Βιντεοκασετικα διαμαντάκια νο3 : Ο πεταλουδας πάει στον παραδεισο

Βιντεοκασέτα φιλμ νουάρ, με τον Κιμουλη ως ατζαμή ονειροπαρμενο αγαρμπο γουαναμπι φιλιπ μαρλοου, να σκίζει τη γκριζα μελαγχολική 80ς αθήνα με την κατακοκκινη καμπριολε μανσταγκ του, ψάχνοντας για συνταρακτικες υποθέσεις και περιπέτειες. Στην αρχή ξεκινά κάπως σαν σάτιρα, μα όσο βαθαίνει η πλοκή γίνεται όλο και πιο δραματική η υπόθεση, αφου κατανοεί πως ουδεποτε δεν πρεπει να μπλέκεις τις φαντασιώσεις με την πραγματικότητα. Στο πλευρο του η πάντα πιστή πιτσιρικά ρίκα βαγιανη, και ως μοιραια γυναίκα η ιδανική για τον ρόλο Νόρα Βαλσάμη.Η ίδια δεν ήθελε να ασχοληθεί με βιντεοκασέτες, αλλα το έκανε ως χάρη για τον ερρικο ανδρέου, τον σκηνοθέτη και άντρα της, και είναι εξαιρετική. Στο σενάριο ο έμπειρος βασιλης μανουσάκης΄, κι αυτο φαίνεται από τη ροη του εργου και τους διάλογους που κυλανε όσο χιουμοριστικά, σοβαροφανη, ανατρεπτικα και γρηγορα πρέπει. Μόνο στο δευτερο μερος (γιατι μιλαμε για.. 3ωρο εργο σε 2 μέρη) κάπου χωλαίνει με την υπόθεση να έχει εξαντληθεί και επι το πλείστον όλα να αναλώνονται σε θεατρικα νουαρ σκετσακια, αλλά πάλι κάτι ενδιαφέρον και χαβαλεδιαρικο βρίσκεις να σε πάει στο συγκινητικό τέλος.

Δυο είναι τα συμπεράσματα που βγαίνουν, κατ εμε, από την εν λογω βιντεοκασέτα:

Πρωτον, πως η ταλενταρα του κιμουλη κάνει ότι συμμετέχει να ανεβαίνει δυο σκαλες πιο ψηλά

Και δεύτερον, Ολο εκείνο το σχεδόν diy της εποχής μπορει να έβγαλε αρκετή σαβούρα, αλλα όλη αυτη η διεργασία έβγαλε και τέτοιες ενδιαφέρουσες ταινίες Μετα όλα τα κατέστρεψαν - τα φράγκα και οι μαλακίες της μαλεα. Με εκείνα τα πενιχρά μέσα και τις χαμηλές προσδοκίες, το ταλέντο κάποιων ανθρώπων άφησε έργο, κι ας το αγνοούν οι προαναφερόμενοι.. ημιμαθείς.

Ας τους συγχωρήσουμε για την αγνοια τους. Δε φταινε αυτοι.

Απλα ετσι μεγάλωσαν.

Βιντεοκασετικα διαμαντάκια νο2 : Ναρκωτικά στα θρανια

Συνεχιζω τον ακαματο αγωνα μου για να μην νομιζουμε λανθασμενα πως ολη η δεκαετία του 80 ήταν απλα so bad its good καμενοχαβαλεδοφάση, γι αυτο καιρός να αναφερθώ σε αυτην την ταινία, την οποία θεωρω ένα απο τα χαμενα διαμάντάκια που θάφτηκε κάτω απο τους τόνους σαβουρας της εποχής. Φυσικα το θέμα των ναρκωτικών εξαντλήθηκε στα 80s με διαφορα ειτε κινηματογραφικά είτε βιντεοκασετικά σοβαροφανη συγκλονιστικά δραματα- sos για το μέλλον της νεολαιας, αλλα έχω βγάλει το συμπερασμα πως απο όσες έχω δει ή καλυτερα δεν καταφερα να δω, η συγκεκριμενη ειναι η καλύτερη.

Αυτο που την κάνει ειδικά να ξεχωρίζει είναι πως αποφεύγει τους μελοδραματισμους, τα αθλια σλοου μόσιον και τις συριγγες που όποτε βαρας φλέβα έχουν ενσωματωμενη κλασική μουσική. Η πλοκή κυλάει σωστά με μια παρέα που ειναι μπλεγμενη στα ναρκωτικά αλλα κάνει τον χαβαλε της και ολο ειναι αποδεκτό μεσα στην καθημερινότητα της. Ενω οι γνωστοί διδακτισμοι δεν λειπουν, λειτουργουν μέσα στην πλοκή και δεν προσπαθει να τα στουμπώσει ο σκηνοθέτης με το ζόρι στα κεφάλια των θεατών, αν εξαιρεσει κανεις το κάπως τραβηγμενο τέλος.
Επισης έχει ενα ειδικά χαρακτηριστικό που ειναι αξιοσημειωτο για βιντεοκασέτα:

ΔΕ ΒΑΡΙΕΣΑΙ!

Υπάρχουν πολλες ιστορίες που λειτουργουν παραλληλα κι έτσι δε βολοδέρνει συνεχεια γυρω απο το κακοπαιγμενο δραμα του πρωταγωνιστή. Oλά τρέχουν γρηγορα, οι χαρακτηρες ειναι καλογραμμενοι, το σενάριο είναι αξιοπρεπές, αν και αυτοι που κρατανε περισσοτερο το έργο ειναι οι ηθοποιοί. Ο Βανδώρος απο τις ελαχιστες εμφανισεις του σε βιντεο στον ρολο του μικροπρεζεμπορου- νταβατζη είναι δυνατός, ο τζονι θεοδωρίδης ως συνηθως κάνει την δουλεια του αξιοπρεπώς, οι δευτεροι ρόλοι πειστικοί στην δουλεια τους, ομως εκεινοι που κλεβουν την παρασταση ειναι η συμπρωταγωνιστρια και ο “κακός” της υποθέσης. Απο την μία έχουν την ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ Γιουλη ζηκου που παιζει εξαιρετικά και ακομα και σημερα καθόλου τυχαία ειναι ενεργη στο θέατρο, και απο την αλλη την αποκάλυψη ειναι ο Μπάμπης Σαρηγιαννίδης . Δεν τον είχα ακουστα τον ανθρωπο αλλά σπανια έχω δει καποιον να παιζει τον κακό με τοσο χαλαρό και συμπαθητικο τρόπο. Μπορει να πουλά πρεζα, να κανει τον νταβατζη, να μαχαιρωνει κοσμο, αλλα τα κανει με εναν τοσο φυσικό και πολυπλοκο τρόπο, με ένα πατρικό και νηφάλιο στυλ,  που στο τέλος σε συγκινεί κιόλας.

Οποιος γουστάρει ταινιες της περιόδου, ας την τσεκάρει. Εχει ενδιαφερον που παει πιο περα απο το καλτ του πραγματος και ειναι μια αρκετα ποιοτικη προσπάθεια για την εποχή και τη φτηνη παραγωγη της.