Για το 2015 που μας έφυγε.

Tέλικα ένα πράγμα με έπεισε το 2015 που έφυγε. Οι ρεαλιστές είχαν δίκιο. Σε αχαρτογράφητα νερά θέλουμε να ταξιδέψουμε. Με ναύτες τρελούς, με καπετάνιο άπειρο! Δεν είδατε άλλωστε βαθιά μες στο βυθό; Πτώματα στοιβάζονται, καθημερινά, το ένα πάνω στο άλλο. Ποιος ξέρει άραγε που θα εμφανιστεί ο επόμενος ύφαλος, που ο επόμενος σκόπελος που δε θα προσέξει ο ατζαμής. Μονάχα ένας καπετάνιος πεπειραμένος στην φρίκη δεν θα μπορούσε να ξέρει την πιο ασφαλή πορεία;

Mα κι από την άλλη, γιατί τέτοια ρίσκα. Γιατί να ψάχνουμε συνέχεια για παραδείσους κάλπικους, για σκουριασμένους θησαυρούς! Ας καρτερεί ο καθένας στην νησίδα του γιατί τα πτώματα όλο στοιβάζονται και περισσότερα, και φτιάχνουν κι άλλες νησίδες, που με την σειρά τους γίνονται νησιά, με εύφορα εδάφη, λίπασμα που θα καλλιεργήσουμε, θα χτίσουμε σπίτια και ζωές πλούσιες.

Άλλωστε κι έτσι όπως ανεβαίνουν στην επιφάνεια, δεν είδατε τις ανταύγειες απ' τις εικόνες που κυλούν μέσα στα μάτια των πνιγμένων; Εικόνες από ζωές περασμένες, από αναμνήσεις που δείχνουν το ευτυχισμένο μέλλον που έρχεται, που θα ξανακερδίσουμε και χτίσουμε όταν θα έρθει η ώρα.

Μονάχα φίλοι μου μην σας αφήσει να σας καταβάλει η μελαγχολία ή η οργή, ούτε να έχετε το βλέμμα στραμμένο στους απατηλούς μύθους των άγνωστων οριζόντων.

Το βλέμμα πάντα κάτω, στον βυθό, κι υπομονή.