπο του.
Καλά!Τώρα θα την πιεις; με ρώτησε σχεδόν με πνιγμένη από τ αλλεπάλληλα σοκ φωνή;
"Ναι!Τώρα θα την πιω! Τι ζόρια τραβάς ρε άνθρωπε; Ο πατέρας μου είσαι; Αλλά και να ήσουν, δε θα μου έλεγε τέτοιες μαλακίες. Μάλλον θα μου έλεγε" τι έγινε μπύρα τέτοια ώρα; Γιναμε αντρακια; Χτες το βράδυ στο πάρτι έιχε μουνια; Γαμησαμε; Γαμησαμε; Κι εγώ θα του έλεγα "έλα ρε μπαμπα. τι είναι αυτά που λες. Ναι είχε κάτι κοπελες. " κι αυτός θα μουρμουριζε φευγοντας " ακου κοπέλες.. τι γιο έβγαλα γαμωτη μου
..." Δεν θα μου έλεγε τέτοιες μαλακίες! Τι παίζουμε τώρα; Το " στο μυαλο του Οικονομίδη;" Ναι θέλω να την πιω τώρα ρε! Τώρα! Φέρε το ανοιχτηρι ρε! Το ανοιχτηρι!!!" Θα έπρεπε να του πω, αλλά πάλι με το γνωστό προαναφερθέν στυλ είπα " Ναι... Τώρα θα την πιω... Ναι... Τώρα.. ναι...Μμμ... Ναι...

Προχώρησα προς την έξοδο. Αυτός με κοιτούσε με ένα στυλ λυπησης και προβληματισμού μαζί, γιατί απέναντι ο κάδος ήταν γεμάτος και δε θα είχε που με τοποθετήσει αν λιποθυμουσα.

Βγήκα έξω.Γι αυτό σκέφτηκα σε όλους τους τη σπάνε οι μικροαστοί μαγαζατορες. Οι πολυεθνικές σου παίρνουν τα φράγκα χωρίς να πουλάνε ηθικολογια. Οι γονείς σου στα πρηζουν αλλά σου δίνουν φράγκα. Οι μαγαζατορες και στα ζαλίζουν και στα παίρνουν.

Ενθουσιασμένος από αυτήν την καίρια κοινωνιολογικη μου παρατηρητή, άρχισα να πίνω την μπύρα συνεχίζοντας τη βόλτα μου.

Ο λιμενεργάτης τιμωρός των αργεντινών - τώρα καταστροφέας του κεφαλαίου

Μπορεί μάγκες ο τσίπρας να τα έδωσε όλα σε δανειστές και τα ντόπια ρουφιανοτσιράκια τους αλλα δεν χαθηκε κάθε ελπίδα. Σήμερα το πρωί μεσα στο θλιβερό λεωφορείο ακορντεον 703, το οποίο όπως κάθε πρωι σαν χαραξει ο ήλιος, διαχέει τις φρικτές του μελωδιες που τρυπώνουν μεσα στα όνειρα των ανθρωπων και αρπάζοντας τους από τον λαιμο τους πετα στα συγχρονα κολαστήρια της εργασίας, αντικρισα τον γνωστο από το https://lubenretrolletarios.blogspot.gr/2017/09/blog-post.html λιμενεργάτη τσαμπουκα καταστροφέα των αργεντινων λιμενίσιων αληταρέων, και αυτή τη φορα τα ειχε βαλει με τον πιο διεφθαρμένο τομέα του κεφαλαίου. Τον εφοπλιστικο!

Ω ναι!

Τον άκουσα με τα ίδια μου τα έκθαμπα αυτια να λεει στο τσακισμένο αλλα χαλυβδωμένο από τις κακουχίες κινητο του που μυριζε αρμυρα σάπιο φύκι και σκουρια με την ιδια φωνη τη βραχνιασμενη σαν μπουκωμένη μπουρου σαπιοκαραβου που πιάνει λιμάνι για μυριοστή φορα στον ιδιο αεναο φθαρμενο δρομολογιο να λεει:

"Tι γινεται εκει κατω; Όλα καλα; Μην ανησυχείς. Τωρα στον δρομο ειμαι , έρχομαι. Θα είναι και ο καπετανιος εκει; Ωραια. Για να του πω αυτα που λέγαμε.Τι; Θα είναι και ο εφοπλιστης; Ακόμα πιο ωραία. Θα τα ακουσει κι αυτός ένα χερακι."

Ο συνομιλητής δεν ακουγόταν φυσικά μα ήταν φανερο πως εντρομος προσπαθουσε να τον μεταπείσει γιατι ήξερε τι αγρια προλεταριακη τρέλα κουβαλουσε συνεχεια και μασουμε τις απειλες όπως και τις λαμαρίνες, αλλα αυτός τίποτα. Ανένδοτος.

"Για κατσε ρε φιλε Μα εχουν τσακίσει τοσα χρόνια. Χαρη κανουμε που δουλευούμε για τη παρτη τους. Κατσε να κατεβω να δεις τι θα γινει."

Πωπω σκέφτηκα!Τι ατόφια λαικη αγανάκτηση βγαλμένη από απο εμπειρίες σκληρες κι όχι από ευωδιες λουλουδιασμένης επαναστατικής ακαδημαικης μουχλας! Αυτά είναι! Κι εμεις στελνουμε το κάθε φλωράκι που δεν εχει κανει ένα μεροκάματο στη ζωή του να κανει διαπραγματεύσεις με το σεις και με το σας, παρακαλω καθηστε, το συμβούλιο των υπουργών στήθηκε και ας περιμένει, και όλα τα φαιδρα!

Το ξερω τωρα τι θα πείτε. Λαικιστικοί χυδαίοι συναισθηματισμοί και τα ρέστα και δεν έχετε άδικο. Τοσο όμως με εχει παρασύρει η γνησια του προλεταριακη οργη του, σαν τυφωνας που σκαει απροειδοποίητα σε κοσμοπολιτικο θερετρο σαρώνοντας κοκτειλς και παπιον, και έτσι τον φαντάστηκα όχι μονο να κράζει τον συγκεκριμενο δυσμοιρο εφοπλιστη, αλλα να μπουκάρει και μεσα στα συνεδρια των εφοπλιστων με την επισης αυθεντική προλεταριακή φθαρμένη τρύπια που έμπαινε βίαια η ψυχρα του λιμανιου μπλούζα του που έγραφε με μεγάλα γράμματα «Εγω ενημερώθηκα για την ηπατίτιδα c. Εσυ;»,να τους τα χώνει χυμα, εκεινοι έντρομοι να τον πετούν βιαια έξω με τους μπραβους τους όπως συνηθίζουν, και ολοι μαζι αναστατωμένοι σε αθλια ψυχολογική κατασταση να παίρνουν τον βερύκιο τηλέφωνο για να τους θυμήσει ποσο φιλάνθρωποι και δυνατοί είναι, και γραμμή να μην πιάνουν.

Ενα σχόλιο για το σημαντικό πολύπλευρο μουσικό έργο του Γιαννη Βασιλειου.

Ήρθε η ωρα να ασχοληθούμε με τον Γιαννη Βασιλειου. Τον φύλακα του σκυλοφανκ. Τον ριζοσπάστη και ρηξικέλευθο καλλιτέχνη, που βλακωδώς χλευάζεται ως γραφικός γεροσκυλας απο ημιμαθείς εξυπνακηδες. Προσέξτε τον ήχο. Δεν είναι μόνο τα ζόρικα κιθαριστικά σόλα που δίνουν ροκ υποβαθρο. Υπάρχει το μπιτάτο φανκι μπουζούκι, οι ροκ εν ρολ κραυγές, το χαοτικό ανατρεπτικό σοου μακριά από σπασοπιατικες βλαχογραφικότητες, ο ρυθμός που σε καλεί για άγριο χορό, ακόμα κι αν είσαι πανκης ζόρικος που απεχθάνεται μέχρι και τα τρας παρτυ των καταλήψεων με τα λικνιζομενα αναρχοκορμια.

Δεν ειναι τυχαιο πως αποκαλούνταν ευρέως απο τους γνώστες, ως ο τζειμς μπραουν της  παραλιακής. Και ποιος αλλος θα μπορουσε να εχει αυτόν τον τοσο ταιριαστό- τιμητικό τίτλο απο εκείνον, που μεγαλωσε μεσα στα βρώμικα σκληρα στενα του μπρονξ, και αναγκάστηκε  να κλέψει την κιθαρα του, να φτασει και στο εγκλημα ακομα, για να κυνηγήσει το μουσικό όνειρο του μεσα στο ανατρεπτικό γουντστοκικο κλίμα των 70ς, οπου ακομα τα εναλλακτικά κινήματα  δεν ειχαν παραιτηθει και διέτρεχαν ολο το κοινωνικό ιστο μέχρι τη μουσική. Οι ικανότητες του στην κιθαρα οχι ιδιαίτερες και τα ακόρντα φτωχα,  όπως και το εισόδημα του τότε εκείνη στα επικίνδυνα γκεττο, μα το πάθος πλούσιο και το ταλέντο ξέχειλο, που το εκτίμησαν ακόμα και οι rolling stones όταν τραγούδησε σαπορτ ξεσηκώνοντας (οπως ειμαστε σίγουροι κι ας μην παρεβρισκόμασταν εκει δυστυχως) το κοινό. Μάλιστα  ακομα και ο φρανκ σινατρα συνεργάστηκε μαζί του,χωρις να φοβηθεί το αγριο ανατρεπτικο του στυλ. Σίγουρα απετέλεσε ρισκο αυτή η επιλογή, αλλα ηταν αναγκαία , γιατι ο γνωστος γηραλέος τραγουδιστης ήθελε να πάρει ζωντάνια και ενέργεια απο την εκρηκτικη παρουσια του βασιλειου για να βαστήξει κάποια χρονια ακόμα, όπως και ο δικός μας αγαπημενος καλλιτεχνης πήρε κάτι απο την αρχοντιά και τη σοφία του σινατρα που του χρειάστηκε για τα χρονια που θα ακολουθουσαν, μαζι με την πείρα και τις γνώσεις που μάζεψε από τις πολυποίκιλες του περιπέτειες στην άλλη όχθη του ατλαντικού.

Όπως ξέρουμε όμως ολοι, όλα τα ωραια κάποτε τελειωνουν. Δεκαετία 80. Ρηγκαν. Το κλίμα έχει βαρύνει. Τα παιδιά με τα σακακια και τις γραβάτες άρχισαν να σαρώνουν τα πάντα για τα φραγκα, σε μια συντηρητικη επανάσταση που ήταν πολύ ξένη για τον ακόμα ανατρεπτικό βασιλειου. Εκεινη την στιγμή  καταλαβαίνει την κοινωνική αλλαγή με το παντα ενεργό ένστικτο του, και παίρνει την μεγαλη πατριωτική και επαναστατική απόφαση μαζί: Μαζεύει τα μαραμένα λουλούδια απο τις κανες των όπλων που πάντα βρωμουσαν μπαρούτι και θάνατο, κατεβαινει στην ελλαδα, και τα τοποθετεί στα αυτια των σκυλοθαμωνων, προσμένοντας μια επανάσταση που θα έρθει απο τα κάτω, με μια πραγματική πιστη στον ανθρωπο, χωρις δογματισμούς και δηθενιες.

Στην αρχη σαν κατεβαίνει ο βασιλειου αρχίζει πολυ επιθετικά με στίχους ''δε με νοιαζει για τη φυλη σου/ για την καταγωγή σου/ κι αν δεν εχουμε εμείς κοινή πατριδα/ η αγαπη παντου είναι ίδια/''. Φανταστείτε αυτούς τους στίχους, τους τόσο βαθιά αντιρατσιστικους κι ανατρεπτικους να ακούγονται μέσα στα σκυλαδικα! Συγκλονιστικό! Επαναστατικο! Σεισμικό! Ουδέποτε είχε ξανασυμβεί αυτό και ουδέποτε έγινε ξανα. Και στο έργο του βασιλείου δεν ειδαμε τοσο ακραία προοδευτικους στίχους με ιδεολογικό πρόσημο (προφανώς κάποιες παραινέσεις θα υπήρχαν απο σκυλοεπιχειρηματικους κυκλους περί ξενερας και τα λοιπά), οι μελωδίες απο τα κάτω όμως κρατανε γερα , όπως φαίνεται απο το εν λογω ντοκουμέντο του βίντεο, με αποκορύφωμα τις "φημες" όπου η καλλιτεχνικη αξία του βασιλειου φτανει στο απόγειο της! Ποιητικές μπαλάντες (μια νυχτα με φεγγαρι), ποπ -ροκ ύμνους (θυληκε μου κουρσαρε), βαριές ζεμπεκιες τιτάνιες (σαν να μην έφυγες ποτε), αργόσυρτα σκυλο ντουμ ( κάνε όρκο στον θεο) γρήγορα λαικοροκ ν ρολ (πεντε πεντε),  και τι δεν έχει αυτος ο δίσκος! Απο τους  καλύτερους σίγουρα λαικου καλλιτέχνη, και ο μοναδικός που συνταιριάζει αριστοτεχνικα τοσο ετερόκλητα στοιχεια! Θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κάποιος κάπως τολμηρά, την "στροφή" όσων αφορά το λαϊκό τραγούδι.

Κατα την δεκαετία του 80 ο Βασιλειου γνωριζει αξιόλογη επιτυχία. Τα μαγαζια γεμάτα, όπως και εμφανίσεις σε διάφορες βιντεοκασετες, έχει δημιουργήσει ενα δυνατό καλτ φοολουινγκ .Το μεγαλο όμως μπρεικθρου δεν έχει γίνει και το κλίμα αλλάζει και στη χωρας μας. Δεκαετια 90. Οι ουτοπιες καταρρέουν. Οι αγορές αρχίζουν να σαρώνουν τα πάντα. Παντου ρεαλισμος κι απάθεια. Ακόμα και στη διασκέδαση είναι φανερές οι αλλαγες. Πάνε ολα εκείνα τα παρτυ τα οργιαστικά, τα αναρχα, που ολοι μαζι ήταν ενωμένοι σε ενα ξέφρενο χορό. Τώρα παίζουν μαγαζιά με μπουκάλια και φραγκα, με καθε τραπέζι ειναι κι ενα σύμπαν, που αλλοτε  ενώνεται με κάποιο αλλο η άλλοτε συγκρουεται, αλλα παραμένει ένας κόσμος ξεχωριστός. Μονο η πατριαρχική θεϊκή άθικτη μορφη του τραγουδιστή  συνδεει αυτο το κατακερματισμένο σκηνικό. Όλα στο πρόγραμμα λειτουργούν πλεον . Χωρίς αυθορμητισμους κι εξαρσεις. Με μπράβους και μαφίες να παίζουν ρολο κεντρικό. Αυταρχισμος και χρημα,τιποτα άλλο. Οι αγορες κυριαρχούν και στη μεινστριμ διασκέδαση ολοκληρωτικά.

Εκει ακόμα κι ο μεγας ριζοσπαστης βασιλειου κάπου σπάει. Δεν πάει άλλο σκέφτεται. Θα μείνω πισω απο τις εξελίξεις. Τα σημάδια είναι φανερά. Δεν ειναι εποχή για πειραματισμους. Ολα ειναι ματαια. Ακομα κι οταν πήγα να γεμίσω τους τοίχους με την λέξη φήμες, σαν μια φαρσα που θα εφερνε κάτι και απο τη μυρωδια των γκεττο , με τράβηξαν στο τμήμα Λες και δε με ξερανε! Κατι γινεται. Δεν υπάρχει ανοχή πλέον. Ολα τελειώσαν. Πρέπει να σκεφτώ, έναν δυνατό συμβολισμό, που θα συνταράξει την κοινωνία, να συγκεράσει το νέο με το παλιό, για να υπάρξει μία γέφυρα που θα βοηθήσει στην μετάβαση, και θα εκτοξεύσει εμένα προς τον ορίζοντα.

Τι σκέφτηκε τότε το ιδιοφυες σατανικό μυαλο του γιαννη βασιλειου; Εντάξει, δεν ειναι και δύσκολο να μην το καταλάβει κανείς. Ολοι το τραγουδήσαμε  ή γελάσαμε μαζι του, μα δεν καταλάβαμε τον βαθύτερο συμβολισμό που έκρυβε, θέλοντας ως αφελείς πιτσιρικοψαγμενοι να αρνηθούμε τα σημάδια που ηταν μπροστά στα μάτια μας.

Το καμπριολέ!

Σύμβολο πλούτου και ελευθεριας μαζί. Όχι κάποια κλειστή λιμουζινα με φιμε τζάμια για σελεμπριτι. Ανοιχτό, για να εισβάλει ο αέρας της ξεγνοιασιάς και της ελευθερίας του χρήματος, δυο έννοιες που πλεον ειναι αρρηκτες. . Πλεον για να υπάρξει διασκεδαση, ευτυχία, χαρά, ζωή, πρεπει να υπάρχουν και φραγκα .Αυτος είναι ο ενοποιητικός δεσμός των ανθρώπων. Οι ιδεολογίες περί κοινωνικής απελευθερωσης τελείωσαν. Αδιέξοδα όμως πάλι δεν υπάρχουν. Οι δρόμοι είναι ανοιχτοί, εκεινης της εφηβικής ανεμελιάς και της τρέλας ,χωρίς όμως εκείνη την οργάνωση και την αλληλεγγύη αλλα του ατομικισμού, χωρίς το βάθος των αγώνων που ήθελαν να διαχυσουν την ελευθερία στη βαση της κοινωνίας. Δεν ειναι τυχαίο άλλωστε πως ο καλλιτέχνης ομιλεί για κοπάνα κι όχι για κατάληψη. Η απόδραση, η φυγή, ο τυχοδιωκτισμος , αυτή είναι η διέξοδος, και όλα αυτά όχι με κάποιου είδους αυτοκαταστροφικο μπιτνικισμο η αναχωρητικο χιππισμο, μα υπο την πατερναλιστικη εξουσια του φραγκατου, του άντρα του ώριμου, που ξέρει τι ζητα. 

Εμφανέστατα ολα αυτά στο βιντεοκλιπ πιστεύω. Η σεξουαλικη ελευθεριοτητα των 60ς συνδεεται άμεσα με τα σύμβολα του πλούτου. Κότερα , ακριβα αμάξια, μπλουζάκια πολο. Ο βασιλειου με αυτον τον τρόπο δινει το έναυσμα για την εποχη της σιμητικης ευημερίας που θα επακολουθησει με τα δανεια, τις κραιπάλες και τον νεοπλουτισμό. Κάποιοι εδω βέβαια θα κάνουν κάποιες ηθικες κρισεις, αλλα εμας δε μας απασχολεί. Εδω αναλύουμε απλα το πρωτοπόρο εργο του καλλιτέχνη, κι ας ήταν κάποιες πλευρές του αρνητικά προφητικές. Απλα δείτε τη μορφή του που συμπυκνώνει ολα όσα έχουμε αναφέρει. Ωριμος, πλέον, φτασμένος, γοητευτικός. Με ολο το παρελθόν του πισω να δινουν τον μυθο και το χρήμα να δείχνει ενα σταθερό μελλον χωρίς ανασφάλειες και κινδύνους. Ολα οπως πρεπει, με την τρέλα να υπάρχει, ελεγχομενη κι αυτή όμως, χωρις εξάρσεις.  Ετσι πλησιάζει τη  Μακρυπουλια,( στο επομενο βιντεοκλιπ, το οποίο θεωρώ δεμένο ως ενοτητα) τη νεότητα, το κορίτσι των λουλουδιων, το αθώο, το τρυφερό, γεμάτο όνειρα κι επανάσταση, με φλόγα για εξέγερση και φαντασια, και με μια τεράστια συμβολικη κίνηση, της κλέβει το πρωτο της φιλί, παρατάει τα σχολικά κελια και χάνονται και οι δύο στο  άγνωστο.

Aπο εκει και περα όλα είναι...γνωστά. Ο Βασιλειου γίνεται μεγαλη φίρμα. Το χρημα ρεει. Οπως ο ίδιος δηλώνει, για μια περίοδο ειχε και καμπόσους μπράβους να τον προστατεύουν. Οπως προειπαμε όμως, ολα τα καλα κάπου τελειώνουν. Ο Βασιλείου μετά απο άλλες λιγες επιτυχίες κάπου αρχιζει να παρακμάζει, χάνοντας εδαφος στην επικαιρότητα σπρωγμένος απο αλλους, και το μόνο που να μενει είναι η πτώση της ποιότητας του μουσικού του έργου. Αν και κάπου υπάρχουν ακομα ενδιαφεροντες πειραματισμοι (βλεπε το τσιφτετελομπλουζ "ειπα"), αυτοι περνούν αδιαφορα, γιατι αλλιώς τώρα εχει συνηθίσει ο καλλιτέχνης το κοινό του.  Πλέον τραγουδά μονος σε μικρα μαγαζια και καφέ, αλλά δεν εχει εκεινο το παλιό, το ριζοσπαστικο, το βαθύ, που εδινε στον μικρο χώρο εκείνη την μυθοπλαστική μυσταγωγια. Απομένει απλά άλλος ενας λαϊκός τραγουδιστής με κάποια ιστορία που τον κρατα στον αφρό, με το γνωστό αρκουδιαρικο στυλ που είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο σε καγκουρες με σπασαρχιδικα ηχεια.

Όλα τελείωσαν λοιπόν; Αν και ημουν κι εγω αυτής της αντιλήψεως και διασκέδαζα μονο με το λαμπρό παρελθον του μεγάλου μουσικού ψάχνοντας εναγωνίως κατι απο παλιες εμφανίσεις (όποιος εχει κατι απο προ καμπριολε βασιλείου να το ανεβάσει ταχιστα παρακαλω), ειδα αυτήν την εμφάνιση του και αναπτερώθηκε το ηθικο μου. Αραγε υπάρχει πιθανότητα να αφήσει τα τουμπερλεκαδικα και  να παρει εκεινη την κιθάρα την κλεμμένη απο κάποιο μαγαζί του μπρονξ με τον μαγαζάτορα να βριζει για τους αλητες που ήρθαν στην χωρα του, και να μας χαρισει αλλο ενα δυναμικό σοου σαν τα παλια; Θα ξαναδούμε άραγε εκεινη την αρχετυπική μορφή στο λαιβ του 1991, με τα φωτα απο πισω, τα μαγαζιά, τα λουλουδια, αλλά με την κιθάρα ΜΠΡΟΣΤΑ, έστω και κάπως γερασμένη; Λέτε μάλιστα με αυτον τον τροπο να βρει κάτι κι απο την παλιά του δυναμικη και να βρει νέους τροπους πειραματισμους στον κορεσμένο σκυλοκοσμο της κρίσης ;

Αναμένουμε, αγωνιούμε, απαιτούμε.

Για τον λιμενεργάτη - τιμωρό των αργεντινών

Πρωί στο 703 για πειραία. Απέναντι μου ένας τύπος. Κοντός με φυσιογνωμία ψιλομάγκικη αλλα στην παρακμή του, και φάτσα ταλαιπωρημενη. Βρωμοκόπαγε κιόλας. Στα χέρια του στριφογύριζε νευρικα ένα τσιγάρo. Φαινόταν πως περίμενε την καύτρα του σαν την ανατολη του ηλίου μετα από μια νυχτα παγωμένη! Με μία φαγωμενη από χρόνια γυαλόχαρτα φωνη μιλούσε στο τηλεφωνο:
“Έλα!Που με έχουν σήμερα, σε ποιον λιμένα; Στον 7; Όχι ρε γαμωτη μου, πάλι τσαμπουκαδες με τους αργεντινους θα έχουμε; Θα είναι και το βουνό , ο χοντρός την περιπολία; Ωραία. Άιντε τα λεμε κατω»

Εγω τον άκουγα εκστασιασμενος και αναρωτήθηκα: Αλήθεια. Ποιος πάει πρωινιάτικα να παίξει ξυλο με αργεντινούς; Να πω πως ήταν καμιά ομάδα από τους μεταναστες που έχουμε στη χωρα μας να το κατανοήσω, αλλα με αργεντινούς; Mπορεί να το έλεγε ρουτινιάρικα και να φάνηκε ζόρικο εντός της επιβίωσης και του μεροκάματου, αλλα έμοιαζε και εξαιρετικα ενδιαφέρον θέαμα! Σκεφτομουν να τον ακολουθήσω μα δυστυχώς δεν μπόρεσα. Επρεπε να παω για δουλεια. Μετά από την δικια μου ανιαρη αλλα ασφαλή ρουτίνα, σκεφτομουν εκεινες τις μοναδικές εικόνες, τις συγκλονιστικές, με τους αργεντινούς αγέρωχους και ρωμαλέους όπως τους θυμόμαστε από τα μουντιαλ να κάνουν επίθεση, και με τους έλληνες πιο κοντούς και κακομοιριασμενους αλλά με το βουνό μπροστάρη, να κάνουν αντεπιθέσεις αιφνιδιαστικες από τα πλάγια.

Ας ελπίσουμε πως κάποτε θα γυριστεί ένα ντοκιμαντέρ για το συγχρονο λιμανι του πειραιά, για να δούμε όλοι μαζι αυτό το σκληρό και αναπεναληπτο θέαμα.

Η Γιαγκουση στη ρωγμή του χρόνου

Όπως γύριζα σπίτι με το  λεωφορείο, άκουγα μια μουσική εκπομπή στον σταθμό 95.8 fm, όπου είχε το εξής "ευφυές" παιχνίδι: Βάζουν τα τραγούδια ενός τραγουδιστή και όποιος μαντέψει πρώτος ποιος είναι, κερδίζει 500 ευρώ. Έτσι λοιπόν είχαν βάλει την εντελώς άγνωστη... Λιτσα Γιαγκουση, και επί ΜΙΑ ολόκληρη γαμημένη ώρα κάνεις δεν μπορούσε να το καταλάβει, κι έλεγαν οι "ακροατές" που τηλεφωνούσαν πως ειναι η Στανίση, η Μοσχολιου, η Μαιρη Λιντα, η.. Μαρία Νομικου (;;;) και άλλες πολλές άσχετες ή ανυπαρκτες.

Ρε τελειωμένα σιχαμένα λαμόγια του κώλου σκέφτηκα. Αυτη η κομπίνα ζήτημα ειναι να έπιανε στα 90s και θα έπιανες σε κανα λεπτό το παραμύθι της ιστορίας. Θέλετε να μας πείσετε πως εν ετη 2017 δεν μπορούν επί ΜΙΑ γαμημένη ωρα να βρουν την όποια τραγουδιστρια βάλεις κάνοντας ένα γαμωσερτς στο youtube; Ράδιο είναι στην τελική, όχι καμια τηλεόραση που χαζεύει καμιά γιαγιά με αλτσχαιμερ και παίζει να ψηθεί. Oυ να μου χαθείτε αχρείοι. Ούτε μια κομπίνα της προκοπής δεν μπορείτε να κάνετε.

Όμως δεν ήταν αυτό το πιο παρανοϊκό. Εκει που η τρέλα χτύπησε κόκκινο ήταν πως όταν μετά αφού κάποια ταχαμου το βρηκε και κέρδισε τα 500 ευρω, ο παρουσιαστής είπε πως η εκπομπή τελείωσε, αλλα αμέσως μετα ξεκίνησε πάλι, οχι με νεο τραγουδιστή αλλα παλι με την Λίτσα γιαγκουση! Και έπαιρναν πάλι οι ίδιοι τηλέφωνο, και δεν το έβρισκαν, και ο παρουσιαστής πάλι έλεγε να πάρουν κι άλλοι να βρουν ποιος τραγουδάει τα ίδια τραγουδια!

Εκει αρχισα να παρανοώ κι εγώ. Αποκλείεται σκεφτηκα μια κομπινα να ειναι τοσο σιχαμερά εμφανής. Ξεκίνησα να νομίζω πως κατι δεν πάει καλα. Πως έχω πεσει σε κάποια ρωγμή του χρόνου. Πως είμαι πρωταγωνιστής σε κάποιο ιστορία του στιβεν κινγκ και αυτη η εκπομπή όντως γυρίστηκε την δεκαετία του 90, κι εγώ έχω εγκλωβιστεί σε κάποια αιώνια λουπα ξεκομμένη απο κάθε πραγματικοτητα, από καθε σύμπαν, όπου αυτη η εκπομπή θα παίζει συνέχεια, ο ιδιος παρουσιαστής θα ζητά να βρουν την τραγουδιστρια, οι ίδιοι θα παίρνουν συνέχεια τηλέφωνο , οι ίδιοι θα κερδίζουν, κι εγω στο ίδιο δρομολόγιο αεναα θα την ακούω, με τους ίδιους συνεπιβάτες, συνέχεια χωρίς σταματημό, εις τους αιωνας των αιώνων φυλακισμένος σε αυτήν την φρικη.

Ξαφνικά έπεσαν παρασιτα. Μπήκε ενα παραδοσιακό με κατι κλαρίνα. Βγήκα απο τον εφιάλτη, και πήδηξα έξω σαν άνοιξαν οι πόρτες έντρομος.

Εγω σώθηκα. Εσεις μπορει όχι φιλοι μου. Μην βαλετε τον 95.8fm ποτέ.

Εγω προειδοποίησα.

Nα είσαι ποιητής. Όχι στιχακι.

Ο στίχος " εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι" του κατά τα λοιπά αξιαγάπητου Νίκου Παπάζογλου μου τη σπάει. Από παλιά κάτι δε μου πήγαινε καλά με αυτόν και δε με ενθουσίαζε , μα τώρα ειδικά όταν ακούω να τον τραγουδάνε μαζικά, μου την σπάει ακόμα περισσότερο. Είναι ο τρόπος που που λέει αυτό το "δεν είμαι ποιητής", με αυτήν την έπαρση , την περηφάνια σχεδόν. Σαν να θέλει να πείσει πως έχει κάτι το διαφορετικό, το ψαγμένο, το εξεγερτικό, που τονίζεται περισσότερο από τους υπόλοιπους στίχους του τραγουδιού όπως τα περί αλητών, φυλακισμένων, τρελών, η τον ιούδα, με τους ποιητές να παρουσιάζονται σαν κάποια καθεστηκυία τάξη που στέκεται απέναντι τους, με μορφές σκοτεινές και μουχλιασμένες, εξορισμένες για πάντα στα μελαγχολικά ντοκιμαντέρ της ερτ που βλέπαμε τα μεσημέρια παιδία επειδή δε μπορούσαμε να παίξουμε φασαριόζικα ως συνήθως και μας προκαλούσαν κατάθλιψη.

Δεν είναι καθολου τυχαίο αλλωστε πως μετά έχουμε το στιχάκι! Την γνήσια λαϊκή πηγαία έκφραση, εκείνον τον ατόφιο αυθορμητισμό, την αλήθεια που δεν μπλοκάρεται από την αδηφάγα αναζήτηση φήμης και σκονισμένων δαφνών. Μια κραυγή ελευθερίας μακριά από τα αστραφτερά φώτα των δεξιώσεων και τους λόγους των επισήμων. 
Και φυσικά επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίο πάλι, που ρίμα με το στιχάκι κάνει το παγκακι!. Εκεί άλλωστε  δεν ειναι χαραγμένοι ακόμα οι παιδικοί μας έρωτες; Τα ζόρικα μας ψευδώνυμα και οι επαναστατικές μας ψευδαισθήσεις. Θυμίζει σχολικά διαλείμματα με γαλάζιες κουβέντες κάτω από παιδικούς ουρανούς, μακριά απο τις άρρωστες αίθουσες διδασκαλίας όπου οι ποιητές καραδοκούσαν να ξεπεταχτούν με τις επιβλητικές τους τρομακτικές μορφές, σαν έσκαγε κανα αιφνιδιαστικό τεστ που σου έκοβε την ανάσα.

Μα όμως και οι ποιητές δεν είναι αθώοι του εγκλήματος. Αν τους πεις πως είναι ποιητές επειδή εκδίδουν βιβλία... ποίησης, κάνουν σαν να τους έβρισες τη μάνα ή καλύτερα σα να τους έπιασε το αφεντικό τους να χαμουρευονται με την γραμματέα. Μα σας παρακαλώ, τι λέτε, η ιδέα σας είναι, εμεις εδω κάνουμε την πλάκα μας, και τα λοιπά. Αλήθεια, γιατί κάποιος αφου εκδίδει ποιήματα , δεν είναι ποιητής; Φυσικα υπάρχουν λόγοι όπως να δείξεις κάποια ταπεινότητα που θα κάνει τον αναγνώστη να δει πιο φιλικά τα γραπτά σου ή να θες να αποτινάξεις αυτο το συνθλιπτικό βλεμμα των προαναφερόμενων μορφών, αλλά γιατί να υπάρχει αυτο το βάρος; Υπάρχει κάτι αντίστοιχο σε οποιαδήποτε αλλη μορφή τέχνη όπου η ιδιότητα είναι συνώνυμη με υψηλή ποιότητα; Δηλαδή το ότι ο μαρκος λεζές είναι ηθοποιός και ο ντικάπριο ειναι ηθοποιός, σημαινει πως υπάρχει καποια σύγκριση; Υπάρχουν καλοι ηθοποιοί κακοι, μετριοι, χείριστοι, τεράστιοι, κι έτσι αντίστοιχα γίνεται και στην ποίηση.

Φυσικα κατανοώ πως αυτό προσπαθεί να λειτουργήσει σαν δικλείδα ασφάλειας, αφου το περιορισμένο ευρος του κειμένου που έχει το είδος μπορεί να σοδομιστεί εύκολα μεσω διαδικτύου, όπου παρουσιάζονται ως ποιήματα αποσπάσματα που δραπέτευσαν απο αραχνιασμένα άρλεκιν και πήραν μαζι ως συνεργούς τα εξώφυλλα τους, όπως και ένας νέος ποιητής αν συγκρίνεται άμεσα με τους μεγάλους, καταλήγει να πέφτει θύμα χλεύης απο την "κοινη γνώμη", όπως περίτρανα μας αποδεικνύει καθε χρονο η ημέρα της ποίησης που γέμιζει με σκηνές απο σίριαλ, οι οποίες μας γαλούχησαν ηλιθιωδώς απο μικρούς περι τίνος πρόκειται όταν κάποιος νέος δηλωνει ποιητής.

Για να τελειώνουμε όμως. Όποιος γράφει και εκδίδει ποιήματα θα λεει πως ειναι ποιητής και θα κρίνεται ανάλογα, όπως και πρέπει να θέλεις να γίνεις ποιητής κι όχι "στιχάκι". Μονο έτσι θα βρει το καθε ταλεντο τα όρια του, συνδυάζοντας το παιχνίδι της γραφης με την σκληρη εργασία, και είναι κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να το κάνει. Και ναι, υπάρχει το θέμα της διαδικτυακής αλαφρότητας, αλλα η κύρια αντίσταση θα πρέπει να επικεντρωθεί στις δυο θηριώδεις συμπληγάδες πέτρες που λέγονται σχολική διδασκαλία και τηλεοπτική λαικίστικη γελοιότητα. Εμενα προσωπικά αυτές με κόψανε στα δυο σαν ήμουν μικρός και μου διέλυσαν την όποια επιθυμία να διαβάσω ποίηση, μέχρι να έρθει ο μικρούτσικος με τις θυελλώδεις μελωδίες που κουβαλούσαν όλες τις βρωμικες, μυστηριώδεις και εξωτικές μυρωδιές του Καββαδία για να τις σαρώσει μια και καλή.

Αυτο ειναι μια αλλη ιστορία όμως...

Η μπύρα. Άλλη μία ιστορία απο τα βάθη των 90s.

Ήταν βράδυ. Απο εκείνα τα όμορφα, που το κύμα ακουμπα απαλά την ακτή κάνοντας την ατμόσφαιρα ιδανική για ξάπλα στην άμμο και κύματα ιδρώτα και κάβλας να κατακλυσουν κορμιά κάτω απο τον έναστρο ουρανό του μενιδίου αιτωλοακαρνανίας, αλλά εσύ επειδή ήσουν πιτσιρικάς, το μόνο που έκανες να περάσει η ώρα είναι να κυνηγάς φτερωτά μυρμήγκια πάνω στα χάρτινα τραπεζομάντηλα στην ταβέρνα του θειου σου. Πιο πέρα καθόταν ο άλλος θείος, φασιστόμουτρο όχι μονο στην θεωρία αλλά και στην πραξη, αφου έγινε περιώνυμος απο την σφαλιάρα που έδωσε την ξαδέρφη μου επειδή του έφερε ζάχαρη κι όχι αλάτι. Ακόμα τον θυμάμαι να λέει στο τραπέζι που τρώγαμε "τον άφησα επειδή είχε μακριά μαλλιά κι αν δεν τα κόψει θα τον ξαναφήσω". Καθηγητής απο ότι καταλάβατε ο κύριος απο τους καλούς, αυτους τους συντηρητικούς που μας τα πρηζουν με την νομιμότητα, ενώ απο την άλλη κάνουν ότι τους καβλώσει.

Εγώ εκείνο το βράδυ όπως πάντα είχα πάρει τα μέτρα μου και είχα  ικανοποιητική απόσταση ασφαλείας, μπορεί να ήταν κάποιου είδους προδιάθεση για την λαμπρό πολιτικό μου μέλλον. Αυτός καθόταν στην εξέδρα και είχε απλώσει την υπερφυσική του κοιλιά που κουβαλούσε μεσα της ωκεανούς άμστελ περιμένοντας κάποιον να του κάνει τον σκλάβο. Βλέπει τον ξάδερφο μου, που επεσε σαν κουνούπι πάνω σε μια χοντρή σιχαμερή μπεκροαράχνη. Άντε του λέει, γιαννάκη, πήγαινε φέρε μου μια μπύρα εσυ που είσαι καλό παλικάρι. Εκείνος κλασικα χυμαδιό, πάει χαλαρός και παίρνει μια απο τις απο τις πάνω πάνω του ψυγείου. Εγώ δε μίλησα, όχι, δεν έβγαλα μιλιά κι ακόμα έχω τύψεις, αλλά πάντα μου την έσπαγε, πάντα αλητάκι κι άνετος, χωρίς να κατανοεί ποτέ την ΒΑΡΥΤΗΤΑ των καταστάσεων.Του την δίνει. Εκείνος την ανοίγει και πίνει μια γουλιά. Η συνέχεια ήταν παρανοικά αναμενόμενη.

"Τι είναι αυτό ρε, κατουρο θα πιω ρε, άχρηστος είσαι ρε, τελείως ηλίθιος, τι είσαι ρε πες μου, μίλα!" ,και ο ξάδερφος μου να μαζεύεται και να κλαιει 13 χρονώ παιδάκι, και αυτός να συνεχίζει να ουρλιάζει, και οι γύρω να κοιτάνε και να μην μιλά κανείς, κανείς να λεέι "Ψιτ. Μαλάκα. Μια γαμημένη κωλομπύρα είναι, πως κάνεις ετσι; Αν γουστάρεις κρύα σύρε την βρωμερή κοιλιά σου γιατι θέλει και ο διάδρομος σκούπισμα και μη μας πρηζεις τα αρχίδια." , αλλά τι να πει κανείς. Όταν η παράνοια της ελληνικής οικογένειας έχει χωθεί μεσα στο μυαλό σου, όλα σου μοιάζουν αρρωστημένα άρα φυσιολογικά.

Φυσικά δεν είχα τότε ούτε μυαλό ούτε χρόνο για τέτοιου είδους αναζητήσεις φιλοσοφικές. Είχε έρθει η σειρά μου. "Έλα δημητράκη μου, λέει, πήγαινε εσύ να μου φέρεις που εισαι καλό παιδί". Κλασικά στην αρχή είχε μία εύγενεια για να τσιμπήσεις σαν χάνος, αν και πάλι σιγά μην έλεγες όχι. Αφήνω τα μυρμήγκια να απολαμβάνουν αυτήν τη μοναδική βραδιά και σηκώνομαι. Μπαίνω μέσα στην ταβέρνα. Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη κάτω απο το χλεμπονιάρικο φως των λαμπτήρων. Άθλιος, με κοκάλινα γυαλιά, χωρίστρα, και... Όχι! Δεν έχω χρόνο πάλι γι αυτα τώρα! Πρέπει να πάρω την μπύρα γιατί αν αργήσω θα πει εμένα αχρηστο!Όχι ποτέ αυτή η λέξη! Δεν είμαι άχρηστος, είμαι ικανός ρε πούστηδες!Βουτάω στο ψυγείο σχεδόν ολόκληρός και χώνομαι στα βάθη των αμστελ και των χαινεκεν ψάχνοντας κάτι παγωμένο. Πιάνω μία απο τον πάτο. Το μυαλό μου όμως δουλεύει. Όχι ρε μαλάκα, σκέφτομαι, αυτή θα είναι πάγος. Θα σε ξεχέσει πατόκορφα, ούτε καν θα χύνεται στο ποτήρι, θα σε πει μαλάκα. ΑΧΡΗΣΤΟ. ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!ΑΧΡΗΣΤΟ!!!Με το μυαλο μου να κουδουνίζει απο την λέξη, πιάνω μία απο τα μέσα προς το βάθος. Κρύα αρκετά αλλα όχι με πάγο, και σίγουρα όχι κατρουλιό.

Βγαίνω από την ταβέρνα και πλησιάζω στην εξέδρα. Όχι σκέφτομαι, μην τα χαλάσεις όλα τώρα τελευτάια στιγμη, μη σου πέσει. Θα καταφέρεις, θα αποδείξεις την αξία σου, και μπορείς να μαγέψεις και τα πλήθη κι όλας με το άνετο σερβιτορικό σου στυλ .Χίλιες σκέψεις με κατακλύζουν αλλά είχε φτάσει η ώρα της κρισης. Την πιάνει, την ανοίγει και χύνει το χρυσαφένιο της περιεχόμενο, με τις σταγόνες της δροσιάς στο εξωτερικό του ποτηριου να κυλάνε όπως ο ιδρώτας της αγωνίας στο μέτωπο μου. Πίνει. Μπράβο μου λεει καλή είναι.Μπράβο.

Εγώ πλημμυρισμένος απο ένα αίσθημα αγαλλίασης που απέδειξα πόσο χρήσιμος είμαι που υπηρετησα σωστά εκεινον που μισούσα περισσότερο στην αν και 13χρονη, ήδη θλιβερή ζωή μου, γυρίσα πάλι στο τραπέζι κι συνέχισα να κυνηγάω φτερωτά μυρμήγκια υπο την υπόκρουση των κυμάτων και την μυρωδιά της γλυκιάς καλοκαιρινής βραδιάς.

Για ένα όνειρο που έγινε αέρας

Ήρθε η ώρα να μιλήσω για ένα θέμα που με βασανίζει εδω και καιρό και θέλω από όλους την απόλυτη προσοχή, όπως και την κατανόηση σας. Είναι ενα πολύ σημαντικό ζήτημα, που όσο και να προσπαθω να το ξεχάσω για να συνεχίσω την ζωή στην γνωστή γαλήνια σαν βουρκο καθημερινότητα της, όλο στους δρόμους το αντικρίζω και με κατακλύζει μια στιγμιαία  πηγαία ατόφια οργή. Μέχρι που σκέφτομαι πως αν αυτό το φαινόμενο αναλυθεί σημειολογικά, μπορει ναα φταίει για την κατάντια της χώρας μας.Ναι! Αυτη η φρικαλέα σιχαμερή αντιδραστική μπουρδοατακα  διεισδύει στο μυαλό μου, με εμένα να την διώχνω γεμάτος τρόμο και αηδία για τον εαυτό μου, αλλα το ότι αυτό το γεγονός συμβαίνει ιδιατερως συχνά θα έλεγα, αποδεικνύει και την δραματικότητα αυτού του κοινωνικού φαινομένου.

Ποιο είναι ρωτάτε με αγωνία φαντάζομαι;

Η κατάχρηση του nike Α Ι R!

Το ξέρω τώρα κάποιοι γελάνε και μιλάνε για τραβηγμένες φαιδρότητες, αλλα κάνουν τραγικο λάθος. Το θεμα είναι σημαντικότατο. Επειδή οι ίδιοι έχουν αλλοτριωθεί -αποκτηνωθεί και δεν τους απασχολεί τι συμβαινει πέρα απο  κατεστραμμένο εγώ τους, δεν σημαίνει πως ολα εκεί έξω ειναι αντίστοιχα αδιάφορα και ανάξια λόγου. Πως εξηγείτε πχ έναν που είδα στο λεωφορείο και είχε τσάντα ναικ αιρ. Τι θα πει αυτό; Την φουσκώνεις και μετά γίνεται αερόστατο για να κάνεις κοπάνα απο κανα αισχρό σχολείο-φυλακή όπως το γυμνάσιο το 27 που πήγαινα στον κολωνο ; Μακάρι αλλά χλωμό να έχουμε καν διανοηθεί τόσο χρήσιμες ευρεσιτεχνίες. Εμ και το άλλο όμως; Kαπελο ναικ αιρ; Αυτό τι θα πει παλι; Πως ψηφίζεις χρυσή αυγή;

Για καθίστε κύριοι. Δεν μπορούμε να παίζουμε έτσι με τέτοιες αξίες. Για μας  κάποτε αυτά τα τρια γραμμα που ήταν έτσι απομακρυσμενα το ένα απο το αλλο, μας θύμιζαν ακριβώς πόσο μακριά ειμαστε απο αυτο το όνειρο. Γιατί για εμάς τότε τα 90σ της φτώχειας και της εξαθλιωσης, που αντε να μας έδινε ο πατέρας μας ενα χιλιάρικο για κάνα καφέ και μετά αν δεν προλαβαίνεις το λεωφορείο,  έδινες κουράγιο στο εαυτό σου επειδή μπορεί να σε κάνουν ντοκιμαντέρ στο μέλλον όπως τον γκεμπρεσιλασιε, αυτό ήταν: Ένα όνειρο. Μια ελπίδα. Μια ανατριχίλα. Tα εβλεπες να τα φορανε άλλοι και σε πλημμύριζε εκείνος ο μύθος, με μια ζήλεια βαθιά να σε αναστατώνει και να σε γλυκαίνει ως τα βάθη σου της ψυχης σου. Να τα είχες κι εσύ  ήθελες και δε σε πειραζε τι θα γινει μετα. Ας τα φερμαρανε. Σιγα. Θα γυρνούσες ξυπολητος σπιτι και θα την έβλεπες αμπεμπε μπεκιλα. Τουλάχιστον βίωσες αυτό το μοναδικό συναίσθημα να πετάς κι εσυ στους αιθέρες, και δεν ήσουν μια ζωη με τις φτέρνες σου σφηνωμένες στο τσιμέντο, τα φτερά σου τσακισμένα, κομμένα απο την ριζα, και το κορμι σου αλυσοδεμενο με τα γεράκια καθηγητές και συμμαθητές να σε βασανιζουν χωρίς να έχεις μια  ελάχιστη σπίθα μεσα στη καρδιά σου να νοσταλγείς και να ζεσταίνει τα ψυχρά σαν το βλέμμα των κοριτσιων και τα μπαλκόνια των παρτυ, βράδια.

Κι εκείνες οι μικρές τρύπς  που ξεπρόβαλαν εκεί στην άκρη της σόλας προστατευμενες απο ==το διάφανο υλικό; Σαν σπηλιές έμοιαζαν θαλασσινες που επνεε απο μέσα τους αέρας καθάριος,  δροσερός, προφυλαγμενος απο τον εκείνον τον δηλητηριώδη που φυσούσε μέσα απο τα σχολικα κελια και τα βρώμικα στενά  της γειτονιάς. Σαν να πνιγόσουν ήταν σε εναν σιχαμερό πηχτό βούρκο, να ειχες λιγες ανάσες ακόμα, και κάποιο ευλογημένο χέρι να σου έβαζε μια μάσκα με οξυγόνο για να σε επαναφέρει στη ζωη.

Φυσικα για χρήματα όπως προείπα ουτε λόγος. Συνεχώς αναγκαζόμουν να βλέπω τις σολες ετσι μονοκόμματες, ενιαίες, στιβαρές, σαν πλάκες μετά από σεισμό που με ειχαν συνθλίψει χωρίς ουτε μια ρωγμή για να αναπνευσω. Τέτοιες δραματικές στιγμές ζούσα μεχρι που επικαλέστηκα το πασίγνωστο ελληνικό εφευρετικό δαιμονιο και ακολούθησα τον δρόμο της μίμησης, της μελαγχολίας, και της γραφικότητας, που όμως κάτι στο ελάχιστον απάλυνε τον πόνο της ψυχής μου, και το πατριωτικό πνεύμα της αγορά τους ήταν μια  πράξη προς το όφελος της πατρίδας όπως έλεγε και  ο κεννεντι.

Ναι ναι. Για τα strike ομιλώ. Καλά καταλάβατε οι γνωστες και μελαγχολησατε ακαριαίως.

Σίγουρα λύση ανάγκης προδοσίας και κατάντιας επίπεδου συριζα,  αλλα και μονοδρομος μνημονιακός. αφου ο πατρικος  δανεισμός ήταν ιδιαίτερα σκληρός και τα μετρα σφιχτά κι επαχθη, Όμως πήρα κι εγω απο τότε κάτι απο την συριζαικη απατεωνιά  και είπα λίγο να εντυπωσιαστώ φτηνά κανεναν ή καμια (ακόμα καλυτερα) αφελή. Κάτι υπήρχε εκει στην ακρη της σόλας. Κατι το ακαθόριστο, το μυστηριώδες. Κατι που δεν ηταν ακριβως ευδιάκριτο το υλικό του, αλλά προκαλούσε  την περιέργεια. Πως κάτι συμβαίνει εκεί μέσα πέρα από τα καθιερωμένα σολορουτινιαρικα δεδομένα. Εχει και μπλε. Μαζι και λιγο μωβ. Περίεργες φασεις. Ψυχεδελικες. Κατι σαν ταιντ αι σε φάση αεροσολας. Ποιος ξερει μπορεί και να ηταν καλυτερες. Μπορει τα άλλα να είχαν αέρα κοπανιστό, ενω τα δικά μου καθε φορά που τα πατούσες, να την ακουγες αλλα 60s και 90s μαζι, σε ενα  μαγικό ψυχεδελικο 69, και να πετουσες πραγματικά στον αερα. Τριπακι σε σολα.  Με το μαγαζί που το αγόρασα να μην υπάρχει. Να μην υπηρξε ποτε. Να είναι στην θεση του μια γρια που την ειδε καποιος κάποτε να καρφώνει τα βράδια μονη στις μπασκετες κάτω από το  κιτρινα φωτα των δρόμων βαθια τη νυχτα, και δεν το πιστευει κανείς. Όλα γίνονται, Στην τελική εδω κυκλοφορούσε και νεροσολα. ΝΑI ΝΕΡΟΣΟΛΑ. BK ήταν θυμάμαι,Και δεν το λέγαν για πλακα. Σοβαρά μιλούσαν για νεροσολα και θαύμαζαν. Τώρα γιατί λειτουργούσε δεν μπορώ να καταλάβω. ΅Επαιζε κάνα τουρνουά με  δελφινια τσιπούρες και βατραχάνθρωπους. Δύσκολο. Στην τελικη  όμως αυτός που το έφτιαξε, για καποιον λόγο το έφταιξε, Εσυ ποιος είσαι; Ένας μαλάκας πιτσιρικάς που μιλάει ολημερίς για παπούτσια,. Βούλωσε το.

Όμως όπως έχω πει και τοτε στην ιστορία με την κονκάρδα και ολοι οι φανατικοι μου αναγνώστες την θυμούνται, ακόμα και όταν βιωνεις μια ελάχιστη ευτυχία εκεινη την εποχη ειδικά, οσο βλακώδης κι αν ήταν, ο νομος του μερφι δεν κανει διακρίσεις. είναι σκληρός κι αμειλικτος. Ετσι λοιπόν εκεινο το συμπαγές, ανεξερεύνητο, αδιευκρίνιστο, φαντασμαγορικο υλικό την ακρη της σόλας, έπιανε πολυ χωρο καθετως. Μονό ενα ελάχιστο  άσπρο κομμάτι ευτελές έμενε να το χωριζει απο το εδαφος που όπως ειναι αναμενόμενο, σιγα σιγά τρίφτηκε και εχαθη, με αποτελσμα στη θέση αυτού του χαοτικού μαγικού υλικου να ειναι εκεινο που ζήτησα εξ αρχης στην πιο ακραια του μορφη: Αερας κοπανιστός! Εντάξει, είπαμε πως  ζητήσαμε να γινει ενα όνειρο πραγματικοτα αλλά αυτο παρατράβηξε. Ουτε σε εκείνη την ηλιθια ταινία το wishmaster να ήμουν πρωταγωνιστης, δεν θα επερχόταν τέτοια καταστροφή.

Για αυτόν τον λογο λοιπον αναγκαζόμουν όποτε επαιζα μπασκετ με ιδιατερη αποτυχία ως συνήθως, να ψάχνω αυτό το παραμυθενιο ψυχεδελικο υλικο. Συνήθως η  αγωνιώδης μου αναζήτηση ήταν επιτυχης, αφού ετσι με τα  δυνατα, χτυπητά, φαντασμαγορικα χρωματα του το εβρισκα αμέσως πριν  το περασει κανενας για κάποιο ραδιενεργό υλικο και καλέσει τον στρατο, μα όμως όπως ήταν αναμενόμενο,  κάποια μέρα εχαθη στην αιωνιότητα. Ποιο ξέρει;, Μπορει να κουραστηκε κι αυτό απο την μιζερια μου και την συνεχιζόμενη φλωροσυνη μου, και να γύρισε απο εκει που ήρθε. Στον πουθενά δηλαδή.

Τοτε φυσικά όπως καταλαβαινετε, υπήρχε ενα σοβαρό πρόβλημα. Το ποδι μπάταρε στο κενό του παπουτσιου και της ζωης μου γενικότερα, κι απο εκεί που ηταν να πεταω στις αιθέρες με καρφώματα αλα τζορνταν, θα κατέληγαν τα ποδια μου να παρουν κλιση καραγκούνη,  με την αταλαντοσυνη μου στο ποδόσφαιρο να ειναι τόσο παροιμιώδης και οι αναζητήσεις της μπάλας στο ποταμι του χωριού αλά σαρβαιβορμαν να ειναι τόσο συχνές, που μονο για κάνα ελεύθερο στο ραγκμπυ να είμαι χρησιμος οσων αφορά τα σπορ, και γενικότερα στην ζωη μου.

Τοτε τι εκανα για να μην έχω τέτοια τραγικη μοίρα, αφού το να αγοράσω νέα παπούτσια ήταν τόσο ανέφικτο, όσο κι εκείνος  που έσπαγε το ταμπλό στην διαφήμιση της στραικ να φορούσε οντως στραικ γιατι  ήτο φιλελλην όπως ο μπαιρον και κακώς δεν το μνημονεύουμε μέχρι σημερις;

Eβαζα  ΠΕΤΡΕΣ!

Ναι κυριες και κύριοι!

ΠΕΤΡΟΣΟΛΑ!

Μεχρι εκεί εφτασα επειδη ήθελα να κυνηγήσω τα ονειρα μου. Να βιώσω κατι το ελάχιστον από την μαγεια του A I R, και πάνε οι αλλοι και το βάζουν σε μπλούζες και σορτσακια, Σιγα μην το βαλετε και σε σώβρακα για να λετε στην καθε μια πως δεν χρειάζεται να φοράτε καπότα. Δεν μπορείτε κυριε να παίζετε με τετοιες αξίες! Με τέτοιες βασανισμένες  και ακόμα ζωντανές μνημες! Να χλευάζετε έτσι χυδαία και εμετικα τα ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ! Δεν ξέρω αν ειναι μαϊμούδες ή όχι. όποιος φοράει τέτοια αθλιότητα, ο ίδιος  προσπαθεί συνειδητα να αποχωρήσει απο το ανθρωπινο είδοος. Οποτε βλεπουμε τέτοιους τύπους, φάπα, γδύσιμο,φωτογραφία σε μπλογκ που να θά φτιαξω σε λιγες μερες , και καψιμο των απαλλοτριωθεντων προς γνώσιν και συμμορφωσιν.

Τελειώσαμε.

Για το κορίτσι απ' το χωριό

Ποιος αλήθεια μπορεί να λησμονήσει εκείνο το κορίτσι;

 Ναι, εκείνο λέω, που μέσα στον θλιβερό παγωμένο έρημο χειμώνα της επαρχίας, με τη φλόγα της καρδιάς του κρατούσε ζωντανό έναν ολόκληρο κόσμο, που μόνο στα παραμύθια της γιαγιάς τον είχαμε φανταστεί. Tότε που σαν φτάναμε τον ιουλη εξουθενωμένοι απο την άσκοπη περιπλάνηση στους γκρίζους πνιγηρούς λαβύρινθους της πόλης, και όσες λέξεις κι αν γράψαμε στους τοίχους της καμία δεν μπόρεσε να δώσει ελπίδα κι ομορφιά, εκείνη απλόχερα και με αθωότητα βαθια ερωτική, μας έδινε πνοή  απο εκείνα τα κόκκινα χειλη της που έπνεε αέρας με δροσιά αναζωογωνητικη, καθάρια,  σάρωνοντας όλη την θλιβερή αποπνιχτική μυρωδια του καυσαερίου, και όταν χώθηκε στην αγκαλιά μας, τα δυο της μάτια έγιναν πήγες παρθένες που κελαριζε κρυστάλλινο νερο, απο όπου όποιος ήπιε δε το ξεχνά ποτέ, για να γίνει μετά ποτάμι που έρχεται απο τα ψηλά βουνά σαν λιώνουν οι πάγοι του χειμώνα, και γεμίζει ορμητικά με ζωή τις ξερες κοίτες με άρρωστα έλη τους.

Ωστόσο φίλοι μου μην παρασέρνεστε από αυτές τις μοναδικές  και καθόλου υπερβολικές εικόνες. Τίποτα στη ζωή δεν είναι τόσο παραμυθένιο, κι όπως ξέρουμε και σε αυτά, παντα υπάρχουν σκοτεινές πτυχές που αποκρύπτονται, όπως και μορφές τρομερές, που μας προκαλούσαν φοβο ακομα κι αν το καλο νικουσε παντα στο τέλος. Στην περίπτωση αυτή δυστυχώς δεν ήταν τίποτα τέρατα κρυμμένα στην ντουλάπα, αλλά σε όλο το σπίτι τριγυρνουσαν σαν φαντασματα που ηθελαν να στοιχειώσουν ζηλόφθονα όποια ζωή πήγαινε να ανθίσει εκει μεσα στα αστραφτερά ερείπια του σπιτιού, και να απομείνει μονάχα ερημιά και μούχλα που βγαίνει πολύ δύσκολα γιατί μαγκώνεται βαθιά μεσα στις ψυχές.

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ!

Ναι!Εκείνοι που σε κεινον τον λαμπερά αψεγάδιαστο κοσμο που μας χάριζε το κορίτσι απο το χωριό, έφερναν ένα μελαγχολικό συναισθημα, κατι απο την πνιγηρή συννεφιά του φθινοπώρου που θα ρχόταν, μα όμως αυτοί ήταν που καναν κι εκεινο το φως πιο δυνατο ετσι στριμωγμένο μεσα απο τα σύννεφα, κι όπως ο ήλιος έδυε στα τέλη του αυγουστου έπαιρνε τα πιο ομορφα χρώματα που χαραζοντουσαν μεσα σου βαθια, που καμία μελλοντική λιακάδα δεν μπορούσε να σου προσφέρει, και ήξερες απο εκείνη την στιγμη πως δε θα σβηστουν ποτε, και θα κυλουν μεσα στο αίμα σου , ακόμα κι αν εκείνη η φωτια τους σε έκαιγε για πάντα.

Κι εκεινο το σκοτάδι! Όχι. Δεν μιλάω για εκείνο της θλιβερής κάμαρας αλλά της εκκλησίας, που αν και την ημερα μας καταπίεζε και έπνιγε καθε ομορφιά μεσα στη μίζερη της ατμοσφαιρα με θλιβερούς καταναγκασμους και κλάματα, τη νυχτα στην σκοτεινή αυλή της, ο έρωτας δοξαζόταν απο την νεολαία φέρνοντας τον χριστο της αγαπης πιο κοντα απο ποτε. Εκει ήταν ο χώρος μας, με το σκοτάδι το ερωτικό, εκείνο που το πλαθαμε εμείς με τις χειρονομίες μας, ενα σκοτάδι ζεστό , δικό μας, γεματο χρώματα, κι ας λιγο πιο κει κατοικούσε ο τρόμος, οχι απο κάποιους γονεις, μα απο κάφρους που ειχαν παει για ματι ή αλητείες, κι έβλεπες του καύτρες των τσιγάρων τους σαν πυγολαμπίδες που θα σβήσουν γρήγορα σαν την εφηβική τους εξεγερση. 

Έτσι λοιπόν έπρεπε να γίνουν όλα γρήγορα,  αγαρμπα, μα τοσο αξέχαστα και ιδιαίτερα, που εκεινη η στιγμή που ενώθηκες μαζι της δεν μπορούσε να συγκριθεί με καμιά απο τις αθλιες χολιγουντιανες με τα κεριά τις σαμπανιες και τις λοιπες γραφικότητες, και διέλυσε με αυτον τον τοσο βιαστικό μα με τόσο ουσία και καβλα επαναστατικό τρόπο, τους αργόσυρτους αποπνιχτικους ρυθμούς της επαρχίας.

Και να το ξέρω. Εντάξει. Θα βρεθουν οι γνωστοί κυνικοί τύποι και θα πουν πως όλα αυτα ειναι της φαντασίας σου. Ποτε δε συνέβησαν ποτέ γιατί ειναι γνωστη η ιστορία με τη κοπελα απο το χωριό, και μονο τον έπαιζες χωρίς ουτε να έχεις να δεις τσόντα, μονάχα περίμενες μπας και σταθεροποιηθεί λιγο το σημα του φιλμνετ για να μαλακιστεις στα γρήγορα και μετα να τρέξεις παλι γρηγορα, για να μη μυρίζουν τα σεντόνια ή να κάνεις λεκε στο ξύλινο πατωμα, να την πλύνεις εξω στα φυλλα της λεμονιάς προσέχοντας μη σε δει ο πατέρας σου που μπορει να γύριζε απο έξω ως συνηθως αργά, και να ακούσεις το τρίξιμο της σκουριασμενης σιδερένιας πόρτας!

Ναι ναι παραδίνομαι. Ας παραδεχτούμε λοιπόν πως η ιστορία με το κορίτσι από το χωριό ήταν όντως ένα μαγευτικό παραμύθι.  Ποιος ενδιαφέρεται άραγε για την αλήθεια; Ήταν τόσο λεπτομερής άλλωστε η φαντασίωση αφού έπρεπε να την έχεις έτοιμη σε κάθε περίπτωση, που κατέληγε μια εμπειρία βιωματική! 

Δε γινόταν κι αλλιώς άλλωστε. Μόνο αν ήσουν σε κάνα τει η κανα ιεκ μακριά απο την περιοχή σου, θα μπορούσες να πουλήσεις ντόπιο παραμύθι χωρίς να χρειαστεί να προσφύγεις σε μέρη μακρινά. Αν με ρωτούσε όμως κάποιος φίλο φίλου ποσες γκόμενες είχες και πόσες έχεις πηδήξει και όλα τα λοιπα τι θα έλεγα; Πως έπαιζαν πολλές φάσεις στον κολωνό παλια; Θα τρανταζόταν η περιοχή απο τα σεισμικά γέλια και θα χανόταν για πάντα από τον πλανήτη  τέτοια ομορφιά απερίγραπτη.

Μου αρέσει μάλιστα πως ήμουν ιδιαιτέρα περηφανος για το σχεδιο που ειχα συλλαβει. Τι ιδιοφυές σκεφτόμουν! Ότι ιστορία θέλω μπορώ να πλάσω, με κάθε λεπτομέρειες, για να ξεφύγω απο την υποψία του κάθε καχύποπτου τύπου που ειχες κάνει σεξ, άρα στο μυαλό μου ήταν σε θεση ιδιαίτερα προνομιούχα άρα και ισχύος. Πριν κατι χρόνια ειδα πως αυτη η ιστορία ήταν ευρέως διαδομενη ως μούσι, και μπορώ πως εξεπλάγην, αλλα πάλι αυτές οι εποχές είχαν περάσει ανεπιστρεπτι για να σοκαριστώ. Παλι καλα που θυμήθηκα πως την είχα βγάλει με κατι ελαφρές ειρωνείες, που δεν ειχα καταλάβει ποτέ, γιατι μετα όταν βρηκα και στο οι κεκαρμενοι του κασδαγλη όταν διάβασα τι τραβουσε εναν φαντάρος όταν τον δούλευαν για το κορίτσι του απο το χωριό. Και όλα αυτα την δεκαετία του 50! Ωιμε! Αλλα και τι αν εκανες; Να έλεγες 20 χρονών μαντράχαλος πως δεν ειχες κάνει ποτε σεξ; Με τα πιο φριχτά βασανιστηρια δεν θα αποκάλυπτα αυτο το πιο φριχτό μυστικό απο όλα. Και μη πως θα προτιμούσα ακομα να διαβασω παρασκευή βράδυ απο το να το ξεστομίσω.

Και για μπουρδέλο φυσικά, ούτε να το συζητάμε. Εκείνες οι θλιβερές μπουρδελότσαρκες με τους φίλους μου (που μεγαλυτερη σχεση είχαν αναπτυξει μεταξυ τους εκεινοι που περιμεναν να πηδηξουν στο σαλονάκι παρα εγω με αυτούς), ήταν ένας απο τις χειρότερους μου εφιάλτες, μαζι με εκεινο το σιχαμενο παιχνιδι βασανιστηρίων θάρρος η αλήθεια που παιζαν στα πάρτυ. Όχι πως δε μου άρεσε η πλάκα και ήμουν ξενερωτος ή ειχα κάποιες πρώιμες αντισεξιστικές ανησυχίες, αλλά υπήρχε ένα βρώμικο οργιαστικό κλίμα εκεί μέσα, ένας χυδαίος χαβαλεδιαρικος άναρχος αυθορμητισμός, που με έκανε να τρομάζω περα απο το ζήτημα της σεξουαλικής επαφής που με τρόμαζε από μόνο του, αφού θυμόμουν πάντα με καθε λεπτομέρεια τον εξευτελισμο ενός από την παρέα που μπροστα στα έκπληκτα ματια όλων μας του είπε η κοπέλα του πως δεν του σηκώνεται! Έτσι δεν μπόρεσα να βυθιστώ σε όλο αυτο το σκηνικό για να γίνω ένα κομμάτι του, και απόμεινα να τρώω τα απόνερα της καθε μπουρδελότσαρκας με τα τρανταχτα γελια των πελατων, τα άπληστα χουφτώματα, τις κραυγες της πουτάνας “αφου δε ξερεις να γαμας”, τα ρατσιστικά αστεία για τους πακιστανους που εκδιώχνονταν θρασύτατα και δημιουργουσαν έναν ιδιαίτερο περηφανο πατριωτικό δεσμό ανάμεσα σε εμας τους έλληνες πορνοπελάτες, κι αφου δεν αποδέχτηκα και το παστίτσιο που με πρόσφερε απλόχερα ο νταβατζής, μετα απο κάποιες βολτες ουδέποτε ξαναπάτησα και το μόνο βασανιστήριο που αποδεχόμουν ακόμα σιωπηλά ήταν του στριπτιτζάδικου.

Στο χωρίο από την άλλη πάλι καλά, τέτοιες ανησυχίες δεν υπήρχαν. Χαοτική η Αθήνα με τα πολυάριθμα πολυπλόκαμα στενά της, κι έτσι οι ιστορίες μπορούσαν να διαπλέκονται άναρχα χωρίς να παιρνει χαμπάρι κανείς το θλιβερό στίγμα που κουβαλούσες.

Για να πω την αλήθεια ωστόσο, ούτε αυτό χρειάστηκε , γιατί κανείς στην παρέα εκείνη δεν είχε τέτοιου είδους διαβολική περιέργεια που προσπαθούσε σαν τον ανακριτή να μπερδέψεις τα λογια σου για να σε κλείσει στα καγκελα του φρικαλεου του χαμόγελου. Κι ο λόγος ρωτάτε; Γιατί η μεγάλη πλειοψηφία της παρέας ποτέ δεν είχε παρασυρθεί από τις αμαρτωλές σαρκικές ηδονές!

Ω ναι! Είμασταν ένα μάτσο εικοσάρηδες που δεν ειχαν κανει σχεση ποτέ κι έτσι κανεναν καμιά έννοια δεν τον απασχολούσε ιδιαίτερα ή κάποια ομορφιά δεν τον αποπροσανατόλιζε μακριά απο το κλειστό συμπαν της παρέας. Όλα γυρνούσαν γύρω απο την μπάλα, τον χαβαλε, την μουσική, και η όποια συζήτηση για κόπελες ήταν ανάλαφρη αφού ξέραμε πάνω κάτω το μάταιο όλο του πράγματος. Ολα ήταν επιδερμικά χωρίς προδοσίες και δραματα απο αυτα που βλέπαμε τότε στα σιριαλ τα μεσημεριατικα του μεγκα, με κάποια παιδική βλακώδη αθωότητα κι αφέλεια, όπως και βυθισμενα στο μαρτυρική, μαστουρωτικη, μυστηριακή καβλα της αγαμίας. Και γι αυτόν τον λογο επίσης κάθε χρόνο το ραντεβού ήταν εκεί και δεν έλειπε κανείς, χωρίς να έχουμε δηλαδή προδότες λιποτάχτες που θα κρυβόντουσαν σε κάποιο νησί για να μας λένε χυδαία τι όμορφα πέρασε, ενώ εμείς δίναμε καθημερινές μάχες με βλέμματα και όνειρα που διαλυόντουσαν σαν έκλεινε η πόρτα της καφετέριας ή του μπαρ αφήνοντας μόνο ερείπια.

Το ξέρω θα πείτε θλιβερές καταστάσεις και σιγα τώρα που αν είχατε καμιά κοπελα θα καταστρεφόταν ο κόσμος, αλλά αλήθεια, γιατί να ξαναγυρνάμε εκει με τέτοια ρίσκα. Άλλωστε όλα τα προλάβαμε να τα κάνουμε. Άλλος βρήκε δουλειά, άλλος παντρεύτηκε, αλλος παιδιά, άλλος ολο με γκόμενες γυρνά, υποχρεώσεις, ταξίδια, και τα λοιπά που μας έκαναν να χαθούμε.

Τέτοια παρέα όμως, ουδέποτε ξαναβρέθηκε.

Aνάλυση τρας-καλτ τραγουδοβιντεοκλιποίας νο3 : Η τετραλογία του Βασίλη Μητρόπουλου

4 σύντομα κι αυτόνομα, αλλα πιστευω αρκετά ουσιώδη, σχόλια για το τεράστιο οπτικοακουστικο έργο του Βασίλη Μητρόπουλου, που ειναι ότι πρέπει για εισαγωγή στο βαρυ λαικό, μα συνάμα πολυ ρομαντικό-τρυφερο,  καλλιτεχνικο συμπαν του. Φύγαμε!

Ξεκινάμε με το την απόλυτη επιτυχία του. Θυμάμαι πως πιτσιρικάς με τους φίλους μου είμασταν όλοι μεγάλοι φανς του high channel άρα η ατάκα "Μα αγάπη μου...ΚΛΑΙΣ;!;!;!" έδινε κι επαιρνε, αλλά τώρα αν το παρακολουθησει κάποιος με μια πιο ωριμη ματια, η καλτ-τρας επικότητα του έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Μουσική, στίχοι, ερμηνεία, βίντεοκλιπ, τα πάντα είναι τόσο κακά με ένα τρόπο τόσο αριστουργηματικό και συγκλονιστικό που μένεις άφωνος και μαγεμένος μαζί. Ο άνθρωπος φίλοι μου δεν ήταν μόνο μπροστα απο την εποχή του. Ήταν μπροστά από κάθε εποχή. Στην κατοχή πήγαινε καλοχτενισμένος με ζιβάγκο πουλοβεράκι να τον εκτελέσουν και το 87 μιλούσε στο τηλεφωνο απο το αυτοκίνητο του. Δείτε το οπωσδήποτε για να θυμηθείτε και μοναδικές εποχές οι παλαιότεροι, αλλα προσοχή σε όσους παθαίνουν ναυτίες γιατι η σκηνοθέτιδα λίνα μαυριπλη δεν δείχνει έλεος με τους πειραματισμούς της. 

Kι εσας αν σας έτρωγε την γκομενα χαιτεός τύπος με ασπρο μπλουζάκι απο μέσα, πουκάμισο, ριγωτο πολύχρωμο πουλόβερ απο πανω, σακάκι, τζην, λευκο αθλητικό παπουτσι, και με όλο αυτο το συνολο καβαλούσε μηχανή, δεν θα σας κατέκλυζε μία θηριώδης οργή; Έτσι έγινε και σε αυτην την περίπτωση, αφου ακομα και ο Βασίλης Μητρόπουλος  που όλα τα αποδεχεται με το κλασικο του ήρεμο ζεν άδειο απο καθε έκφραση και συναίσθημα ύφος και βλέμμα, ξέφυγε και χτύπησε βίαια την κολωνα του πεζοδρομίου. Μετά φυσικα χαλαρωσε με το ποτάκι του και το μετάνιωσε, γιατί όταν έχεις τη δύναμη με ένα νευμα να πάνε καροτσάκι έξω όποιον δε γουστάρεις απο το μπαρ, γιατί να χαλάς τη ζαχαρένια σου; Γιατί αυτός ήταν τότε ο Μητρόπουλος, όχι θεός μονο για μια εβδομάδα, αλλα για μια ολόκληρη εποχή.

Εδω πάμε σε πιο παραγνωρισμενα μονοπάτια, άρα σιγουρα και πιο αδικημένα. Μπορει να ήταν πολυ κακοτράχαλα, και οι διαβατες να προτιμουν τα πιο αδιαφορα και σιγουρα, χάνοντας όλα τα συναρπαστικά τοπία που έχουν να προσφέρουν. Ειδικά αυτο το τραγούδι εύκολα θα μπορουσε να κάνει μεγαλυτερη επιτυχία κι απο το λαμπάδα που λεγε και ο τσιμογιάννης, αλλα η πολυπλοκότητα των χορευτικων κινήσεων τελικα δεν πέρασε όπως ηταν αναμενόμενο στα γνωστα άμυαλα μουσικα πλήθη.Το ενδιαφέρον ειναι πως, επειδή ο βασίλης μητρόπουλος  έκανε πάντα τέχνη για την τέχνη, ακόμα δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί ακριβώς η χορογραφία γιατι αναμειγνύει αρμονικά χορους απο όλον τον κόσμο, αλλα αν τα καταφέρουμε εμείς οι θαυμαστές του πιστευω πως θα κάνουμε κατι πολυ σημαντικο για τον παγκόσμιο πολιτισμό, όπως και χορεύοντας τον θα εντυπωσιάζουμε σε κάθε μας γιορτή .

Τελειώνουμε με κατι άγνωστο αλλα μάλλον θα το λέγαμε επιστέγασμα του έργου του. Εδω ο Μητρόπουλος ως λαϊκό παιδί προλεταριακό θέλει να δείξει τις ταπεινές του ριζες και δουλεύει στο συνεργείο. Από τότε όμως είχε το όνειρό να γίνει καλλιτέχνης και γι αυτο  τραγουδά με την συγκλονιστική φωνή του, αν και κοιτά κάπου αλλού, πέρα απο την κάμερα. Που άραγε; Μήπως σε καμιά γυμνή όπως εκεινες στο μαγαζί του ιασωνα απο το ρετιρε και δεν μπορούν να τις δείξουν λογω λογοκρισίας; Φυσικα υπάρχει μια αιθέρια ύπαρξη που μας χαρίζει εναν χορο αισθησιακό αλλά αυτό γινεται σε μία πίστα, πέρα απο τον γκαραζ του πρώιμου μη χαιτεου μητροπουλου που ιδρωνει και καθαρίζει αμάξια για το μεροκάματο. Κάπου εκεί εισβάλει και ενα μπαλέτο με ενα χορο λες να βαρέθηκαν οι κύκνοι την λιμνη και πήγαν να ριξουν μεθυσμένοι ζεμπεκιες σε σκυλάδικο. Τι συμβαίνει αραγε; Πως συνδέονται ολες αυτες οι πολύ όμορφες αλλά σπασμένες εικόνες; Έκανε παλι η Μαγριπλη το θαύμα της;

Για να πουμε την αλήθεια, υπήρχαν εξ αρχής τα σημάδια, μα σου ηταν δύσκολο να το κατανοήσεις, γιατί πρώτον έχεις ξαφνιαστεί και μαγευτεί μαζί από την εργατική φιγούρα του μητροπουλου, και δεύτερον δεν μπορούσες να το φανταστεις κι έλεγες πως απλα ήταν η ιδέα σου. Απλά δεν μπορούσες να διανοηθεις  αυτο που φανερωνει η κάμερα σαν ανοίγει το πλάνο, πως ολα αυτά είναι σε ΕΝΑ σκηνικο.Ναι,μπαλετα,σαλοπέτες,αισθησιακοί χοροί, γαρίφαλα, θεατρο, πατσαβούρες, τραπέζια, γκαραζ, μπουκάλια, αυτοκίνητα, ολα σε μια μοναδική σκηνη που χαρίζει τέχνη, καψούρα, ποιότητα, κάβλα,  αυθεντική λαϊκή εμπειρία σε ήχο και εικόνα, τα πάντα.

Αραγε να υπηρξε κάποτε τέτοιο μαγαζί που να συγκεραζε ζωντανά για εναν ολόκληρο χρονο τουλάχιστον τοσο αρμονικα ολα αυτα τα ετεροκλητα στοιχεια η μήπως στηθηκε μονο για τις ανάγκες του βιντεοκλιπ;

Κανεις δε θα μαθει ποτε, αλλα με αυτό το μοναδικης αισθητικης βιντεοκλιπ ειναι σαν να ειμασταν εκει. Ευχαριστουμε youtube κι εσενα πρωτα απο όλα μητρόπουλε. Ευχαριστουμε για πάντα.

Μία καθημερινή μέρα στο fb

Ναι λες. Βρήκες τo γαμιστερό σχόλιο. Τη θεική ατάκα. Θα γίνει χαμός. Πανικός. Θα πέσουν τα λάικ βροχή. Παντού share. Αιτήματα φιλίας. Θα σε αναπαράξουν στα τουίτερ. Όλοι θα ασχολούνται με τ' όνομα σου. Εφημερίδες και περιοδικά θα στα σκάνε και θα βγάζεις χρήμα για χαβαλέ. 

Το ανεβάζεις. Περιμένεις 5 δευτερόλεπτα. 10. Μισό λεπτό. Ένα. Δύο. Πέντε. Δέκα. Τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ! Σκέφτεσαι "Δεν σας αρέσουν αυτα που γράφω ε καθίκια; Είναι μαλακίες ε; Εσείς νομίζετε πως γράφετε καλύτερα ε; Και σας κάνω και λάικ κιόλας μουνια!Τέλος!Το διαγράφω το γαμωπροφιλ!Δεν ξανασχολούμε! Να ησυχάσω!"

Το κλείνεις. Το ξανανοίγεις μετά απο 20 δευτερόλεπτα. Τίποτα. Σκέφτεσαι "Κάτσε. Όλο οι άλλοι φταίνε ε; Τίποτα εσύ. Έτσι νομίζεις φίλε. Μπορεί να είναι μία μαλακία και μισή αλλά να μην το καταλαβαίνεις. Και όλα όσα γράφεις και θα γράψεις να είναι το ίδιο. Ένα μάτσο παπαριές που σου φαίνονται έξυπνες. Και το παίζεις και ιστορία κι όλας.Τελειωμένος είσαι ρεε!Τελειωμένος!Ένα τίποτα!"

Το απολύτο αδιέξοδο. Το γαλάζιο του fb γίνεται απέραντος βαθύς ωκεανός που σε πνίγει χωρίς σημάδι στεριάς, μα...Κοίτα λες! Ένα κόκκινο σωσσίβιο! Πας να κρατηθείς απο πάνω του. "Οι εκδόσεις τριχιλιαρίδης σας καλουν στο νέο τους εκπτωτικό μπαζαάρ. Μαζί με 5 ποιητικές συλλογές των εκδόσεων του, δώρο ο ποιητής για μία μέρα για να απαγγέλλει στις πιο ρομαντικές και ιδιαίτερες σας στιγμές".Δε γαμιέστε κι εσείς! Σιγά που θα ασχοληθώ τώρα... ώπα.Κι άλλο σωσίβιο. Ναι λάικ είναι. Απο την τάδε. Καλή κοπέλα αυτή. Έξυπνη. Κι ωραία. Και με χιούμορ όπως φαίνεται. Πάω να της την πέσω τώρα, θα την παντρευτώ, πάει και τελείωσε. Αλλά κάτσε. Γιατί να το κάνω. Γιατί μου εκανε λάικ; Αφού είναι γαμώ τα σχόλια. Για να το ξαναδιαβάσω.Χαχαχα. Πολύ καλός. Τώρα που θα ανέβει και στον κεντρικό παραπάνω θα γίνει χαμός. Φταις κι εσύ. Τέτοια ώρα που τα ανεβάζεις που να τα δουν. Με εσένα θα ασχολούνται όλη μέρα ρε μαλακά; Ποιος νομίζεις πως είσαι;"

Ηρεμείς.Περνάνε 5 δευτερόλεπτα. 10. μισό λεπτό. Ένα. Δύο. Πέντε. Δέκα.

"Δεν σας αρέσουν αυτα που γράφω ε καθίκια; Είναι μαλακίες ε;...

Ένα ελαχιστο σχόλιο πανω στο μεγαλειο του super nintendo, και κάποιες αναγκαίες επίκαιρες κοινωνιολογικές παρατηρήσεις.

Πάντα ήμουν σνεσάκιας. Απο όσο θυμάμαι τον εαυτό μου θα έλεγα. Μπορώ να πω ακόμα και πριν βγει η κονσόλα. Ακόμα και τις θλιβερές και άνυδρες μέρες που παρακαλούσα τον γειτονα-κολλητό μου μάταια να μου δώσει το gameboy για μια ωρα τουλάχιστον για να μην αναγκάζομαι να κρεμιέμαι εξω στο μπαλκόνι κατω από το φως του ήλιου τα μεσημερια για να τον χαζεύω να παίζει αχνοφαίνοντας tiny toons, όταν ανακαλυψα το snes κατανόησα πως και τοτε στους αδιέξοδους προεφηβικούς λαβυρίνθους που ήμουν χαμενος, υπήρχε ενα κοκκινο νημα με πηγή εκεινο το λαμπάκι που αναβε σαν άκουγες εκεινο το εξαγνιστικό κλικ και με εδενε μαζί του, όπως και  γενικότερα με την ιδιοσυγκρασια μου ως χαρακτήρα. Σαν να γνωριζομασταν απο παλιά, απο καποιο ονειρο τοτε που έβλεπα οταν είχα ως διακαή ποθο να έχω κι εγω μια κανονική κονσόλα, και ξυπνούσα μαγεμένος απο την ανταύγεια της φαντασίωσης, αλλά εντός κάποιων δευτερολεπτων  ήμουν ξενερωμένος γιατί το μόνο που ειχα ήταν κάτι αθλια lcd τύπου tennis.

Για να πω την αλήθεια δε θυμάμαι ακριβως και τις νοητικές διεργασιες που με οδηγησαν στην αγορά του εκεινη την ιστορικη πρωτοχρονιά πριν μπουμε στο 97, της οποιας ουδεμία δε θα εχει την ανάλογη μαγεια ποτέ και κακώς εορτάζουμε και τις πρωτοχρονιες απο τότε, αλλα ποτε δε θυμάμαι να διανοήθηκα να πάρω άλλη κονσόλα. Αν και η πρώτη μου επαφη με κονσολα βαρβάτη τηλεορασατη ηταν στο σπιτι των ξαδερφων μου που επαιζα με τις ώρες και με την θεια μου να με ζαλισει να βγω εξω για να γνωρισω καμια κοπελα και κατι τετοια παρανοικά, κατι με εκανε να μην αγαπησω αυτην την κονσολα. Παιχνιδαρες έπαιζα οπως το shinobi 3 φανατισμενος αλλα η τραχιά του αγρια ομορφια δεν ταίριαζε στην τρυφερη φλωρικη ψυχη μου, Ειχε κατι το βρώμικο, το χυδαιο απο τα μπλιμπικαδικα που με γοητευε αλλα με τρομαζε μαζι. Ήταν και αυτη η επανάληψη που με κουραζε. Ναι ενθουσιαζοσουν αλλα πάλι τα ίδια και τα ίδια, οι ίδιες εικονες να ανακυκλωνονται συνεχως και πολυ γρηγορα σαν τις μερες που φευγουν αλλά ειναι πάντα εκει οι ίδιες στη ρουτινα τους, ενω εσυ ήθελες ενα ταξιδι τα κρατήσει μερες, μηνες γεματο εμπειρίες.

Με το snes όμως! Ερωτας απο την πρωτη ματια!Σαν χτες το θυμαμαι οταν το πρωτοειδα στο σπιτι ενος φιλου που θα γινόταν ο κολλητος μου για πολλα χρόνια με την αγαπη για τα βιντεο γκειμς να μας δενει και οταν χαθηκε αυτη, χαθηκαμε κι εμεις. Καθε σαββατο το πρωι ειχα αγγλικα για μια ωρα αλλά το θεωρουσα αθλιο να πηγαινω για μαθημα τετοια μερα. Κατι σαν προσβολη σται ιερα και τα οσια των μαθητικων κεκτημένων! Έτσι περπατούσα απο κολωνό μεταξουργείο 20 λεπτα, καθομουν στο σπιτι του 20 λεπτα, οπου που ειχε παντα κάποιο videogame, κι αλλα 20 λεπτα για να γυρισω σπιτι . Τωρα γιατι δεν ελεγα στους γονεις μου πως θα παω στον φιλο μου μετά το μαθημα δεν έχω ιδεα περα απο την σιγουρια πως ημουν μαλακας.. Μαλλον θα επρεπε να διαβάσω αρα να χαζεύω τα μυρμηγκια που περπατουσαν στο πατωμα και τις σκιες που αφηναν απο το φως του απογευματος που μισοέμπαινε απο την κουρτίνα η κατι αλλο πιο διασκεδαστικο..

Τελοσπαντων, ξεφυγα. Οπως προείπα μπηκα σπιτι του και πριν λιγες μερες ειχε αγορασει το a link to the past όπου ειχε κοσμο στο σαλονι και όλοι κοιτουσαν εκθαμποι. Ακόμα δεν μπορω να ξεχασω εκεινη την εικόνα. Ηταν εκει διπλα στα τειχη του καστρου και οι εχθροι του πετουσαν βομβες απο ψηλα. Κατι υπηρχε σε αυτην την εικονα και τα υπολοιπα εικοσι λεπτα που προλαβα να δω, κατι το περιπετειωδες, το μαγικό, με αυτο το μικρο κομματι του χαρτη να είναι ενα κομμάτι ενος μεγαλυτερου  που επρεπε να βρω τα υπόλοιπα κομμάτια για να τον εξερευνήσω, μα ομως παλι να μην ειναι απλά ενα χαρτί αλλα μια ολοκληρη εμπειρία. Σαν να μεταφέρθηκα διπλα σε εκεινα τα τειχη, με τη μυρωδια του μπαρουτιου να αναμειγνυεται με το αερα που κυλουσε πανω απο τα χορτα, κι εγω με το σπαθι μου και την ασπιδα εκει διπλα να δινω μαχες με μια ανατριχίλα για όσα κρυβονται και περιμενουν εμενα να τα ανακαλυψω.

Κι εκείνο το φως. ΤΟ ΦΩΣ. Απο τότε κρύφτηκε μέσα στα σκοτεινά βάθη του μυαλου μου και δε λεει να βγει. Δε λεει να ξεθωριάσει, οσο φως κι αν εφτασε μεσα απο εμπειρίες είτε της οθόνης είτε πραγματικές . Αυτο ηταν η διεξοδος απο τα πνιγηρά σκοταδια της μαραμενης εφηβείας ένιωσα ασυναίσθητα. Όσο σκοτεινιασμενος κι.αν ηταν ο καιρος εξω πάντα απο σπασαρχιδες καθηγητές, απο τραμπούκους συμμαθητες, απο γονεις αδιαφορους η αποπνιχτικους, απο ψύχρα διαπεραστικα βλεμματα κοριτσιων, υπηρχε αυτο το γκρίζο κουτι που οταν απο το παραθυρο σου ολα ειχαν παρει τον τονο του γκριζου, ηταν εκει να σου χαριζει χιλιάδες υπέροχα χρωματα.

Aυτο το φως λοιπον με οδήγησε στη ζωη οπως τους ετοιμοθανατους στο μινιον .Μπορει το legend που πηρα ως πρωτο game να ειχε ολες τις sega και gameboy αδυναμιες αλλα οταν επαιξα το secret of mana, τελος. Έχω γραψει εδω διεξοδικά για τη σχεση μου για το συγκεκρiμενο παιχνίδι εδω ( http://lubenretrolletarios.blogspot.gr/2015/10/secret-of-mana-greek-review.html ) κι ετσι ολο το ταξιδι με εκανε φανατικό του snes. Και φυσικα δεν τελειωσαν ολα εκει. Συνεχισα με illusion of time, με mystic quest, με super metroid, αλλα εκει φαινοταν καπου να στερεύει η πηγη. Εψαχνα να βρω games αλλα ολο αναγκαζομουν να την βγαζω με κατι μετριότητες που το μονο που εμεινε ειναι εκεινος ο ενθουσιασμός που κρατουσε απο το πολυτεχνείο που τα αγοραζα μεχρι τον κολωνο με τα ποδια, για να μην πληρωσουμε και εισητηριο λεωφορείου προφανως.

Τοτε ανακάλυψα ενα μαγικο μερος. Ενα βασιλειο που σου χαριζε την ομορφια και στην επαιρνε πισω μετα απο μια εβδομαδα, αλλα ηταν η ανάμνηση εκει, κανεις δεν μπορουσε να στην κλεψει, όσο ζουσες, κατι σαν μάθημα για το ποσο εφήμερα ειναι ολα και πρεπει να δίνεις σημασία στην στιγμή, και τα χρηματα δεν ειχαν καμια αξια παρα εκεινη η εμπειρια με την μοναδικότητα της. Ταυρος το μερος και αν δεν προλαβα τον μαγικο αριθμο 53 της καλλιθεας που ελυνε ολα τα μυστηρια του συμπαντος και ακομα εκεί μεσα στο σκοταδι του παιζει αεναα το εργο των παιδικων μας ονειρων σε πρωτη προβολή, πρόλαβα το αλλο εκει στην γεφυρα κοντα, που νοικιαζες γκριζα κουτακια ανεκτιμητης ευτυχιας. ffvi, breath of fire2, chrono trigger όλα τα αριστουργηματα ενω κάτι πουθεναδες την εβγαζαν με sonic και κατι golden axe παλαιολιθικό αγριο απολιτιστο κοσμο που ζούσαν.

Το ξερω πως καποιοι τωρα προσβληθηκανε αλλα οσο έπαιζα snes τοσο μεγαλωνε η καταφρονια μου για όσους ελεγαν πως επαιζαν mega drive. Τον θεωρούσα υποδεεστερο αξεστο. Η μορφη του σαν ελεγε αυτα τα αδιανόητα λογια πως δεν εχει ή δε μεγαλωσε με snes έπαιρνε ενα σκοτεινα μιζερο κι επιθετικο χαρακτηρα. Δε λεω, κι εγω γοητευομουν απο τα arcade και την αγριο τους συλλογικό οργιαστικό χαρακτηρα κι ας γινομουν θυμα της καποιες φορες ως ο φλωρος της υποθέσεως (αν και δεν πατησα το ποδι μου στα αντιστοιχα του κολωνου γιατι στην καλυτερη περίπτωση εφευγες με ενα μαχαιρι στην πλάτη) αλλα δεν υπηρχε λογος να τα φέρεις ολα αυτα τα ρεαλιστικά περιπετειωδη μεσα στο σπιτι σου. O προσωπικος σου χωρος είναι για να χαλαρωσεις να ηρεμησεις, να ξεφυγεις απο την αθλια μιζέρια της καθημερινότητας σε ενα κοσμο φανταστικης περιπέτειας όπου θα κρατούσε το ταξιδι, μερες μήνες, γεματο εμπειριες, χρωματα, μουσικές, κι ΕΣΥ θα ήσουν ο ηρωας κι οχι καποιος κομπαρσος της σφαλιάρας.

Μαλιστα αρχισα να κανω με τον καιρό και καποιες κοινωνιολογικες παρατηρησεις. Ετσι δεν ήταν και τα ξαδερφια μου αλλωστε σκεφτομουν. Τι σχεση ειχαν αυτοι με εμενα; Εκεινοι ολη μερα εξω με αλητείες και γκόμενες. Εγω σπιτι και μπλιμπικαδικα. Αυτοι με τα σκυλαδικα. Εγω με τα μεταλ και τα ψαγμενα ροκ. Αυτοι με τα βρισιδια και τα καφριλικια που ακομα και στην γιαγια του ειχναν γαμωσταυρίδα. Εγω ντροπαλος, ηρεμος και ευγενικός. Κι ολοι εκεινοι σαν αυτους τι σχεση ειχαν με εμενα; Εκεινοι που ακουνε απο όλα, που παιζουνε κανα μορταλ κομπατ για τους αποκεφαλισμους, ανθρωποι χωρίς παθη, χωρις ενδιαφέροντα, χωρις να ριζώσουν καπου, σερνοντουσαν απο τον αερα της καθε μοδας. Οτι ναναι όπως ναναι, τσαπατσουλικα χαβαλεδιαρικα κι αδιαφορα.Tι σχέση έχουν αυτοι οι πληβείοι με εμας του διανοουμενους! Αυτοι οι καζουαλ χυδαιοι γκειμερς. Σαν τους γονείς μας αδυνατούσαν να συλλάβουν την πολυπλευρη δημιουργική μαγεια του γκειμινγκ και το θεωρουσαν απλα διασκεδαση. Ενα χασιμο χρονου. Μια ευχάριστη αποβλακωση.

Το ξερω τωρα θα πειτε τραβηγμενες φανατισμενες αποψεις ενος γελοιου και δε θα έχετε αδικο, αλλα και σαν μεγαλωσα και μιλουσα στα φορουμ, αυτη η εντυπωση δε μου εφευγε απο το μυαλο. Εμεις του snes η ανωτερη ψαγμενη νερντοφυλη και οι αλλοι οι πουθεναδες χαβαλέδες του μεγκα ντραιβ. Ειχα συνδεσει τα rpg που παιζαμε φανατικα εμεις του snes και οι αλλοι μου φαινοντουσαν απλα τυποι που γουσταρουν ξυλικια και το πλατφορμ ήταν ότι πιο εξεζητημενο θα μπορουσαν να φτάσουν. 

Μάλιστα αρχισα με την κριση να βγαζω και κατι τραβηγμένες θεωριες ετσι για την πλακα. Αυτό φταιει έλεγα. Το οτι το mega drive ειχε τοση επιτυχια στην χωρα μας ηταν σημαδι της κοινωνικής μας υπαναπτυξης. Αν εμεις οι snesακηδες οι σοβαροι, οι μελετηροι, οι διανοητικοί κυριαρχουσαμε, θα ειχαμε χτισει μια κοινωνια που θα να βασιζόταν πανω στην σε βαθια δημοκρατικές πολιτικες διεργασίας όπως και παραγωγή προιόντων υψηλης τεχνολογίας, αλλα αφου ολοι σχεδον ειχαν mega drive της φτηνιας του ερασιτεχνισμου και του ωχαδερφισμου καταληξαμε σε αυτην την τραγική μοίρα.

Τωρα ομως που το ξανασκεφτομαι και τα λέμε , μηπως αυτες οι τρελες αποψεις έχουν καποιο ψηγμα αληθειας.Μήπως όντως οι πολυπληθεις φαν του mega drive φταινε για την οικονομικη καταρρευση της χωρας και για την αδυναμία μας να χτίσουμε κατι υγιές σε στέρεες βάσεις;

Ποια είναι η γνώμη σας;

Fa

Οι διαφημίσεις φα παντα με συγκινούν και την συγκεκριμένη εταιρεία θα την ευγνωμονώ για πάντα. Ήταν η μόνη ευκαιρία να δεις 90s πιτσιρικάς μέρα μεσημέρι κάνα βυζί και κάνα κώλο, χωρίς καμιά ντροπή και τρόμο με το αυτί πάντα σε εγρήγορση για το παραμικρό τρίξιμο κρεβατιού ή ήχο από κλειδί σε πόρτα.

Το βράδυ φυσικά όλα αυτά θα ήταν ανούσια, γιατι στα πυκνά χιόνια των VHF όπου ήσουν ακάματος ηρωικός εξερευνητής αποτελούσαν ρουτίνα κι εσύ εψαχνες τον επιβήτορα- ήρωα που θα έσκιζε με το κοντάρι του την λεσβιακή κανονικότητα των 090 και των λάγνων βλεμμάτων που σου προκαλούσαν αφόρητα χασμουρητά, κι έτσι θα μπορούσες και να ταυτιστείς μαζι του και να δεις στη μεγαλειώδη του δράση τον εαυτό σου να προβάλλεται στο μέλλον, αλλα αυτά τα ξωβυζα παιχνίδια στα κύματα ήταν κατι σαν τον μαξ που έπαιζε πριν τις διαφημίσεις μέχρι να έρθουν τα πρωινά κινούμενα σχέδια του σ/κ.

Να σαι καλά ρε φα. Μας φέρνεις παντα κατι απο ατόφια μυστηριακή παιδική καβλα όταν σε βλέπουμε. Να σαι καλά. 

Μυστηρια στα σύχρονα ερείπια της πόλης

Όπως περιηγούμουν μέσα στα ερείπια της πόλης ( όπου συντομα θα βγαλω πολύ χρήμα ξεναγώντας φραγκάτους ευρωπαίους πολίτες) χαζεύοντας τα άδεια καταστήματα συνήθεια που μου αρέσει ιδιαιτέρως αφου βλέπω μεσα τους τα έρημα σκοτεινα βάθη της ψυχής μου και το πραγματικό βρώμικο μου πρόσωπο, έπεσα επανω σε αυτό το θλιβερό αλλα και μυστηριώδες θέαμα.

Όχι φυσικα πως ειναι και κάτι πρωτόγνωρο , αφου όπως έχω αναλυσει διεξοδικώς εδώ και δε διάβασε κανείς (http://lubenretrolletarios.blogspot.gr/2015/…/blog-post.html ), αρκετοί αφήνουν τα καταστήματα τους γεμάτα με προιόντα σαν να φύγαν πανικόβλητοι απο τον ραδιενεργό μνημονιακό τρόμο που διαχύθηκε στην πόλη απο το 2010, αλλα αυτη η περίπτωση διαφέρει αφού ούτε ενοικιαστήριο υπάρχει και δεν μιλάμε για κάποιο μαγαζι αλλα για εργαστήριο.

Το ότι είναι κλειστό είναι σίγουρο πάντως πέρας πασας αμφιβολίας αφου πρώτα υπάρχει η βρώμικη βιτρίνα που λειτουργεί σαν την φήμη του θανάτου που εξαπλώνεται απο στόμα σε στόμα και οι στριμωγμένοι λογαριασμοί κάτω απο την πόρτα είναι τα κηδειόχαρτα κολλημένα στις κολόνες, όμως πραγματικά τι να συνέβη; Τι να έπαθε; Μήπως πέθανε; Κανείς όμως δεν ενδιαφέρθηκε απο τους δικους του να πουλήσει ή έστω να μαζέψει τον κόπο αυτου του ανθρώπου;

Όλα πάντως μέσα καθε μερα μοιάζουν πάντως λες κι αφέθηκαν χτες, το κασετόφωνο με την ανοιχτή θήκη που περιμένει την κασέτα να πλημμυρίσει το σκοτάδι με μουσικες, το πινέλο στο δοχείο ανυπόμονο να πιάσει δουλειά, σαν μία φωτογραφία ξεχασμένη που παίρνει ζωή ξανα μόνο απο τα μάτια που κρατάνε ακόμα φως και μνήμες, και εκείνων που θέλουν να εξαντλήσουν την πόλη και να χωθούν βαθιά στα στοιχειωμένα της μυστήρια που παραμονεύουν σε κάθε γωνιά...