Για τους αγγέλους του facebook

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι περίεργοι. Πολλοι τους λένε και τρελούς, γραφικους. Σαν φαντάσματα περνούν και χάνονται. Θα τους έχετε ακούσει κι εσείς φαντάζομαι. Σου κάνουν αιτημα φιλίας, το αποδέχεσαι, σου κάνουν λαικ παντού και χάνονται απο εκεί που ήρθαν . Στο πουθενά.

Όχι όχι φίλοι μου. Το ξέρω πως είναι πολύ παράξενοι μα μην τους χλευαζετε. Αυτοί οι άνθρωποι, αν είναι τέτοιοι γιατί πολλά ακούγονται, είναι οι άγγελοι του φεισμπουκ. Αν συνεχίσετε να γελάτε μαζί τους ,μπορεί να λυπηθούν και να χαθούν για πάντα, κι αυτοί και το πολύτιμο τους έργο.
Κι αν όλα αυτά που σας λέω ακουγονται γραφικά, ακούστε κι αυτήν την ιστορία.

Είχα έναν φίλο που περνούσε μια πολύ άσχημη φάση. Ερωτικα, οικονομικά, οικογενειακά ,όλα χάλια. Όσες συμβουλές κι αν του δίναμε, τίποτα δεν μπορούσε να  ανακουφίσει την βαριά ψυχή του. Μόνο το φβ έβρισκε κάποια παρηγοριά με κάτι αστεία που έγραφε και έπαιρνε κάποια λαικ, σαν κόκκινες σπίθες για να ζεστανουν την παγωμενη του καρδιά έστω για λίγο.

Μία μέρα όμως κάτι συνέβη. Ενώ ήταν στην χειρότερη του φάση, στην πιο τραγική απελπισία, στο φβ αν και εγραψε κάποια πολύ πετυχημένα σχόλια, τα λαικ ηταν λιγοστά. Μπορεί λόγω ημέρας, λόγω ώρας, ποιος ξέρει. Περίμενε, περίμενε, τίποτα. Μόνος του γελούσε μέσα του με όσα έγραφε και ματαια περίμενε κάποια αποδοχή.

Σαν θλιβερος παλιάτσος ένιωσε κείνη την στιγμή. Ένας γελοίος που νόμιζε πως είχε κι ένα ταλεντο, αλλά ήταν ένα τίποτα. Όλα τα προβλήματα τότε ήρθαν τεράστια ,μανιασμένα, σαν κύματα πελωρια που τον παρασέρνουν σε κάποιο άγριο βαθυ μπλε ωκεανό, χωρίς κάποιο κοκκινο σωσίβιο να τον σώσει.

Εκεί που λέτε την πιο τραγική ώρα, που είχε ακόμα περάσει από το μυαλό του σοβαρά η πιο τρελή σκέψη, τότε ήρθε Εκείνος, κι αρχισε να κανει λαικ, πολλά λαικ, λαικ παντου και σερ, σχολια, καρδιές , γέλια, τα πάντα! Όλα τα ποστ του ανεβηκαν πιο ψηλά στον κεντρικό, τα είδαν κι άλλοι, άρχισαν κι αυτοί να κάνουν λαικ, να σχολιάζουν, παντού γέλιο και γιορτή.

Πόσο χάρηκε όταν τα είδε όλα αυτά! Σε εκείνη την σκοτεινή ώρα, βαθιά μέσα στον ανηλιαγο βυθό ,είδε ένα κόκκινο φως που να τον οδηγεί ξανά στην επιφάνεια, σαν ένα κεραυνοβόλο σοκ που τον βγάζει από ένα βαθύ κωμα.

Έτρεξε σαν ηρέμησε αυτό το τρελο γλέντι να τον ευχαριστήσει, μα δε ήταν πουθενά. Ούτε καν το προφίλ του δεν υπήρχε πια, είχε εξαφανιστεί. Στεναχωρήθηκε πολύ εκεί την στιγμή, αλλά μαζί τον πλυμμηρισε ένα γλυκό αίσθημα. Σαν να είχε μία θρησκευτική έμπειρια γεμάτη μυστηριο και μια βαθιά αγαλλίαση μαζί.

Έτσι που λέτε φίλοι μου.  Αυτός ο φίλος πλεον είναι μια χαρά. Μετά από κάποιες μέρες βρήκε δουλειά, τα βρήκε ξανά με τον πατέρα του και ζει πλέον ευτυχής. Μάλιστα από ότι μου έλεγε, σε κάποιο σχολιο εκείνη την μέρα βρήκε και την κοπέλα που είναι μαζί τώρα, και είναι έτοιμοι να ανοίξουν σπιτικό γεμάτο ζωή και φως.

Για αυτό φιλοι μου μη ξεχνάτε. Ακόμα και να μην τους είχατε ανάγκη, κάποιοι άλλοι τους έχουν. Και ποιος ξέρει, μπορεί να ξανάρθουν σε εκείνη την πιο τραγική στιγμή. Το ξέρω θα τα ξεχάσετε όλα αυτά που λέω , αλλά κάποτε θα τα θυμηθείτε. Κι εμένα και τους αγγέλους του φεισμπουκ.

Αντίο φίλοι μου, και καλό καλοκαίρι

Η τραγική ιστορία πίσω από το όνομα του γηπέδου "δύο αοράκια"

Όλο το καλοκαίρι υπάρχει ένα μυστήριο που με βασανιζει. Από τότε που άρχισαν οι εθνικές μας του μπάσκετ τα διάφορα τουρνουά, εκεί στη Κρήτη, πάντα αναρωτιεμαι...
Από που προκύπτει αυτό το δυο αορακια, το παράξενο όνομα που έχει το γήπεδο που  παίζει; Στην αρχή νόμιζα πως ήταν στάδιο αοράκια, μα εν τελη ήταν όπως το είπα. Έψαξα στο ίντερνετ χωρίς να βρω τίποτα  ικανοποιητικό για να χορτάσει την αδηφάγα περιέργεια μου για τα αξιοπεριεργα, ώσπου συναντήθηκα όλως τυχαίως με έναν γνωστό μου από την Κρήτη και μου λύθηκε η απορία με αυτή την συγκλονιστικη τραγική  ιστορία που θα σας διηγηθώ . Διαβάστε  και δακρυστε πίκρα..

Ήταν δύο παιδιά εκεί κάπου στα 80ς στην Κρήτη, δύο αγόρια που τους άρεσε να ακούνε μελωδικό ροκ, το γνωστό παγκοσμίως AOR για όσους δεν ξερουν. Τoto,fm, journey, lionsheart, οτιδηποτε τρυφερό, ρομαντικό, γλυκό, ερωτικό μπορούσαν να βρουν σε δίσκο η κασετα τότε σε εκείνη την δύσκολη εποχή, με μια δύναμη ροκ να του δίνει ορμή, αλλά και τη μελωδία απαλη, να σε ταξιδεύει μέχρι εκεί στις παραλίες της Αμερικής με τα τεράστια κύματα και τις σεξυ κοπέλες που οι φιγούρες τους αχνοφαινονται ερωτικές σαν δυει ο ήλιος στο βάθος.

Όπως καταλαβαίνετε όμως στο σκληρό ανελεητο τόπο που δυστυχώς γεννήθηκαν τα πράγματα δεν ήταν τόσο ιδανικά. Πέρα από τον χλευασμό των γονέων και συγγενών που δεν άκουγαν τα κλασικά βαριά αντρικά παραδοσιακά τραγούδια, ειχαν και το ανάλογο των συνομιλικών τους, που περίμεναν τουλάχιστον κάποια συμπαράσταση και μια κουβέντα φιλική. Οι μεν "ελάτε μωρέ στη ντίσκο να χορέψουμε όλοι εκεί. Αποβλακωνεστε στα σπίτια σας", οι δε " τι αδερφιστικα  ρε ακούτε, μόνο Μεταλ ρε σκατοφλώροι" , βάλε και τους πανκηδες της εποχές, βάλε και τους νιουγουειβαδες, βάλε βάλε βάλε. Αποκλεισμένοι από παντού. Καμία Διέξοδος. Ούτε διαδίκτυο είχαν να ξεφύγουνε σε εκείνη την άγρια εποχη, να βρουν άλλους με ιδια ενδιαφέροντα. Μόνο οι δύο τους ταξίδευαν με τις απαλές γλυκές μελωδίες που αγαπούσαν, αποξενωμενοι από τους πάντες. Μέχρι και διάφορες κακεντρεχείς φήμες ακούστηκαν , πως τα είχαν,  πουστηδες είναι, γι αυτό τα ακούνε κι αυτά άλλωστε, αναμενόμενο. Χλευασμός από παντού, βλέμματα υποτιμητικά και καφρίλα.

Ετσι που λέτε φίλοι, μια μέρα εφτασε η στιγμή η τραγική. Δεν άντεξαν τόση σκληρότητα, τόση αδικία. Δε φαινόταν πουθενά διέξοδος. Έτσι πήγαν εκεί νότια της Κρήτης σε έναν βράχο , αναγνευοντας την απέραντη θάλασσα κάπως έσβηνε ο ήλιος μέσα της μαγευτικα, φόρεσαν τα Walkman τους ακούγοντας το αφρικα των ΤΟΤΟ, χαμένοι μέσα στον γλύκους εξωτικούς ταξιδιαρικους ήχους του είδαν σαν όραμα μια εικόνα με εκείνους σε κάποια παραλία της Αφρικής να πίνουν σε κάποιο μπαρ μαυρισμένοι γεμάτοι ζωντάνια και θέληση για περιπέτεια και ζωη , και χάθηκαν για πάντα μέσα στο Λυβικο πέλαγο.

Τους ψαχναν για μέρες συγγενείς και φίλοι, και όταν κατάλαβαν τι έγινε σαν βρήκαν τα αψυχα κορμιά τους, ενιωσαν ενοχές. Γιατί τα καναμε όλα αυτά; Γιατί τους φερθηκαμε έτσι; Επειδή ήθελαν να ακούσουν κάποιες μπαλάντες όμορφες,  κάτι το τρυφερό, κάτι μελωδικό  πέρα απο τη δικιά μας σκληρότητα;  Χάθηκαν δύο παλικάρια τόσο ευγενικά, τόσο άδικα!

Ετσι που λέτε φίλοι μου, εκεί στη μνήμη αυτών των παιδιων, χτίστηκε το γήπεδο αυτό, και πήρε το όνομά "Δύο AORακια" από τη μουσική που αγάπησαν τόσο δυνατά και τελικά αυτόκαταστροφικά , για να μην ξεχνάμε ποτέ σε τι φρίκη μπορούν να οδηγησαν οι αποκλεισμοί και οι ψευτομαγκιες.

Μία συγκινητική ιστορία που διδάσκει χτες, σήμερα, και για πάντα.

Αναμνήσεις μιας σκοτεινής νεότητας

Παντα θεωρούσα την εφηβική και μετεφηβικη ερωτική ζωή μου θλιβερή. Η ντροπαλοτητα μου συνδυασμένη με χαμηλή αυτοπεποίθηση ήταν παροιμιώδης, με αποτέλεσμα ουδέποτε να πάω να μιλήσω σε κάποια ακόμα κι αν έδειχνε κάποιο ενδιαφέρον, πράγμα το οποιο ήταν ιδιαιτέρως σπάνιο άρα κανονικά θα έπρεπε να εκμεταλλευτω αυτήν την μοναδική ευκαιρία, που αν την έπαιρνε χαμπάρι κάποιος δημοσιογράφος της εσπρέσσο, θα την παρουσιάζε ως θαύμα του Παϊσίου.

Από την άλλη, ακόμα κι αν γινόταν καμία προσέγγιση λόγω κάποιας κοινής παρέας, και απο κοπελες που δεν πολύγουσταρα και δεν θα τις χαρακτήριζες και καλλονες, οι χυλοπίτες έπεφταν σαν αστέρια σε αυγούστιατικη βράδια. Ήταν φανερό πως η απουσία οποιουδήποτε χαρακτήρα, οποιουδήποτε θάρρους και προσωπικότητας , με έκανε τρομερά αδιάφορο, και να τα έφτιαχνε και καμιά μαζί μου για τίποτα μερες , μετά το ξεχνούσε λες και αργά αργά σβηνομουν σαν τον πρωταγωνιστή του Μπακ του δε φιουτσερ, αν ακόμα την περίπτωση μου για τους λόγους που προείπα, δεν διετρεχα τον ίδιο κίνδυνο με τον πρωταγωνιστή.

Τώρα θα αναρωτηθούν πολλοί τι τα λέω αυτά, πάλι κλαψα, λίγο ήρεμα γιατί θα βραχυκυκλωσουν τα πισια μας και τα λοιπά κυνικά αλλά λογικά.

Για αυτό ακριβώς τα αναφέρω φίλοι μου. Όλα αυτά αποτελούν πραγματικά πλέον παρελθον και σβηστηκανε για πάντα! Όχι, δεν ανακάλυψα την χρονομηχανη που προείπα, ούτε θα συμμετέχω σε κάποιο λυτρωτικό καινούριο επιλεκτικο πρόγραμμα σβήσιμο αναμνησεων. Μονάχα είδα ότι έχω ζησει υπό τις φως των νέων μεταφεμινιστικων θεωριών, οι οποίες είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες στον πολιτικό μας χώρο, και ανακαλυψα τελικά ήμουν πολύ ζορικος , τολμηρός και περιπετειωδης τύπος!
Αν και όντως ποτέ δεν έγινε κάτι ουσιωδες για πολλά χρόνια, κοίταζα κυρίες και κυριοι.

Κοίταζα συνεχώς!

Στα λεωφορεία, στο σχολείο, στη δουλειά, κοίταζα μανιασμένα απελπισμένα, χυδαία, ονειροπόλα , σεξιστικά. Κοίταζα επιμονα, με το βλέμμα μου σαν του θηρίου που δεν τολμά να αγγιξει, όπως έλεγε και ο σεξισταρας χατζιδακις, να εκτοξεύεται σαν σφαίρα με τρομαχτική ταχύτητα μέσα στο απόλυτο κενό της ερωτικής μου ζωής, και να καρφώνεται βαθιά μεσα στη σκέψη της κάθε μιας ανυποψίαστης κοπέλας.

Ειδικά σε μια περίοδο της ζωής μου ήμουν κατά συρροή βλεμματακιας. Ακούστε φίλοι μου την χυδαια δράση μου με συνεργάτη έναν φίλο μου:

Ήταν κάπου στο 2003. Πηγαίναμε οι δυο μας εκεί στον φασαριοζικο πεζόδρομο με τις καφετέριες του Θησείου. Βρίσκαμε ένα τραπέζι, κατά προτίμηση δίπλα σε κάποιες κοπέλες. Καθόμασταν, πίναμε δύο φραπέδες, αιντε καμια μπυρα η γκορντον σπεις μετά για την αλητεία του θεματος, κοιτάζαμε γκομενες , και μετά από τρεις ώρες φεύγαμε. Ουδέποτε μιλήσαμε, ουδέποτε κάναμε την παραμικρή κίνηση, τίποτα. Απλά κάθε πσκ, επί τρία ολοκληρα χρονια, χρησιμοποιούσαμε την ιδια αποτυχημένη τακτική, που μάλλον αποτελουσε κάτι σαν ιεροτελεστία στο απόλυτο σκότος της κοινωνικής μας ζωής.

Κάπου εκεί στη μέση, για να μην υπερβαλω, πήγα και φαντάρος, αλλά ούτε αυτή η εμπειρια δεν κατάφερε να με αποτοξίνωσει από την αρρωστια του κατα συρροην νοητικού βλεμματικου βιασμού ανυπερασπιστων κοριτσιών. Μετά απολύθηκα και συνέχισα την σιχαμερή μου δράση με μεγαλύτερο ζήλο. Έπρεπε να κάνω σχέση και γίνω φουλ βλακωδως ερωτευμένος για να κοιτάζω πάλι μόνο προς τα κάτω η το κενό ως συνήθως.

Τώρα ξέρω θα πουν κάποιοι χυδαίοι σεξιστες σιγά τα ωα, απλά εισασταν δύο καμένοι και τα λοιπά, αλλά εγώ είμαι ιδιαίτερα σκεπτικός φίλοι μου. Ακόμα μπορώ να πω πως έχω και καποια αισθήματα τυψης. Που να είναι άραγε όλες εκείνες οι κοπελες που κοιτούσα τόσα χρόνια επίμονα και χυδαία; Άραγε να το ξεπέρασαν ή να το κουβαλανε μέσα τους και να ξυπνάνε ιδρωμενες τα βράδια σαν τον Φρόντο από το ματι του Σαουρον; Το ότι όταν με κοιτούσαν αυτές έριχνα το βλέμμα μου κάτω λόγω ντροπης, δεν αποτελεί δικαιολογια αφού το είχαν πάρει χαμπάρι προφανώς και η ψυχολογική ζημιά είχε γίνει; πόσες ζωές κατεστρεψα αραγε, ενώ παντά εγώ το επαιζα ο αδικημενος και ο κλαψας;

Αν είναι κάποιες εδώ και διαβάσουν αυτές τις γραμμες, μη διστασουν να μου το πουν, ακόμα κι αν δεν ημουν εγω ο δραστης. . Το ξέρω θα είναι δύσκολο, μα πρέπει να γίνει η κουβέντα. Πιστεύω πως θα είναι καλύτερα και για αυτες και για μενα, και όλα όσα τραγικά βιώσαν θα τα ξεπερασουμε μαζί, ξεπλένοντας τα μέσα σε ένα ποτάμι εξομολογητικων καθαριων δακρύων.

Ευχαριστώ και περιμένω. Και συγγνώμη. Από όλους.

Ο λύκος raver και τα 7 κατσικακια

Πςςς!!!!! Αυτά είναι θεατρικα. Μόνο στη Λάρισα τέτοια πρωτοπορία. Πουθενά αλλού. Τυχαίο το μπλουζάκι του λυκου;Δε νομίζω! Ακούστε μαγκες υπόθεση που θα έκανε και τους αδερφούς γκριμ να ανατριχιάσουν!
 Ήταν ο λυκος που λέτε στο δάσος. Έψαχνε από δω κι από εκει να φάει τίποτα, τζίφος. Αφού πήγαινε όλο και πιο βαθιά, ακούει κάτι μουσικές, βλέπει κάτι φώτα. Κάτσε σκέφτεται να πάμε εκεί μπας και παίζει καμία παρέα που παίζει να μ'αγαπάς, να χορτασω κι εγώ να ηρεμήσει και η φύση. Πάει πιο κοντά και τι να δει; ρειβ πάρτυ! Πρώτη φορά το είδε ο λυκος και φοβήθηκε. Ήτανε και πολλοί χορεύανε ουρλιαζανε εκστασιασμενοι μουσικές εκκωφαντικες. Άσε λέει δεν μας παίρνει. Κάτσε να φάμε τίποτα αποφάγια. Ψάχνει από δω από εκει τίποτα. Κάτι ισοτονικα, κάτι βιγκαν, αηδίες. Με τά πολλά βρίσκει μια σακουλα με κάτι στρογγυλά δισκία μέσα. Σκυλοτροφη σκέφτεται δε γαμιεται. Καλή είναι. Από την άλλη φορά που έχεζα για μια εβδομάδα χαλίκια. Καλύτερα.

Τρώει μια μεγάλη χαψια και από τη χημεία αηδιάζει. Όσα προλαβαίνει τα φτύνει. Τι αηδίες τρώνε αυτοί οι άνθρωποι. Το κέρατο τους. Πάω τώρα να τα ξεπατωσω τα κατσικακια να φτιάξω και τη γεύση μου. Δε πα  να τα φυλάει η γριετζω χεστηκα. Τα έχω πάρει. Κάτσε να τους πάρω κι αυτην την μπλούζα για να μάθουν τα καθίκια.

Που λέτε παίρνει τον δρόμο για το χωριό αλλά όσο πλησιάζει αρχίζει να του τα σκάνε τα ε και να αλλάζει διάθεση. Κάτσε σκέφτεται. Γιατί να τρωγωμαστε έτσι μια ζωή. Συνέχεια στα αίματα στη φασαρία στο κυνηγητο; Γιατί να μην είμαστε μονιασμενοι αγαπημένοι για πάντα.

Έτσι σκάει η μύτη στα κατσικακια που είχαν κάνει τη μαλάκια ν' αφήσουν το παραθυρο ανοιχτο γιατί ήξεραν  πως ο λυκος είχε πάει διακοπές και το αιρκοντισιον πάλι είχε χαλάει με αποτέλεσμα τα αλλα ζώα να μην έρχονται ούτε για μπυρες και η γιαγιά δροσιζοταν στο καπη. Με το που είδαν τον λυκο σπίτι τη γαμησαμε σκέφτηκαν. Τελειώσαμε. Κάτσε να του παίξουμε τίποτα μπας και ηρεμήσει. Άρχισαν να παίζουν εκεί με κάτι καραμουζες κάτι παραδοσιακά κατι ηπειρωτικά μπας και τα λυπηθεί.
Ο λύκος είχε αρχίσει να βαριέται. Αν και ήταν σε φάση λοβ  Εντ πις μετά από ένα σημείο τα πήρε χοντρά και σηκωθηκε πανω. Τι μαλακιες ειναι αυτες που παιζετε γαμω το κερατο σας ούρλιαξε! Πάμε σκέφτηκαν τα κατσικακια. Την πουτσισαμε.  Τώρα θα μας κάνει φρικασε.  Αυτός όμως συνέχισε να φωνάζει. Κόψτε αυτε τις.μπούρδες. Πάμε τώρα να σας δείξω με τι μουσικές θα φτιαχνομαστε από δω και μπρος.

Τι να κάνουν και τα κατσικακια. Είπανε εντάξει. Από να τα φάει. Πάνε να δούνε τι παιζει. Παίρνουν δρόμο λοιπόν και φτάνουν στο ρειβ πάρτυ. Χορεύετε ρε μαλακισμενα τους λέει. Πάμε όλοι μαζί.
Προσπαθούν κι αυτά τρομοκρατημενα τίποτα. Απο δω κι απο εκει χοροπηδαγανε σαν κατσικια. Τα ειδε ο λυκος και λεει δεν φταινε αυτα. Κατσε να φτιαχτουν. Πανε στην σακουλα και τους λεει παρτε κι εσεις να την βρουμε  παρεα. Τα καημενα τα κατσικακια εκαναν οτι τους ελεγε. Στην αρχη καπως του ηρθε αηδια αλλα οσο περνουσε η ωρα αρχισαν να φτιαχονται. Εβλεπαν τον  λυκο με.αλλη ματια. Κι εμεις πηγαμε να τον.πνιξουμε σκεφτηκαν τον καημενο. Κοιτα. Αυτος μας εφτιαξε εδω και περναμε την καλυτερη φαση εβερ. Οχι τωρα σαν το σπιτι με την κωλογρια που μας έχει όλο κλεισμένα στο.μαντρί.

Τελοσπαντων να μη σας κουράζω, βουτάνε τη σακούλα κατι σιντι, ενα ξεμπαρκο ραδιοκασετοφωνο και πάνε όλοι μαζί χορευοντας σκάνε μύτη στο δάσος να τους που τα νέα τα σωτήρια. Με το που τους βλέπουν οι άλλοι παραξενευονται. Τι παίζει εδώ σκέφτονται. Αυτοί τρωγωντουσαν όλη μέρα με τη γριετζω . Της πουτανας γινόταν.

Με τα πολλά τους το σκανε το μυστικό το μαγικό. Αυτά λίγο δίστασαν στην αρχή αλλά μετά είπαν ντάξει. Για να έχει τόσο θαυματουργά αποτελέσματα κάτι θα λέει. Κουμπωθηκαν κι αυτά κι από τότε όλα άλλαξαν στο δάσος. Ούτε φαγωμαρες ούτε φονικα ούτε κυνηγητά τίποτα. Όλοι μερα χοροί μουσικές αγκαλιές και κάνας πηδος μετά άμα κάτσει. Κλεισανε και τη γιαγια σε ενα γηροκομειο και ξεμπερδεψανε κι απο εκει.Ο παραδεισος επί της γης.

Όπως καταλαβαίνετε βέβαια τίποτα δεν κρατάει τόσο ιδανικά για πάντα. Για να φτιάχνονται έκαναν συνέχει καταδρομικες στα ρειβ πάρτυ για να κλέβουν τα ε. Τα πήραν χαμπάρι οι άνθρωποι κι άρχισαν τις περιφρουρήσεις και τα δικά τους ντου. Από εκεί που ήταν ειρηνική η κατάσταση άρχισαν οι φοβοι μάχες και οι παρανοιες. Άλλοι που δε γουστάραν τέτοια φαση καθολου την ειδαν χιππικα άρχισαν να ψάχνουν μανιτάρια μαγικά στο δάσος. Άλλα βρήκαν καλά και ήταν όλοι μερα ταξίδευαν, αλλά βρήκαν κάτι δηλητηριασμένα και πεθαναν, τσακωμοί για το ποιος θα προλάβει τα καλά, άρχισε το κλίμα να χαλάει κι εκεί. Είχαν αρχίσει κιόλας να μαζεύονται πολλοί αφού είχε σπάσει ο κυκλος της φύσης που κρατουσε τα πράγματα σε μια ισορροπία. Χαμός με μια λέξη.

Τελοπαντων. Μη σας κουράζω άλλο. Δε θέλω κιόλας να σας πω και το τέλος. Μιλάμε για ένα έργο από ότι κατάλαβατε με πολύ βάθος και σύγχρονους προβληματισμούς πάνω στην ουτοπια, στην Οικολογία, στην χρήση ουσιών.Πολλοί οι συμβολισμοί και τα επίπεδα. Όποιος μπορέσει θα απολαύσει μια μοναδική εμπειρία. Το μόνο σίγουρο.

Περί αυγουστιατικης αθηνας

Θεωρώ την αυγουστιατικη Αθήνα υπερεκτιμημένη. Απλά είναι ένα περιεργο σκηνικό, ανοικειο, με μια ατμόσφαιρα μυστηριακή που του δίνει μια γοητεία. Μόνο στον κινηματογράφο μπορεί να λειτουργήσει, διότι απλά είναι ένα σκηνικό. Η δράση είναι αλλού, στους πρωταγωνιστές, και οι άδειοι δρόμοι δίνουν στα λόγια των ηρώων μια ξεχωριστή δύναμη, μια ηχώ που φτάνει μέσα σου βαθιά. Πχ και στα φτηνά τσιγάρα που ουσιαστικά είναι μια ταινια οπού ένας τύπος λέει μαλακίες, η αυγουστιατικη Αθήνα δίνει τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά που την κάνουν ξεχωριστή.

Αντιθέτως όμως, η πραγματική ζωή λειτουργεί αλλιως. Δεν υπάρχει δραση, δεν υπάρχει η σιγουριά του σεναριου, δεν υπάρχει χρόνος προκαθορισμένος, δεν υπαρχει τίποτα. Εσύ είσαι ο πρωταγωνιστης με  τις ηλίθιες σκέψεις σου, την βαρεμάρα σου, τα κολλήματα σου, και την ανάγκη σου να βρεις κάτι ξεχωριστό. Με αυτόν τον  τρόπο όταν θα μαγευτείς από αυτόν τον μυθο κι εσύ και θα θες να κάνεις τη ζωή σου κινηματογραφική, το μόνο που θα γίνει είναι να πέσει το σκηνικο με πάταγο, και να δεις την αδιαφορη ερημιά και την ανία , σαν εκείνη που κυριαρχει στη σκέψη και τη ζωή σου.

 Η Αθήνα είναι πόλη του φθινοπώρου. Εκεί παίρνει τα χρώματα που τις ταιριάζουν, το γκρίζο του ουρανου που δένει ιδανικά με τις πολυκατοικίες , η μυρωδια της βροχής, η ενέργεια των γεμάτων δρόμων, η δροσιά που σε κάνει να θες να συνεχισεις. Δεν της πάνε ούτε οι γαλάζιοι ουρανοί, ούτε  το φως του ήλιου, ούτε οι ζεστες.

Η Αθήνα για να λειτουργησει πρεπει να είναι ο πρωταγωνιστής κι εσύ σε ρόλο δεύτερο να παρασυρθείς μέσα στη δύναμη, την ενέργεια, στην ζωη που ρέει μέσα της.  Ξεκινά μονος ένα πρωινό του οκτωμβρη με ψιλόβροχο σε εργάσιμη μέρα, πάρε κι ένα αλκοολι για να σου δίνει την ώθηση για εξερεύνηση και να γλιστρήσει η σκέψη σου μαζί με τους βρεγμενους δρόμους, και πήγαινε Πατήσια, ταύρο, Καλλιθέα, Βύρωνα. Μόνο έτσι θα ανακαλύψεις την πραγματική γοητεια της.

Όλα τα άλλα τα 15αυγουστα  είναι για χιπστεροφυλλαδες και για την τέχνη. Μην τα μπλέκεις με την αληθινή ζωή.

Δε λαστ Κοτ ατ δε κομποτ

Ω ναι. Ήταν αλήθεια τελικά εκείνη η φήμη που αν και ήταν τόσο ρεαλιστική και κυνική, δεν ήθελα να την πιστέψω. Η κότα που είχε μείνει μόνη και μελαγχολική στην προηγούμενη μου επίσκεψη στο χωριο, εχάθη. Ο οποιοσδήποτε θα το καταλάβαινε από την πρώτη ματιά. Η πόχα που προφυλάσσε τις κότες από το να χαθούν , να πατήθουν από κάποιο αυτοκίνητο ή να φαγωθούν από καποια αλεπού ( αν και εγώ προσωπικά ουδέποτε υπήρξα μάρτυς έστω και αυτηκωος τέτοιου περιστατικού άρα θα χαρακτήριζα υπερβολικό τον εν λόγω κίνδυνο τουλάχιστον για το χωριό μου), ήταν εξαφανισμένη, και τα χόρτα φύτρωναν άγρια, εκεί που στο παρελθόν ισοπεδώνοντουσαν  άμεσα από την αδηφάγα  όρεξη των παμφαγων πουλερικών.

Θα ρωτουσα τη γιαγιά για την τύχη της , μήπως δηλαδή εχάθη ηρωικως με κάποιον από τους προαναφερθέντες θανάτους κι όχι από το σκληρό και ροζιασμενο από τις κακουχίες τόσων χρονων χέρι της, αλλά μάλλον θα ήταν ανώφελη η οποία συζήτηση. Η τύχη της εν λόγω κότας ήταν προδιαγεγραμμένη. Καθόλου τυχαίο δεν ήταν που είχε μεινει ολομόναχη. Θυμάμαι πως οταν είχα παει παλαιοτερα στο χωριό είχαν μείνει δύο κότες, και όταν ρώτησα γιατί έμεινε μόνο μία βαθύτατα επηρεασμένος από το μελαγχολικο κλίμα σε σχέση με εκείνο των παιδικών μου χρόνων όπου πάμπολλες κότες και με κόκκορα μάλιστα κακαριζαν ευτυχισμένες σαν τους πεταγες τα ψίχουλα σου πάνω από την σκουριασμένη ποχα διαλέγοντας πάντα και οποία δεν έφαγε γιατί είχες ένα αίσθημα δικαιοσύνης από μικρός , μου απάντησε πως η δεύτερη κότα σφαγιάστηκε διότι για πέντε μέρες δεν έκανε αυγά. Εγώ αμέσως αναρωτηθηκα γιατί άραγε να βιαστεί τόσο; Μπορεί να είχε κάποιο προβλημα ιατρικό, κάποιο στρες. Κάτι που μπορούσε με τον χρόνο να γιατρευτεί  και η κότα να συνεχίσει να κάνει ωραιότατα  φρέσκα αυγά όπως πριν. Τοσο τρομακτικό ήταν το διάστημα το 5 αντιπαραγωγικων ημερών που είχε βγει το ανεπανόρθωτο συμπέρασμα πως η συγκεκριμένη κότα ήταν πλέον άχρηστη, τουλάχιστον για τη λογική της γιαγιάς;

Το να πεις φυσικά πως εφόσων η κότα ήταν υγιέστατη δεν υπήρχε λόγος για να σφαγιασεί θα ήταν χαζο, πόσο μάλλον να πεις πως θα μπορούσε να μεινει για να κάνει παρεα στην άλλη κότα. Όλα αυτά θα ήταν γελοιοτητες. Φτηνοί συναισθηματισμοι ανθρώπων ανιδεων, τρελων. Η λογική της γιαγιάς είναι ψυχρη, κυνική, εκμεταλλευτική. Δε χωράει πρωτευσουσιανικες ευαισθησίες και συναισθηματισμους. Εφόσων η κότα δεν έκανε αυγά τελείωσε. Έπρεπε να πεθάνει. Δεν χωρά καμία αμφιβολία. Οτιδηποτε άλλο είναι παρανοϊκό, αναξιό οποιουδήποτε σχολιασμού.

Είμαι σίγουρος πως και η τελευταία κότα είχε την ανάλογη τύχη. Κάποια δικαιολογία σκληρή κι ορθολογική βρήκε η γιαγιά για να την αποκεφαλίσει. Δεν Ήθελα να πιάσω πάλι την ίδια ανούσια κουβέντα. Απλά τη θυμάμαι μόνο ερημη και μονη στα χορτάρια που είχαν αρχίσει να αγριευουν.Αραγε να είχε καταλάβει την τύχη της; Η έλλειψη των άλλων κοτων την είχε επηρεάσει κατά κάποιον τρόπο. Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που δεν έκανε κι αυτή αυγά; Κάποιοι ψυχολογικοί παράγοντες; Κάπως μου είχε φανεί σε κάποια στιγμή  και το βλεμμα της μελαγχολικό. Να ήταν η ιδέα μου; Το φως που έπεφτε στο δειλινό και τους έδινε κάποιο χρώμα περίεργο; Μα μαλακας είσαι, τι λες; Οι κότες μαζεύονται από νωρίς στο κοτέτσι. Δεν κοιτούν εκστατικά το δειλινό σαν εσένα ζωντοβολο. Ουτε έχουν συναισθήματα. Οι κότες έχουν συγκεκριμένο λόγο να ζουν κι εφόσον αυτός εχάθη, έπρεπε να χαθούν κι αυτές. Το να ξοδεύεται η γιαγιά για να τους αγοράζει καλαμπόκι έστω κι αυτό το λιγοστό και να μπαίνει στον κόπο γενικότερα υπό αυτές τις συνθήκες είναι κάτι το φαιδρο, το ανήκουστο.

Αυτή λοιπόν ήταν η τύχη της τελευταίας κότας. Βέβαια κι άλλες πολλές ανά τα ετη είχαν την ανάλογη τύχη αλλά δε θα υπάρξει νέα γενιά όπως παλια. Η γιαγιά γέρασε πολύ. Δε μπορεί. Κανείς δε θα μεινει εδώ σαν χαθεί, άρα θα σβηστεί και κάθε ζωή. Ήδη η φύση το έχει καταλαβει. Τεράστια παράσιτα έχουν αρχίσει να φυτρώνουν παντού και  περικυκλώνουν το σπιτι. Ενα αίσθημα εγκαταλειψης, παρακμής, είναι εκκωφαντικά παρών. Τα σύννεφα έχουν αρχίσει να μαζεύονται στον ορίζοντα. Επιασε ψυχρα.Προ ολίγου είδα να σέρνεται ένα φίδι μέσα στα χορτάρια. Η γιαγιά ούτε βγαίνει και από το σπίτι. Τριγυρνα μονάχα σαν φάντασμα από εδώ κι από εκεί στην αυλή. Η τελευταία κότα σαν χάθηκε, μοιάζει λες και πήρε μαζί της τη ψυχη αυτού του σπιτιού.

Η ριτα, ο κον μπετιτ και ο μαης του 68

Mιας και εχουμε ακόμα τους εορτασμούς για τα 50 χρονια από τον μαη του 68, να αναφερθούμε σε αυτό το τραγούδι, το οποίο αφορα για εκεινη την περίοδο. Ω ναι μην σας φαινεται παραξενο. Αυτό το τραγούδι αναφέρεται στον κον μπετιτ! Τυχαιο αλλωστε που το αλμπουμ βγηκε το 89 και το τραγουδι λεγεται 20 μάηδες; Aκουστε τι εγινε!

Ειχε παει η ριτα εκει στον ανδρεα να τραγουδησει τα ωραια της τα ζειμπεκικα και τα τσιφτετέλια για τη μιμη. Την ιδια μερα είχαν ερθει και σοσιαλιστές συντροφοι απο την Ευρώπη για να μιλήσουν για την επικαιροτητα, το σοσιαλιστικο κινημα, τις προπτικες του κλπ.

Εκει λοιπόν πάνω στη συζήτηση, ενας γαλλος σύντροφος ανάφερε κατι εξαιρετικα ανησυχητικο. Ενώ κάθε μαη μετα το 68 οι επαναστατες της αριστερας συναντιόντουσαν κάθε χρονο για να θυμηθουν, όπως και να οργανωθουν για κρατησουν ζωντανη την μνημη του 68 μεσα από το κίνημα, εκεινη την χρονια ο κον μπετιτ δεν ηρθε. Πραγματικο σοκ! Και δεν ήταν καθολου τυχαιο! Τους ειπε ορθα κοφτα πως δε θελει να εχει αμεση σχεση με εκεινη την εξεγερτικη κληρονομιά και πως ηρθε η ωρα για ρεαλισμό. Βεβαια ολοι τον ειχαν υποψιαστεί με τα κολλητιλικια του με κατι δεξιούς στην πολωνια κλπ αλλα δεν περίμεναν τέτοια βιαιη αλλαγη!

Ολοι αμέσως σαν ακουσαν την ιστορια μελαγχολησαν ιδιαίτερα. Και η ριτα που ειχε παει για να αναψει το κεφι ειδε την αλλαγη του κλίματος και ρωτησε να δει γιατι τετοια μουτρα. Ο ανδρεας της τα είπε, κι αυτή αν δεν ηξερε από αυτά , καταλαβε πως ηταν σημαντικο. Πηγε την επομενη μερα στον χαψιαδη, γνωστος αριστερος, του ειπε την ιστορια, κι αυτος ετσι εκατσε κι εγραψε το τραγούδι, για το παιδι που λειπει από την παρεα, και τους 20 μαηδες που καίνε, σαν πεθανε όχι κυριολεκτικα αλλά μεταφορικα, αφου προδωσε την επανάσταση και τα όνειρα του.

Φοβερη ιστορια μαγκες! Και αληθινη. Μου την έχει πει πασοκος παλαιος, μεσα στα πραγματα. Οποιος θελει να τη διαδωσει να μάθουν κι αλλοι.