Σχόλιο για την προεκλογικη περίοδο Σεπτεμβρίου 2015

Αυτο που μου έκανε την μεγαλυτερη εντύπωση σε αυτην την προεκλογική περίοδο, ήταν τα θρασύτατα σποτ της ΝΔ , όπως και διάφορες κοινοποιήσεις απο την ομάδα για την αποκατάσταση της μνήμης του βαρόνου μυνχάουζεν (βλέπε ομάδα αλήθειας), τα οποία με έκαναν να αναρωτηθω:
Τους τελευταίους μήνες μπήκαν 1.200.000 συμπολίτες μας στην ανεργία; Όλοι εκείνοι των προηγούμενων χρόνων μήπως ήταν τίποτα συριζαίοι που έφυγαν απο μονοι τους απο τις δουλειές τους για να συκοφαντήσουν την πολύ επιτυχημένη συνταγή του μνημονίου; Kαι τα κλειστά μαγαζια; Όλα αυτα τα ενοικιαστήρια που βλέπεις σαν γυρίζεις σε διάφορες γειτονιές πως έχουν ξεθωριάσει σε διαφόρους τόνους, κι αυτα όλα στην διακυβέρνηση του συριζα έγιναν; Mήπως τελικά πέρα απο την ζημια εκατοντάδων δις ευρω που εκανε η 7μηνη διακυβέρνηση του συριζα και τώρα έχουμε απομείνει προφανώς με το αεπ κωλόμπαρου της εθνική οδού, άλλαξε και την πορεία του πλανήτη και τωρα κατευθυνόμαστε αργά και σταθερά προς τον ήλιο; Nα κάνουν άμεσα έρευνες οι επιστήμονες της ΝΑΣΑ!Δεν μπορούμε να αφήσουμε στην αριστερά την ασφάλεια του ηλιακού μας συστήματος!

Και για να πως την αλήθεια τους μαγαζάτορες ποτέ δεν τους συμπαθούσα ιδιαίτερα. Πολλοί απο αυτούς μου φαινόντουσαν χωμένοι στην μικροαστίλα, στην ρουφιανιά, στην κλάψα και στην κλεψιά, αλλα όταν γυρνάς στους δρομους αυτής της ταλαίπωρης πόλης, νιώθεις πως περπατάς ανάμεσα από τα ερείπια ενός πολιτισμού αδιάφορου που ισοπεδώθηκε απο ορδές ΒΑΡΒΑΡΩΝ οι οποίοι δεν έφτιαξαν τίποτα απάνω τους, κι άφησαν εσενα με το προνόμιο να είσαι τουρίστας στην γειτονιά σου χωρίς να ανεβαίνεις κουραστικές ανηφόρες υπό τον καυτό ήλιο όπως οι κλασικοί τουρίστες, όπως και μέσα στα ερείπια να υπάρχει ένα δικο σου κομμάτι: ένας γείτονας σου, μία ανάμνηση, ένα χαμόγελο, μια κουβέντα φιλική. Kάτι για να έχεις και το άλλο υπέρτατο προνόμιο δηλαδή και να νιώθεις αυτα τα ολόφρεσκα ερείπια πιο κοντά σε εσένα.

Αλλά εγώ για να πω την αλήθεια πάλι, για κάτι άλλο απορω. Ακόμα και όσα καταμαρτυρούν στον σύριζα στους τελευταίους 7 μήνες ισχύουν, γιατί ειναι αυτός υπεύθυνος; Tον αφήσαν να εφαρμόσει κάποια πολιτική για να τον κρίνουμε γι αυτήν; Όχι. Ποιος είναι λοιπόν το αμάρτημα του σύριζα και όλων εμας που "λαϊκίζαμε" τα τελευταία 5 χρόνια;

To ότι ήμασταν ένα μάτσο άπιστοι. Ναι. Γιατί τελικά το μνημόνιο δεν ειναι η επέλαση των βαρβάρων. Είναι οι δοκιμασίες που έκαναν οι θεοι σε εμας για να αποδείξουμε την πίστη μας. Για να αποδείξουμε πόσο άξιοι είμαστε για να περάσουμε τις πύλες του επερχόμενου αναπτυξιακού παραδείσου. Εμεις όμως κοιτούσαμε μονο την καλοπέραση μας. Αμφιβάλαμε για το δίκαιο της βιβλικής οργής που έπεσε στα κεφάλια μας και τώρα πρέπει να πληρώσουμε. Ένα μάτσο βλάσφημοι είμαστε που πρέπει να καούμε στην πυρά, και πρέπει να γίνουν κι άλλες θυσίες για να εξευμενίσουμε την οργή τους. Και γι αυτές είμαστε εμεις υπεύθυνοι. Ουδείς συζητά για το αν πρέπει να γίνουν αλλά για το ποιος τις προκάλεσε. Γιατι δεν πρέπει να κοιτάμε πίσω μα μονο μπροστά. Μην κοιτάμε τα θύματα του παρελθόντος, ούτε κι αυτα του μέλλοντος. Αυτα ήταν , ειναι και θα ειναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ. Είναι η απόδειξη μας πως είμαστε πιστοι. Και ξέρετε κάτι; Aυτοι είναι οι πιο επικίνδυνοι. Αυτοι που ζητάνε αλληλεγγύη. Που ζητάνε βοήθεια. Γιατί αν το κάνουμε θα πέσει μεγαλύτερη κατάρα στα κεφάλια μας. Παραμονεύει ο όλεθρος, η τιμωρία, και κάτι χειρότερο. Η ΔΡΑΧΜΗ.Ναι, αυτή η κόλαση επι της γης. Γι αυτό όλοι αυτοί που που κλαίγονται και ζητούν αλληλεγγύη είναι οι πιο επικίνδυνοι. Αυτοι που θέλουν να εκμεταλλευτούν την ευαισθησία μας γιατί είναι μικρόψυχοι. Δεν θέλουν την δικια μας ευτυχία. Γι αυτό θέλουν να μας βουλιάξουν την δικιά τους μιζέρια. Στην δικιά τους δυστυχία. Για να είμαστε τα ίδια με αυτούς.Για να βυθιστούμε στο βρωμερό βούρκο της δραχμής. Δεν θέλουν την ευτυχία. Την σιχαίνονται. Γι αυτό μία είναι η μονη λύση. Μίσος Ναι μίσος. Να τους σιχαίνεσαι. Ακόμα κι αν ειναι συγγενείς, και το ιδιο σου το παιδι ή μάνα. Έτσι δειχνεις ακόμα πιο βαθια το βαθύ θρησκευτικό σου πνεύμα. Κι όταν πέσεις στην δικιά τους θέση μην διαμαρτυρηθείς. Μην πέσεις στο δικο τους αίσχος. Σκέψου πως είναι απλά μία αρρώστια ανίατη. Ένας καρκίνος. Πες απλά γιατι σε εμένα και αποδέξου την μοίρα σου. Κι όταν εισαι ευτυχισμένος, μην τους αφήνεις να σε επηρεάσουν. Η δικιά σου βιτρίνα είναι ολοφώτεινη. Μονάχα τα αστραφτερά χαμόγελα όσων είναι γυρω σου να κοιτας. Αυτα να δίνουν φως στην ζωή σου. Αυτα να σε τυφλώνουν για να μην βλέπεις την μιζέρια γυρω σου. Και οτι πέσει το σκοτάδι, άσε την τζαμαρία να γινει βρώμικη. Μην περιμένεις τίποτα. Και οι άλλοι αυτα τα αστραφτερά χαμόγελα θα κοιτάνε. Σαν εκεινα που κοιτούσες εσυ. Σαν αυτα που ήταν δικα σου. Άστην απλά να γεμίζει σκονη και να καθρεφτίζει πανω της τον κοσμο. Αυτόν τον κοσμο τον βρωμικο. Αυτος τον κόσμο όπως πραγματικά ειναι. Βυθίσου μεσα στο δικο σου σκοταδι, μεσα στα ερείπια της δικια σου ζωής. Τίποτα δεν υπάρχει έξω. Μονο βλέμματα βρωμικα και βλέμματα αστραφτερά. Μονάχα αδιαφορία και απελπισία. Κι εκει έξω οι δρομοι δε δείχνουν έλεος. Οι δρόμοι ειναι παγωμένοι. Κάτσε πίσω στην τζαμαρία σου. Αυτη είναι η ασπίδα σου ενάντια στην ατέλειωτη ψύχρα του πλήθους. Κι η σκόνη θα πέσει πανω στο κορμι σου σαν ζεστή κουβέρτα. Θα ναρκώσει το μυαλό σου για να μη νοιάζεται πια. Κι αυτο το πληθος που συνεχίσει να κυλά μεσα στους δρόμους. Σε αυτους τους ανοιχτούς δρομους. Σε αυτους τους δρόμους χωρίς φωτιες. Χωρίς οδοφράγματα. Σε αυτους τους φαρδιούς παγωμένους δρόμους. Σε αυτους τους ανοιχτούς δρόμους γεμάτους αδιέξοδα, σε ένα αεναο κυκλο, σε ένα αεναο καθοδικο σπιραλ, που χώνεται βαθια μέσα στην αδιαφορία, μεσα στην απελπισία, μεσα στον ρεαλισμό, στον κανιβαλισμό, την απάθεια, την ξεφτίλα , στην ηττοπάθεια, στο βόλεμα, στον σταρχιδισμο, στην ρουτινα, στον ωχαδερφισμο, στην αθλιότητα, στην παράνοια, στον θάνατο , και ANTE KAI ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΗΛΙΘΙΑ ΣΑΣ ΣΠΟΤΑΚΙΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.

Το "Χαμένο νησί" του Ανδρέα Μικρούτσικου, με τους άπειρους θαμμένους θησαυρούς του.

Για τι να πρωτομιλήσει κάποιος αλήθεια όταν ασχοληθεί με αυτό το αριστούργημα; Για την πιασάρικη μελωδία; Για τους βαθύτατα συναισθηματικούς αλλά και κοινωνικά κριτικούς στίχους; Για το, χωρίς ίχνος υπερβολής, καλύτερο βιντεοκλιπ που έχει δημιουργηθεί σε ετούτον τον πλανήτη; Kαι φυσικά από έναν στίχο ξεκινούν όλα, εκείνον που από τότε που τον άκουσα έφηβος με έχει σταμπάρει ανεξίτηλα. Ναι, αυτόν που οι αδαείς θα τον χλευάσουν, αλλα εμείς που τον βιώσαμε βαθιά στο παρελθόν ξέρουμε. "Φοράνε τιμπερλαντ παπούτσια στη ζωή μου".Τι φρίκη πραγματικά! Να είσαι με τα μάρτινς ή τα σταράκια σου, και κάποιοι με το ζόρι να σου φορέσουν τιμπερλαντ, με τα κορδόνια σφιχτά, για να καθοδηγούν εκείνα τα βήματα της ζωής σου από εδώ και μπρος. Τα τίμπερλαντ. Το σύμβολο του μικροαστού που ήθελε ένα σύμβολο χλιδής για να μαρκάρει την περιοχή του σε κάθε βήμα. Του πιτσιρικά που έβλεπε το μέλλον του στις κάλες σχολές και στους υψηλούς ορόφους των εταιριών. Μία διαχωριστική γραμμή ακόμα στις λαικές συνοικίες χώριζε όσους τα φορούσαν απο εμας, που πάντα τους λέγαμε φλώρους αλλά υπήρχε και κάτι που ζηλεύαμε πάνω τους. Εκείνη την ζωή στρωμένη με σίγουρες επιτυχίες κι όχι μίζερα ιεκ, χαρτζιλίκια και να τρέχεις να προλάβεις το τελευταίο λεωφορείο.

Μα ακόμα κι εκεί υπήρχε το σύγχρονο μπέρδεμα του Έλληνα, ενός wannabe αστού που δεν είχε παρελθόν να μιμηθεί, κι έτσι μέσα στα σκυλάδικα και τα κλαρίνα πουλούσε μούρη και έψαχνε για την χαμένη άνοιξη της αστικής τάξης μέσα στα τσαλαπατημένα γαρίφαλα της πίστας. Γι αυτό σωστά ο μεγάλος στιχουργός Ανδρέας θίγει και αυτόν τον επαρχιωτισμό. Τα κλαρίνα που τρυπάνε μυαλά από όπου εισβάλει το παρελθόν, κι ο κακόμοιρος ο μικροαστός ισορροπεί με τα τίμπερλαντ του ανάμεσα στην νοσταλγία ενός ρυθμού που βρίσκει στους νέους χώρους που συχνάζει, θυμίζοντας του πως ποτέ δεν πρόκειται να ξεφύγει, όπου κι αν πάει.

Έτσι εδώ ο Ανδρέας κόβει τον γόρδιο δεσμό των κορδονιών του και χάνεται μέσα στη νύχτα. Και όχι σε μια εποχή , ούτε μια πόλη τυχαία. Στην σκληρή ασχήμια της δεκαετίας του 80. Στη μελαγχολική μιζέρια της Αθήνας. Μιας πόλης άρρωστης που σε καλεί να χαθείς και να χαράξεις πορεία μέσα από τα αναρίθμητα αδιέξοδα της, μα αυτά είναι η μόνη σου διέξοδος. Μια αναγκαιότητα που σε κάνει να ψάχνεις ξανά και ξανά στο απέραντο ψηφιδωτό της πόλης τα διαμάντια της που θολώσαν από την κίνηση των δρόμων και τα βήματα του πλήθους. Χωρίς την βεβαιότητα του προγράμματος της ιδιωτικής τηλεόρασης και του νέου ριάλιτι που θα χαζέψεις τις ζωές των άλλων. Χωρίς την οθόνη του υπολογιστή να ρίχνει το χλωμό της φως στις σκοτεινές αίθουσες του μυαλού σου, κι αυτές να παραμένουν σκοτεινές μέχρι την επόμενη προβολή.

Γιατί εδώ ο Ανδρέας γίνεται ο πρωταγωνιστής της ζωής του. Δεν περιμένει το επόμενο λάικ, ή την κοινοποίηση να δει την κόκκινη αυγή μέσα στο ξεθωριασμένο διαδικτυακό γαλανόλευκο. Φτιάχνει ο ίδιος το δικό του σενάριο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που σε κάποια στιγμή μπαίνει συνεχεία στο αυτοκίνητο εκείνης. Σαν να βλέπει στο μέλλον μοιάζει. Θέλει να μας πείσει πως όλα αυτά κάποτε συνέβαιναν. Ναι. Κι όλα συμβαίνουν ακόμα εκεί έξω. Μέσα στο χάος της πόλης . Τα πάντα. Γι αυτό μπαίνει ξανά και ξανά. Για να το κατανοήσουμε, πως η ζωή είναι εκεί έξω, στο άγνωστο. Eκεί που οι πρόσφυγες της μέρας ρυμοτομούν τη νύχτα χωρίς σχέδιο βήμα βήμα.

Και κάπου εκεί μετά φυσικά δεν βγάζεις άκρη. Ήταν όλα αυτα όνειρο; Πραγματικότητα; Ποιος ξέρει; Και ποιος νοιάζεται αλήθεια. Μόνο ο ήλιος έχει σημασία που ανεβαίνει πίσω από τις πολυκατοικίες, και καλεί για μία νέα περιπέτεια. Που δεν χύνεται σαν το αίμα των ονείρων της νύχτας πίσω από τις προκαθορισμένες πορείες των λεωφορείων, αλλά δίνει χρώμα στο άσπρο τυχαίο βανάκι που ξαναδιασχίζει το άγνωστο και χαράζει νέες πορείες μέσα στο γκρίζο της καθημερινότητας. Μιας ζωής μακριά από σφιχτοδεμένα τίμπερλαντ, που βουτά ξυπόλυτη μέσα στα στυλωμένα νερά που μας πέταξαν, για να ταρακουνήσει τα τοπία της βεβαιότητας και να βρει τους βυθούς της παιδικής ηλικίας που ακόμα δεν μολύνθηκαν απο τις λάσπες, άλλα είναι εκεί ολοζώντανοι κι αναπνέουν.