Θεωρώ την αυγουστιατικη Αθήνα υπερεκτιμημένη. Απλά είναι ένα περιεργο σκηνικό, ανοικειο, με μια ατμόσφαιρα μυστηριακή που του δίνει μια γοητεία. Μόνο στον κινηματογράφο μπορεί να λειτουργήσει, διότι απλά είναι ένα σκηνικό. Η δράση είναι αλλού, στους πρωταγωνιστές, και οι άδειοι δρόμοι δίνουν στα λόγια των ηρώων μια ξεχωριστή δύναμη, μια ηχώ που φτάνει μέσα σου βαθιά. Πχ και στα φτηνά τσιγάρα που ουσιαστικά είναι μια ταινια οπού ένας τύπος λέει μαλακίες, η αυγουστιατικη Αθήνα δίνει τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά που την κάνουν ξεχωριστή.
Αντιθέτως όμως, η πραγματική ζωή λειτουργεί αλλιως. Δεν υπάρχει δραση, δεν υπάρχει η σιγουριά του σεναριου, δεν υπάρχει χρόνος προκαθορισμένος, δεν υπαρχει τίποτα. Εσύ είσαι ο πρωταγωνιστης με τις ηλίθιες σκέψεις σου, την βαρεμάρα σου, τα κολλήματα σου, και την ανάγκη σου να βρεις κάτι ξεχωριστό. Με αυτόν τον τρόπο όταν θα μαγευτείς από αυτόν τον μυθο κι εσύ και θα θες να κάνεις τη ζωή σου κινηματογραφική, το μόνο που θα γίνει είναι να πέσει το σκηνικο με πάταγο, και να δεις την αδιαφορη ερημιά και την ανία , σαν εκείνη που κυριαρχει στη σκέψη και τη ζωή σου.
Η Αθήνα είναι πόλη του φθινοπώρου. Εκεί παίρνει τα χρώματα που τις ταιριάζουν, το γκρίζο του ουρανου που δένει ιδανικά με τις πολυκατοικίες , η μυρωδια της βροχής, η ενέργεια των γεμάτων δρόμων, η δροσιά που σε κάνει να θες να συνεχισεις. Δεν της πάνε ούτε οι γαλάζιοι ουρανοί, ούτε το φως του ήλιου, ούτε οι ζεστες.
Η Αθήνα για να λειτουργησει πρεπει να είναι ο πρωταγωνιστής κι εσύ σε ρόλο δεύτερο να παρασυρθείς μέσα στη δύναμη, την ενέργεια, στην ζωη που ρέει μέσα της. Ξεκινά μονος ένα πρωινό του οκτωμβρη με ψιλόβροχο σε εργάσιμη μέρα, πάρε κι ένα αλκοολι για να σου δίνει την ώθηση για εξερεύνηση και να γλιστρήσει η σκέψη σου μαζί με τους βρεγμενους δρόμους, και πήγαινε Πατήσια, ταύρο, Καλλιθέα, Βύρωνα. Μόνο έτσι θα ανακαλύψεις την πραγματική γοητεια της.
Όλα τα άλλα τα 15αυγουστα είναι για χιπστεροφυλλαδες και για την τέχνη. Μην τα μπλέκεις με την αληθινή ζωή.
Αντιθέτως όμως, η πραγματική ζωή λειτουργεί αλλιως. Δεν υπάρχει δραση, δεν υπάρχει η σιγουριά του σεναριου, δεν υπάρχει χρόνος προκαθορισμένος, δεν υπαρχει τίποτα. Εσύ είσαι ο πρωταγωνιστης με τις ηλίθιες σκέψεις σου, την βαρεμάρα σου, τα κολλήματα σου, και την ανάγκη σου να βρεις κάτι ξεχωριστό. Με αυτόν τον τρόπο όταν θα μαγευτείς από αυτόν τον μυθο κι εσύ και θα θες να κάνεις τη ζωή σου κινηματογραφική, το μόνο που θα γίνει είναι να πέσει το σκηνικο με πάταγο, και να δεις την αδιαφορη ερημιά και την ανία , σαν εκείνη που κυριαρχει στη σκέψη και τη ζωή σου.
Η Αθήνα είναι πόλη του φθινοπώρου. Εκεί παίρνει τα χρώματα που τις ταιριάζουν, το γκρίζο του ουρανου που δένει ιδανικά με τις πολυκατοικίες , η μυρωδια της βροχής, η ενέργεια των γεμάτων δρόμων, η δροσιά που σε κάνει να θες να συνεχισεις. Δεν της πάνε ούτε οι γαλάζιοι ουρανοί, ούτε το φως του ήλιου, ούτε οι ζεστες.
Η Αθήνα για να λειτουργησει πρεπει να είναι ο πρωταγωνιστής κι εσύ σε ρόλο δεύτερο να παρασυρθείς μέσα στη δύναμη, την ενέργεια, στην ζωη που ρέει μέσα της. Ξεκινά μονος ένα πρωινό του οκτωμβρη με ψιλόβροχο σε εργάσιμη μέρα, πάρε κι ένα αλκοολι για να σου δίνει την ώθηση για εξερεύνηση και να γλιστρήσει η σκέψη σου μαζί με τους βρεγμενους δρόμους, και πήγαινε Πατήσια, ταύρο, Καλλιθέα, Βύρωνα. Μόνο έτσι θα ανακαλύψεις την πραγματική γοητεια της.
Όλα τα άλλα τα 15αυγουστα είναι για χιπστεροφυλλαδες και για την τέχνη. Μην τα μπλέκεις με την αληθινή ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου