Γενικώς μου την σπάνε ιδιαιτέρως οι φάρσες όπως και προφανώς η σημερινή μέρα, αλλά εκείνη που πάντα θυμάμαι με τιμή και νοσταλγία είναι του μεταλ χάμερ για τους μετάλικα, οι οποίοι υποτίθεται θα σκαγαν μύτη σε κάποιο κατάστημα δίσκων για να υπογράψουν cd. Τότε δυστυχώς εγω δεν τσίμπησα για να είμαι εκεί μάρτυρας αυτης της ιστορικής στιγμής, αλλά πρέπει να μάσησαν το παραμύθι πολλοι. ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ. Τόσοι που θυμάμαι έναν συμμαθητή μου που έλεγε πως κάναν πορεία μετά στο μέταλ χάμερ, τα σπάσανε, έπαιξε ξυλο και τα ρέστα. Σίγουρα για ψιλο ούρμπαν λετζεντ ακούγεται, αλλά πρέπει ο αριθμός να ήταν μεγάλος, αφου τον επόμενο μήνα έβγαλε άρθρο συγνώμης το μέταλ χάμερ κι αρχισε τα γελοία γλυψίματα πως αν το ήξεραν οι μετάλικα πόσοι σκάσανε μύτη θα ερχόντουσαν στην Ελλάδα και κατι τέτοια φαιδρα. Ναι τι να πω, τον έπιασε μια φαγούρα τον ουλριχ στα @@ του και απο τότε απορεί για ποιον λόγο του συνεβη αυτο το συγκλονιστικό συμβαν. Πάντως τεράστιο ρισπέκτ σε όποιον το σκεφτηκε και σε όσους πήγαν φυσικα, και τώρα καθε τέτοια μέρα έχουν να ανασύρουν απο τη μνήμη τους ατόφιες στιγμές συλλογικής οργισμένης γραφικής καλτίλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου