Ήρθε η ώρα να μιλήσω για ένα θέμα που με βασανίζει εδω και καιρό και θέλω από όλους την απόλυτη προσοχή, όπως και την κατανόηση σας. Είναι ενα πολύ σημαντικό ζήτημα, που όσο και να προσπαθω να το ξεχάσω για να συνεχίσω την ζωή στην γνωστή γαλήνια σαν βουρκο καθημερινότητα της, όλο στους δρόμους το αντικρίζω και με κατακλύζει μια στιγμιαία πηγαία ατόφια οργή. Μέχρι που σκέφτομαι πως αν αυτό το φαινόμενο αναλυθεί σημειολογικά, μπορει ναα φταίει για την κατάντια της χώρας μας.Ναι! Αυτη η φρικαλέα σιχαμερή αντιδραστική μπουρδοατακα διεισδύει στο μυαλό μου, με εμένα να την διώχνω γεμάτος τρόμο και αηδία για τον εαυτό μου, αλλα το ότι αυτό το γεγονός συμβαίνει ιδιατερως συχνά θα έλεγα, αποδεικνύει και την δραματικότητα αυτού του κοινωνικού φαινομένου.
Ποιο είναι ρωτάτε με αγωνία φαντάζομαι;
Η κατάχρηση του nike Α Ι R!
Το ξέρω τώρα κάποιοι γελάνε και μιλάνε για τραβηγμένες φαιδρότητες, αλλα κάνουν τραγικο λάθος. Το θεμα είναι σημαντικότατο. Επειδή οι ίδιοι έχουν αλλοτριωθεί -αποκτηνωθεί και δεν τους απασχολεί τι συμβαινει πέρα απο κατεστραμμένο εγώ τους, δεν σημαίνει πως ολα εκεί έξω ειναι αντίστοιχα αδιάφορα και ανάξια λόγου. Πως εξηγείτε πχ έναν που είδα στο λεωφορείο και είχε τσάντα ναικ αιρ. Τι θα πει αυτό; Την φουσκώνεις και μετά γίνεται αερόστατο για να κάνεις κοπάνα απο κανα αισχρό σχολείο-φυλακή όπως το γυμνάσιο το 27 που πήγαινα στον κολωνο ; Μακάρι αλλά χλωμό να έχουμε καν διανοηθεί τόσο χρήσιμες ευρεσιτεχνίες. Εμ και το άλλο όμως; Kαπελο ναικ αιρ; Αυτό τι θα πει παλι; Πως ψηφίζεις χρυσή αυγή;
Για καθίστε κύριοι. Δεν μπορούμε να παίζουμε έτσι με τέτοιες αξίες. Για μας κάποτε αυτά τα τρια γραμμα που ήταν έτσι απομακρυσμενα το ένα απο το αλλο, μας θύμιζαν ακριβώς πόσο μακριά ειμαστε απο αυτο το όνειρο. Γιατί για εμάς τότε τα 90σ της φτώχειας και της εξαθλιωσης, που αντε να μας έδινε ο πατέρας μας ενα χιλιάρικο για κάνα καφέ και μετά αν δεν προλαβαίνεις το λεωφορείο, έδινες κουράγιο στο εαυτό σου επειδή μπορεί να σε κάνουν ντοκιμαντέρ στο μέλλον όπως τον γκεμπρεσιλασιε, αυτό ήταν: Ένα όνειρο. Μια ελπίδα. Μια ανατριχίλα. Tα εβλεπες να τα φορανε άλλοι και σε πλημμύριζε εκείνος ο μύθος, με μια ζήλεια βαθιά να σε αναστατώνει και να σε γλυκαίνει ως τα βάθη σου της ψυχης σου. Να τα είχες κι εσύ ήθελες και δε σε πειραζε τι θα γινει μετα. Ας τα φερμαρανε. Σιγα. Θα γυρνούσες ξυπολητος σπιτι και θα την έβλεπες αμπεμπε μπεκιλα. Τουλάχιστον βίωσες αυτό το μοναδικό συναίσθημα να πετάς κι εσυ στους αιθέρες, και δεν ήσουν μια ζωη με τις φτέρνες σου σφηνωμένες στο τσιμέντο, τα φτερά σου τσακισμένα, κομμένα απο την ριζα, και το κορμι σου αλυσοδεμενο με τα γεράκια καθηγητές και συμμαθητές να σε βασανιζουν χωρίς να έχεις μια ελάχιστη σπίθα μεσα στη καρδιά σου να νοσταλγείς και να ζεσταίνει τα ψυχρά σαν το βλέμμα των κοριτσιων και τα μπαλκόνια των παρτυ, βράδια.
Κι εκείνες οι μικρές τρύπς που ξεπρόβαλαν εκεί στην άκρη της σόλας προστατευμενες απο ==το διάφανο υλικό; Σαν σπηλιές έμοιαζαν θαλασσινες που επνεε απο μέσα τους αέρας καθάριος, δροσερός, προφυλαγμενος απο τον εκείνον τον δηλητηριώδη που φυσούσε μέσα απο τα σχολικα κελια και τα βρώμικα στενά της γειτονιάς. Σαν να πνιγόσουν ήταν σε εναν σιχαμερό πηχτό βούρκο, να ειχες λιγες ανάσες ακόμα, και κάποιο ευλογημένο χέρι να σου έβαζε μια μάσκα με οξυγόνο για να σε επαναφέρει στη ζωη.
Φυσικα για χρήματα όπως προείπα ουτε λόγος. Συνεχώς αναγκαζόμουν να βλέπω τις σολες ετσι μονοκόμματες, ενιαίες, στιβαρές, σαν πλάκες μετά από σεισμό που με ειχαν συνθλίψει χωρίς ουτε μια ρωγμή για να αναπνευσω. Τέτοιες δραματικές στιγμές ζούσα μεχρι που επικαλέστηκα το πασίγνωστο ελληνικό εφευρετικό δαιμονιο και ακολούθησα τον δρόμο της μίμησης, της μελαγχολίας, και της γραφικότητας, που όμως κάτι στο ελάχιστον απάλυνε τον πόνο της ψυχής μου, και το πατριωτικό πνεύμα της αγορά τους ήταν μια πράξη προς το όφελος της πατρίδας όπως έλεγε και ο κεννεντι.
Ναι ναι. Για τα strike ομιλώ. Καλά καταλάβατε οι γνωστες και μελαγχολησατε ακαριαίως.
Σίγουρα λύση ανάγκης προδοσίας και κατάντιας επίπεδου συριζα, αλλα και μονοδρομος μνημονιακός. αφου ο πατρικος δανεισμός ήταν ιδιαίτερα σκληρός και τα μετρα σφιχτά κι επαχθη, Όμως πήρα κι εγω απο τότε κάτι απο την συριζαικη απατεωνιά και είπα λίγο να εντυπωσιαστώ φτηνά κανεναν ή καμια (ακόμα καλυτερα) αφελή. Κάτι υπήρχε εκει στην ακρη της σόλας. Κατι το ακαθόριστο, το μυστηριώδες. Κατι που δεν ηταν ακριβως ευδιάκριτο το υλικό του, αλλά προκαλούσε την περιέργεια. Πως κάτι συμβαίνει εκεί μέσα πέρα από τα καθιερωμένα σολορουτινιαρικα δεδομένα. Εχει και μπλε. Μαζι και λιγο μωβ. Περίεργες φασεις. Ψυχεδελικες. Κατι σαν ταιντ αι σε φάση αεροσολας. Ποιος ξερει μπορεί και να ηταν καλυτερες. Μπορει τα άλλα να είχαν αέρα κοπανιστό, ενω τα δικά μου καθε φορά που τα πατούσες, να την ακουγες αλλα 60s και 90s μαζι, σε ενα μαγικό ψυχεδελικο 69, και να πετουσες πραγματικά στον αερα. Τριπακι σε σολα. Με το μαγαζί που το αγόρασα να μην υπάρχει. Να μην υπηρξε ποτε. Να είναι στην θεση του μια γρια που την ειδε καποιος κάποτε να καρφώνει τα βράδια μονη στις μπασκετες κάτω από το κιτρινα φωτα των δρόμων βαθια τη νυχτα, και δεν το πιστευει κανείς. Όλα γίνονται, Στην τελική εδω κυκλοφορούσε και νεροσολα. ΝΑI ΝΕΡΟΣΟΛΑ. BK ήταν θυμάμαι,Και δεν το λέγαν για πλακα. Σοβαρά μιλούσαν για νεροσολα και θαύμαζαν. Τώρα γιατί λειτουργούσε δεν μπορώ να καταλάβω. ΅Επαιζε κάνα τουρνουά με δελφινια τσιπούρες και βατραχάνθρωπους. Δύσκολο. Στην τελικη όμως αυτός που το έφτιαξε, για καποιον λόγο το έφταιξε, Εσυ ποιος είσαι; Ένας μαλάκας πιτσιρικάς που μιλάει ολημερίς για παπούτσια,. Βούλωσε το.
Όμως όπως έχω πει και τοτε στην ιστορία με την κονκάρδα και ολοι οι φανατικοι μου αναγνώστες την θυμούνται, ακόμα και όταν βιωνεις μια ελάχιστη ευτυχία εκεινη την εποχη ειδικά, οσο βλακώδης κι αν ήταν, ο νομος του μερφι δεν κανει διακρίσεις. είναι σκληρός κι αμειλικτος. Ετσι λοιπόν εκεινο το συμπαγές, ανεξερεύνητο, αδιευκρίνιστο, φαντασμαγορικο υλικό την ακρη της σόλας, έπιανε πολυ χωρο καθετως. Μονό ενα ελάχιστο άσπρο κομμάτι ευτελές έμενε να το χωριζει απο το εδαφος που όπως ειναι αναμενόμενο, σιγα σιγά τρίφτηκε και εχαθη, με αποτελσμα στη θέση αυτού του χαοτικού μαγικού υλικου να ειναι εκεινο που ζήτησα εξ αρχης στην πιο ακραια του μορφη: Αερας κοπανιστός! Εντάξει, είπαμε πως ζητήσαμε να γινει ενα όνειρο πραγματικοτα αλλά αυτο παρατράβηξε. Ουτε σε εκείνη την ηλιθια ταινία το wishmaster να ήμουν πρωταγωνιστης, δεν θα επερχόταν τέτοια καταστροφή.
Για αυτόν τον λογο λοιπον αναγκαζόμουν όποτε επαιζα μπασκετ με ιδιατερη αποτυχία ως συνήθως, να ψάχνω αυτό το παραμυθενιο ψυχεδελικο υλικο. Συνήθως η αγωνιώδης μου αναζήτηση ήταν επιτυχης, αφού ετσι με τα δυνατα, χτυπητά, φαντασμαγορικα χρωματα του το εβρισκα αμέσως πριν το περασει κανενας για κάποιο ραδιενεργό υλικο και καλέσει τον στρατο, μα όμως όπως ήταν αναμενόμενο, κάποια μέρα εχαθη στην αιωνιότητα. Ποιο ξέρει;, Μπορει να κουραστηκε κι αυτό απο την μιζερια μου και την συνεχιζόμενη φλωροσυνη μου, και να γύρισε απο εκει που ήρθε. Στον πουθενά δηλαδή.
Τοτε φυσικά όπως καταλαβαινετε, υπήρχε ενα σοβαρό πρόβλημα. Το ποδι μπάταρε στο κενό του παπουτσιου και της ζωης μου γενικότερα, κι απο εκεί που ηταν να πεταω στις αιθέρες με καρφώματα αλα τζορνταν, θα κατέληγαν τα ποδια μου να παρουν κλιση καραγκούνη, με την αταλαντοσυνη μου στο ποδόσφαιρο να ειναι τόσο παροιμιώδης και οι αναζητήσεις της μπάλας στο ποταμι του χωριού αλά σαρβαιβορμαν να ειναι τόσο συχνές, που μονο για κάνα ελεύθερο στο ραγκμπυ να είμαι χρησιμος οσων αφορά τα σπορ, και γενικότερα στην ζωη μου.
Τοτε τι εκανα για να μην έχω τέτοια τραγικη μοίρα, αφού το να αγοράσω νέα παπούτσια ήταν τόσο ανέφικτο, όσο κι εκείνος που έσπαγε το ταμπλό στην διαφήμιση της στραικ να φορούσε οντως στραικ γιατι ήτο φιλελλην όπως ο μπαιρον και κακώς δεν το μνημονεύουμε μέχρι σημερις;
Eβαζα ΠΕΤΡΕΣ!
Ναι κυριες και κύριοι!
ΠΕΤΡΟΣΟΛΑ!
Μεχρι εκεί εφτασα επειδη ήθελα να κυνηγήσω τα ονειρα μου. Να βιώσω κατι το ελάχιστον από την μαγεια του A I R, και πάνε οι αλλοι και το βάζουν σε μπλούζες και σορτσακια, Σιγα μην το βαλετε και σε σώβρακα για να λετε στην καθε μια πως δεν χρειάζεται να φοράτε καπότα. Δεν μπορείτε κυριε να παίζετε με τετοιες αξίες! Με τέτοιες βασανισμένες και ακόμα ζωντανές μνημες! Να χλευάζετε έτσι χυδαία και εμετικα τα ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ! Δεν ξέρω αν ειναι μαϊμούδες ή όχι. όποιος φοράει τέτοια αθλιότητα, ο ίδιος προσπαθεί συνειδητα να αποχωρήσει απο το ανθρωπινο είδοος. Οποτε βλεπουμε τέτοιους τύπους, φάπα, γδύσιμο,φωτογραφία σε μπλογκ που να θά φτιαξω σε λιγες μερες , και καψιμο των απαλλοτριωθεντων προς γνώσιν και συμμορφωσιν.
Τελειώσαμε.
Ποιο είναι ρωτάτε με αγωνία φαντάζομαι;
Η κατάχρηση του nike Α Ι R!
Το ξέρω τώρα κάποιοι γελάνε και μιλάνε για τραβηγμένες φαιδρότητες, αλλα κάνουν τραγικο λάθος. Το θεμα είναι σημαντικότατο. Επειδή οι ίδιοι έχουν αλλοτριωθεί -αποκτηνωθεί και δεν τους απασχολεί τι συμβαινει πέρα απο κατεστραμμένο εγώ τους, δεν σημαίνει πως ολα εκεί έξω ειναι αντίστοιχα αδιάφορα και ανάξια λόγου. Πως εξηγείτε πχ έναν που είδα στο λεωφορείο και είχε τσάντα ναικ αιρ. Τι θα πει αυτό; Την φουσκώνεις και μετά γίνεται αερόστατο για να κάνεις κοπάνα απο κανα αισχρό σχολείο-φυλακή όπως το γυμνάσιο το 27 που πήγαινα στον κολωνο ; Μακάρι αλλά χλωμό να έχουμε καν διανοηθεί τόσο χρήσιμες ευρεσιτεχνίες. Εμ και το άλλο όμως; Kαπελο ναικ αιρ; Αυτό τι θα πει παλι; Πως ψηφίζεις χρυσή αυγή;
Για καθίστε κύριοι. Δεν μπορούμε να παίζουμε έτσι με τέτοιες αξίες. Για μας κάποτε αυτά τα τρια γραμμα που ήταν έτσι απομακρυσμενα το ένα απο το αλλο, μας θύμιζαν ακριβώς πόσο μακριά ειμαστε απο αυτο το όνειρο. Γιατί για εμάς τότε τα 90σ της φτώχειας και της εξαθλιωσης, που αντε να μας έδινε ο πατέρας μας ενα χιλιάρικο για κάνα καφέ και μετά αν δεν προλαβαίνεις το λεωφορείο, έδινες κουράγιο στο εαυτό σου επειδή μπορεί να σε κάνουν ντοκιμαντέρ στο μέλλον όπως τον γκεμπρεσιλασιε, αυτό ήταν: Ένα όνειρο. Μια ελπίδα. Μια ανατριχίλα. Tα εβλεπες να τα φορανε άλλοι και σε πλημμύριζε εκείνος ο μύθος, με μια ζήλεια βαθιά να σε αναστατώνει και να σε γλυκαίνει ως τα βάθη σου της ψυχης σου. Να τα είχες κι εσύ ήθελες και δε σε πειραζε τι θα γινει μετα. Ας τα φερμαρανε. Σιγα. Θα γυρνούσες ξυπολητος σπιτι και θα την έβλεπες αμπεμπε μπεκιλα. Τουλάχιστον βίωσες αυτό το μοναδικό συναίσθημα να πετάς κι εσυ στους αιθέρες, και δεν ήσουν μια ζωη με τις φτέρνες σου σφηνωμένες στο τσιμέντο, τα φτερά σου τσακισμένα, κομμένα απο την ριζα, και το κορμι σου αλυσοδεμενο με τα γεράκια καθηγητές και συμμαθητές να σε βασανιζουν χωρίς να έχεις μια ελάχιστη σπίθα μεσα στη καρδιά σου να νοσταλγείς και να ζεσταίνει τα ψυχρά σαν το βλέμμα των κοριτσιων και τα μπαλκόνια των παρτυ, βράδια.
Κι εκείνες οι μικρές τρύπς που ξεπρόβαλαν εκεί στην άκρη της σόλας προστατευμενες απο ==το διάφανο υλικό; Σαν σπηλιές έμοιαζαν θαλασσινες που επνεε απο μέσα τους αέρας καθάριος, δροσερός, προφυλαγμενος απο τον εκείνον τον δηλητηριώδη που φυσούσε μέσα απο τα σχολικα κελια και τα βρώμικα στενά της γειτονιάς. Σαν να πνιγόσουν ήταν σε εναν σιχαμερό πηχτό βούρκο, να ειχες λιγες ανάσες ακόμα, και κάποιο ευλογημένο χέρι να σου έβαζε μια μάσκα με οξυγόνο για να σε επαναφέρει στη ζωη.
Φυσικα για χρήματα όπως προείπα ουτε λόγος. Συνεχώς αναγκαζόμουν να βλέπω τις σολες ετσι μονοκόμματες, ενιαίες, στιβαρές, σαν πλάκες μετά από σεισμό που με ειχαν συνθλίψει χωρίς ουτε μια ρωγμή για να αναπνευσω. Τέτοιες δραματικές στιγμές ζούσα μεχρι που επικαλέστηκα το πασίγνωστο ελληνικό εφευρετικό δαιμονιο και ακολούθησα τον δρόμο της μίμησης, της μελαγχολίας, και της γραφικότητας, που όμως κάτι στο ελάχιστον απάλυνε τον πόνο της ψυχής μου, και το πατριωτικό πνεύμα της αγορά τους ήταν μια πράξη προς το όφελος της πατρίδας όπως έλεγε και ο κεννεντι.
Ναι ναι. Για τα strike ομιλώ. Καλά καταλάβατε οι γνωστες και μελαγχολησατε ακαριαίως.
Σίγουρα λύση ανάγκης προδοσίας και κατάντιας επίπεδου συριζα, αλλα και μονοδρομος μνημονιακός. αφου ο πατρικος δανεισμός ήταν ιδιαίτερα σκληρός και τα μετρα σφιχτά κι επαχθη, Όμως πήρα κι εγω απο τότε κάτι απο την συριζαικη απατεωνιά και είπα λίγο να εντυπωσιαστώ φτηνά κανεναν ή καμια (ακόμα καλυτερα) αφελή. Κάτι υπήρχε εκει στην ακρη της σόλας. Κατι το ακαθόριστο, το μυστηριώδες. Κατι που δεν ηταν ακριβως ευδιάκριτο το υλικό του, αλλά προκαλούσε την περιέργεια. Πως κάτι συμβαίνει εκεί μέσα πέρα από τα καθιερωμένα σολορουτινιαρικα δεδομένα. Εχει και μπλε. Μαζι και λιγο μωβ. Περίεργες φασεις. Ψυχεδελικες. Κατι σαν ταιντ αι σε φάση αεροσολας. Ποιος ξερει μπορεί και να ηταν καλυτερες. Μπορει τα άλλα να είχαν αέρα κοπανιστό, ενω τα δικά μου καθε φορά που τα πατούσες, να την ακουγες αλλα 60s και 90s μαζι, σε ενα μαγικό ψυχεδελικο 69, και να πετουσες πραγματικά στον αερα. Τριπακι σε σολα. Με το μαγαζί που το αγόρασα να μην υπάρχει. Να μην υπηρξε ποτε. Να είναι στην θεση του μια γρια που την ειδε καποιος κάποτε να καρφώνει τα βράδια μονη στις μπασκετες κάτω από το κιτρινα φωτα των δρόμων βαθια τη νυχτα, και δεν το πιστευει κανείς. Όλα γίνονται, Στην τελική εδω κυκλοφορούσε και νεροσολα. ΝΑI ΝΕΡΟΣΟΛΑ. BK ήταν θυμάμαι,Και δεν το λέγαν για πλακα. Σοβαρά μιλούσαν για νεροσολα και θαύμαζαν. Τώρα γιατί λειτουργούσε δεν μπορώ να καταλάβω. ΅Επαιζε κάνα τουρνουά με δελφινια τσιπούρες και βατραχάνθρωπους. Δύσκολο. Στην τελικη όμως αυτός που το έφτιαξε, για καποιον λόγο το έφταιξε, Εσυ ποιος είσαι; Ένας μαλάκας πιτσιρικάς που μιλάει ολημερίς για παπούτσια,. Βούλωσε το.
Όμως όπως έχω πει και τοτε στην ιστορία με την κονκάρδα και ολοι οι φανατικοι μου αναγνώστες την θυμούνται, ακόμα και όταν βιωνεις μια ελάχιστη ευτυχία εκεινη την εποχη ειδικά, οσο βλακώδης κι αν ήταν, ο νομος του μερφι δεν κανει διακρίσεις. είναι σκληρός κι αμειλικτος. Ετσι λοιπόν εκεινο το συμπαγές, ανεξερεύνητο, αδιευκρίνιστο, φαντασμαγορικο υλικό την ακρη της σόλας, έπιανε πολυ χωρο καθετως. Μονό ενα ελάχιστο άσπρο κομμάτι ευτελές έμενε να το χωριζει απο το εδαφος που όπως ειναι αναμενόμενο, σιγα σιγά τρίφτηκε και εχαθη, με αποτελσμα στη θέση αυτού του χαοτικού μαγικού υλικου να ειναι εκεινο που ζήτησα εξ αρχης στην πιο ακραια του μορφη: Αερας κοπανιστός! Εντάξει, είπαμε πως ζητήσαμε να γινει ενα όνειρο πραγματικοτα αλλά αυτο παρατράβηξε. Ουτε σε εκείνη την ηλιθια ταινία το wishmaster να ήμουν πρωταγωνιστης, δεν θα επερχόταν τέτοια καταστροφή.
Για αυτόν τον λογο λοιπον αναγκαζόμουν όποτε επαιζα μπασκετ με ιδιατερη αποτυχία ως συνήθως, να ψάχνω αυτό το παραμυθενιο ψυχεδελικο υλικο. Συνήθως η αγωνιώδης μου αναζήτηση ήταν επιτυχης, αφού ετσι με τα δυνατα, χτυπητά, φαντασμαγορικα χρωματα του το εβρισκα αμέσως πριν το περασει κανενας για κάποιο ραδιενεργό υλικο και καλέσει τον στρατο, μα όμως όπως ήταν αναμενόμενο, κάποια μέρα εχαθη στην αιωνιότητα. Ποιο ξέρει;, Μπορει να κουραστηκε κι αυτό απο την μιζερια μου και την συνεχιζόμενη φλωροσυνη μου, και να γύρισε απο εκει που ήρθε. Στον πουθενά δηλαδή.
Τοτε φυσικά όπως καταλαβαινετε, υπήρχε ενα σοβαρό πρόβλημα. Το ποδι μπάταρε στο κενό του παπουτσιου και της ζωης μου γενικότερα, κι απο εκεί που ηταν να πεταω στις αιθέρες με καρφώματα αλα τζορνταν, θα κατέληγαν τα ποδια μου να παρουν κλιση καραγκούνη, με την αταλαντοσυνη μου στο ποδόσφαιρο να ειναι τόσο παροιμιώδης και οι αναζητήσεις της μπάλας στο ποταμι του χωριού αλά σαρβαιβορμαν να ειναι τόσο συχνές, που μονο για κάνα ελεύθερο στο ραγκμπυ να είμαι χρησιμος οσων αφορά τα σπορ, και γενικότερα στην ζωη μου.
Τοτε τι εκανα για να μην έχω τέτοια τραγικη μοίρα, αφού το να αγοράσω νέα παπούτσια ήταν τόσο ανέφικτο, όσο κι εκείνος που έσπαγε το ταμπλό στην διαφήμιση της στραικ να φορούσε οντως στραικ γιατι ήτο φιλελλην όπως ο μπαιρον και κακώς δεν το μνημονεύουμε μέχρι σημερις;
Eβαζα ΠΕΤΡΕΣ!
Ναι κυριες και κύριοι!
ΠΕΤΡΟΣΟΛΑ!
Μεχρι εκεί εφτασα επειδη ήθελα να κυνηγήσω τα ονειρα μου. Να βιώσω κατι το ελάχιστον από την μαγεια του A I R, και πάνε οι αλλοι και το βάζουν σε μπλούζες και σορτσακια, Σιγα μην το βαλετε και σε σώβρακα για να λετε στην καθε μια πως δεν χρειάζεται να φοράτε καπότα. Δεν μπορείτε κυριε να παίζετε με τετοιες αξίες! Με τέτοιες βασανισμένες και ακόμα ζωντανές μνημες! Να χλευάζετε έτσι χυδαία και εμετικα τα ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ! Δεν ξέρω αν ειναι μαϊμούδες ή όχι. όποιος φοράει τέτοια αθλιότητα, ο ίδιος προσπαθεί συνειδητα να αποχωρήσει απο το ανθρωπινο είδοος. Οποτε βλεπουμε τέτοιους τύπους, φάπα, γδύσιμο,φωτογραφία σε μπλογκ που να θά φτιαξω σε λιγες μερες , και καψιμο των απαλλοτριωθεντων προς γνώσιν και συμμορφωσιν.
Τελειώσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου