Το σάουντρακ των σχολικών μου χρόνων, θα έλεγα πως ήταν η μουσική της ραδιοφωνικής εκπομπής του κακαουνάκη. Θυμάμαι πως πρέπει να έπαιζε λίγες ώρες μετά αφού είχες σχολάσει, κατά το απόγευμα που υποτίθεται πως έπρεπε να διαβάσεις και να κάνεις ασκήσεις αλλα εσύ έβρισκες πάντα κατι πιο δημιουργικό να κάνεις, όπως πχ να διαβάσεις για χιλιοστή φορά γιατί ο συντάκτης του μεταλ χάμερ έβαλε 6 στο άλμπουμ του τάδε πρωτοεμφανιζόμενου εσθονικού μπλακ μέταλ συγκροτήματος ή καλύτερα να χαζεύεις τα μυρμήγκια που περπατούσαν στο ξύλινο πάτωμα και τις σκιές τους που έκανε το πορφυρο φως του δειλινου που ερχόταν από την μπαλκονόπορτα , και κάπου εκεί που βίωνες αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές ανεξαρτησίας, έβαζε ο πατέρας σου αυτήν την εκπομπή με αυτήν την μελαγχολική, θλιβερή μουσική που βούλιαζε τα πάντα μέσα στην δική της καταθλιπτική σκοτεινή συννεφιά, και έβλεπες σαν να έρχονται καταπάνω σου νέες καταιγίδες με μέρες μίζερες, βαρετές, ανούσιες, τραυματικές, με καθηγητές βαρεμένους, με συμμαθητές τσογλάνια, με σιδεράδικα περαιώτικα που σου τσακίζουν το κορμί βλέμματα κοριτσιών ψυχρό ατσάλι , με μεθυσμένα σκυλοταξι του γυρισμού που κυλάνε σε έρημους βρεγμένους δρόμους, με βλέμματα βρεγμένα δάση φθινοπωρινά και τις ρωγμές του καθρέφτη κεραυνούς που τα σχίζουν στη μέση, με όμορφες ηλιόλουστες μελωδικές διαδρομές από την ακαδημία Πλάτωνος μέχρι να πλησιάσεις στη βάρια γκρίζα σκοτεινiά του σχολείου πάλι που αστράφτουν κεραυνοι απειλητικοί στο βάθος , με, με, με.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου