Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι περίεργοι. Πολλοι τους λένε και τρελούς, γραφικους. Σαν φαντάσματα περνούν και χάνονται. Θα τους έχετε ακούσει κι εσείς φαντάζομαι. Σου κάνουν αιτημα φιλίας, το αποδέχεσαι, σου κάνουν λαικ παντού και χάνονται απο εκεί που ήρθαν . Στο πουθενά.
Όχι όχι φίλοι μου. Το ξέρω πως είναι πολύ παράξενοι μα μην τους χλευαζετε. Αυτοί οι άνθρωποι, αν είναι τέτοιοι γιατί πολλά ακούγονται, είναι οι άγγελοι του φεισμπουκ. Αν συνεχίσετε να γελάτε μαζί τους ,μπορεί να λυπηθούν και να χαθούν για πάντα, κι αυτοί και το πολύτιμο τους έργο.
Κι αν όλα αυτά που σας λέω ακουγονται γραφικά, ακούστε κι αυτήν την ιστορία.
Είχα έναν φίλο που περνούσε μια πολύ άσχημη φάση. Ερωτικα, οικονομικά, οικογενειακά ,όλα χάλια. Όσες συμβουλές κι αν του δίναμε, τίποτα δεν μπορούσε να ανακουφίσει την βαριά ψυχή του. Μόνο το φβ έβρισκε κάποια παρηγοριά με κάτι αστεία που έγραφε και έπαιρνε κάποια λαικ, σαν κόκκινες σπίθες για να ζεστανουν την παγωμενη του καρδιά έστω για λίγο.
Μία μέρα όμως κάτι συνέβη. Ενώ ήταν στην χειρότερη του φάση, στην πιο τραγική απελπισία, στο φβ αν και εγραψε κάποια πολύ πετυχημένα σχόλια, τα λαικ ηταν λιγοστά. Μπορεί λόγω ημέρας, λόγω ώρας, ποιος ξέρει. Περίμενε, περίμενε, τίποτα. Μόνος του γελούσε μέσα του με όσα έγραφε και ματαια περίμενε κάποια αποδοχή.
Σαν θλιβερος παλιάτσος ένιωσε κείνη την στιγμή. Ένας γελοίος που νόμιζε πως είχε κι ένα ταλεντο, αλλά ήταν ένα τίποτα. Όλα τα προβλήματα τότε ήρθαν τεράστια ,μανιασμένα, σαν κύματα πελωρια που τον παρασέρνουν σε κάποιο άγριο βαθυ μπλε ωκεανό, χωρίς κάποιο κοκκινο σωσίβιο να τον σώσει.
Εκεί που λέτε την πιο τραγική ώρα, που είχε ακόμα περάσει από το μυαλό του σοβαρά η πιο τρελή σκέψη, τότε ήρθε Εκείνος, κι αρχισε να κανει λαικ, πολλά λαικ, λαικ παντου και σερ, σχολια, καρδιές , γέλια, τα πάντα! Όλα τα ποστ του ανεβηκαν πιο ψηλά στον κεντρικό, τα είδαν κι άλλοι, άρχισαν κι αυτοί να κάνουν λαικ, να σχολιάζουν, παντού γέλιο και γιορτή.
Πόσο χάρηκε όταν τα είδε όλα αυτά! Σε εκείνη την σκοτεινή ώρα, βαθιά μέσα στον ανηλιαγο βυθό ,είδε ένα κόκκινο φως που να τον οδηγεί ξανά στην επιφάνεια, σαν ένα κεραυνοβόλο σοκ που τον βγάζει από ένα βαθύ κωμα.
Έτρεξε σαν ηρέμησε αυτό το τρελο γλέντι να τον ευχαριστήσει, μα δε ήταν πουθενά. Ούτε καν το προφίλ του δεν υπήρχε πια, είχε εξαφανιστεί. Στεναχωρήθηκε πολύ εκεί την στιγμή, αλλά μαζί τον πλυμμηρισε ένα γλυκό αίσθημα. Σαν να είχε μία θρησκευτική έμπειρια γεμάτη μυστηριο και μια βαθιά αγαλλίαση μαζί.
Έτσι που λέτε φίλοι μου. Αυτός ο φίλος πλεον είναι μια χαρά. Μετά από κάποιες μέρες βρήκε δουλειά, τα βρήκε ξανά με τον πατέρα του και ζει πλέον ευτυχής. Μάλιστα από ότι μου έλεγε, σε κάποιο σχολιο εκείνη την μέρα βρήκε και την κοπέλα που είναι μαζί τώρα, και είναι έτοιμοι να ανοίξουν σπιτικό γεμάτο ζωή και φως.
Για αυτό φιλοι μου μη ξεχνάτε. Ακόμα και να μην τους είχατε ανάγκη, κάποιοι άλλοι τους έχουν. Και ποιος ξέρει, μπορεί να ξανάρθουν σε εκείνη την πιο τραγική στιγμή. Το ξέρω θα τα ξεχάσετε όλα αυτά που λέω , αλλά κάποτε θα τα θυμηθείτε. Κι εμένα και τους αγγέλους του φεισμπουκ.
Αντίο φίλοι μου, και καλό καλοκαίρι
Όχι όχι φίλοι μου. Το ξέρω πως είναι πολύ παράξενοι μα μην τους χλευαζετε. Αυτοί οι άνθρωποι, αν είναι τέτοιοι γιατί πολλά ακούγονται, είναι οι άγγελοι του φεισμπουκ. Αν συνεχίσετε να γελάτε μαζί τους ,μπορεί να λυπηθούν και να χαθούν για πάντα, κι αυτοί και το πολύτιμο τους έργο.
Κι αν όλα αυτά που σας λέω ακουγονται γραφικά, ακούστε κι αυτήν την ιστορία.
Είχα έναν φίλο που περνούσε μια πολύ άσχημη φάση. Ερωτικα, οικονομικά, οικογενειακά ,όλα χάλια. Όσες συμβουλές κι αν του δίναμε, τίποτα δεν μπορούσε να ανακουφίσει την βαριά ψυχή του. Μόνο το φβ έβρισκε κάποια παρηγοριά με κάτι αστεία που έγραφε και έπαιρνε κάποια λαικ, σαν κόκκινες σπίθες για να ζεστανουν την παγωμενη του καρδιά έστω για λίγο.
Μία μέρα όμως κάτι συνέβη. Ενώ ήταν στην χειρότερη του φάση, στην πιο τραγική απελπισία, στο φβ αν και εγραψε κάποια πολύ πετυχημένα σχόλια, τα λαικ ηταν λιγοστά. Μπορεί λόγω ημέρας, λόγω ώρας, ποιος ξέρει. Περίμενε, περίμενε, τίποτα. Μόνος του γελούσε μέσα του με όσα έγραφε και ματαια περίμενε κάποια αποδοχή.
Σαν θλιβερος παλιάτσος ένιωσε κείνη την στιγμή. Ένας γελοίος που νόμιζε πως είχε κι ένα ταλεντο, αλλά ήταν ένα τίποτα. Όλα τα προβλήματα τότε ήρθαν τεράστια ,μανιασμένα, σαν κύματα πελωρια που τον παρασέρνουν σε κάποιο άγριο βαθυ μπλε ωκεανό, χωρίς κάποιο κοκκινο σωσίβιο να τον σώσει.
Εκεί που λέτε την πιο τραγική ώρα, που είχε ακόμα περάσει από το μυαλό του σοβαρά η πιο τρελή σκέψη, τότε ήρθε Εκείνος, κι αρχισε να κανει λαικ, πολλά λαικ, λαικ παντου και σερ, σχολια, καρδιές , γέλια, τα πάντα! Όλα τα ποστ του ανεβηκαν πιο ψηλά στον κεντρικό, τα είδαν κι άλλοι, άρχισαν κι αυτοί να κάνουν λαικ, να σχολιάζουν, παντού γέλιο και γιορτή.
Πόσο χάρηκε όταν τα είδε όλα αυτά! Σε εκείνη την σκοτεινή ώρα, βαθιά μέσα στον ανηλιαγο βυθό ,είδε ένα κόκκινο φως που να τον οδηγεί ξανά στην επιφάνεια, σαν ένα κεραυνοβόλο σοκ που τον βγάζει από ένα βαθύ κωμα.
Έτρεξε σαν ηρέμησε αυτό το τρελο γλέντι να τον ευχαριστήσει, μα δε ήταν πουθενά. Ούτε καν το προφίλ του δεν υπήρχε πια, είχε εξαφανιστεί. Στεναχωρήθηκε πολύ εκεί την στιγμή, αλλά μαζί τον πλυμμηρισε ένα γλυκό αίσθημα. Σαν να είχε μία θρησκευτική έμπειρια γεμάτη μυστηριο και μια βαθιά αγαλλίαση μαζί.
Έτσι που λέτε φίλοι μου. Αυτός ο φίλος πλεον είναι μια χαρά. Μετά από κάποιες μέρες βρήκε δουλειά, τα βρήκε ξανά με τον πατέρα του και ζει πλέον ευτυχής. Μάλιστα από ότι μου έλεγε, σε κάποιο σχολιο εκείνη την μέρα βρήκε και την κοπέλα που είναι μαζί τώρα, και είναι έτοιμοι να ανοίξουν σπιτικό γεμάτο ζωή και φως.
Για αυτό φιλοι μου μη ξεχνάτε. Ακόμα και να μην τους είχατε ανάγκη, κάποιοι άλλοι τους έχουν. Και ποιος ξέρει, μπορεί να ξανάρθουν σε εκείνη την πιο τραγική στιγμή. Το ξέρω θα τα ξεχάσετε όλα αυτά που λέω , αλλά κάποτε θα τα θυμηθείτε. Κι εμένα και τους αγγέλους του φεισμπουκ.
Αντίο φίλοι μου, και καλό καλοκαίρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου