Όπως περιηγούμουν μέσα στα ερείπια της πόλης ( όπου συντομα θα βγαλω πολύ χρήμα ξεναγώντας φραγκάτους ευρωπαίους πολίτες) χαζεύοντας τα άδεια καταστήματα συνήθεια που μου αρέσει ιδιαιτέρως αφου βλέπω μεσα τους τα έρημα σκοτεινα βάθη της ψυχής μου και το πραγματικό βρώμικο μου πρόσωπο, έπεσα επανω σε αυτό το θλιβερό αλλα και μυστηριώδες θέαμα.
Όχι φυσικα πως ειναι και κάτι πρωτόγνωρο , αφου όπως έχω αναλυσει διεξοδικώς εδώ και δε διάβασε κανείς (http://lubenretrolletarios.blogspot.gr/2015/…/blog-post.html ), αρκετοί αφήνουν τα καταστήματα τους γεμάτα με προιόντα σαν να φύγαν πανικόβλητοι απο τον ραδιενεργό μνημονιακό τρόμο που διαχύθηκε στην πόλη απο το 2010, αλλα αυτη η περίπτωση διαφέρει αφού ούτε ενοικιαστήριο υπάρχει και δεν μιλάμε για κάποιο μαγαζι αλλα για εργαστήριο.
Το ότι είναι κλειστό είναι σίγουρο πάντως πέρας πασας αμφιβολίας αφου πρώτα υπάρχει η βρώμικη βιτρίνα που λειτουργεί σαν την φήμη του θανάτου που εξαπλώνεται απο στόμα σε στόμα και οι στριμωγμένοι λογαριασμοί κάτω απο την πόρτα είναι τα κηδειόχαρτα κολλημένα στις κολόνες, όμως πραγματικά τι να συνέβη; Τι να έπαθε; Μήπως πέθανε; Κανείς όμως δεν ενδιαφέρθηκε απο τους δικους του να πουλήσει ή έστω να μαζέψει τον κόπο αυτου του ανθρώπου;
Όλα πάντως μέσα καθε μερα μοιάζουν πάντως λες κι αφέθηκαν χτες, το κασετόφωνο με την ανοιχτή θήκη που περιμένει την κασέτα να πλημμυρίσει το σκοτάδι με μουσικες, το πινέλο στο δοχείο ανυπόμονο να πιάσει δουλειά, σαν μία φωτογραφία ξεχασμένη που παίρνει ζωή ξανα μόνο απο τα μάτια που κρατάνε ακόμα φως και μνήμες, και εκείνων που θέλουν να εξαντλήσουν την πόλη και να χωθούν βαθιά στα στοιχειωμένα της μυστήρια που παραμονεύουν σε κάθε γωνιά...
Όχι φυσικα πως ειναι και κάτι πρωτόγνωρο , αφου όπως έχω αναλυσει διεξοδικώς εδώ και δε διάβασε κανείς (http://lubenretrolletarios.blogspot.gr/2015/…/blog-post.html ), αρκετοί αφήνουν τα καταστήματα τους γεμάτα με προιόντα σαν να φύγαν πανικόβλητοι απο τον ραδιενεργό μνημονιακό τρόμο που διαχύθηκε στην πόλη απο το 2010, αλλα αυτη η περίπτωση διαφέρει αφού ούτε ενοικιαστήριο υπάρχει και δεν μιλάμε για κάποιο μαγαζι αλλα για εργαστήριο.
Το ότι είναι κλειστό είναι σίγουρο πάντως πέρας πασας αμφιβολίας αφου πρώτα υπάρχει η βρώμικη βιτρίνα που λειτουργεί σαν την φήμη του θανάτου που εξαπλώνεται απο στόμα σε στόμα και οι στριμωγμένοι λογαριασμοί κάτω απο την πόρτα είναι τα κηδειόχαρτα κολλημένα στις κολόνες, όμως πραγματικά τι να συνέβη; Τι να έπαθε; Μήπως πέθανε; Κανείς όμως δεν ενδιαφέρθηκε απο τους δικους του να πουλήσει ή έστω να μαζέψει τον κόπο αυτου του ανθρώπου;
Όλα πάντως μέσα καθε μερα μοιάζουν πάντως λες κι αφέθηκαν χτες, το κασετόφωνο με την ανοιχτή θήκη που περιμένει την κασέτα να πλημμυρίσει το σκοτάδι με μουσικες, το πινέλο στο δοχείο ανυπόμονο να πιάσει δουλειά, σαν μία φωτογραφία ξεχασμένη που παίρνει ζωή ξανα μόνο απο τα μάτια που κρατάνε ακόμα φως και μνήμες, και εκείνων που θέλουν να εξαντλήσουν την πόλη και να χωθούν βαθιά στα στοιχειωμένα της μυστήρια που παραμονεύουν σε κάθε γωνιά...
