Όλο το καλοκαίρι υπάρχει ένα μυστήριο που με βασανιζει. Από τότε που άρχισαν οι εθνικές μας του μπάσκετ τα διάφορα τουρνουά, εκεί στη Κρήτη, πάντα αναρωτιεμαι...
Από που προκύπτει αυτό το δυο αορακια, το παράξενο όνομα που έχει το γήπεδο που παίζει; Στην αρχή νόμιζα πως ήταν στάδιο αοράκια, μα εν τελη ήταν όπως το είπα. Έψαξα στο ίντερνετ χωρίς να βρω τίποτα ικανοποιητικό για να χορτάσει την αδηφάγα περιέργεια μου για τα αξιοπεριεργα, ώσπου συναντήθηκα όλως τυχαίως με έναν γνωστό μου από την Κρήτη και μου λύθηκε η απορία με αυτή την συγκλονιστικη τραγική ιστορία που θα σας διηγηθώ . Διαβάστε και δακρυστε πίκρα..
Ήταν δύο παιδιά εκεί κάπου στα 80ς στην Κρήτη, δύο αγόρια που τους άρεσε να ακούνε μελωδικό ροκ, το γνωστό παγκοσμίως AOR για όσους δεν ξερουν. Τoto,fm, journey, lionsheart, οτιδηποτε τρυφερό, ρομαντικό, γλυκό, ερωτικό μπορούσαν να βρουν σε δίσκο η κασετα τότε σε εκείνη την δύσκολη εποχή, με μια δύναμη ροκ να του δίνει ορμή, αλλά και τη μελωδία απαλη, να σε ταξιδεύει μέχρι εκεί στις παραλίες της Αμερικής με τα τεράστια κύματα και τις σεξυ κοπέλες που οι φιγούρες τους αχνοφαινονται ερωτικές σαν δυει ο ήλιος στο βάθος.
Όπως καταλαβαίνετε όμως στο σκληρό ανελεητο τόπο που δυστυχώς γεννήθηκαν τα πράγματα δεν ήταν τόσο ιδανικά. Πέρα από τον χλευασμό των γονέων και συγγενών που δεν άκουγαν τα κλασικά βαριά αντρικά παραδοσιακά τραγούδια, ειχαν και το ανάλογο των συνομιλικών τους, που περίμεναν τουλάχιστον κάποια συμπαράσταση και μια κουβέντα φιλική. Οι μεν "ελάτε μωρέ στη ντίσκο να χορέψουμε όλοι εκεί. Αποβλακωνεστε στα σπίτια σας", οι δε " τι αδερφιστικα ρε ακούτε, μόνο Μεταλ ρε σκατοφλώροι" , βάλε και τους πανκηδες της εποχές, βάλε και τους νιουγουειβαδες, βάλε βάλε βάλε. Αποκλεισμένοι από παντού. Καμία Διέξοδος. Ούτε διαδίκτυο είχαν να ξεφύγουνε σε εκείνη την άγρια εποχη, να βρουν άλλους με ιδια ενδιαφέροντα. Μόνο οι δύο τους ταξίδευαν με τις απαλές γλυκές μελωδίες που αγαπούσαν, αποξενωμενοι από τους πάντες. Μέχρι και διάφορες κακεντρεχείς φήμες ακούστηκαν , πως τα είχαν, πουστηδες είναι, γι αυτό τα ακούνε κι αυτά άλλωστε, αναμενόμενο. Χλευασμός από παντού, βλέμματα υποτιμητικά και καφρίλα.
Ετσι που λέτε φίλοι, μια μέρα εφτασε η στιγμή η τραγική. Δεν άντεξαν τόση σκληρότητα, τόση αδικία. Δε φαινόταν πουθενά διέξοδος. Έτσι πήγαν εκεί νότια της Κρήτης σε έναν βράχο , αναγνευοντας την απέραντη θάλασσα κάπως έσβηνε ο ήλιος μέσα της μαγευτικα, φόρεσαν τα Walkman τους ακούγοντας το αφρικα των ΤΟΤΟ, χαμένοι μέσα στον γλύκους εξωτικούς ταξιδιαρικους ήχους του είδαν σαν όραμα μια εικόνα με εκείνους σε κάποια παραλία της Αφρικής να πίνουν σε κάποιο μπαρ μαυρισμένοι γεμάτοι ζωντάνια και θέληση για περιπέτεια και ζωη , και χάθηκαν για πάντα μέσα στο Λυβικο πέλαγο.
Τους ψαχναν για μέρες συγγενείς και φίλοι, και όταν κατάλαβαν τι έγινε σαν βρήκαν τα αψυχα κορμιά τους, ενιωσαν ενοχές. Γιατί τα καναμε όλα αυτά; Γιατί τους φερθηκαμε έτσι; Επειδή ήθελαν να ακούσουν κάποιες μπαλάντες όμορφες, κάτι το τρυφερό, κάτι μελωδικό πέρα απο τη δικιά μας σκληρότητα; Χάθηκαν δύο παλικάρια τόσο ευγενικά, τόσο άδικα!
Ετσι που λέτε φίλοι μου, εκεί στη μνήμη αυτών των παιδιων, χτίστηκε το γήπεδο αυτό, και πήρε το όνομά "Δύο AORακια" από τη μουσική που αγάπησαν τόσο δυνατά και τελικά αυτόκαταστροφικά , για να μην ξεχνάμε ποτέ σε τι φρίκη μπορούν να οδηγησαν οι αποκλεισμοί και οι ψευτομαγκιες.
Μία συγκινητική ιστορία που διδάσκει χτες, σήμερα, και για πάντα.
Από που προκύπτει αυτό το δυο αορακια, το παράξενο όνομα που έχει το γήπεδο που παίζει; Στην αρχή νόμιζα πως ήταν στάδιο αοράκια, μα εν τελη ήταν όπως το είπα. Έψαξα στο ίντερνετ χωρίς να βρω τίποτα ικανοποιητικό για να χορτάσει την αδηφάγα περιέργεια μου για τα αξιοπεριεργα, ώσπου συναντήθηκα όλως τυχαίως με έναν γνωστό μου από την Κρήτη και μου λύθηκε η απορία με αυτή την συγκλονιστικη τραγική ιστορία που θα σας διηγηθώ . Διαβάστε και δακρυστε πίκρα..
Ήταν δύο παιδιά εκεί κάπου στα 80ς στην Κρήτη, δύο αγόρια που τους άρεσε να ακούνε μελωδικό ροκ, το γνωστό παγκοσμίως AOR για όσους δεν ξερουν. Τoto,fm, journey, lionsheart, οτιδηποτε τρυφερό, ρομαντικό, γλυκό, ερωτικό μπορούσαν να βρουν σε δίσκο η κασετα τότε σε εκείνη την δύσκολη εποχή, με μια δύναμη ροκ να του δίνει ορμή, αλλά και τη μελωδία απαλη, να σε ταξιδεύει μέχρι εκεί στις παραλίες της Αμερικής με τα τεράστια κύματα και τις σεξυ κοπέλες που οι φιγούρες τους αχνοφαινονται ερωτικές σαν δυει ο ήλιος στο βάθος.
Όπως καταλαβαίνετε όμως στο σκληρό ανελεητο τόπο που δυστυχώς γεννήθηκαν τα πράγματα δεν ήταν τόσο ιδανικά. Πέρα από τον χλευασμό των γονέων και συγγενών που δεν άκουγαν τα κλασικά βαριά αντρικά παραδοσιακά τραγούδια, ειχαν και το ανάλογο των συνομιλικών τους, που περίμεναν τουλάχιστον κάποια συμπαράσταση και μια κουβέντα φιλική. Οι μεν "ελάτε μωρέ στη ντίσκο να χορέψουμε όλοι εκεί. Αποβλακωνεστε στα σπίτια σας", οι δε " τι αδερφιστικα ρε ακούτε, μόνο Μεταλ ρε σκατοφλώροι" , βάλε και τους πανκηδες της εποχές, βάλε και τους νιουγουειβαδες, βάλε βάλε βάλε. Αποκλεισμένοι από παντού. Καμία Διέξοδος. Ούτε διαδίκτυο είχαν να ξεφύγουνε σε εκείνη την άγρια εποχη, να βρουν άλλους με ιδια ενδιαφέροντα. Μόνο οι δύο τους ταξίδευαν με τις απαλές γλυκές μελωδίες που αγαπούσαν, αποξενωμενοι από τους πάντες. Μέχρι και διάφορες κακεντρεχείς φήμες ακούστηκαν , πως τα είχαν, πουστηδες είναι, γι αυτό τα ακούνε κι αυτά άλλωστε, αναμενόμενο. Χλευασμός από παντού, βλέμματα υποτιμητικά και καφρίλα.
Ετσι που λέτε φίλοι, μια μέρα εφτασε η στιγμή η τραγική. Δεν άντεξαν τόση σκληρότητα, τόση αδικία. Δε φαινόταν πουθενά διέξοδος. Έτσι πήγαν εκεί νότια της Κρήτης σε έναν βράχο , αναγνευοντας την απέραντη θάλασσα κάπως έσβηνε ο ήλιος μέσα της μαγευτικα, φόρεσαν τα Walkman τους ακούγοντας το αφρικα των ΤΟΤΟ, χαμένοι μέσα στον γλύκους εξωτικούς ταξιδιαρικους ήχους του είδαν σαν όραμα μια εικόνα με εκείνους σε κάποια παραλία της Αφρικής να πίνουν σε κάποιο μπαρ μαυρισμένοι γεμάτοι ζωντάνια και θέληση για περιπέτεια και ζωη , και χάθηκαν για πάντα μέσα στο Λυβικο πέλαγο.
Τους ψαχναν για μέρες συγγενείς και φίλοι, και όταν κατάλαβαν τι έγινε σαν βρήκαν τα αψυχα κορμιά τους, ενιωσαν ενοχές. Γιατί τα καναμε όλα αυτά; Γιατί τους φερθηκαμε έτσι; Επειδή ήθελαν να ακούσουν κάποιες μπαλάντες όμορφες, κάτι το τρυφερό, κάτι μελωδικό πέρα απο τη δικιά μας σκληρότητα; Χάθηκαν δύο παλικάρια τόσο ευγενικά, τόσο άδικα!
Ετσι που λέτε φίλοι μου, εκεί στη μνήμη αυτών των παιδιων, χτίστηκε το γήπεδο αυτό, και πήρε το όνομά "Δύο AORακια" από τη μουσική που αγάπησαν τόσο δυνατά και τελικά αυτόκαταστροφικά , για να μην ξεχνάμε ποτέ σε τι φρίκη μπορούν να οδηγησαν οι αποκλεισμοί και οι ψευτομαγκιες.
Μία συγκινητική ιστορία που διδάσκει χτες, σήμερα, και για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου