Ω ναι. Ήταν αλήθεια τελικά εκείνη η φήμη που αν και ήταν τόσο ρεαλιστική και κυνική, δεν ήθελα να την πιστέψω. Η κότα που είχε μείνει μόνη και μελαγχολική στην προηγούμενη μου επίσκεψη στο χωριο, εχάθη. Ο οποιοσδήποτε θα το καταλάβαινε από την πρώτη ματιά. Η πόχα που προφυλάσσε τις κότες από το να χαθούν , να πατήθουν από κάποιο αυτοκίνητο ή να φαγωθούν από καποια αλεπού ( αν και εγώ προσωπικά ουδέποτε υπήρξα μάρτυς έστω και αυτηκωος τέτοιου περιστατικού άρα θα χαρακτήριζα υπερβολικό τον εν λόγω κίνδυνο τουλάχιστον για το χωριό μου), ήταν εξαφανισμένη, και τα χόρτα φύτρωναν άγρια, εκεί που στο παρελθόν ισοπεδώνοντουσαν άμεσα από την αδηφάγα όρεξη των παμφαγων πουλερικών.
Θα ρωτουσα τη γιαγιά για την τύχη της , μήπως δηλαδή εχάθη ηρωικως με κάποιον από τους προαναφερθέντες θανάτους κι όχι από το σκληρό και ροζιασμενο από τις κακουχίες τόσων χρονων χέρι της, αλλά μάλλον θα ήταν ανώφελη η οποία συζήτηση. Η τύχη της εν λόγω κότας ήταν προδιαγεγραμμένη. Καθόλου τυχαίο δεν ήταν που είχε μεινει ολομόναχη. Θυμάμαι πως οταν είχα παει παλαιοτερα στο χωριό είχαν μείνει δύο κότες, και όταν ρώτησα γιατί έμεινε μόνο μία βαθύτατα επηρεασμένος από το μελαγχολικο κλίμα σε σχέση με εκείνο των παιδικών μου χρόνων όπου πάμπολλες κότες και με κόκκορα μάλιστα κακαριζαν ευτυχισμένες σαν τους πεταγες τα ψίχουλα σου πάνω από την σκουριασμένη ποχα διαλέγοντας πάντα και οποία δεν έφαγε γιατί είχες ένα αίσθημα δικαιοσύνης από μικρός , μου απάντησε πως η δεύτερη κότα σφαγιάστηκε διότι για πέντε μέρες δεν έκανε αυγά. Εγώ αμέσως αναρωτηθηκα γιατί άραγε να βιαστεί τόσο; Μπορεί να είχε κάποιο προβλημα ιατρικό, κάποιο στρες. Κάτι που μπορούσε με τον χρόνο να γιατρευτεί και η κότα να συνεχίσει να κάνει ωραιότατα φρέσκα αυγά όπως πριν. Τοσο τρομακτικό ήταν το διάστημα το 5 αντιπαραγωγικων ημερών που είχε βγει το ανεπανόρθωτο συμπέρασμα πως η συγκεκριμένη κότα ήταν πλέον άχρηστη, τουλάχιστον για τη λογική της γιαγιάς;
Το να πεις φυσικά πως εφόσων η κότα ήταν υγιέστατη δεν υπήρχε λόγος για να σφαγιασεί θα ήταν χαζο, πόσο μάλλον να πεις πως θα μπορούσε να μεινει για να κάνει παρεα στην άλλη κότα. Όλα αυτά θα ήταν γελοιοτητες. Φτηνοί συναισθηματισμοι ανθρώπων ανιδεων, τρελων. Η λογική της γιαγιάς είναι ψυχρη, κυνική, εκμεταλλευτική. Δε χωράει πρωτευσουσιανικες ευαισθησίες και συναισθηματισμους. Εφόσων η κότα δεν έκανε αυγά τελείωσε. Έπρεπε να πεθάνει. Δεν χωρά καμία αμφιβολία. Οτιδηποτε άλλο είναι παρανοϊκό, αναξιό οποιουδήποτε σχολιασμού.
Είμαι σίγουρος πως και η τελευταία κότα είχε την ανάλογη τύχη. Κάποια δικαιολογία σκληρή κι ορθολογική βρήκε η γιαγιά για να την αποκεφαλίσει. Δεν Ήθελα να πιάσω πάλι την ίδια ανούσια κουβέντα. Απλά τη θυμάμαι μόνο ερημη και μονη στα χορτάρια που είχαν αρχίσει να αγριευουν.Αραγε να είχε καταλάβει την τύχη της; Η έλλειψη των άλλων κοτων την είχε επηρεάσει κατά κάποιον τρόπο. Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που δεν έκανε κι αυτή αυγά; Κάποιοι ψυχολογικοί παράγοντες; Κάπως μου είχε φανεί σε κάποια στιγμή και το βλεμμα της μελαγχολικό. Να ήταν η ιδέα μου; Το φως που έπεφτε στο δειλινό και τους έδινε κάποιο χρώμα περίεργο; Μα μαλακας είσαι, τι λες; Οι κότες μαζεύονται από νωρίς στο κοτέτσι. Δεν κοιτούν εκστατικά το δειλινό σαν εσένα ζωντοβολο. Ουτε έχουν συναισθήματα. Οι κότες έχουν συγκεκριμένο λόγο να ζουν κι εφόσον αυτός εχάθη, έπρεπε να χαθούν κι αυτές. Το να ξοδεύεται η γιαγιά για να τους αγοράζει καλαμπόκι έστω κι αυτό το λιγοστό και να μπαίνει στον κόπο γενικότερα υπό αυτές τις συνθήκες είναι κάτι το φαιδρο, το ανήκουστο.
Αυτή λοιπόν ήταν η τύχη της τελευταίας κότας. Βέβαια κι άλλες πολλές ανά τα ετη είχαν την ανάλογη τύχη αλλά δε θα υπάρξει νέα γενιά όπως παλια. Η γιαγιά γέρασε πολύ. Δε μπορεί. Κανείς δε θα μεινει εδώ σαν χαθεί, άρα θα σβηστεί και κάθε ζωή. Ήδη η φύση το έχει καταλαβει. Τεράστια παράσιτα έχουν αρχίσει να φυτρώνουν παντού και περικυκλώνουν το σπιτι. Ενα αίσθημα εγκαταλειψης, παρακμής, είναι εκκωφαντικά παρών. Τα σύννεφα έχουν αρχίσει να μαζεύονται στον ορίζοντα. Επιασε ψυχρα.Προ ολίγου είδα να σέρνεται ένα φίδι μέσα στα χορτάρια. Η γιαγιά ούτε βγαίνει και από το σπίτι. Τριγυρνα μονάχα σαν φάντασμα από εδώ κι από εκεί στην αυλή. Η τελευταία κότα σαν χάθηκε, μοιάζει λες και πήρε μαζί της τη ψυχη αυτού του σπιτιού.
Θα ρωτουσα τη γιαγιά για την τύχη της , μήπως δηλαδή εχάθη ηρωικως με κάποιον από τους προαναφερθέντες θανάτους κι όχι από το σκληρό και ροζιασμενο από τις κακουχίες τόσων χρονων χέρι της, αλλά μάλλον θα ήταν ανώφελη η οποία συζήτηση. Η τύχη της εν λόγω κότας ήταν προδιαγεγραμμένη. Καθόλου τυχαίο δεν ήταν που είχε μεινει ολομόναχη. Θυμάμαι πως οταν είχα παει παλαιοτερα στο χωριό είχαν μείνει δύο κότες, και όταν ρώτησα γιατί έμεινε μόνο μία βαθύτατα επηρεασμένος από το μελαγχολικο κλίμα σε σχέση με εκείνο των παιδικών μου χρόνων όπου πάμπολλες κότες και με κόκκορα μάλιστα κακαριζαν ευτυχισμένες σαν τους πεταγες τα ψίχουλα σου πάνω από την σκουριασμένη ποχα διαλέγοντας πάντα και οποία δεν έφαγε γιατί είχες ένα αίσθημα δικαιοσύνης από μικρός , μου απάντησε πως η δεύτερη κότα σφαγιάστηκε διότι για πέντε μέρες δεν έκανε αυγά. Εγώ αμέσως αναρωτηθηκα γιατί άραγε να βιαστεί τόσο; Μπορεί να είχε κάποιο προβλημα ιατρικό, κάποιο στρες. Κάτι που μπορούσε με τον χρόνο να γιατρευτεί και η κότα να συνεχίσει να κάνει ωραιότατα φρέσκα αυγά όπως πριν. Τοσο τρομακτικό ήταν το διάστημα το 5 αντιπαραγωγικων ημερών που είχε βγει το ανεπανόρθωτο συμπέρασμα πως η συγκεκριμένη κότα ήταν πλέον άχρηστη, τουλάχιστον για τη λογική της γιαγιάς;
Το να πεις φυσικά πως εφόσων η κότα ήταν υγιέστατη δεν υπήρχε λόγος για να σφαγιασεί θα ήταν χαζο, πόσο μάλλον να πεις πως θα μπορούσε να μεινει για να κάνει παρεα στην άλλη κότα. Όλα αυτά θα ήταν γελοιοτητες. Φτηνοί συναισθηματισμοι ανθρώπων ανιδεων, τρελων. Η λογική της γιαγιάς είναι ψυχρη, κυνική, εκμεταλλευτική. Δε χωράει πρωτευσουσιανικες ευαισθησίες και συναισθηματισμους. Εφόσων η κότα δεν έκανε αυγά τελείωσε. Έπρεπε να πεθάνει. Δεν χωρά καμία αμφιβολία. Οτιδηποτε άλλο είναι παρανοϊκό, αναξιό οποιουδήποτε σχολιασμού.
Είμαι σίγουρος πως και η τελευταία κότα είχε την ανάλογη τύχη. Κάποια δικαιολογία σκληρή κι ορθολογική βρήκε η γιαγιά για να την αποκεφαλίσει. Δεν Ήθελα να πιάσω πάλι την ίδια ανούσια κουβέντα. Απλά τη θυμάμαι μόνο ερημη και μονη στα χορτάρια που είχαν αρχίσει να αγριευουν.Αραγε να είχε καταλάβει την τύχη της; Η έλλειψη των άλλων κοτων την είχε επηρεάσει κατά κάποιον τρόπο. Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που δεν έκανε κι αυτή αυγά; Κάποιοι ψυχολογικοί παράγοντες; Κάπως μου είχε φανεί σε κάποια στιγμή και το βλεμμα της μελαγχολικό. Να ήταν η ιδέα μου; Το φως που έπεφτε στο δειλινό και τους έδινε κάποιο χρώμα περίεργο; Μα μαλακας είσαι, τι λες; Οι κότες μαζεύονται από νωρίς στο κοτέτσι. Δεν κοιτούν εκστατικά το δειλινό σαν εσένα ζωντοβολο. Ουτε έχουν συναισθήματα. Οι κότες έχουν συγκεκριμένο λόγο να ζουν κι εφόσον αυτός εχάθη, έπρεπε να χαθούν κι αυτές. Το να ξοδεύεται η γιαγιά για να τους αγοράζει καλαμπόκι έστω κι αυτό το λιγοστό και να μπαίνει στον κόπο γενικότερα υπό αυτές τις συνθήκες είναι κάτι το φαιδρο, το ανήκουστο.
Αυτή λοιπόν ήταν η τύχη της τελευταίας κότας. Βέβαια κι άλλες πολλές ανά τα ετη είχαν την ανάλογη τύχη αλλά δε θα υπάρξει νέα γενιά όπως παλια. Η γιαγιά γέρασε πολύ. Δε μπορεί. Κανείς δε θα μεινει εδώ σαν χαθεί, άρα θα σβηστεί και κάθε ζωή. Ήδη η φύση το έχει καταλαβει. Τεράστια παράσιτα έχουν αρχίσει να φυτρώνουν παντού και περικυκλώνουν το σπιτι. Ενα αίσθημα εγκαταλειψης, παρακμής, είναι εκκωφαντικά παρών. Τα σύννεφα έχουν αρχίσει να μαζεύονται στον ορίζοντα. Επιασε ψυχρα.Προ ολίγου είδα να σέρνεται ένα φίδι μέσα στα χορτάρια. Η γιαγιά ούτε βγαίνει και από το σπίτι. Τριγυρνα μονάχα σαν φάντασμα από εδώ κι από εκεί στην αυλή. Η τελευταία κότα σαν χάθηκε, μοιάζει λες και πήρε μαζί της τη ψυχη αυτού του σπιτιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου