Ηρθε η ωρα νομιζω να αναδειξω κάποια διαμαντάκια απο την σαβουρομανα αλλά ταυτόχρονα και τσουβαλιαστικα χυδαια κατασυκοφαντημενη δεκαετία των 80s, και να ασχοληθουμε για αρχη με μια ποιοτικη, και θαμμενη απο την κρατικοδίαιτη κουλτουρα, περιπετεια,που δειχνει κιολας τον κινδυνο που διατρέχεις αν μπλεξεις με μιλφ και γι αυτο πρεπει να βρεις μια κοπελα σωστη οπως λεει η μανα σου και να γίνεις οικογενειαρχης και κυριος για να χαρει και αυτη εγγονάκια όπως ειναι το σωστό και το πρέπον.
Για τους "συνενοχους" ομιλω , και για να πω την αληθεια, ο μόνος λογος που αποφάσισα να της δωσω μια ευκαιρία ηταν ο πρωταγωνιστής. Κάτι μου εκανε η μορφη του, μου εβγαζε χωρίς να εχω ξεκαθαρες μνημες κατι το υγιες, το ταλαντουχο, που δεν ειχε σχεση με καλτ , σαπιες , βαρετές η παρηκμασμενες μορφες της εποχής που μονοπωλουσαν τις περιπετειες και τα δραματα εκεινον τον καιρό όπως οι ευαγγελοπουλος, αρζογλου, νομικός, εσκεναζι,κλπ, και τελικα έπεσα μέσα. Ο Ανδρέας ανδρεόπουλος κάνει εξαιρετικά τον πιτσιρικά που θελει να ωριμασει και εχει τα δικα του τα φράγκα μπλεκοντας σε διαφορες καταστασεις, και το καμινγκ οφ ειτζ που λενε έρχεται σωστά, ρεαλιστικά, μεσα απο την πλοκή, χωρις αυστηρούς διδακτισμους και τραβηγμενες δακρυβρεχτες ερμηνειες. 3ωρο το εργο μη ξεχναμε, δηλαδη κατι σαν γολγοθάς, αλλα αν αρχισεις να το βλεπεις σε κρατα, και κατι θα σε κανει να δεις και το δεύτερο μερος, όπως και στα σημεια που η ταινια κανει κοιλιά (λιγες ειναι η αληθεια), υπάρχει ο ανδρεόπουλος που σε κρατα ζωντανό και σε βοηθα να κουβαλησεις τον σταυρο παρεα. Κριμα που χαθηκε απο τον κινηματογραφο, αλλα απο οτι διαβασα στο θεατρο παραμενει ενεργος, κατι το ιδιατερο θετικό.
Δε θελω όμως να αδικησω και το υπολοιπο καστ, που κι αυτο κανει την δουλεια του αξιοπρεπως. Η αλεκα λαμπρινου που κάνει την ,χωρις να το θελει, μοιραια ωριμη γυναικα ιδανικη και καβλα μαζί (επαιζε και την γραμματεα στον ψιτ με την ιδια εξαιρετική καβλότητα), ο βασιλείου ως φυλακοβιος δυνατός, η αγνώριστη τανια τρυπη ως την παντα πιστη (όπως πρεπει) πιτσιρικα πειστική, ο εσκεναζι ως δεύτερος ρόλος παλευεται, ο δημητρης Ιωακειμειδης ως πατερας-αγριανθρωπος στα νερά του, δεν μπορεις να πεις πως υστερεί καποιος ιδιατερως..
Το σεναριο επισης βοηθά που εχει δραση, γρηγορο ρυθμο, ρεαλιστικους διαλογους, αγωνία,δυνατο τέλος, και γενικά πειθει ως περιπέτεια χωρις πολλα δράματα και γελοίες στιγμες, Ο δαλιανιδης που υπογραφει την παραγωγη ήταν παλια πουτανα στον χωρο, και αν στην εποχη της βιντεοκασετας εβγαζε κάμποση σαβουρα, εδω ειπε να σοβαρευτεί και να κερασει μαεστρικά πόνο στον κατι ανύπαρκτους συγχρονους σκηνοθετες που με κατι πακτωλούς χρημάτων κανουν ολο περισπουδαστες παπαριες.
Δώστε του κι εσεις μια ευκαιρια λοιπόν σε ενα απο τα λιγα διαμαντια της εποχής, αφου εχει και την δικια μου πολυλογαδικη πρηξαρχιδικη σφραγίδα ποιότητας. Τωρα αν βγει μαπα, ελατε να με κραξετε για τα υπερπολυτιμα λεπτα που εφαγα απο τις συναρπαστικες ζωες σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου