Για κάποιες τεράστιες καθημερινές Νίκες

Η κλασική πρωινή μου σαββατιάτικη βόλτα  με έφερε στη λεωφόρο βασιλίσσης σοφίας όταν τον είδα. Ήταν ένα θέαμα ανεπανάληπτο, εκθαμβωτικό. Και ναι είναι αλήθεια. Το ξέρω θα πείτε πως είμαι τρελό . πως το έχασα για καλά. Με βάρεσε η καταθλιψη της ανημποριάς μας και φαντάζομαι πράγματα τρελα. Αλλά φίλοι είναι ακριβως το αντίθετο. Ήταν κάτι που ξύπνησε παλι μεσα μου βαθια την ελπίδα. Σας το ορκίζομαι πως συνέβη, μα σας καταλαβαίνω. Σαν οπτασία μου φάνηκε κι έμενα, σαν όνειρο , τόσο δυνατό όμως που γίνεται ανάμνηση. Όταν γύρισα το αδιάφορο βλέμμα μου προς τον εθνικο κήπο, τον ειδα να ξεπροβάλει μέσα απο τις πυκνές πράσινες φυλλωσιές των δέντρων. Αρχοντικός και ευθυτενής. Δεν μπορούσες να μην τον προσέξεις. Ένας τεράστιος μαγνήτης ήταν και τα μάτια σου καρφίτσες ελάχιστες. Με πουκάμισο γαλάζιο απαλό σαν εκεινο που χάνεται στον ορίζοντα και αλαφρώνει τη καρδια σου, αλλά το σακάκι του βαθύ μπλε έσκισε τη συννεφια και φάνηκε το λαμπρό φως του ήλιου.

Ήταν ο τεράστιος, ο τιτάνας Καρανίκας.

 Ήθελα να τον πλησιάσω, να τον βγάλω φωτογραφία για να σας πείσω πως όντως συνέβη αυτό το μοναδικό γεγονός, αλλά ποιος είμαι εγώ άραγε που θα το έκανα αυτό; Εγώ ο θλιβερός ο ανύπαρκτος. Με τη παρακμιακή μου βερμούδα και την τρύπια από σκόρους μπλούζα σοντομ.  Έμεινα μοναχα να το παρακολουθώ αποσβολωμενος. Εκείνον τον ατσαλάκωτο, τον ανάλαφρο,  αλλά που κάθε βήμα του ενέπνεε σιγουριά για το μέλλον.

 Έτσι τον είδα να πηγαίνει προς τη βουλη, και τότε τον οραματίστηκα με τον αναρχοαριστοκρατικο του στυλ να μπαίνει μέσα, και οι μπάτσοι που τόσα χημικά μας έριξαν τοσα χρόνια να στεκονται προσοχή με βλέμμα ηττημένο, και οι αυστηρές κυρίες των γραφείων να χασκογελανε πονηρα πίσω απο την πλατη του γοητευμένες, και οι  αρτηριοσκληρωτικοι γραφειοκράτες να τον μισούνε απελπισμένα και ν' αφρίζουν!

Τότε αναρωτήθηκα: Μα τι κάνουμε; Είμαστε τρελοί; Τι προσπαθούμε να κανουμε! Με τα μνημονια, τα νέα μετρα και τις λοιπές ασημαντότητες... Εμείς οι ίδιοι με τη μελαγχολία μας φτιαχνουμε τους βουρκους που κολλήσαμε, κι όσο βγαίνουμε οργισμενοι στους δρομους και στις πορείες, εκείνοι σαν κινουμενη άμμος μας βυθίζουν μεσα τους ακομα πιο γρήγορα. Γιατί δεν το παραδεχόμαστε αραγε; Αφου νικήσαμε αδέρφια! Νικήσαμε! Ενταξει, όχι όλοι, αλλά κάποιοι. Γιατι όμως άραγε να είμαστε μια ζωή εγωιστές ; Γιατί να μη χαιρόμαστε που κάποιοι απο εμάς τσακίζουν με την καθημερινή τους παρουσία και χωρίς ουτοπικες ιδεοληψίες το κράτος που μισησαμε τόσο;

Έτσι σκεφτηκα, και με ένα χαμογελο πηγαίο και πονηρό καρφωμένο στα χειλη μου, συνέχισα τη βόλτα μου ανάλαφρος.

Mία πρωταπριλιά που έγραψε ιστορία

Γενικώς μου την σπάνε ιδιαιτέρως οι φάρσες όπως και προφανώς η σημερινή μέρα, αλλά εκείνη που πάντα θυμάμαι με τιμή και νοσταλγία είναι του μεταλ χάμερ για τους μετάλικα, οι οποίοι υποτίθεται θα σκαγαν μύτη σε κάποιο κατάστημα δίσκων για να υπογράψουν cd. Τότε δυστυχώς εγω δεν τσίμπησα για να είμαι εκεί μάρτυρας αυτης της ιστορικής στιγμής, αλλά πρέπει να μάσησαν το παραμύθι πολλοι. ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ. Τόσοι που θυμάμαι έναν συμμαθητή μου που έλεγε πως κάναν πορεία μετά στο μέταλ χάμερ, τα σπάσανε, έπαιξε ξυλο και τα ρέστα. Σίγουρα για ψιλο ούρμπαν λετζεντ ακούγεται, αλλά πρέπει ο αριθμός να ήταν μεγάλος, αφου τον επόμενο μήνα έβγαλε άρθρο συγνώμης το μέταλ χάμερ κι αρχισε τα γελοία γλυψίματα πως αν το ήξεραν οι μετάλικα πόσοι σκάσανε μύτη θα ερχόντουσαν στην Ελλάδα και κατι τέτοια φαιδρα. Ναι τι να πω, τον έπιασε μια φαγούρα τον ουλριχ στα @@ του και απο τότε απορεί για ποιον λόγο του συνεβη αυτο το συγκλονιστικό συμβαν. Πάντως τεράστιο ρισπέκτ σε όποιον το σκεφτηκε και σε όσους πήγαν φυσικα, και τώρα καθε τέτοια μέρα έχουν να ανασύρουν απο τη μνήμη τους ατόφιες στιγμές συλλογικής οργισμένης γραφικής καλτίλας.