Nα είσαι ποιητής. Όχι στιχακι.

Ο στίχος " εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι" του κατά τα λοιπά αξιαγάπητου Νίκου Παπάζογλου μου τη σπάει. Από παλιά κάτι δε μου πήγαινε καλά με αυτόν και δε με ενθουσίαζε , μα τώρα ειδικά όταν ακούω να τον τραγουδάνε μαζικά, μου την σπάει ακόμα περισσότερο. Είναι ο τρόπος που που λέει αυτό το "δεν είμαι ποιητής", με αυτήν την έπαρση , την περηφάνια σχεδόν. Σαν να θέλει να πείσει πως έχει κάτι το διαφορετικό, το ψαγμένο, το εξεγερτικό, που τονίζεται περισσότερο από τους υπόλοιπους στίχους του τραγουδιού όπως τα περί αλητών, φυλακισμένων, τρελών, η τον ιούδα, με τους ποιητές να παρουσιάζονται σαν κάποια καθεστηκυία τάξη που στέκεται απέναντι τους, με μορφές σκοτεινές και μουχλιασμένες, εξορισμένες για πάντα στα μελαγχολικά ντοκιμαντέρ της ερτ που βλέπαμε τα μεσημέρια παιδία επειδή δε μπορούσαμε να παίξουμε φασαριόζικα ως συνήθως και μας προκαλούσαν κατάθλιψη.

Δεν είναι καθολου τυχαίο αλλωστε πως μετά έχουμε το στιχάκι! Την γνήσια λαϊκή πηγαία έκφραση, εκείνον τον ατόφιο αυθορμητισμό, την αλήθεια που δεν μπλοκάρεται από την αδηφάγα αναζήτηση φήμης και σκονισμένων δαφνών. Μια κραυγή ελευθερίας μακριά από τα αστραφτερά φώτα των δεξιώσεων και τους λόγους των επισήμων. 
Και φυσικά επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίο πάλι, που ρίμα με το στιχάκι κάνει το παγκακι!. Εκεί άλλωστε  δεν ειναι χαραγμένοι ακόμα οι παιδικοί μας έρωτες; Τα ζόρικα μας ψευδώνυμα και οι επαναστατικές μας ψευδαισθήσεις. Θυμίζει σχολικά διαλείμματα με γαλάζιες κουβέντες κάτω από παιδικούς ουρανούς, μακριά απο τις άρρωστες αίθουσες διδασκαλίας όπου οι ποιητές καραδοκούσαν να ξεπεταχτούν με τις επιβλητικές τους τρομακτικές μορφές, σαν έσκαγε κανα αιφνιδιαστικό τεστ που σου έκοβε την ανάσα.

Μα όμως και οι ποιητές δεν είναι αθώοι του εγκλήματος. Αν τους πεις πως είναι ποιητές επειδή εκδίδουν βιβλία... ποίησης, κάνουν σαν να τους έβρισες τη μάνα ή καλύτερα σα να τους έπιασε το αφεντικό τους να χαμουρευονται με την γραμματέα. Μα σας παρακαλώ, τι λέτε, η ιδέα σας είναι, εμεις εδω κάνουμε την πλάκα μας, και τα λοιπά. Αλήθεια, γιατί κάποιος αφου εκδίδει ποιήματα , δεν είναι ποιητής; Φυσικα υπάρχουν λόγοι όπως να δείξεις κάποια ταπεινότητα που θα κάνει τον αναγνώστη να δει πιο φιλικά τα γραπτά σου ή να θες να αποτινάξεις αυτο το συνθλιπτικό βλεμμα των προαναφερόμενων μορφών, αλλά γιατί να υπάρχει αυτο το βάρος; Υπάρχει κάτι αντίστοιχο σε οποιαδήποτε αλλη μορφή τέχνη όπου η ιδιότητα είναι συνώνυμη με υψηλή ποιότητα; Δηλαδή το ότι ο μαρκος λεζές είναι ηθοποιός και ο ντικάπριο ειναι ηθοποιός, σημαινει πως υπάρχει καποια σύγκριση; Υπάρχουν καλοι ηθοποιοί κακοι, μετριοι, χείριστοι, τεράστιοι, κι έτσι αντίστοιχα γίνεται και στην ποίηση.

Φυσικα κατανοώ πως αυτό προσπαθεί να λειτουργήσει σαν δικλείδα ασφάλειας, αφου το περιορισμένο ευρος του κειμένου που έχει το είδος μπορεί να σοδομιστεί εύκολα μεσω διαδικτύου, όπου παρουσιάζονται ως ποιήματα αποσπάσματα που δραπέτευσαν απο αραχνιασμένα άρλεκιν και πήραν μαζι ως συνεργούς τα εξώφυλλα τους, όπως και ένας νέος ποιητής αν συγκρίνεται άμεσα με τους μεγάλους, καταλήγει να πέφτει θύμα χλεύης απο την "κοινη γνώμη", όπως περίτρανα μας αποδεικνύει καθε χρονο η ημέρα της ποίησης που γέμιζει με σκηνές απο σίριαλ, οι οποίες μας γαλούχησαν ηλιθιωδώς απο μικρούς περι τίνος πρόκειται όταν κάποιος νέος δηλωνει ποιητής.

Για να τελειώνουμε όμως. Όποιος γράφει και εκδίδει ποιήματα θα λεει πως ειναι ποιητής και θα κρίνεται ανάλογα, όπως και πρέπει να θέλεις να γίνεις ποιητής κι όχι "στιχάκι". Μονο έτσι θα βρει το καθε ταλεντο τα όρια του, συνδυάζοντας το παιχνίδι της γραφης με την σκληρη εργασία, και είναι κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να το κάνει. Και ναι, υπάρχει το θέμα της διαδικτυακής αλαφρότητας, αλλα η κύρια αντίσταση θα πρέπει να επικεντρωθεί στις δυο θηριώδεις συμπληγάδες πέτρες που λέγονται σχολική διδασκαλία και τηλεοπτική λαικίστικη γελοιότητα. Εμενα προσωπικά αυτές με κόψανε στα δυο σαν ήμουν μικρός και μου διέλυσαν την όποια επιθυμία να διαβάσω ποίηση, μέχρι να έρθει ο μικρούτσικος με τις θυελλώδεις μελωδίες που κουβαλούσαν όλες τις βρωμικες, μυστηριώδεις και εξωτικές μυρωδιές του Καββαδία για να τις σαρώσει μια και καλή.

Αυτο ειναι μια αλλη ιστορία όμως...