Βιντεοκασετικα διαμαντακια no1: Οι συνενοχοι

Ηρθε η ωρα νομιζω να αναδειξω κάποια διαμαντάκια απο την σαβουρομανα αλλά ταυτόχρονα και τσουβαλιαστικα χυδαια κατασυκοφαντημενη δεκαετία των 80s, και να ασχοληθουμε για αρχη με μια ποιοτικη, και θαμμενη απο την κρατικοδίαιτη κουλτουρα, περιπετεια,που δειχνει κιολας τον κινδυνο που διατρέχεις αν μπλεξεις με μιλφ και γι αυτο πρεπει να βρεις μια κοπελα σωστη οπως λεει η μανα σου και να γίνεις οικογενειαρχης και κυριος για να χαρει και αυτη εγγονάκια όπως ειναι το σωστό και το πρέπον.

Για τους "συνενοχους" ομιλω , και για να πω την αληθεια, ο μόνος λογος που αποφάσισα να της δωσω μια ευκαιρία ηταν ο πρωταγωνιστής. Κάτι μου εκανε η μορφη του, μου εβγαζε χωρίς να εχω ξεκαθαρες μνημες κατι το υγιες,  το ταλαντουχο, που δεν ειχε σχεση με καλτ , σαπιες , βαρετές η παρηκμασμενες μορφες της εποχής που μονοπωλουσαν τις περιπετειες και τα δραματα εκεινον τον καιρό όπως οι ευαγγελοπουλος, αρζογλου, νομικός, εσκεναζι,κλπ, και τελικα έπεσα μέσα. Ο Ανδρέας ανδρεόπουλος κάνει εξαιρετικά τον πιτσιρικά που θελει να ωριμασει και εχει τα δικα του τα φράγκα μπλεκοντας σε διαφορες καταστασεις, και το καμινγκ οφ ειτζ που λενε έρχεται σωστά, ρεαλιστικά, μεσα απο την πλοκή, χωρις αυστηρούς διδακτισμους και τραβηγμενες δακρυβρεχτες ερμηνειες. 3ωρο το εργο μη ξεχναμε, δηλαδη κατι σαν γολγοθάς, αλλα αν αρχισεις να το βλεπεις σε κρατα, και κατι θα σε κανει να δεις και το δεύτερο μερος, όπως και στα σημεια που η ταινια κανει κοιλιά (λιγες ειναι η αληθεια), υπάρχει ο ανδρεόπουλος που σε κρατα ζωντανό και σε βοηθα να κουβαλησεις τον σταυρο παρεα. Κριμα που χαθηκε απο τον κινηματογραφο, αλλα απο οτι διαβασα στο θεατρο παραμενει ενεργος, κατι το ιδιατερο θετικό.

Δε θελω όμως να αδικησω και το υπολοιπο καστ, που κι αυτο κανει την δουλεια του αξιοπρεπως. Η αλεκα λαμπρινου που κάνει την ,χωρις να το θελει, μοιραια ωριμη γυναικα ιδανικη και καβλα μαζί (επαιζε και την γραμματεα στον ψιτ με την ιδια εξαιρετική καβλότητα), ο βασιλείου ως φυλακοβιος δυνατός, η αγνώριστη τανια τρυπη ως την παντα πιστη (όπως πρεπει) πιτσιρικα πειστική, ο εσκεναζι ως δεύτερος ρόλος παλευεται, ο δημητρης Ιωακειμειδης ως πατερας-αγριανθρωπος στα νερά του, δεν μπορεις να πεις πως υστερεί καποιος ιδιατερως..

Το σεναριο επισης βοηθά που εχει δραση, γρηγορο ρυθμο, ρεαλιστικους διαλογους, αγωνία,δυνατο τέλος, και γενικά πειθει ως περιπέτεια χωρις πολλα δράματα και γελοίες στιγμες, Ο δαλιανιδης  που υπογραφει την παραγωγη ήταν παλια πουτανα στον χωρο, και αν στην εποχη της βιντεοκασετας εβγαζε κάμποση σαβουρα, εδω ειπε να σοβαρευτεί και να κερασει μαεστρικά πόνο στον κατι ανύπαρκτους συγχρονους σκηνοθετες που με κατι πακτωλούς χρημάτων κανουν ολο περισπουδαστες παπαριες.

Δώστε του κι εσεις μια ευκαιρια λοιπόν σε ενα απο τα λιγα διαμαντια της εποχής, αφου εχει και την δικια μου πολυλογαδικη πρηξαρχιδικη σφραγίδα ποιότητας. Τωρα αν βγει μαπα, ελατε να με κραξετε για τα υπερπολυτιμα λεπτα που εφαγα απο τις συναρπαστικες ζωες σας.

Ο έρωτας και το ψυγειο

Αν και σκληρός ανελέητος χαλυβδωμενος από τις φωτιές των οδοφραγμάτων και λίγο αποβλακωμενος η αλήθεια είναι γιατι οι νεοι καδοι ειναι πλαστικοί και πρέπει να με πείραξαν στο μυαλό (αλλή μια προβοκάτσια του καθεστώτος),  θα σεβαστώ ετούτη την ημερα που φεύγει και θα δώσω την εξης πολύτιμη συμβουλη  στα νεα ζευγάρια που είναι έτοιμα να χτίσουν μια νέα ζωή με υλικά τα ερείπια του καθενός:

Oσο αγάπη και ευτυχία κι αν υπάρχει σε μία σχέση,  όση γλυκιά τρυφεροτητα κι αν κυριαρχεί στην καθημερινοτητα και ολα να ειναι τοσο τελεια κι αρμονικα που να νομίζεις πως παιζεις σε καμια χαζοκομεντί ή να είναι ο σύντροφος σου πρακτορας του καθεστωτος για να σε αποκοιμίσει και να αφήσεις σε δεύτερη μοιρα τα ταξικα σου καθήκοντα, υπάρχει κάτι που μπορεί να δημιουργεί συνεχως εριδες και τσακωμους με ενα χαρακτηρα αυτόνομο περα απο τις όποιες αντικειμενικές ονειρικές συνθήκες:

TO ΨΥΓΕΙΟ!

Ω μη γελατε! Ειναι ενας  παράγοντας απρόβλεπτος που μπορεί να ανατρέψει παγιωμένες υποτίθεται καταστάσεις,  αλλά για να μη γινω ρατσιστης και προσβάλω συλλογικα αυτην τη συμπαθή συνομοταξία που μας ειναι τοσο χρήσιμη αλλωστε, θα αναφέρω οσο πιο διεξοδικά μπορω τις κατηγορίες που υπάρχουν για να μην κουράσω κιόλας.

Πρώτα απο ολα εχουμε τα κλασικά ψυγεια που ολοι αγαπήσαμε. Κλεινουνε σφιχτά και ηδονικά μεσα στη σχεση ρουτινας και λατρείας που εχουμε, και πότε δεν μας δημιουργούν κάποιο προβλημα για να τους δώσουμε ιδιαίτερη σημασία, παρα μοναχα αναγνωριζουμε την πολύτιμη τους αξία σε βάθος χρόνου.

Μετα υπάρχουν τα άλλα, τα προβληματικά, που δεν κλείνουν, μα έχουν την ευγενή καλοσυνη να βγάζουν εκείνον τον χαρακτηριστικο εκνευριστικό ήχο που στην σπάει λιγο ειναι η αληθεια, αλλά όλα τελειώνουν με ενα ασήμαντο ερωτικο καβγαδακι.

Τωρα ομως ηρθε η ώρα να αναφερθώ για τα άλλα, τα μοχθηρά ψυγεία, τα ύπουλα, που ουτε κλεινουν αλλα ουτε ειδοποιούν, κι ετσι διαχεουν σιγα σιγα την ψύχρα που παγώνει τις καρδιες των ανθρωπων και ειναι ικανά ακομα να κλείσουν ολοκληρα σπιτια λες και ειναι σαν εκεινα τα στοιχειωμενα αντικείμενα  που βλεπαμε στο σηριαλ Παρασκευή και 13 μικροί.

Ετσι λοιπον συνέβη φιλοι μου σε μια σχέση που ειχα. Οχι μονάχα ειχε η συγκεκριμένη ενα απο αυτα τα  σατανικά ψυγεία, αλλά και η ιδια είχε μαστερ στη σημειολογία και καταλάβαινε τον βαθύτερο συμβολισμό που έκρυβε και η πιο καθημερινή ανούσια πραξη.

Εγω απο την αλλη συνηθισμένος απο το δικο μου το ψυγείο το αγαπησιαρικο έπεφτα στη παγιδα , και με αυτον τον τροπο η παγωνιά του ψυγειου έκανε διαφανο και τον βαθύτερο αδιαφορο χαρακτηρα μου. Αφου άφηνα το ψυγειο συμφωνα με τις θεωριες της, σημαινε πως αδιαφορούσα για οσα μου ελεγε, και δε με ενοιαζε για τα χρηματα που επρεπε να δωσει αν χαλουσε, ουτε για την  αθλια οικονομικη της κατάσταση, γιατι ήμουν ενας παρτακιας, ενας εγωισταρος, που δεν τον ένοιαζε η σχεση, κι ετσι μπορεί να την κερατωνα κιολας, γιατι πριν κατι μερες με ειδε πως χάζευα την σερβιτορα, και μονο εκείνη ενδιαφέρεται, κι εγω τίποτα, γιατι μονο εκεινη δινει στη σχέση  και μπλα μπλα μπλα.

Εγω φυσικά προσπαθούσα να αμυνθω σε ολη αυτη την ψυχρολουσία που δεχόμουν  αλλά τελικα ηταν πολύ δυσκολο, αφού ολο και καποια προφαση θα υπηρχε να τσακωθούμε γιατι κι εγω δεν ειμαι και απο τους πιο υπεύθυνους ανθρώπους τους πλανήτη, μεχρι που εκανα την ιστορική πορεια ελευθερίας χαλανδρι περιστερι με τα ποδια μια κυριακη μεσημερι που κακως δεν εχει καθιερωθει ως ενας νεος μαραθωνιος και χωρίσαμε , αλλά δεν έμεινε εκεί ολη η υπόθεση με τα ψυγεια.

Ακομα και στη νεα μου σχέση που ειναι συγκλονιστικη ανυπέρβλητη μοναδική μαγικη, (ασχετο που διαβαζει αυτές τις γραμμες αυτην την στιγμη) υπάρχει κι αλλο ενα ύπουλο ψυγείο που πάλι προσπαθεί χωρις  αποτέλεσμα μεχρι στιγμης μα επίμονα να φερει εις περας το εργο εκεινου του σιχαμενου συναγωνιστη του που εχει μεινει κατι σαν χιτλερ των ψυγειων και δοξάζεται μεχρι σήμερα:

Ξέχασες το ψυγειο ανοιχτό , ναι συγνώμη, μην το ξανακανεις, ναι θα προσέχω, αλλα εγω πάλι, και μετα τα ιδια, παλι το ξεχασες, ναι ξανα συγνωμη, και πάλι ανοιχτο ειναι, μα το εκλεισα, ναι το εκλεισες αλλα αναπήδησε, και εμεινεςπαλι ανοιχτο, δε βλέπεις φευγει η ψύξη, και να το κλείνεις αλλα μαλακά, οχι πολύ δυνατά αλλα οχι σιγα, και πρόσεχε, ναι θα προσέχω, και ξανα μετα ανοιχτό, και ξανά παλι ,  δεν εκλεισε καλα οχι, εκλεισε,  δεν έκλεισε, και

Ε ΦΤΙΑΧΤΕ ΤΑ ΓΑΜΩΤΗ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ!

Ευχαριστώ.