Δε νομίζω να είναι τυχαίο το ότι οι έντεχνες συναυλίες του καλοκαιριού ξεκινάνε από το θέατρο πέτρας και τελειώνουν στο θέατρο βραχων. Αποτελούν έναν συμβολισμό για το σισύφειο μαρτύριο που υφίστανται όλοι αυτοί οι δύσμοιροι που σέρνονται βιαίως αλυσοδεμένοι από φίλους και σχέσεις, και στο τέλος τους καλοκαιριού φαντάζουν άτλαντες που στηρίζουν με τους ώμους τους βουνά υπομονής. "Με τις μεγάλες πέτρες στον ώμο μητέρα ανηφορίζοντας τον θάνατο" που έγραφε κι ο ποιητής, και φυσικά ουδεμία διαμαρτυρία δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Φαντάζεστε να αμφισβητήσει κάποιος το μαραθώνιο φαντασμαγορικό οπτικοακουστικό υπερθέαμα του κυρίου μάλαμα και σε κάποιο σημείο να νιώσει την ελάχιστη κούραση; Ωιμε! Έτοιμοι οι φανατικοί εντεχνογύπες να σε καρφώσουν στα βράχια των προαναφερθέντων θεάτρων, και να κάνουν το συκώτι σου κοκορέτσι για να τσιμπά ο αγαπημένος του εντεχνολαικός καλλιτέχνης με το τσιπουράκι του στα διαλείμματα των πολύωρων σόου του,
Για να μην παρεξηγηθώ όμως, δεν είμαι κάνας γραφικός αντιεντεχνάκιας στυλ μπραφ. Γουστάρω πολύ και θάνο μικρούτσικο, και πασχαλίδη, και τσακνή, και πυξ λαξ, και γενικα εντεχνοροκιες, αλλά κάτι δευτεράντζες τύπου θαλασσινού ή κότσιρα είναι του θανάτου. Ειδικά δε ο μάλαμας, μετα απο 3 σερί τραγούδια του μπορεί να με στείλει για χειμερία νάρκη αυγουστιάτικα ακομα κι να μου κανει στριπτιζ υπο τις μελωδίες του η κιμ καρντάσιαν.
Αλλά όμως οι κλάψες δεν δίνουν λύσεις, και το να μην πας και να κάτσεις σπίτι είναι βασανιστικό γιατί σκέφτεσαι συνεχώς πόσες ευκαιρίες εχασες να κατσει κάτι με κάποιον/α μέσα στο παρανοϊκό μυαλό σου, άρα μία ειναι η μαγική λύση που δίνει δίεξοδο σχεδόν σε όλα τα προβλήματα της ζωής άλλωστε.
Το αλκοολ!
Παίρνεις το τσιπουράκι σου, το ρίχνεις στο μπουκαλάκι αύρα, πας μπροστά μπροστά με τους φανατικούς, αρχίζεις να το κατεβάζεις, και σε λίγη ώρα έχεις ενθουσιασμό ανάλογο με εκεινον που επικρατούσε στα μοσπίτ των παντέρα. Προσοχή ομως! Είπα κάτω! Όχι στην εξέδρα! Ακόμα και να θες να πας εκει για να πιάσεις το μπουρου μπούρου, σε κατι λεπτα θα ρίξεις κατι χασμουρητά, που περισσότερο θα της/του μεινει αναμνηση τα σφραγίσματα σου παρα η φάτσα σου. Τραβηξε τον/την κατω, αρχισε εκει το χορό και τα καραγκιοζιλίκια, και η ωρα δε θα καταλάβεις πότε θα περάσει, και η επιτυχία μπορεί να μοιάζει κάπως πιο εφικτη απο τη αντίστοιχη του τσακαλωτου στις διαπραγματεύσεις.
Τουλαχιστον εσύ ομως έκανες το ηρωικό καθήκον σου κι αυτο το καλοκαίρι, σκαρφαλώνοντας στους στιλπνούς βράχνους που εντεχνα τοποθετημενοι θέλουν να σε τσακίσουν, και αγναντεύεις το πολυπόθητο φως της αυγής απο την κορυφή.
Για να μην παρεξηγηθώ όμως, δεν είμαι κάνας γραφικός αντιεντεχνάκιας στυλ μπραφ. Γουστάρω πολύ και θάνο μικρούτσικο, και πασχαλίδη, και τσακνή, και πυξ λαξ, και γενικα εντεχνοροκιες, αλλά κάτι δευτεράντζες τύπου θαλασσινού ή κότσιρα είναι του θανάτου. Ειδικά δε ο μάλαμας, μετα απο 3 σερί τραγούδια του μπορεί να με στείλει για χειμερία νάρκη αυγουστιάτικα ακομα κι να μου κανει στριπτιζ υπο τις μελωδίες του η κιμ καρντάσιαν.
Αλλά όμως οι κλάψες δεν δίνουν λύσεις, και το να μην πας και να κάτσεις σπίτι είναι βασανιστικό γιατί σκέφτεσαι συνεχώς πόσες ευκαιρίες εχασες να κατσει κάτι με κάποιον/α μέσα στο παρανοϊκό μυαλό σου, άρα μία ειναι η μαγική λύση που δίνει δίεξοδο σχεδόν σε όλα τα προβλήματα της ζωής άλλωστε.
Το αλκοολ!
Παίρνεις το τσιπουράκι σου, το ρίχνεις στο μπουκαλάκι αύρα, πας μπροστά μπροστά με τους φανατικούς, αρχίζεις να το κατεβάζεις, και σε λίγη ώρα έχεις ενθουσιασμό ανάλογο με εκεινον που επικρατούσε στα μοσπίτ των παντέρα. Προσοχή ομως! Είπα κάτω! Όχι στην εξέδρα! Ακόμα και να θες να πας εκει για να πιάσεις το μπουρου μπούρου, σε κατι λεπτα θα ρίξεις κατι χασμουρητά, που περισσότερο θα της/του μεινει αναμνηση τα σφραγίσματα σου παρα η φάτσα σου. Τραβηξε τον/την κατω, αρχισε εκει το χορό και τα καραγκιοζιλίκια, και η ωρα δε θα καταλάβεις πότε θα περάσει, και η επιτυχία μπορεί να μοιάζει κάπως πιο εφικτη απο τη αντίστοιχη του τσακαλωτου στις διαπραγματεύσεις.
Τουλαχιστον εσύ ομως έκανες το ηρωικό καθήκον σου κι αυτο το καλοκαίρι, σκαρφαλώνοντας στους στιλπνούς βράχνους που εντεχνα τοποθετημενοι θέλουν να σε τσακίσουν, και αγναντεύεις το πολυπόθητο φως της αυγής απο την κορυφή.
