Παντα θεωρούσα την εφηβική και μετεφηβικη ερωτική ζωή μου θλιβερή. Η ντροπαλοτητα μου συνδυασμένη με χαμηλή αυτοπεποίθηση ήταν παροιμιώδης, με αποτέλεσμα ουδέποτε να πάω να μιλήσω σε κάποια ακόμα κι αν έδειχνε κάποιο ενδιαφέρον, πράγμα το οποιο ήταν ιδιαιτέρως σπάνιο άρα κανονικά θα έπρεπε να εκμεταλλευτω αυτήν την μοναδική ευκαιρία, που αν την έπαιρνε χαμπάρι κάποιος δημοσιογράφος της εσπρέσσο, θα την παρουσιάζε ως θαύμα του Παϊσίου.
Από την άλλη, ακόμα κι αν γινόταν καμία προσέγγιση λόγω κάποιας κοινής παρέας, και απο κοπελες που δεν πολύγουσταρα και δεν θα τις χαρακτήριζες και καλλονες, οι χυλοπίτες έπεφταν σαν αστέρια σε αυγούστιατικη βράδια. Ήταν φανερό πως η απουσία οποιουδήποτε χαρακτήρα, οποιουδήποτε θάρρους και προσωπικότητας , με έκανε τρομερά αδιάφορο, και να τα έφτιαχνε και καμιά μαζί μου για τίποτα μερες , μετά το ξεχνούσε λες και αργά αργά σβηνομουν σαν τον πρωταγωνιστή του Μπακ του δε φιουτσερ, αν ακόμα την περίπτωση μου για τους λόγους που προείπα, δεν διετρεχα τον ίδιο κίνδυνο με τον πρωταγωνιστή.
Τώρα θα αναρωτηθούν πολλοί τι τα λέω αυτά, πάλι κλαψα, λίγο ήρεμα γιατί θα βραχυκυκλωσουν τα πισια μας και τα λοιπά κυνικά αλλά λογικά.
Για αυτό ακριβώς τα αναφέρω φίλοι μου. Όλα αυτά αποτελούν πραγματικά πλέον παρελθον και σβηστηκανε για πάντα! Όχι, δεν ανακάλυψα την χρονομηχανη που προείπα, ούτε θα συμμετέχω σε κάποιο λυτρωτικό καινούριο επιλεκτικο πρόγραμμα σβήσιμο αναμνησεων. Μονάχα είδα ότι έχω ζησει υπό τις φως των νέων μεταφεμινιστικων θεωριών, οι οποίες είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες στον πολιτικό μας χώρο, και ανακαλυψα τελικά ήμουν πολύ ζορικος , τολμηρός και περιπετειωδης τύπος!
Αν και όντως ποτέ δεν έγινε κάτι ουσιωδες για πολλά χρόνια, κοίταζα κυρίες και κυριοι.
Αν και όντως ποτέ δεν έγινε κάτι ουσιωδες για πολλά χρόνια, κοίταζα κυρίες και κυριοι.
Κοίταζα συνεχώς!
Στα λεωφορεία, στο σχολείο, στη δουλειά, κοίταζα μανιασμένα απελπισμένα, χυδαία, ονειροπόλα , σεξιστικά. Κοίταζα επιμονα, με το βλέμμα μου σαν του θηρίου που δεν τολμά να αγγιξει, όπως έλεγε και ο σεξισταρας χατζιδακις, να εκτοξεύεται σαν σφαίρα με τρομαχτική ταχύτητα μέσα στο απόλυτο κενό της ερωτικής μου ζωής, και να καρφώνεται βαθιά μεσα στη σκέψη της κάθε μιας ανυποψίαστης κοπέλας.
Ειδικά σε μια περίοδο της ζωής μου ήμουν κατά συρροή βλεμματακιας. Ακούστε φίλοι μου την χυδαια δράση μου με συνεργάτη έναν φίλο μου:
Ήταν κάπου στο 2003. Πηγαίναμε οι δυο μας εκεί στον φασαριοζικο πεζόδρομο με τις καφετέριες του Θησείου. Βρίσκαμε ένα τραπέζι, κατά προτίμηση δίπλα σε κάποιες κοπέλες. Καθόμασταν, πίναμε δύο φραπέδες, αιντε καμια μπυρα η γκορντον σπεις μετά για την αλητεία του θεματος, κοιτάζαμε γκομενες , και μετά από τρεις ώρες φεύγαμε. Ουδέποτε μιλήσαμε, ουδέποτε κάναμε την παραμικρή κίνηση, τίποτα. Απλά κάθε πσκ, επί τρία ολοκληρα χρονια, χρησιμοποιούσαμε την ιδια αποτυχημένη τακτική, που μάλλον αποτελουσε κάτι σαν ιεροτελεστία στο απόλυτο σκότος της κοινωνικής μας ζωής.
Κάπου εκεί στη μέση, για να μην υπερβαλω, πήγα και φαντάρος, αλλά ούτε αυτή η εμπειρια δεν κατάφερε να με αποτοξίνωσει από την αρρωστια του κατα συρροην νοητικού βλεμματικου βιασμού ανυπερασπιστων κοριτσιών. Μετά απολύθηκα και συνέχισα την σιχαμερή μου δράση με μεγαλύτερο ζήλο. Έπρεπε να κάνω σχέση και γίνω φουλ βλακωδως ερωτευμένος για να κοιτάζω πάλι μόνο προς τα κάτω η το κενό ως συνήθως.
Τώρα ξέρω θα πουν κάποιοι χυδαίοι σεξιστες σιγά τα ωα, απλά εισασταν δύο καμένοι και τα λοιπά, αλλά εγώ είμαι ιδιαίτερα σκεπτικός φίλοι μου. Ακόμα μπορώ να πω πως έχω και καποια αισθήματα τυψης. Που να είναι άραγε όλες εκείνες οι κοπελες που κοιτούσα τόσα χρόνια επίμονα και χυδαία; Άραγε να το ξεπέρασαν ή να το κουβαλανε μέσα τους και να ξυπνάνε ιδρωμενες τα βράδια σαν τον Φρόντο από το ματι του Σαουρον; Το ότι όταν με κοιτούσαν αυτές έριχνα το βλέμμα μου κάτω λόγω ντροπης, δεν αποτελεί δικαιολογια αφού το είχαν πάρει χαμπάρι προφανώς και η ψυχολογική ζημιά είχε γίνει; πόσες ζωές κατεστρεψα αραγε, ενώ παντά εγώ το επαιζα ο αδικημενος και ο κλαψας;
Αν είναι κάποιες εδώ και διαβάσουν αυτές τις γραμμες, μη διστασουν να μου το πουν, ακόμα κι αν δεν ημουν εγω ο δραστης. . Το ξέρω θα είναι δύσκολο, μα πρέπει να γίνει η κουβέντα. Πιστεύω πως θα είναι καλύτερα και για αυτες και για μενα, και όλα όσα τραγικά βιώσαν θα τα ξεπερασουμε μαζί, ξεπλένοντας τα μέσα σε ένα ποτάμι εξομολογητικων καθαριων δακρύων.
Ευχαριστώ και περιμένω. Και συγγνώμη. Από όλους.
Περιγράφεις με αστείο τρόπο μια κτάσταση που πέρασε ο μισός αντρικός πληθυσμός. Το μάθημα που μου έδωσε η πείρα της ζωής είναι ότι για να γνωρίσεις άσχετη γκόμενα ή πρέπει να είσαι τρελός πέφτουλας ή αυτή να είναι απεγνωσμένη ή εσύ να είσαι μοτέλο. Ειδικά στην Ελλάδα, μόνο μέσα από παρέες, σε πάρτυ κ γενικά σε χώρους που οι κοπέλες αισθάνονται κάποια οικειότητα. Μόνο εκέι! Αυτό για να μην απογοητεύονται ο πιτσιρικάδες! Θα έρθει η ώρα τους!
ΑπάντησηΔιαγραφή