Aνάλυση τρας-καλτ τραγουδοβιντεοκλιποίας νο4 : βαθια στο δυστοπικο συμπαν του γιωργου κρουπη

Eνα σκοτεινο ροκ -ραπ έπος. Μια δημιουργία που εχει αυτόνομη δυναμική περα απο το αβανταδόρικο-αριστουργηματικό της βιντεοκλιπ. Που η μυστηριακή της ατμόσφαιρα σε βυθίζει στον ζοφερό κόσμο του πριν ακόμα το δεις. Είμαι σίγουρος πως όποιος ειχε την συγκλονιστική τυχη να το ακούσει σε κάποιο ραδιόφωνο που εκτιμουσε την καλη μουσική, όπως έκλεισε τα μάτια για να το απολαυσει, ειδε φευγαλεες εικόνες απο αυτο το βίντεοκλιπ, κι ένας τρόμος άγνωστος φώλιασε μες στην καρδιά του.

Αυτο ειναι ο τρόπος πιστευω που και ο μεγας καλλιτέχνης κρουπης οραματίστηκε το μετααποκαλυπτικο κοσμο του βιντεοκλιπ του. Προσέξτε. Ούτε ένα αμυδρο φως δεν υπάρχει. Ούτε μια ηλιαχτίδα. Όλα ειναι βυθισμένα στο σκοτάδι που κανείς δεν μπορει να φανταστέι πόσο κρατά. Πιθανότατα όμως πρέπει να είναι αιώνες αν προσέξετε τον τρόπο που χορευουν, πως παιζουν μουσικη, πως γενικότερα αλληλεπιδρουν στην καθημερινότητα τους. Σαν τυφλοι, μηχανικά σαν ρομποτ με χειρονομίες άγριες σα να μαχαιρώνουν. Παίζουν μπάσο και ρίχνουν κουτουλιες στον αέρα. Τοσο ειναι εθισμένοι στη βία, κατι το οποιο φαίνεται αλλωστε και στην αρχη του βιντεοκλιπ. Αλητειες, φασαρίες, φυλετικές μάχες. Όλα μαρτυρουν μια κοινωνια βαρια αρρωστη σε αποσύνθεση.

Mέσα όμως σε αυτο το κατακερματισμένο χαοτικό σκηνικό, μεσα σε αυτην την σκοτεινή θαλασσα της βίας, ερχεται ατρόμητος εκεινος και της πιάνει το χέρι. Πίστεψε με της λέει. Υπάρχει ελπίδα. Δεν ειναι όλα θεωρίες. Θα σωθεί ο κόσμος. Με αγαπη. Τι αλλο αλλωστε; Αγαπη! Σαν νεος ιησους θα ενωσει τον κοσμο κι αυτο φαινεται απο την μορφή του.Δεν καταλαβαινεις ακριβως τι ειναι. Ειναι ροκάς; πανκης; σκυλας; Φλωροποπας;

Δεν ειναι τίποτα απο όλα αυτα αλλα όλα αυτα μαζί. Γι αυτό ήρθε. Βαρέθηκε όλες εκεινες τις ηλίθιες διαμαχες με τους μεταλαδες, τους σκυλαδες, τους ντισκάδες και τις λοιπες αθλιοτητες που μας χωρίζουν, και ηρθε με το χαιτοπανκοσκυλοροκοφλωρομεταλο στυλ του να ενωσει ολον τον κοσμο και να ζησουν με ειρηνη και αγαπη.

Πως όμως θα γινει αυτο; Πρέπει να υψωθει ψηλά για να τον δουν. Ολοι να δουν εκεινη την αχτιδα φωτος που περιμενουν τοσο καιρό στα πηχτά σκοτάδια που βυθίστηκαν βαθια στη ψυχη τους, και αυτο μονο με ενα μεσο μπορει να γινει.

Το ελικόπτερο!

Όλοι θυμόμαστε άλλωστε το γνωστό συνθημα “μια νυχτα μαγικη σαν την αργεντινη/ να δουμε στο ελικόπτερο ποιος θα πρωτομπει”, αλλα φυσικα τότε ηταν διαφορετικές οι συνθήκες. Τοτε τους είχαμε στριμώξει εμεις και το ελικόπτερο θα σηκωνοταν για να τους σωσει απο τη λαικη οργή. Εδω σε αυτον το κόσμο τον κατακερματισμένο, τον βουτηγμενο στην παρακμή και την φρικη, (που θυμιζει σιγουρα τον δικο μας αν ακομα είμαστε σε εμβρυακη κατασταση) ειναι προφανές πως οι ρόλοι πρέπει να αντιστραφουν, και το ελικόπτερο να γινει το μεσο της απελευθερωσης ενος κόσμου βυθισμενου στον κυνισμό και την αθλιότητα.

Μια νυχτα μαγικη λοιπόν φέρνει εις περας το σχεδιο του. Ειναι εμφανες , πως τον εχουν πάρει χαμπαρι και τα πιστα σκυλια του καθεστώτος, μα δεν τον προλαβαινουν. Με ταχυτητα μπαινει στο αεροδρομιο με την μηχανή του, παιρνει το ελικοπτερο και απογειωνεται. Οι ψυχραιμες κινησεις του προδίδουν εμπειρία. Το σχέδιο εχει οργανωθεί στην εντέλεια. Δε γινεται να αποτυχει. Το ύφος του φαινεται ήρεμο αλλα και νευρικο μαζι κάπως. Κάποιες τυψεις τον κυνηγανε. Κάποιες ενοχές. Γιατί μόνο αυτός ξερει πως το σχεδιο της σωτηριας θα ερθει απο την καταστροφή. Το ειχε πει η προφητεία. Μια εκρηξη θα γινει σαν ενωθουν τα κορμια τους, ενα μεγαλο μπιγκ μπανγκ και πανω στα συντριμμια του θα χτιστει ενας νεος κοσμο γεματος ζωη, ονειρο, αγαπη, παλι απο την αρχη.

Κάπου ομως φαινεται να μην αντέχει.Σκεφτεται μηπως τα παρατησει. Κοιτάει κατω τον κόσμο. Ήδη έχουν πάρει χαμπάρι τι έχει συμβει. Εχοιυν βγει στους δρομους παρ'ολη την τρομοκρατία. Με τις κραυγες και τα συνθηματα τους του δινουν κουραγιο, μεχρι να χαθουν απο τον άνεμο. Εκεινος τον αγαπα μα τον σιχαινεται μαζι. Δε θέλει να το κάνει αλλα ξέρει και πως δε γινεται να σωθεί. Ένας κοσμος που οι άνθρωποι χορευουν σα να μαχαιρωνουν και παιζουν μπασο ριχνοντας κουτουλιες. Ακομα κι αν προσπαθήσει απο τα μεσα, ακόμα κι ενας ανθρωπος με τετοια δυναμη, κι αυτος ο συμβολισμος με το ελικόπτερο με την ηλιαχτιδα θα βυθιστει στον σκοτεινο βουρκο της συλλογικης λήθης.

Τελικα τι συμβαινει ομως στο τέλος; Το βιντεοκλιπ όλα τα αφηνει ανοιχτα. Μπορει να βρισκονται μαζι και τα κορμια του να ενώνονται, αλλα εκρηξη δεν υπάρχει. Απλά βλεπουμε ξανα και ξανα τις ιδιες εικονες απο την αρχη, χωρις να διδεται κάποια εξηγηση.

Γενικώς δεν μου αρεσει να κανω εικασίες, αλλα εγώ την εξήγηση που δινω ειναι πως τελικη ο κρουπης δεν ειναι ιησους αλλα ενας ηρωας νιτσεϊκός, ενα ήρωας τραγικος που δεν λυτρωνει την ανθρωποτητα, που δεν βρισκει την εξοδο μεσα απο την καθαρση η την εξεγερση, και ξαναγυριζει αιωνια στις αρχές, εκει που της δινει το χερι, εκει που της μιλα, εκει που απογειωνεται, που της κανει ερωτα, και ολα παλι απο την αρχη, η βια, το χερι του,ονειρα, καταστροφη, ελπιδες, παθη, ερωτας, θανατος, χωρις διεξοδο, σε ενα κοσμο που βυθιζεται συνεχως με ενα καθοδικο σπιραλ, και οι ανθρωποι στα βαθη του να ψαχνουν τις στιγμες ψηγματα πολιτιμων λιθων να λαμψουν, χωρις μεγαλα νοηματα και ηρωικους επιλογους, μα απλα, να ζήσουν.

Για μια άλλη μπύρα

Ήμουν πάλι σε μια απο τις γνωστές στους φίλους μου αλκοολικες αθηναϊκές βόλτες, που κάποτε θα με κάνουν διάσημο και καποιο ρούμι ελληνικό θα φιλοξενήσει τη μορφή μου ωσάν τον Τζόνι γουοκερ, ελπίζοντας μόνο για κάτι πιο ευγευστο. Τις οποίες παρατήσεις για το κατά πόσον θα πουλήσει ένα προϊόν με εξώφυλλο έναν χοντρο με μια σκοροφαγωμενη μπλούζα σοντομ, καπελο μες στον ιδρώτα και πατομπουκαλα, τις αντιπαρεχομαι. Το μόνο που θα σχολιάσω είναι πως δε χρειάζεται να επικρατήσει ο ρεαλισμός. Ας μάθουμε να κοιτάμε πιο μακροπρόθεσμα, παίρνοντας υπ οψιν τον σημαντικό ρόλο του μυθου στην διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.

Τελοσπαντων. Ας τα λύσουν οι ιστορικοί - διαφημιστές του μελλοντος. Ας ξαναγυρίσουμε στην βόλτα μας, η οποία θα έλεγα έβαινε επιτυχώς, με αρκετή όρεξη και πολύτιμες διάφορες παρατηρήσεις που μονο ένα μεθυσμενο μυαλό έχει την ευαισθησια να τις συλλάβει, οπως και διαφορες φωτογραφίες σύγχρονων ερειπίων, με την αγαπημένη μας κυβέρνηση να τα σκορπά παντου προσφέροντας τουριστικό θεαμα στην καθημερινότητα σου.

Τώρα ποια περιοχή ήταν δε θυμάμαι ακριβώς, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Το πιο σημαντικό ήταν πως η ώρα ήταν κάπου 12 παρά, άρα είχαμε αρκετό χρόνο να παρασυρθούμε από το ορμητικό ποτάμι που κυλά στους πρωινους δρόμους στις Αθήνας με ολες τις μυρωδιες από τις μουσκεμένες αυλες ,από ανοιχτά παραθυρα ,με τις ψιλοκουβεντες έξω από τις πόρτες, τα κορναρισματα, τα βρισιδια, τις συζητήσεις στα καφενεία, όλο αυτό το βουερο σμήνος δηλαδή που σαν εισβάλει μες στην δροσερη κυψέλη του αλκοολικού μυαλού, βγαίνει το γλυκό μελι της γραφής που εκτιμά ο κάθε καλογουστος γευσιαναγνωστης.

Το μονο που είχα παρατηρήσει ήταν πως το ρούμι κόλα που είχα φτιάξει ορεξατος από το πρωί κάπου στα 170μλ εξαιρετικά καμουφλαρισμένο σε μπουκάλι κόκα κόλα διοτι έχουμε και μια υπόληψη να διατηρούμε είχε τελειώσει, μα αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα στην πολυαγαπημένη μας πατριδα. Αντιθέτως με διάφορες χώρες πειθαρχημένες και σοβαρές που ενθουσιάζουν διάφορους ξενερωτους, πλήθος μπυρών πωλούνται στα ψιλικατζιδικα και ουδένα πρόβλημα δεν υπάρχει να την πινεις και στον δρόμο, πέρα ίσως από το υποτιμητικό βλέμμα κάποιου περαστικού, που κι αυτό κάπως λύνεται χυνοντας στην μπύρα στο μπουκάλι της κόκα κόλα, κι έτσι μπορεί να νομισει καποιος πως έβαλες τη βιταμίνη σου για να πάρεις δύναμη λόγω της δυσκολης ημέρας που είναι ακόμα στα μεσα της.

Σε εκείνο το σημειο είναι και η στιγμή της μαγείας να προσθέσω, διότι οπως μπλέκεται το ρουμι με την μπύρα, σου κάνει το ωραίο γύρισμα στο μυαλο, αυτό το κλικ, που κάνει την τελευταία ώρα της βόλτας ακόμα και συναρπαστική και περιπετειώδη. Μετά κάπου από της μιάμιση όλα αρχίζουν να ηρεμούν, να χαλαρώνουν, και όλα χάνουν την αρχική τους δύναμη, με το πράγμα να ξενερώνει σε ένα σημαντικο βαθμό.

Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έχουμε να κάνουμε με ειδικές συνθηκες, κι έτσι μέσα στη ραστωνη του μεσημεριού και τη καταβύθιση του αλκοολικού μυαλού, έρχεται η κατάλληλη ισορροπία, η τέλεια στιγμή, όπου νομίζεις πως η πολιτεία έχει μπατάρει κι εσυ έχεις βρεθεί σε ένα τόπο εντελώς χαμένο, που ουδείς δεν πάτησε ποτέ, σαν να έχεις ναυαγισμένος εντός της πόλης ενώ μπορεί να είσαι ακόμα και πλησίον κάποιου μετρό. Μου έχει συμβεί κάποιες φορές αυτό το μαγικό συναισθημα δημιουργώντας μνήμη από τίποτα, όπως συνηθίζει να κάνει ευεργετικα το αλκοόλ, αλλά νταξει. Είπαμε να πάμε μια βόλτα. Μην το ξεφτιλισουμε. Δε κάνουμε και τίποτα αλκοολικούς μαραθώνιους! Τους σκεφτομουν κι αυτούς μια μερα γιατί περπατούσα 4 ώρες σερί και θα ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα ως βάδην τουλάχιστον, αλλά εκεί υπάρχει το καυτό θέμα του κατούρηματος που σε περιοχές τύπου κατω Πατήσια γίνεται ακόμα πιο φλέγον με αποτέλεσμα να πηγαίνεις τρέχοντας να κατουρήσεις σε πάρκιν και να σε παίρνουν χαμπάρι και να στην λένε κάτι ντουλάπες κι εσύ να αντιμιλας γιατί έχεις και το αυτοκαταστροφικο θράσος του αλκοόλ με αποτέλεσμα να κινδυνεύεις να σε πάρουν στο κυνήγι, αλλά.. ας αφήσουμε αυτήν την συναρπαστική ιστορία για άλλη φορά.

Αρκετά σας κούρασα με την πολυλογια μου. Στο θέμα μας τώρα. Ειμασταν στη μπύρα. Μπαίνω στο πρώτο ψιλικατζιδικο που συναντώ. Όλα μέσα φυσιολογικά. Κόκα κόλα ταμπέλες, τσιγάρα, ψυγεία με αναψυκτικα και μπύρες. Όλα όπως πρέπει. Παίρνω μια μπυρα από το ψυγείο, κρύα όπως την ήθελε και ο θείος, και πλησιάζω στο ταμείο. Ο καταστηματάρχης με ατενίζει με εκπληξη, λες και κρατούσα μολότοφ και ειμασταν έξω απτου γκινη. Το ότι αυτό το σκηνικό ήταν στην φαντασία και των δυο μας ομως, του έδωσε και το απαραιτητο θράσος.
Τι έγινε, μου λέει. Μπύρα τέτοια ώρα;
"Ναι . Μπύρα τέτοια ώρα. Τέτοια ώρα μπήκα στο μαγαζι σου κι εσύ πουλας μπύρες. Γιατί χρειαζεται ειδική ανάλυση το ζήτημα; Τι θέμα υπάρχει; Μήπως ζούμε σε κάποιο ανεστραμμένο αντιαλκοολικο παραμύθι, όπου όποιος πιει μπύρα πριν τις δώδεκα γίνεται κολοκύθα; Ναι.Μπυρα τέτοια ωρα!" θα έπρεπε να του πω, αλλά το μόνο που είπα με το γνωστό μου ντροπαλό αντικοινωνικο στυλ."Ναι... Μπύρα... Ναι... Μμμ...Ναι.."
Τον πληρωνω.Παιρνει τα λεφτα.Έχεις και ανοιχτηρι τον ρωταω;

Εκεί ήταν το τελειωτικό ερώτημα. Μια απέραντη φρίκη απλώθηκε στο πρόσωπο του.
Καλά!Τώρα θα την πιεις; με ρώτησε σχεδόν με πνιγμένη από τ αλλεπάλληλα σοκ φωνή;
"Ναι!Τώρα θα την πιω! Τι ζόρια τραβάς ρε άνθρωπε; Ο πατέρας μου είσαι; Αλλά και να ήσουν, δε θα μου έλεγε τέτοιες μαλακίες. Μάλλον θα μου έλεγε" τι έγινε μπύρα τέτοια ώρα; Γιναμε αντρακια; Χτες το βράδυ στο πάρτι έιχε μουνια; Γαμησαμε; Γαμησαμε; Κι εγώ θα του έλεγα "έλα ρε μπαμπα. τι είναι αυτά που λες. Ναι είχε κάτι κοπελες. " κι αυτός θα μουρμουριζε φευγοντας " ακου κοπέλες.. τι γιο έβγαλα γαμωτη μου
..." Δεν θα μου έλεγε τέτοιες μαλακίες! Τι παίζουμε τώρα; Το " στο μυαλο του Οικονομίδη;" Ναι θέλω να την πιω τώρα ρε! Τώρα! Φέρε το ανοιχτηρι ρε! Το ανοιχτηρι!!!" Θα έπρεπε να του πω, αλλά πάλι με το γνωστό προαναφερθέν στυλ είπα " Ναι... Τώρα θα την πιω... Ναι... Τώρα.. ναι...Μμμ... Ναι...

Προχώρησα προς την έξοδο. Αυτός με κοιτούσε με ένα στυλ λυπησης και προβληματισμού μαζί, γιατί απέναντι ο κάδος ήταν γεμάτος και δε θα είχε που με τοποθετήσει αν λιποθυμουσα.

Βγήκα έξω.Γι αυτό σκέφτηκα σε όλους τους τη σπάνε οι μικροαστοί μαγαζατορες. Οι πολυεθνικές σου παίρνουν τα φράγκα χωρίς να πουλάνε ηθικολογια. Οι γονείς σου στα πρηζουν αλλά σου δίνουν φράγκα. Οι μαγαζατορες και στα ζαλίζουν και στα παίρνουν.

Ενθουσιασμένος από αυτήν την καίρια κοινωνιολογικη μου παρατηρητή, άρχισα να πίνω την μπύρα συνεχίζοντας τη βόλτα μου.