Aπο τότε που ήμουν μικρός, ο μύθος που μου δημιουργούσε πολλές απορίες και προβληματισμούς ήταν αυτός του Ίκαρου και του Δαίδαλου. Τώρα λοιπόν που μεγάλωσα κάπως, είπα να διεισδύσω περισσότερο στην ουσία του και να τον αναλύσω με μία ψύχραιμη ματιά.
Από την μία ο Δαίδαλος ήταν μέγιστος μάγκας.Τεράστια ιδιοφυΐα, γλύπτης, αρχιτέκτονας, εφευρέτης. Σε γενικές γραμμες θα λεγαμε πως γαμούσε κι έδερνε.
Από την άλλη ο Ίκαρος ήταν... ο γιος του Δαίδαλου. Αυτό. Απολύτως τίποτα άλλο.Ούτε τον βοηθούσε πουθενά, ούτε τον είχε μαθητευόμενο, ούτε είχε δημιουργήσει κάτι. Απλά ο Δαίδαλος πήδηξε την Ναυκράτη κι αυτή τον γέννησε. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό που ξέρουμε, το πιθανότερο είναι ο Ίκαρος να έπρηζε τον πατέρα του με την βλακεία και την ανικανότητα του.
Όταν την κοπάνησαν από τον Μίνωα τα φτερά τα έφτιαξε πάλι ο Δαίδαλος και του είπε απλά ένα πράμα. Μην πας κοντά στην ήλιο. Αυτό ήταν το μόνο πράμα που έκανε ο Ίκαρος και πνίγηκε. Ο Δαίδαλος φυσικά δεν ήταν κανάς μαλάκας να πάει να τον σώσει και να πνίγουν παρέα. Την κοπάνησε σαν κύριος και μην τον είδατε.
Ποιο είναι λοιπόν το δίδαγμα της ιστορίας; Πώς όσο ιδιοφυής και πολυτάλαντος κι αν είσαι, μπορεί να κάνεις γιο παπάρα. Αυτό προφανώς. Εμείς από την άλλη τι κάνουμε; Μνημονεύουμε μήπως το μεγαλείο του Δαίδαλου, τον μεγάλο εφευρέτη και θυμόμαστε απλά πως είχε κι ένα γιο που πνίγηκε από μαλακία του;ΌΧΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ!
Τον Ίκαρο τον κάναμε νησί και πέλαγο και σχολή αεροπορίας και εκδόσεις και μπαμπασάκη και τραγούδι και βίντεογκέιμ και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.Τον Δαίδαλο από την άλλη τον γράψαμε στα @@ μας και μόνο εμφανίζεται σε καμιά παρακμιακή αερολέσχη ή σε κάνα μπουρδελοξενοδοχείο.
Τώρα που έχουμε όλα τα δεδομένα, βγαίνει αβίαστα το εξής συμπέρασμα: Aυτό που μας φτιάχνει και γουστάρουμε είναι οι δηθενιές. Οι πόζες και οι ψευτοηρωισμοί. Οι νεολαιίστικες καφρίλες και τις αυτοκτονικές βλακείες, μόνο και μόνο επειδή δημιουργούν μύθους που γοητεύουν. Όσοι δουλεύουν και δημιουργούν αθόρυβα είναι βαρετοί, τους έχουμε γραμμένους και ψάχνουμε σύμβολα, ήρωες και θύματα για να κλαφτούμε.
Αυτό λοιπόν μας διδάσκει αυτός ο σοφός μύθος.
Πόσο κάγκουρες είμαστε βαθιά μές στην ψυχή μας.
Από την μία ο Δαίδαλος ήταν μέγιστος μάγκας.Τεράστια ιδιοφυΐα, γλύπτης, αρχιτέκτονας, εφευρέτης. Σε γενικές γραμμες θα λεγαμε πως γαμούσε κι έδερνε.
Από την άλλη ο Ίκαρος ήταν... ο γιος του Δαίδαλου. Αυτό. Απολύτως τίποτα άλλο.Ούτε τον βοηθούσε πουθενά, ούτε τον είχε μαθητευόμενο, ούτε είχε δημιουργήσει κάτι. Απλά ο Δαίδαλος πήδηξε την Ναυκράτη κι αυτή τον γέννησε. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό που ξέρουμε, το πιθανότερο είναι ο Ίκαρος να έπρηζε τον πατέρα του με την βλακεία και την ανικανότητα του.
Όταν την κοπάνησαν από τον Μίνωα τα φτερά τα έφτιαξε πάλι ο Δαίδαλος και του είπε απλά ένα πράμα. Μην πας κοντά στην ήλιο. Αυτό ήταν το μόνο πράμα που έκανε ο Ίκαρος και πνίγηκε. Ο Δαίδαλος φυσικά δεν ήταν κανάς μαλάκας να πάει να τον σώσει και να πνίγουν παρέα. Την κοπάνησε σαν κύριος και μην τον είδατε.
Ποιο είναι λοιπόν το δίδαγμα της ιστορίας; Πώς όσο ιδιοφυής και πολυτάλαντος κι αν είσαι, μπορεί να κάνεις γιο παπάρα. Αυτό προφανώς. Εμείς από την άλλη τι κάνουμε; Μνημονεύουμε μήπως το μεγαλείο του Δαίδαλου, τον μεγάλο εφευρέτη και θυμόμαστε απλά πως είχε κι ένα γιο που πνίγηκε από μαλακία του;ΌΧΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ!
Τον Ίκαρο τον κάναμε νησί και πέλαγο και σχολή αεροπορίας και εκδόσεις και μπαμπασάκη και τραγούδι και βίντεογκέιμ και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.Τον Δαίδαλο από την άλλη τον γράψαμε στα @@ μας και μόνο εμφανίζεται σε καμιά παρακμιακή αερολέσχη ή σε κάνα μπουρδελοξενοδοχείο.
Τώρα που έχουμε όλα τα δεδομένα, βγαίνει αβίαστα το εξής συμπέρασμα: Aυτό που μας φτιάχνει και γουστάρουμε είναι οι δηθενιές. Οι πόζες και οι ψευτοηρωισμοί. Οι νεολαιίστικες καφρίλες και τις αυτοκτονικές βλακείες, μόνο και μόνο επειδή δημιουργούν μύθους που γοητεύουν. Όσοι δουλεύουν και δημιουργούν αθόρυβα είναι βαρετοί, τους έχουμε γραμμένους και ψάχνουμε σύμβολα, ήρωες και θύματα για να κλαφτούμε.
Αυτό λοιπόν μας διδάσκει αυτός ο σοφός μύθος.
Πόσο κάγκουρες είμαστε βαθιά μές στην ψυχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου